Gun*Tum {Special} : ONE

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ทดลองแต่ง โมเมนต์ Guntum special อิอิ
สนุกไหมไม่รู้ ลองอ่านดูนะจ๊ะ

Gun*Tum {Special} : ONE

เนื้อเรื่อง

Gun*Tum {Special} : ONE
"ไง เป็นไงบ้าง หายดีแล้วเหรอ ยิ้มหน้าระรื่นมาเชียวนะ" แก้มทักทายน้องโพเล็กของเขาที่เดินยิ้มเข้ามาในสตู
"ยังหรอกพี่ แต่ก็ดีขึ้นแล้ว" ตั้มยิ้มให้พี่แก้มก่อนจะวางถุงขนมที่หอบพะรุงพะรังลง แต่ละถุงล้วนเป็นความตั้งใจของแฟนคลับที่ส่งตรงถึงมือตั้มทั้งนั้น
"แล้วนี่พี่กันยังไม่มาอีกเหรอพี่" เจ้าของคำพูดหันซ้ายหันขวาเมื่อมองไม่เห็นพี่ชายของเขา
"ยังอะ วันนี้ไม่ได้ขับรถมาเอง คงมาช้าหน่อยมั้ง" พี่ใหญ่แห่งสี่โพดำหันไปมองหน้าพะว้าพะวงของคนน้องก่อนจะอมยิ้มเล็กๆ
"ฮัดเช้ยยยย" เสียงนำมาก่อนเจ้าตัว
"ใครนินทาผมอยู่ปะเนี่ย" กันเดินเข้ามาพร้อมกับโดม
"แหม ใครจะนินทาแก มีแต่คนบ่นคิดถึงมากกว่ามั้งยะ" แก้มพูดขึ้นลอยๆ
"พี่แก้มคิดถึงผมอะดี๊" 
"หึหึ ย่ะ คิดถึง" แก้มกัดฟันพูดก่อนจะทำตามองแรง ทำเอาคนในห้องหัวเราะตามๆกัน

"เฮ้ยพี่ เอาขนมไหนมาเนี่ย" ตั้มเหลือบไปเห็นโดมกำลังคว้าขนมออกจากถุงที่แฟนคลับเขาให้มา
"เหยย เอาน่าตั้ม แบ่งกันนะ พี่หิวง่ะ" โดมพูดเสียงออดอ้อน ทำตาปริบๆ
"พี่อะ ตลอดเลย ผมยังไม่ได้กินของโปรดผมเลยนะ" ตั้มพูดงอนๆแต่ก็ไม่ทัน เพราะขนมสุดโปรดของเขาหายเข้าปากโดมไปเกินครึ่งแล้ว
"อะอ้าว พี่ขอโทษ อะๆแบ่งให้" โดมยื่นขนมอีกครึ่งในมือมาให้ พร้อมทั้งยิ้มแห้งๆ
"โอ๊ยยย เอาไปเลยพี่ ดูดิ๊ กัดคำเดียวหายไปเกินครึ่งละ ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนหัวเราะอย่างสนุกสนาน
"เอาน่า เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่" น้ำเสียงนุ่มเรียบเอ่ยขึ้น ทำให้ตั้มหันขวับ
"จริงนะพี่กัน"
"จริงซิ"
"แน่นะ"
"อ๋อ แน่ซิ" 
"เดี๋ยวๆ แก2คนไปเล่นตรงนู้นไป" แก้มเอ่ยขึ้นทำทีหมั่นไส้ ก่อนจะหัวเราะออกมา
.................................................................................................................................................................
การถ่ายทำรายการสี่โพดำดำเนินไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน พวกเขาทั้ง 4 คนมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำงานร่วมกัน ได้สร้างเสียงหัวเราะ ได้ปล่อยมุขสนุกๆใส่กัน ทำงานร่วมกับคนที่รักในสิ่งๆเดียวกันมันสนุก สุข อย่างนี้นี่เอง
.................................................................................................................................................................
"เฮ้ย ไหวป่าว" กันเอ่ยทักน้องเล็กสุดช่วงพักเบรคเพราะสังเกตว่าหน้าตั้มเริ่มแดงๆ ตาก็เริ่มแดงๆ หน้าตาเริ่มอิดโรย
"ผมไหวอยู่พี่ แต่มันเริ่มหนาวๆสั่นๆอะ" ตั้มก้มหน้าลงนิดๆ เอามือทั้งสองข้างขึ้นรูปแขนตัวเอง ถึงแม้จะใส่เสื้อหลายชั้นแต่ความหนาวจากแอร์ในสตูก็ทะลุผ่านเนื้อผ้าเข้ามาซะหมด
"ไหนดูดิ๊" กันเอื้อมเอาหลังมือไปแตะหน้าผากตั้มเบาๆ สะดุ้งเล็กๆหลังพบว่าเจ้าเด็กที่ยืนข้างหน้าเขาตัวกำลังร้อน
อย่างกับไฟ มือหนาอุ่นไล่ลงมาอังแก้มขาวที่ตอนนี้เริ่มแดงก่ำจากพิษไข้ที่เจ้าตัวยังไม่หายดี แต่ดื้อรั้นมาทำงาน ทำให้ไข้ขึ้นซ้ำอีกรอบ
"เฮ้ย ร้อนขนาดนี้กินยาลดไข้หน่อยเถอะตั้ม เดี๋ยวถ่ายต่อไม่ไหวนะ"
"โหยยย สบายมากพี่ ทนถ่ายอีกนิดเดี๋ยวก็ได้กลับไปนอนแล้ว" ตั้มเงยหน้ามายิ้มให้พี่ชายของเขา แต่ก็ปิดบังความเหนื่อยล้า อิดโรยไว้ไม่มิด
"พี่ครับ ผมขอยาลดไข้ให้เจ้าดื้อนี่หน่อยครับ แล้วก็ขอผ้าชุบน้ำซักผืนนะ" กันหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ทีมงาน
หันขวับมาก็เห็นตั้มทำหน้าคว่ำหน้างออย่างงอนๆ
"ไม่ต้องเลย เมื่อไหร่จะเลิกดื้อซะที พี่ขี้เกียจเป็นห่วงนะเว้ย" กันหันไปทำหน้าดุใส่น้อง ทำให้ตั้มหน้าหงอลงนิดๆ แต่ก็แค่ชั่วครู่เดียวเท่านั้นที่เด็กดื้อจะทำท่าทีสลด 
"อะ เอาไป ใส่ปากเดี๋ยวนี้เลย" กันยื่นเม็ดยาใส่มือตั้มก่อนจะยื่นแก้วน้ำเปล่าให้น้อง
"น้ำเย็นไม่ได้เหรอ" ตั้มเงยหน้าถามด้วยเสียงอ้อนๆ 
"ไม่!!" กันเสียงเข้ม
"โหยยย ไรอะพี่ ดุจัง พี่เป็นพยาบาลส่วนตัวผมเหรอ" ตั้มยิ้มทะเล้น
"แล้วอยากให้เป็นปะล่ะ ดื้อขนาดนี้ นายโดนหนักแน่" กันยิ้มเจ้าเล่ห์
"ไม่เอาอะ พี่กันโหดจะตาย ผมแย่แน่ โดนบังคับตายเลย นี่นึกว่าแม่คนที่สอง" 
"เดี๋ยวเหอะ รีบๆกินเข้าไปซะ ที่บังคับก็เพราะเป็นห่วงทั้งนั้นนะเว้ย" 
"คร้าบบบบ คุณพี่สุดที่รัก รักที่สุดละคนเนี้ย ฮ่าๆๆๆ" ตั้มหัวเราะร่า ก่อนจะเอายาเข้าปากแต่โดยดี กันเอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆหวังจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้อง
"เฮ้ย พี่กัน ไม่เอาๆ" ตั้มเบี่ยงตัวหลบทันก่อนที่กันจะเอาผ้าเช็ดลงบนหน้าเรียว
"อะไรวะ ไข้สูงขนาดนี้ ไม่เช็ดตัวได้ไง"
"โหยพี่ ขืนเช็ดตอนนี้ แป้งกับครีมบนหน้าผมก็หลุดหมดดิ หมดหล่อเลยนะ" 
"เออ จริงว่ะ ลืมไปเลย แต่ถึงยังไงนายก็หล่อสู้พี่ไม่ได้อยู่ละ" กันพูดเยาะ ยิ้มกว้างจนรอยบุ๋มข้างแก้มลึกลงไป 
"เอ้า เด็กๆพร้อมถ่ายต่อนะ" พี่ทีมงานเอ่ยขึ้นเพื่อให้ทุกคนเตรียมตัว ก่อนจะถ่ายทำจนเสร็จ 
.................................................................................................................................................................
ทุกอย่างในวันนี้ดำเนินไปด้วยดี ถึงเวลาต้องแยกย้ายกันกลับ
"พี่แก้มขับรถดีๆนะ บ๊ายบายยย" กัน ตั้ม โดมเดินไปส่งพี่แก้มที่รถ
"จ้าา เจอกันนะทุกคน" แก้มเอ่ยก่อนจะปิดกระจกแล้วขับรถออกไป
"พี่กันกลับยังไงอะ" โดมหันมาถามเพราะรู้ว่ากันไม่ได้เอารถมา
"พี่กันกลับกับผม พี่โดมไม่ต้องห่วง" ตั้มยิ้มร่าบอกพี่ชายทั้งสอง
"อ่อ โอเค งั้นกลับดีๆนะครับ ผมไปละ" โดมโบกมือ ก่อนจะก้าวขึ้นรถขับออกไปเป็นคันที่สอง

กันหันหลังกลับกำลังจะเดินไปที่รถตั้ม แต่สายตาดันเห็นเจ้าเด็กแสบที่เดินนำไปก่อนกำลังเซจะล้ม แต่โชคดีที่เจ้าตัวพิงเข้ากับตัวรถไว้ทัน กันรีบวิ่งไปยังตั้มทันที
"ไข้ขึ้นอีกแล้วสิ ตัวร้อนอีกแล้วเนี่ย" กันเอามือขึ้นอังหน้าผากร้อน ก่อนจะพยุงเจ้าของรถไปนั่งเบาะหน้า ข้างคนขับ
"กุญแจรถอยู่ไหน มาให้พี่ เดี๋ยวพี่ขับเอง"
"อยู่ในกระเป๋าอะพี่" ตั้มเริ่มงัวเงียๆ เสียงอ่อนลง
"ไหนอะ หาไม่เจอ" กันตอบหลังจากควานหากุญแจรถในเป้ใบโปรดไม่เจอ
"งั้นก็อยู่เนี่ย" ตั้มชี้ลงที่กางเกงของตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมหยิบออกมา
"เอ้า ก็หยิบออกมาดิ"
"ไม่มีแรงอะพี่ พี่หยิบเลย"
"อะไรของนายเนี่ย"กันบ่น แต่ก็เอามือเข้าไปล้วงกระเป๋ากางเกงของน้องตัวแสบ
"เฮ้ยพี่ ดีๆ อย่าจับผิด" ตุบ! กันเอามือทุบหัวตั้มเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
"โอ๊ย พี่อะ แกล้งคนป่วยได้ไงเนี่ย" เด็กแสบยังไม่วายทำหน้าทะเล้น
กันคว้าเอากุญแจออกจากกระเป๋ากางเกงตั้ม กลับเข้านั่งประจำตำแหน่งก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไป
"คืนนี้ไปค้างบ้านพี่ละกัน พรุ่งนี้พี่มีงานเช้า ตั้มจะได้ไม่ต้องรีบตื่นออกมาส่งพี่" กันพูดพลางหันไปมองคนข้างๆที่กำลังหลับตา แต่ยังไม่ได้หลับจริงๆ
"ถึงไปนอนห้องผม ผมก็ไม่ตื่นไปส่งพี่หรอกน่า พี่นั่งรถไปเองดิ" ตั้มพูดอู้อี้ๆ แต่ก็ยังเป็นคำอยู่
"โหไรวะ รู้งี้ไม่กลับด้วยหรอก อุตส่าห์มาขับรถให้ เห็นว่าป่วยอยู่นะเนี่ย"
"โอ๋ๆพี่ ผมล้อเล่นน่า ไปนอนบ้านพี่ก็ดีเหมือนกัน เตียงพี่กันนอนสบายอะ" 
"เออ แน่นอนอยู่แล้ว เตียงพี่นอนสบายสุด ฮ่าๆๆ"
ตั้มหัวเราะตามเบาๆก่อนจะเอามือขึ้นลูบแขนตัวเองทั้งสองข้าง ขดขาทั้งสองข้างขึ้น
"หนาวเหรอ พี่ลดแอร์นะ" กันเอื้อมมือไปลดอุณหภูมิแอร์จนเกือบสุด เขายอมทนร้อนได้ ดีกว่าเห็นน้องชายตรงหน้า
ต้องทนหนาว

รถเก๋งสีดำเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆจนไปจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่
"อ้าว หลับซะงั้น" กันพึมพำเมื่อเห็นคนข้างๆนอนหลับพริ้มอย่างกับเด็กๆ เขาเผลอหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นเจ้าเด็กแสบนอนนิ่งเงียบ นี่เป็นเวลาเดียวที่ตั้มจะสงบปากสงบคำ ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาคือเวลาหลับ 
"ตั้มๆ ถึงบ้านแล้วตื่นได้แล้ว" กันเรียกพร้อมสะกิดแขนตั้มเบาๆ มือสัมผัสได้ถึงความร้อนจากเจ้าตัวออกมาทะลุเสื้อ
ที่สวมอยู่

'ให้ตายเถอะ ไข้นี่ก็ไม่ยอมออกไปง่ายๆเลยนะ' เขาคิด

"ตั้ม ไหวไม๊ เข้าบ้านกันเถอะ" กันออกแรงสะกิดเพิ่มอีกนิด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ตั้มสะดุ้งตื่นขึ้นมาเลย
"ตั้ม ตั้ม .. ตั้ม" กันค่อยๆเลื่อนหน้าไปพูดอยู่ใกล้ๆหูคนเป็นน้อง จนปลายจมูกแทบจะชนเข้ากับใบหูอยู่แล้ว ตั้มสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินคำสุดท้าย หันขวับมา ตกใจน้อยๆเมื่อหน้าคนพี่ลอยมาอยู่ซะใกล้
"ตกใจหมดเลยพี่ ทำไรเนี่ย" เจ้าของคำพูดค่อยๆลุกขึ้นนั่งตัวตรง ก้มหน้าปลดเข็มขัดออกจากตัว
"ก็นายนั่นแหละ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น" กันก้มหน้าปลดเข็มขัดออกจากตัวเองบ้าง
"ผมก็นึกว่าพี่จะหอมแก้มผมซะแล้ว ฮ่าๆๆ" ตั้มหัวเราะร่า แต่ในใจกลับเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ
"ไอ้บ้า ใครจะบ้าไปหอมนาย" กันหัวเราะพร้อมส่ายหัวไปมากับคำพูดของตั้ม
"ใช่ซี้ ..จะมีใครๆรัก คนหน้าตาอย่างฉัน ที่มันธรรมดา ไม่เข้าตาเหมือนใครๆ จะมีใครใครไม๊..."
"กลับไปร้องที่บ้านไป๊" 
"โหพี่อะ กำลังได้ฟิล ขัดจังหวะผมซะงั้น"
"เร็วๆ มัวแต่ลีลาเยอะอยู่นั่นแหละ รีบไปอาบน้ำจะได้กินข้าว กินยาแล้วก็รีบนอนซะ" กันพูดพร้อมเปิดประตู เอาสัมภาระสะพายบนไหล่ มือทั้งสองข้างคว้าถุงของฝากจากแฟนคลับมาถือไว้ ก่อนจะเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน แต่ไม่ลืมที่จะตะโกนบอกตั้ม
"ตั้มเข้ามาเลยนะ ของเดี๋ยวพี่ออกไปถือเอง นายน่ะเข้ามาบ้านรีบอาบน้ำซะ ไข้จะได้ลง"
ตั้มเดินตามกันเข้าบ้านอย่างว่าง่าย ก่อนจะตรงไปยังห้องนอนของกัน ซึ่งเขาคุ้นเคยดีว่าอยู่ตรงไหน
"พี่ได้โมเดลมาใหม่อีกละเหรอ สวยอ่า" 
ระหว่างเดินผ่านตู้โชว์สายตาคมก็หันไปเห็นโมเดลตัวใหม่ไม่คุ้นตา แต่สวยสะดุดตามากทีเดียว
"อืมดิ เพิ่งไปถอยมาเมื่อสองวันก่อน เท่อะดี๊" กันยิ้มหน้าบานอย่างภูมิใจ ก่อนจะออกจากบ้านไปขนเอาของในรถที่เหลือเข้ามา
.................................................................................................................................................................
"เอ้า ยังไม่อาบน้ำอีก โห แล้วนี่ไปนั่งบนเตียงละเนี่ย ไปอาบน้ำเลย" กันโวยวายเล็กน้อยหลังเข้ามาเห็นตั้มยังนั่งอยู่บนเตียงด้วยสภาพเดิม
"ก็กระเป๋าผมอยู่ที่พี่อะ" ตั้มเงยหน้ามองไปยังกระเป๋าที่อยู่บนบ่าของกัน
"เออว่ะ ลืมไป อะๆ" กันยื่นเป้ใบโปรดส่งให้ตั้ม
"พี่กัน มีผ้าเช็ดตัวให้ยืมปะ วันนี้ไม่ได้ตั้งใจมาค้างบ้านพี่อะ เลยไม่ได้เตรียมไรมาเลย ดีที่ยังมีชุดเหลืออยู่ในกระเป๋าชุดนึง" ตั้มทำหน้ากับน้ำเสียงออดอ้อนเจ้าของบ้าน
"มีดิ หยิบเอาเลยในตู้นั่นแหละ" กันตอบพลางก้มเอาของในกระเป๋าออก
"พี่กัน แล้วมีกกน.ปะ" ตั้มยิ้มกว้างจนตาปิด
"เฮ้ยย อะไรวะ ของแบบนี้ยืมกันได้ด้วยเหรอ ไม่ได้เอามาจริงดิ" กันทำหน้าเหวอ
"ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นน่ะพี่ เอามาอยู่ ถึงไม่เอามาผมก็ไม่ยืมพี่หรอก เรามันคนละไซส์กัน ผมไม่ใส่ยังดีซะกว่าอีก ฮ่าๆๆๆ" ตั้มหัวเราะร่าเดินตรงไปห้องน้ำ
"ไอ้บ้านี่ ไอ้แสบเอ๊ย" กันตะโกนไล่หลัง
.................................................................................................................................................................
"โอ๊ยยย อิ่มจังเลย อร่อยทุกอย่างเลยพี่"
ตั้มตบพุงตัวเองเบาๆหลังฟาดอาหารหลากหลายตรงหน้าลงท้องไปจนเกลี้ยง
"นี่นายป่วยจริงปะเนี่ย กินเยอะขนาดนี้เอาไปเก็บไว้ตรงไหน ฮ่าๆๆ" กันหัวเราะกับสภาพเจ้าเด็กแสบกึ่งนั่งกึ่งนอน ตบพุงตัวเองปุๆ 
"เฮ้ย อย่าเพิ่งหลับเลย กินยาก่อน" กันไม่ลืมที่จะเอายาลดไข้ให้น้องชายกินอีกหนึ่งเม็ดก่อนจะให้ไปนอน
"ผมอาบน้ำแล้ว มันดีขึ้นแล้วนะ" ตั้มทำหน้าอ้อนๆ
"กิน!!" คำเดียวสั้นๆทำให้ตั้มกลายเป็นเด็กว่าง่ายทันที กันไล่ให้น้องไปนอนก่อนแล้วบอกว่าเดี๋ยวตัวเองจะเก็บข้าวของให้เสร็จแล้วจะตามไปทีหลัง ปิดไฟนอนได้เลยไม่ต้องห่วง
.................................................................................................................................................................
"ไม่หลับอีก" กันเข้ามาในห้องนอนพบว่าไฟยังเปิดสว่างอยู่ก็เอ่ยทักตั้มขึ้น
"นอนไม่หลับอะพี่ รอพี่ดีกว่า" ตั้มหันมายิ้มบางๆ

กันปิดไฟในห้องแต่ยังเหลือแสงไฟจากหัวเตียงไว้ให้ความสว่าง เดินตรงมานอนลงบนเตียงนุ่มของเขาอีกฝั่งข้างๆตั้ม เอาตัวสอดเข้าผ้าห่มอุ่น

"วันนี้ล้มบนเวที เจ็บปะ" กันเอ่ยทำลายความเงียบ
"สบายพี่ ไม่เจ็บหรอก"
"นายน่ะ ชอบทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย"
"ฮ่าๆๆ ผมแข็งแรงจะตาย พี่กันไม่ต้องห่วงผมหรอก"
"ไม่ห่วงได้ไงวะ ก็แบบนี้มีอยู่คนเดียวนี่"
"แบบนี้นี่คือดีหรือไม่ดีฮะพี่" ตั้มหันขวับขมวดคิ้ว
"ฮ่าๆๆๆๆ ไม่บอก นอนได้แล้ว มีเวลาก็หัดพักผ่อนเยอะๆซะบ้าง ดื้อให้มันน้อยลงหน่อย" กันหลับตาลง
"พี่กัน" ตั้มหลับตาลงบ้างแต่ไม่ลืมที่จะเอ่ย
"มีอะไรเหรอ" กันเบิกตาโพลงหันหน้าหาคนข้างๆด้วยความห่วงใยนึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
"ขอบคุณนะพี่ ทุกๆอย่าง" 
"อืม เล็กน้อยน่า"
"เฮ้ย ผมพูดจริงๆ พี่นะดีกับผมโคตรๆเลย...รักพี่ว่ะ"
"เออ พี่ก็รักนาย ถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้ไง ....นอนได้ละไม๊"
"พี่กัน" ตั้มยังไม่ยอมที่จะนอนง่ายๆ
"อะไรของนายเนี่ย" กันหันขวับมองหน้าเจ้าของคำพูดเมื่อครู่ พบว่าตั้มกำลังส่งยิ้มเบาๆอ่อนโยนให้ ก่อนจะเอ่ยว่า
"ฝันดีนะพี่" 
"อะ เออ ฝันดีนะ" ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะหลับตานอน
.................................................................................................................................................................
เป็นยังไงบ้างคะ ทดลองเรื่องสั้นบ้าง มีโมเมนต์เรียลๆขึ้นมาอีกนิดนึง แต่ก็มโนเยอะกว่าอยู่ดี 55555
ไว้ว่างๆจะมาตอนต่อๆไปนะจ๊ะ ขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาอ่านจ้าาา