นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
อย่าคิดมาก [Mark x Mean]Ver.ทดลอง
ทดลองแต่ง มาร์คมีน ค่ะ เห็นคู่นี้น่ารักดี ชอบ ;) มันเป็นแค่ฟิคอะเนอะ แค่ฟิคจริงๆ อย่าคิดมาก
ผู้เข้าชมรวม
2,229
ผู้เข้าชมเดือนนี้
9
ผู้เข้าชมรวม
2.22K
หมวด : แฟนฟิคไทย
อัปเดตล่าสุด : 13 มิ.ย. 60 / 08:59 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Mark x Mean
ผมสองคนเป็นแค่
'เพื่อนสนิท'
กันครับ
"อย่าคิดมาก"
Mark x Mean Ver.ทดลอง
#Mark
ผมเหรอ ชาตินี้ก็คงเป็นได้แค่นี้แหละครับ
เป็นทุกอย่าง ยกเว้น 'คนรัก'
แต่ผมก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร
การยืนอยู่ตรงนี้ในที่ที่ไม่มีสถานะ ผมว่าผมมีความสุขที่สุดแล้ว
ผมได้ทำอะไรตามใจแถมไอ้มีนก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไรอีกด้วย
มีนยกให้ผมเป็น 'เพื่อนสนิท' ของมัน
ก็แหงล่ะครับ คบกันมาเป็นสิบปี รู้ไส้รู้พุงกันทุกอย่าง
ส่วนผมเหรอ ผมยกให้มันเป็นมากกว่านั้นซะอีก
ผมกับมันอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา
เรียนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวนู่นนี่นั่นก็ไปด้วยกัน
ยกเว้น นอนด้วยกัน ไม่ใช่นะครับ ผมหมายถึง นอนเตียงเดียวกันน่ะ
เพราะผมกับมันอยู่กันคนละที่
ผมเป็นคนติดบ้านก็ต้องกลับไปนอนบ้านตลอด ส่วนมีนมันอยู่หอครับ
นั่นไง พูดถึงมันมันก็มาเลย
"ทำไรอยู่วะ"
"นั่งคิดอะไรเพลินๆอะ"
"มึงเนี่ยนะ คิดอะไรวะ"
"อยากรู้จริงเหรอ อย่ารู้เลยดีกว่ามึงอะ ถ้ามึงรู้กูกลัวว่ามึงจะเลิกคบกู"
"อะไรวะ บอกมาเลยนะ คิดไร ทำไมกูต้องเลิกคบมึงด้วย"
"เออ อย่ารู้เลยน่า"
".."
มีนไม่พูดอะไรได้แต่ขมวดคิ้วใส่ผม
"งอนเหรอ"
"เปล่าเว้ย ไม่อยากบอกก็เรื่องของมึง"
"มีน กูถามไรหน่อยดิ"
"อะไร"
อารมณ์เกรี้ยวกราดยังคงสิงร่างมันไม่เลิก
"ถ้าวันนึงกูทำผิดกับมึง มึงจะเลิกคบกูป่าววะ"
"ทำผิดไรวะ"
"เออน่า เรื่องอะไรก็ช่างเถอะ แต่ถ้าวันนึงมันเกิดขึ้นอะ มึงจะยังคบกูอยู่ไม๊"
"คบดิวะ มึงเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุด กูไม่มีวันทิ้งมึงหรอก
ที่สำคัญกูรู้ว่ามึงจะไม่มีวันทำผิดกับกู"
มีนยิ้มให้ผม
ไอ้ยิ้มหวานบ้าๆของมึงนี่แหละ ที่ทำให้กูเริ่มจะคิดไม่ซื่อกับมึง ไอ้มีน !!
#Mean
เห็นผมนิ่งๆเฉยๆก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่รู้อะไรเลย
สัญชาตญาณของผมมันบอกว่า
ทุกอย่างที่เป็นอยู่และทุกอย่างที่ไอ้มาร์คมันทำอยู่คือ มันชอบผม
และผมก็เลือกที่จะปิดรับความรู้สึกนั้นเพราะผมไม่อยากเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป
ผมพยายามมีแฟนเพื่อจะได้ห่างกับมันบ้าง ไม่อย่างนั้นผมก็กลัวเหมือนกัน
กลัวว่าใจของผมเองจะวิ่งเข้าหามันแทน
ผมพยายามบอกมันตลอดว่ามันคือเพื่อน เพื่อนที่ผมรักที่สุด
และผมก็บอกมันออกไปว่า ผมเชื่อว่ามันจะไม่มีวันทำผิดกับผม
เพราะถ้าวันนึงมันกล้าทำอะไรกับผมขึ้นมา ผมกลัวว่าใจผมทั้งใจจะเผลอยอมไปกับมัน
ขอให้ไม่มีวันนั้นเกิดขึ้น !!
"มึงไปช่วยกูเลือกของขวัญหน่อยดิ"
ผมเอ่ยขอร้องมัน
"ให้แฟนมึงเหรอ"
"เออ รู้ได้ไงวะ"
"มึงเคยซื้อของให้ใครนอกจากแฟนมึงที่ไหนกันล่ะ"
"มึงไง"
"กูเนี่ยนะ กูเคยได้ของจากมึงด้วยเหรอ"
มาร์คชี้ไปที่ตัวเอง
"กูให้มึงไปแล้วแต่มึงอะที่ไม่รู้ตัว"
"อะไรวะ"
"ใจกูไง"
ผมยิ้มกว้าง ยกมือขึ้นทำท่าหัวใจ
"ให้มันจริงเหอะ อย่ามาล้อเล่น เพราะกูอยากได้จริงๆ"
ผมนิ่งเงียบตั้งแต่ฟังประโยคนั้นมาจนถึงตอนนี้
ตลอดทางที่มาร์คขับรถพาผมมามันก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเหมือนกัน
มันพูดเล่นหรือว่าจริงวะ แต่หน้ามันจริงจังมากเลยนะ
"คิดอะไรของมึงอยู่"
นี่มันมีพลังงานบางอย่างจับความคิดของผมเหรอ
"เปล่า"
"โกหก มึงจะบอกใครว่าเปล่าให้เค้าเชื่อก็ได้นะ แต่ไม่ใช่กู"
"..."
ผมเงียบไป
"บางทีคำพูดกูอะมึงไม่ต้องเอาไปคิดมากหรอก มึงก็รู้นี่"
"เออ"
"เลิกนอยด์ได้แล้ว จะไปเลือกของไม่ใช่เหรอ ไปร้านไหนอะ"
"ไม่รู้เลยว่ะ คิดไม่ออก"
"กูว่าถ้าจะให้คิดออกต้องไปนี่ก่อน"
มันยกยิ้มมุมปาก ครับ มันยิ้มได้แค่นั้นแหละ ไม่รู้จะดึงหน้าไปทำไม
มาร์คลากผมมาที่ร้านขนมร้านโปรด
ก่อนจะสั่งเมนูเดิมโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยปากสั่งอะไรเพิ่มอีก
ผ่านไปสักครู่บราวนี่ที่ถูกโปะหน้าด้วยวิปครีมจนเต็มก็ถูกยกมาเสิร์ฟ
#Mark
ยิ้มเข้าไป ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู เห็นขนมเป็นไม่ได้
ไอ้อาการนอยด์เมื่อกี๊คงไม่เหลือแล้วมั้งครับ
ผมเองก็ดันปากไวตามใจไปหน่อย ไม่ทันได้คิด เกือบไปแล้วเชียว
ผมหลอกล่อมันมาร้านขนมก่อนจะพามันไปเดินเลือกของ
จริงๆก็แค่อยากยื้อเวลาออกไป
ผมไม่อยากอยู่ภาวะอึดอัดที่ต้องเห็นมีนมาเดินเลือกของให้แฟนมันก็แค่นั้น
เผลอคิดเรื่องนี้ไปแค่ไม่กี่นาทีหันไปอีกทีของหวานตรงหน้าก็พร่องไปเกือบครึ่ง
นี่มึงกินหรือมึงเขมือบ
"อิ่มละอะ"
มีนทำหน้าเว้าวอนมาทางผม
"อะไรเนี่ย สั่งมาตั้งเยอะ"
"กูไม่ได้สั่ง มึงต่างหากสั่ง"
"ก็ทุกทีมึงสั่งก็เห็นมึงกินหมดนี่"
"กูไม่เคยกินหมดเลยเหอะ ตอนสั่งทุกทีก็มากับเพื่อนอีกหลายคนปะวะ"
"เออ แล้วใครจะกินต่ออะทีนี้"
"มึงไง" มีนชี้นิ้วมาที่ผม
"ไม่ กูไม่ชอบของหวานมึงก็รู้"
"นิดหน่อยเอง ช่วยหน่อยดิ"
มันยิ้มกว้างส่งสายตาอ้อนวอน
"นิดเดียวพ่อง!สิ เหลือเป็นครึ่ง"
"มึงก็ไม่ต้องกินหมดดิวะ"
"มันเหลือละมันเสียดายไม๊ล่ะ โตแล้วนะมึงอะ อย่ากินทิ้งกินขว้าง
มาช่วยกูกินไอ้วิปครีมนี่เลย ชอบนักไม่ใช่เหรอ อะ กินเข้าไป"
ผมตักวิปครีมจนพูนช้อนยัดใส่ปากมัน
มีนขมวดคิ้วใส่แต่ก็ยอมกินแต่โดยดี
"เลอะหมดเลยแ_ม่ง"
พอกลืนทุกอย่างลงคอหมดมันก็บ่น
"โอ๋ๆๆๆ มาๆกูเช็ดให้"
ผมใช้นิ้วปาดวิปครีมตรงข้างๆริมฝีปากมันก็ยัดมันใส่ปากผม
มีนสะดุ้งเล็กน้อย
อ้าว เชี่ยละ ผมเผลอทำอะไรลงไปวะ
"กูอิ่มละอะ มึงอิ่มยัง ไปเหอะ"
ผมเป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องเปลี่ยนราวชวนมันออกจากร้านไป
"มาร์ค"
"ฮึ"
"เดี๋ยวนี้มึงดูแปลกๆไปนะ"
เอาแล้วไง หรือผมทำอะไรที่มันชัดเจนเกินไปจนมันผิดสังเกต
"แปลกไงวะ"
"ก็.."
พูดซักทีสิวะ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะละเนี่ย
"ก็อะไร"
"ผมมึงยาวขึ้นแล้วนี่ ไปตัดบ้างไป"
"เฮ้อ"
ผมเผลอถอนหายใจเสียงดัง
"ไรวะ หรือมึงมีบางอย่างเปลี่ยนไปจริงๆ"
เออ เปลี่ยน ใจกูเนี่ย เปลี่ยนนานแล้วด้วย
"ไม่มี๊ มีอะไรที่ไหนล่ะ มึงอะเลือกของได้ยัง"
"เออ กำลังเลือกอยู่เนี่ย"
ระหว่างรอมันผมก็นึกขึ้นได้ ถ่ายลงไอจีสตอรี่ดีกว่า นี่แน่ะๆ !!
"ทำไรของมึงเนี่ยไอ้มาร์ค"
"ทำไรวะ"
"มึงจะถ่ายลงไอจีทำบ้าไร กูจะเซอร์ไพรส์แฟน"
ชิบหายล่ะครับ ผมลืมไปเลย
"กูขอโทษ"
ผมขอโทษมันไปตามตรงนั่นแหละครับ ก็ผมผิดนี่
มันที่ยืนหัวเสียตอนนี้หน้ามุ่ยคิ้วขมวดใหญ่แล้ว
"กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ กูลืมไปว่ามึงจะเซอร์ไพรส์แฟน"
"เออๆ"
"หายโกรธกูนะ"
"เออ"
"หายจริงๆนะ"
"เออ"
"ไม่โกรธแล้วนะ"
"ไอ้มาร์ค ถ้ามึงยังไม่หยุดกูจะโกรธมึงจริงๆละนะ"
"เฮ้ยๆ โอเคๆขอโทษ ไม่พูดละ ปะ ไปยัง"
"อืม กูไปจ่ายตังค์แป๊บ"
"กูรอนี่นะ"
ก็ยังรออยู่ตรงนี้แหละครับ ได้แค่ตรงนี้จริงๆ
ที่สำหรับให้ผมยืนมันมีแค่นี้จริงๆ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
Mark x Mean Ver.ทลอ
#Mark
ผมเหรอ าินี้็เป็นไ้แ่นี้แหละรับ
เป็นทุอย่า ยเว้น 'นรั'
แ่ผม็ไม่ไ้ีเรียสอะไร
ารยืนอยู่รนี้ในที่ที่ไม่มีสถานะ ผมว่าผมมีวามสุที่สุแล้ว
ผมไ้ทำอะไรามใแถมไอ้มีน็ไม่ไ้ิสสัยอะไรอี้วย
มีนยให้ผมเป็น 'เพื่อนสนิท' อมัน
็แหล่ะรับ บันมาเป็นสิบปี รู้ไส้รู้พุันทุอย่า
ส่วนผมเหรอ ผมยให้มันเป็นมาว่านั้นะอี
ผมับมันอยู่้วยันแทบะลอเวลา
เรียน้วยัน ิน้าว้วยัน ไปเที่ยวนู่นนี่นั่น็ไป้วยัน
ยเว้น นอน้วยัน ไม่ใ่นะรับ ผมหมายถึ นอนเียเียวันน่ะ
เพราะผมับมันอยู่ันนละที่
ผมเป็นนิบ้าน็้อลับไปนอนบ้านลอ ส่วนมีนมันอยู่หอรับ
นั่นไ พูถึมันมัน็มาเลย
"ทำไรอยู่วะ"
"นั่ิอะไรเพลินๆอะ"
"มึเนี่ยนะ ิอะไรวะ"
"อยารู้ริเหรอ อย่ารู้เลยีว่ามึอะ ถ้ามึรูู้ลัวว่ามึะเลิบู"
"อะไรวะ บอมาเลยนะ ิไร ทำไมู้อเลิบมึ้วย"
"เออ อย่ารู้เลยน่า"
".."
มีนไม่พูอะไรไ้แ่มวิ้วใส่ผม
"อนเหรอ"
"เปล่าเว้ย ไม่อยาบอ็เรื่ออมึ"
"มีน ูถามไรหน่อยิ"
"อะไร"
อารม์เรี้ยวรายัสิร่ามันไม่เลิ
"ถ้าวันนึูทำผิับมึ มึะเลิบูป่าววะ"
"ทำผิไรวะ"
"เออน่า เรื่ออะไร็่าเถอะ แ่ถ้าวันนึมันเิึ้นอะ มึะยับูอยู่ไม๊"
"บิวะ มึเป็นเพื่อนทีู่รัที่สุ ูไม่มีวันทิ้มึหรอ
ที่สำัูรู้ว่ามึะไม่มีวันทำผิับู"
มีนยิ้มให้ผม
ไอ้ยิ้มหวานบ้าๆอมึนี่แหละ ที่ทำใหู้เริ่มะิไม่ื่อับมึ ไอ้มีน !!
#Mean
เห็นผมนิ่ๆเยๆ็ไม่ไ้แปลว่าผมไม่รู้อะไรเลย
สัาาอผมมันบอว่า
ทุอย่าที่เป็นอยู่และทุอย่าที่ไอ้มาร์มันทำอยู่ือ มันอบผม
และผม็เลือที่ะปิรับวามรู้สึนั้นเพราะผมไม่อยาเสียเพื่อนที่ีที่สุไป
ผมพยายามมีแฟนเพื่อะไ้ห่าับมันบ้า ไม่อย่านั้นผม็ลัวเหมือนัน
ลัวว่าใอผมเอะวิ่เ้าหามันแทน
ผมพยายามบอมันลอว่ามันือเพื่อน เพื่อนที่ผมรัที่สุ
และผม็บอมันออไปว่า ผมเื่อว่ามันะไม่มีวันทำผิับผม
เพราะถ้าวันนึมันล้าทำอะไรับผมึ้นมา ผมลัวว่าใผมทั้ใะเผลอยอมไปับมัน
อให้ไม่มีวันนั้นเิึ้น !!
"มึไป่วยูเลืออวัหน่อยิ"
ผมเอ่ยอร้อมัน
"ให้แฟนมึเหรอ"
"เออ รู้ไ้ไวะ"
"มึเยื้ออให้ใรนอาแฟนมึที่ไหนันล่ะ"
"มึไ"
"ูเนี่ยนะ ูเยไ้อามึ้วยเหรอ"
มาร์ี้ไปที่ัวเอ
"ูให้มึไปแล้วแ่มึอะที่ไม่รู้ัว"
"อะไรวะ"
"ใูไ"
ผมยิ้มว้า ยมือึ้นทำท่าหัวใ
"ให้มันริเหอะ อย่ามาล้อเล่น เพราะูอยาไ้ริๆ"
ผมนิ่เียบั้แ่ฟัประโยนั้นมานถึอนนี้
ลอทาที่มาร์ับรถพาผมมามัน็ไม่ไ้พูอะไรอี
ผม็ไม่รู้ะพูอะไรออไปเหมือนัน
มันพูเล่นหรือว่าริวะ แ่หน้ามันริัมาเลยนะ
"ิอะไรอมึอยู่"
นี่มันมีพลัานบาอย่าับวามิอผมเหรอ
"เปล่า"
"โห มึะบอใรว่าเปล่าให้เ้าเื่อ็ไ้นะ แ่ไม่ใู่"
"..."
ผมเียบไป
"บาทีำพููอะมึไม่้อเอาไปิมาหรอ มึ็รู้นี่"
"เออ"
"เลินอย์ไ้แล้ว ะไปเลืออไม่ใ่เหรอ ไปร้านไหนอะ"
"ไม่รู้เลยว่ะ ิไม่ออ"
"ูว่าถ้าะให้ิออ้อไปนี่่อน"
มันยยิ้มมุมปา รับ มันยิ้มไ้แ่นั้นแหละ ไม่รู้ะึหน้าไปทำไม
มาร์ลาผมมาที่ร้านนมร้านโปร
่อนะสั่เมนูเิมโยที่ผมไม่้อเอ่ยปาสั่อะไรเพิ่มอี
ผ่านไปสัรู่บราวนี่ที่ถูโปะหน้า้วยวิปรีมนเ็ม็ถูยมาเสิร์ฟ
#Mark
ยิ้มเ้าไป ยิ้มนปาะีถึหู เห็นนมเป็นไม่ไ้
ไอ้อาารนอย์เมื่อี๊ไม่เหลือแล้วมั้รับ
ผมเอ็ันปาไวามใไปหน่อย ไม่ทันไ้ิ เือบไปแล้วเียว
ผมหลอล่อมันมาร้านนม่อนะพามันไปเินเลืออ
ริๆ็แ่อยายื้อเวลาออไป
ผมไม่อยาอยู่ภาวะอึอัที่้อเห็นมีนมาเินเลืออให้แฟนมัน็แ่นั้น
เผลอิเรื่อนี้ไปแ่ไม่ี่นาทีหันไปอีทีอหวานรหน้า็พร่อไปเือบรึ่
นี่มึินหรือมึเมือบ
"อิ่มละอะ"
มีนทำหน้าเว้าวอนมาทาผม
"อะไรเนี่ย สั่มาั้เยอะ"
"ูไม่ไ้สั่ มึ่าหาสั่"
"็ทุทีมึสั่็เห็นมึินหมนี่"
"ูไม่เยินหมเลยเหอะ อนสั่ทุที็มาับเพื่อนอีหลายนปะวะ"
"เออ แล้วใระิน่ออะทีนี้"
"มึไ" มีนี้นิ้วมาที่ผม
"ไม่ ูไม่อบอหวานมึ็รู้"
"นิหน่อยเอ ่วยหน่อยิ"
มันยิ้มว้าส่สายาอ้อนวอน
"นิเียวพ่อ!สิ เหลือเป็นรึ่"
"มึ็ไม่้อินหมิวะ"
"มันเหลือละมันเสียายไม๊ล่ะ โแล้วนะมึอะ อย่าินทิ้ินว้า
มา่วยูินไอ้วิปรีมนี่เลย อบนัไม่ใ่เหรอ อะ ินเ้าไป"
ผมัวิปรีมนพูน้อนยัใส่ปามัน
มีนมวิ้วใส่แ่็ยอมินแ่โยี
"เลอะหมเลยแ_ม่"
พอลืนทุอย่าลอหมมัน็บ่น
"โอ๋ๆๆๆ มาๆูเ็ให้"
ผมใ้นิ้วปาวิปรีมร้าๆริมฝีปามัน็ยัมันใส่ปาผม
มีนสะุ้เล็น้อย
อ้าว เี่ยละ ผมเผลอทำอะไรลไปวะ
"ูอิ่มละอะ มึอิ่มยั ไปเหอะ"
ผมเป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่อเปลี่ยนราววนมันออาร้านไป
"มาร์"
"ฮึ"
"เี๋ยวนี้มึูแปลๆไปนะ"
เอาแล้วไ หรือผมทำอะไรที่มันัเนเินไปนมันผิสัเ
"แปลไวะ"
"็.."
พูัทีสิวะ ใผมเ้นไม่เป็นัหวะละเนี่ย
"็อะไร"
"ผมมึยาวึ้นแล้วนี่ ไปับ้าไป"
"เฮ้อ"
ผมเผลอถอนหายใเสียั
"ไรวะ หรือมึมีบาอย่าเปลี่ยนไปริๆ"
เออ เปลี่ยน ใูเนี่ย เปลี่ยนนานแล้ว้วย
"ไม่มี๊ มีอะไรที่ไหนล่ะ มึอะเลืออไ้ยั"
"เออ ำลัเลืออยู่เนี่ย"
ระหว่ารอมันผม็นึึ้นไ้ ถ่ายลไอีสอรี่ีว่า นี่แน่ะๆ !!
"ทำไรอมึเนี่ยไอ้มาร์"
"ทำไรวะ"
"มึะถ่ายลไอีทำบ้าไร ูะเอร์ไพรส์แฟน"
ิบหายล่ะรับ ผมลืมไปเลย
"ูอโทษ"
ผมอโทษมันไปามรนั่นแหละรับ ็ผมผินี่
มันที่ยืนหัวเสียอนนี้หน้ามุ่ยิ้วมวให่แล้ว
"ูไม่ไ้ั้ใริๆ ูลืมไปว่ามึะเอร์ไพรส์แฟน"
"เออๆ"
"หายโรธูนะ"
"เออ"
"หายริๆนะ"
"เออ"
"ไม่โรธแล้วนะ"
"ไอ้มาร์ ถ้ามึยัไม่หยุูะโรธมึริๆละนะ"
"เฮ้ยๆ โอเๆอโทษ ไม่พูละ ปะ ไปยั"
"อืม ูไป่ายั์แป๊บ"
"ูรอนี่นะ"
็ยัรออยู่รนี้แหละรับ ไ้แ่รนี้ริๆ
ที่สำหรับให้ผมยืนมันมีแ่นี้ริๆ
ผลงานอื่นๆ ของ ม่านบูรพา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ม่านบูรพา
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น