[fic Kimetsu no yaiba] เจ้าเหมันต์หลงฤดู

ดั่งคำที่ว่า

"ในห้าคนมีสามต้องชดใช้"

มันแทบจะเป็นคำพูดติดหูไปแล้วสำหรับจิงหลิว ตอกย้ำการกระทำที่ต่ำช้าของตัวเอง สำหรับปรมาจารย์ดาบแห่งหลัวฟู ที่เคยมีศักดิ์ศรีที่เคยยิ่งใหญ่ คำพูดสัตย์ปฏิญาณที่กล่าวว่าจะเป็นเมฆาคุ้มครองเซียงโจว แต่สุดท้าย

แต่สุดท้ายก็ร่วงหล่นถูกกัดกินและกลืนกินจนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตโหดร้ายที่ถูกเรียกขานว่ามารา-สตรัก

เข็นฆ่าพวกพ้อง พยายามฆ่าแม้แต่กระทั่งลูกศิษย์ของตน ในช่วงเวลานั้นสิ่งที่เธอสัมผัสได้มีเพียงความบ้าคลั่งที่อยู่ในจิตใจ 

"ตัวข้ามันก็เป็นได้แค่คนบาป"

คนบาปที่ไม่ควรค่าแก่การให้อภัย ทั้งที่คิดแบบนั้นในวาระสุดท้ายก่อนแสงอัสนีบาทสีทองของลูกศิษย์ที่ชุบเลี้ยงมากับมือจะฟาดผ่าตน จิงหลิวตายไปแล้วเธอคิดแบบนั้น วิญญาณล่องลอยอย่างไร้จุดหมายไม่รู้สึกถึงร่างกายไม่รู้สึกถึงสิ่งใด เพียงแค่ความเย็นเฉียบของความตาย ก่อนเสียงที่แว่วมาตามอากาศราวกับกำลังชักนำดวงวิญญาณจนทำให้เธอฉงน

และนั้นเป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเทพดาราของตน ก่อนจะถูกมอบหมายเป็นดั่งการชำระบาปกรรมทั้งหมดนั้น

"หากนั่นคือสิ่งที่ท่านมอบหมายให้ข้าทำเป็นเพียงการพลิกชะตาของเด็กน้อยเหล่านั้น...ข้าก็จะทำ"

"เพื่อที่จะชดใช้และชำระล้างบาปกรรมที่ข้าก่อ"

.

.

.

"ก็จะขอน้อมรับมันไว้ดั่งเช่นคำบัญชาของคันศรลิขิต"

_______________________________________

ถึงนักอ่านที่บังเอิญหลงเข้ามาอ่านทุกท่านนิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งขึ้นมาเพราะความเป็นสลิ่มมัมมี่จิงหลิวล้วนๆไม่มีวัวปน —แค่ก- แล้วไม่ได้ตั้งใจที่จะบิดเบือนหรือทำให้เนื้อเรื่องของอนิเมะเสียหาย ส่วนตัวอยากเห็นความอิบอายว่าถ้าเราเอามัมหมีเข้าไปอยู่ในเนื้อเรื่องมันจะเป็นยังไง ถ้ามีส่วนไหนของนิยายที่ผิดพลาดสามารถเม้นบอกกันได้

//ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้อัพช้าโปรดให้ทุกท่านดูเอาไว้ว่าอีคนเขียนกำลังปั้น ป๋าเบลด...กับมัมหมีจิงหลิวอยู่ ⊂⁠(⁠(⁠・⁠▽⁠・⁠)⁠)⁠⊃