Gun*Tum {Special} : TWO

เนื้อเรื่อง

ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดดด!!

"ฮัลโหล ว่าไงพี่" เจ้าของเสียงทุ้มแหบเสน่ห์ตอบรับปลายสาย

"เฮ้ยย วันนี้ว่างป่าว ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยดิ" กันเป็นฝ่ายชักชวนตั้มออกไปข้างนอก

"ก็ว่างอยู่ แต่หลังบ่ายสองได้มะ"

"อ้าว ไมอะ"

"ผมมีสอบ เลิกสองโมง หรือพี่รีบป่าวล่ะ"

"ไม่รีบๆ โอเคได้เลย สองโมงๆ"

"แล้วจะมาหาผมที่ม.หรือไปเจอกันที่ห้าง"

"ตั้มมารับพี่ดิ ฮ่าๆๆๆ พี่ไม่มีรถ"

"โหยยย ไรเนี่ยพี่ เยอะไปละ"

"เฮ้ยย ล้อเล่น เดี๋ยวพี่ไปหาที่ม.ก็ได้"

"เคๆพี่ แจกัน บ่ายสองงงง"

"เออๆ เจอกันเว้ยย"

============================

"โทษทีพี่ นั่งในห้องเต็มเวลาเลย คิดไรไม่ออก"

"เดี๋ยวๆ ไปกินไรมาวะ ดูลิ้นดิ๊ม่วงเชียว"

"ก็เพราะนั่งทำข้อสอบคิดไม่ออกเนี่ยแหละ ผมเลยเอาปากกามานั่งกัด กัดไปกัดมาพลาดไง หมึกทะลักเต็มปากเลย จะขออาจารย์ออกไปห้องน้ำก็อายน้องๆเขาอะ... ขมปี๋เลย แอวะ"

"ฮ่าๆๆๆ ไอ้บ้า เล่นไรเป็นเด็กๆ"

"ไม่ได้เล่นเว้ยพี่ เค้าเรียกพลาด"

"โถๆๆ น่าสงสาร แล้วจะเป็นไรป่าวเนี่ย" กันเอามือขึ้นลูบหัวตั้มเล่น

"ไม่หรอกพี่ ผมแข็งแรงจะตาย แค่นี้ เล็กน้อยมาก"

"แข็งแรงอะไร ปีนึงนายป่วยตั้งกี่รอบ ที่แข็งแรงนี่พี่ต่างหาก"

"ปะ ไปยัง ขึ้นรถเร็วพี่กัน" ตั้มทำหน้ายู่ใส่ก่อนจะเดินไปยังรถสีดำคันเก่ง

"เออๆ"

============================

"เฮ้ยตั้ม ตัวไหนสวยกว่า" กันยืนชี้โมเดลในตู้โชว์ให้ตั้มดู เพื่อให้ช่วยตัดสินใจว่าตัวไหนสวยกว่ากัน

"นี่ที่พี่ชวนผมมาซื้อของ นี่คือมาซื้อไอ้หุ่นนี่เหรอ"

"เออน่าา ช่วยเลือกหน่อยตัวไหนสวย"

"ไม่รู้อ่า ผมดูไม่เป็น ก็สวยทั้งคู่แหละ"

"เฮ้ย ช่วยหน่อยดิวะ เลือกมาตัวนึง"

"เอ่ออ ตัว..เอ่อ ไม่รู้ว่ะพี่" ตั้มมองซ้ายทีมองขวาทีก็เลือกไม่ถูก

"อ่าาา เลือกยากแฮะ จะซื้อสองตัวพร้อมกันก็ไม่ไหว"

"แหม ระดับกัน นภัทร เดอะสตาร์ นักร้องหนุ่มเสียงดี แต่หน้าตาไม่ดีเท่า มีไม่ไหวด้วยเหรอพี่" ตั้มกลั้วหัวเราะแซว

"แป๊ะ!!! นี่แน่ะ" กันยกมือลงน้ำหนักไปบนผมหยิกของตั้มหนึ่งทีเบาๆ

"พี่กัน เอาง่ายๆเลยนะ พี่ก็คิดซะว่าเหมือนพี่เลือกแฟนอะ เลือกคนที่จะอยู่กับเราไปตลอด เลือกคนที่ใช่มากที่สุดอะ ไม่เห็นจะยากเลย"

"เลือกนายได้ปะล่ะ" กันปล่อยเสียงออกมาเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน

"อะไรนะพี่ งึมงำๆไรว๊าา"

"เปล่าๆ พี่บอกว่าเป็นนาย นายจะเลือกได้ป่าวล่ะ"

"โหยยย สบาย เป็นผมนะ เลือกที่ชอบที่สุดที่ใช่ที่สุดได้สบายๆอยู่ละ"

"ละเลือกได้ยัง"

"เดี๋ยวๆ นี่คุยเรื่องโมเดลอยู่ไม่ใช่เหรอ"

"ก็เออดิ คิดว่าพี่ถามเรื่องไร ก็ถามเรื่องโมเดลเนี่ย เป็นตั้ม ตั้มจะเลือกตัวไหน"

"โถถถถถ งานไม่ถนัดจริงๆ อะๆ เป็นผมผมจะเลือกตัวขวา ผมว่ามันน่ามองกว่า เยอะะะะะ" สายตาเจ้าเล่ห์มองเลยโมเดลในตู้โชว์ไปยังคนขายร้านข้างๆ

"แป๊ะ!! ไอ้นี่ พี่หมายถึงโมเดลโว้ยย ไม่ใช่คนขาย" กันลงน้ำหนักมือเป็นรอบที่สอง

"ล้อเล่นน่ะพี่ ผมชอบตัวขวามากกว่า ถ้าเอาไว้ตู้โชว์บ้านพี่ ผมว่ามันน่ามองกว่านะ"

"งั้นผมเอาตัวนี้แหละครับ" กันชี้ไปยังโมเดลตัวขวาก่อนจะบอกกับคนขาย

"อ้าวพี่ แล้วพี่ไม่ชอบอีกตัวมากกว่าเหรอ"

"เอาน่า พี่เชื่อตั้ม ถ้าตั้มบอกว่ามันน่ามองมากกว่าพี่ก็เอาตัวนี้แหละ"

"เหรอ ง่ายๆเลย ตกลงใครอยากได้กันแน่เนี่ย"

"ก็เวลาตั้มมาบ้านพี่ ตั้มบอกว่ามันน่ามอง ตั้มก็จะได้มาอีกไง" กันยิ้มๆ จ่ายเงินรับโมเดลมาถือไว้ในมือ ตั้มได้ยืนจ้องหน้ากันเงียบๆ สงสัยในคำพูดนิดหน่อยก่อนจะคิดขึ้นว่าสงสัยพี่ชายของเขาอาจจะเหงาๆในช่วงนี้

"หิวยัง" กันเอ่ยถามคนน้องด้วยความเป็นห่วง

"โคตรๆอะ สอบนี่มันใช้พลังงานโคตรเยอะ อุตส่าห์กินข้าวเที่ยงตั้งเยอะก็ยังหิวอยู่" ตั้มเอามือลูบท้องตัวเองวนไปมา

"ก็เล่นไม่กินข้าวเช้า กินมื้อเที่ยงมื้อเดียวจะไปอิ่มได้ไง" กันพูดเหมือนรู้ทันพฤติกรรมของเจ้าตัวแสบ

"เฮ้ยยย พี่กันรู้ได้ไง" ตั้มทำหน้าตกใจ

"จะไม่รู้ได้ไง ไปไหนมาไหนนายก็ไม่เคยกินข้าวเช้าซักวัน หัดตื่นเช้ามาหาอะไรกินมั่งนะ ดูดิ๊ไม่กินเช้าไปหนักเย็น พุงออกละ" กันแกล้งเอามือไปบีบพุงตั้ม

"โหยอะไร ที่เค้าเรียกวันแพ็คนะคร้าบบบ" ตั้มยืดตัวยื่นพุงบีบตาม ทั้งคู่หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

"แล้วจะกินไร"

"ไม่รู้ดิพี่ ขอเผ็ดๆได้ปะ"

"มาห้างจะไปหาเผ็ดๆไหนวะ"

"เออจริง อีกอย่างพี่ก็กินเผ็ดไม่ได้นี่หว่า ลืมไปๆ"

"กินได้เว้ยย แต่เผ็ดแบบนายใครจะไปกินไหว คนบ้าไรกินข้าวกับพริกเป็นเม็ดๆ"

"ผมก็กินอย่างอื่นด้วยไง ใครจะบ้ากินแต่ข้าวกับพริก โหยย"

"เออๆ งั้นกินนี่ละกัน ปะๆพี่เลี้ยง"

"แหมมม ลาภปากจริงๆเลยคร้าบผม ขอบคุณครับพี่กันสุดหล่อสุดที่รัก" ตั้มเอาหัวหยิกของเขาเข้าไปถูแขนกันไปมาอย่างเด็กๆที่กำลังอ้อน ทำให้กันหลุดขำออกมา

============================

"โอ่ยยยยย อิ่มมากอะ..พี่กันๆ แวะดูเสื้อร้านนั้นหน่อยดิ" ตั้มกระตุกชายเสื้อผู้เป็นพี่ให้หยุดเดิน

"อืม เอาดิ พี่ก็ว่าจะซื้อซักตัว" กันหันไปพยักหน้าเบาๆ

"ตัวนี้สวยป่าวพี่ collection ใหม่ด้วย ซื้อทั้งชุดดีกว่า ฮ่าๆๆๆ" ตั้มคว้าเสื้อแจ๊คเก็ตสีน้ำเงินสดรุ่นใหม่ล่าสุดโชว์ให้กันดู

"เออ สวยดีนะ..งั้นพี่เอาด้วย ลายนี้ๆสวยป่าว" กันเลือกเสื้อแจ๊คเก็ตลายพรางหยิบโชว์ตั้มบ้าง

"สวยดีพี่ เหมาะกับพี่ดีนะ แต่พี่ไม่ควรใส่ตอนกลางคืนนะ ผมว่ามันมืดไปหน่อยกลืนกับผิวพี่ไปหมด 555555"

กันทำท่าจะเอามือตบลงบนหัวหยิกหยอยของตั้มแต่เจ้าตัวดันรู้ทันซะก่อนเลยหลบได้

"อ๊ะๆ ไม่ได้แอ้มผมหรอก" เจ้าตัวแสบหัวเราะชอบใจ

"ซื้อแบบนี้ก็ดี จะได้ใส่คู่กัน"

"คู่กันยังไงพี่ คนละสีคนละลาย ถ้าคู่กันต้องแบบเดียวกันลายเดียวกันดิ แบบ... แบบเสื้อพี่กับพี่ริทไง"

"ฮ่าๆๆๆ ทำไม อยากได้เสื้อคู่ที่เหมือนกันเป๊ะๆเหรอไง"

"เปล่าซะหน่อย ผมไม่มีวันได้ใส่เสื้อคู่แบบพี่ริทหรอก ชิ"

"แน่ะ ทำไม อิจฉาริทเหรอ"

"เฮ้ยยย อิจฉาอะไรพี่ พูดอะไรเรื่อยเปื่อย"

"ที่ต้องใส่เหมือนกันวันนั้นมันเป็นงานไง"

"ก็แล้วแต่พี่เลย บอกผมไมอะ"

"แต่ที่อยากใส่วันนี้ มันไม่ใช่งานไง" กันยักคิ้วเบาๆส่งยิ้มจนตาหยีให้น้องชายของเขา ตั้มอยู่ๆก็รู้สึกหวิวในใจเหมือนตัวเบาไปชั่วขณะ เขาเผลอจ้องมองใบหน้าคมแต่ดวงตาหวานเยิ้มนั่นเหมือนโดนสะกดไว้

"ตั้ม ตั้ม .. เฮ้ยย มองอะไร ตกลงเอาป่าวเนี่ยตัวเนี้ย" กันเรียกอยู่สักครู่ให้ตั้มรู้สึกตัว

"อะ เอาดิพี่ เอาตัวนี้แหละ ผมเอากางเกงตัวนึงด้วย"

"เอาสองชุดนี้ครับ รบกวนแยกถุงให้ด้วยนะครับ" กันยื่นชุดที่เลือกได้แล้วส่งให้พรนักงานในร้าน

"แยกไมอะพี่ เปลืองถุงโลกร้อนว่ะ"

"เอ้า ละจะไปแยกยังไง"

"เอ้า ก็ผมต้องไปส่งพี่ที่บ้านอยู่ดีปะ พี่มารถผมนี่คร้าบบบ"

"เออ จริงด้วย ลืมไปว่าตั้มต้องไปส่งพี่ที่บ้าน ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกบอกเขาแยกแล้วนี่"

"แล้วจะแวะไหนอีกป่าว ก่อนกลับอะ"

"ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้ก็เบื่อๆเหนื่อยๆอะ ต้องเร่งส่งงาน มีสอบอีก ว่าแต่พี่อะ อยากแวะไหนป่าว"

"อืม งั้นดูหนังป่าว แก้เครียด"

"ดูหนังเหรอ เรื่องไรอ่า"

"ไม่รู้ดิ ช่วงนี้มีแต่หนังรัก ฮ่าๆๆๆ"

"โหยยย ดูหนังรักกับพี่ ไม่ไหวๆ"

"เอ้า ทำไมวะ ดูหนังรักกับคนน่ารักนะเว้ย"

"เออะ!! มั่นมากคร้าบผม เอางี้ดีกว่าผมไปดูหนังบ้านพี่ละกัน มีเรื่องนึงที่ผมอยากดูที่พี่มีแผ่นอะ"

"อ๋ออ เออๆเอาดิ แต่ต้องกลับไปหาก่อนนะไม่รู้อยู่ไหน"

“งั้นคืนนี้ ค้างบ้านพี่เลยได้ปะ ขี้เกียจขับรถกลับแล้วอะ เดี๋ยวเช้าค่อยไปแวะคอนโดเอา”

กันหรี่ตามองตั้มเป็นเชิงไม่อนุญาต

“นะ นะ น่า น๊า นะ นะ” ตั้มทำทีออดอ้อน

“ถ้าจะพูดอย่างนี้ ร้องเป็นเพลงเลยไม๊”

“โหยยยย คืนเดียวเอง ผมขับรถพาพี่มาซื้อของ ต้องขับไปส่งพี่ที่บ้านแล้วผมก็ต้องขับกลับคอนโดอีกเนี่ยนะ ไม่สงสารผมเหรอ”

“เออๆ จะค้างก็ค้าง นี่ถือว่าขับรถพามาซื้อของนะเนี่ย” กันคิดในใจเขาอยากจะให้เจ้าน้องชายตัวดีมาค้างที่บ้านเขาแทบแย่แต่ไม่รู้จะทำยังไง อยู่ๆเจ้าตั้มก็อยากจะค้างขึ้นมาซะอย่างนั้น อย่างกับรู้ใจ เขาก็เลยต้องสวมบทเล่นตัวนิดหน่อยให้พอเป็นพิธีจะได้ไม่ถูกจับสังเกต

“โหยยย พี่กันใจดี พี่กันสุดหล่อ มาๆอย่างนี้ต้องแจกรางวัล” ตั้มทำจมูกยื่นเข้าไปใกล้กันจนลมหายใจรดลงบนแก้มของกันเบาๆ กันเบี่ยงตัวหนี ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“เฮ้ยยย อย่าเล่นแบบนี้!!!” เสียงเข้มรับกับใบหน้ากริ้วโกรธ

“อ้าวว อะไรอะพี่ แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำไมอารมณ์เสียอะ ทุกทีก็เล่นไม่เห็นเป็นไรเลย”

“ก็ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกทีนี่!!”

“ไม่เหมือนยังไง” ตั้มชักเริ่มมีสีหน้าโกรธปนสงสัยขึ้นมาบ้าง

จะให้ตอบยังไงได้อีก ทุกทีที่ว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ครั้งนี้มันรู้สึกไง รู้สึกอยู่เต็มอก ใจมันหวั่นไหว มือไม้มันสั่น กลัวว่าจะห้ามใจไม่ให้คิดไปไกลกับการกระทำเล่นๆของเด็กหนุ่มตรงหน้านี่

“เออ ช่างมันเหอะ พี่ขอโทษที่เสียงดังใส่” กันคลายขมวดตรงหน้าผากลง พยายามโปรยยิ้มให้อีกฝ่ายค่อยๆ

“อืม” ตอนนี้กลับกลายเป็นตั้มที่หน้ายุ่งแทน ตั้มทำหน้างอนๆเพราะตกใจที่อีกฝ่ายก็เสียงดังใส่เขา

“เฮ้ยยย ไม่งอนดิ” กันพยายามง้อ

“ก็ไม่ได้งอนนี่ พี่เข้าใจไรผิดป่าว” ตั้มยังคงทำหน้านิ่งแต่หลบสายตา

“ถ้าไม่งอนก็มองหน้าพี่ดิ มองๆ” กันยกมือทั้งสองข้างเข้าไปจับไหล่ตั้มให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ

ตั้มหันขวับมาจ้องนัยน์ตาหวานของกันเขม็ง ทำเอากันรู้สึกไม่ดีขึ้นมาวูบหนึ่ง

“ขอโทษน๊า นะ นะ” เขารู้สึกไม่ต่างอะไรกับการงอนง้อแฟนขี้งอนคนนึง กันกะพริบตาปริบๆ

“ฮ่าๆๆๆ ตลกพี่อะ ทำไรเนี่ย ฝุ่นเข้าตาเหรอกะพริบอยู่ได้” ตั้มหลุดหัวเราะกับท่าทางนั้นของกัน

“ก็พี่กลัวตั้มโกรธพี่นี่”

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธ มันแค่...อืม ช่างมันเหอะ มันไม่ชอบไงเวลามีใครเสียงดังใส่ผม”

“โอเคๆคร้าบบบ ไม่ทำแล้ว ขอโทษน๊า ดีกันๆ”

“โอ้ยยยยย ผมโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ ดูดิง้ออย่างกับผมเป็นเด็กอะ”

“ตั้มก็เป็นเด็กในสายตาพี่ตลอดนั่นแหละ”

“ก็แหงแหละ ผมเด็กกว่าพี่นี่ แต่เรื่องอื่นผมไม่เด็กนะ ฮ่าๆๆๆ”

“เรื่องไรว๊า”

“ไม่รู้ดิ ฮ่าๆๆ ไปเหอะ กลับบ้าน อยากดูหนังละ”

“อ่า โอเคๆ ไปๆ เดี๋ยวพี่ขับเอง โอเคเปล่า”

“ไม่อะ ผมขับดีกว่า พี่กันนั่งเฉยๆเหอะ ผมไม่ไว้ใจ”

“โหยยย ไรเนี่ย ไม่ไว้ใจพี่เหรอ”

ตั้มส่ายหัวไปมาเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่ไว้ใจ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่อะไร เขาแค่ไม่อยากให้พี่ชายของเขาต้องมาเหนื่อยขับรถให้เขานั่งก็เท่านั้นเอง
=============================================================================
เรื่องสั้นมาให้อ่านพอกรุบกริบๆเนอะ อิอิ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^