Z"Spirit

      แสงแดดอ่อนๆ ยามเย็นสาดส่องตึกสูงเก่าคร่ำครึกที่ตั้งเรียงรายเป็นแถวละลานตาประชันความสูงตระหง่าน พนักงานชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีม่วงอ่อนทับด้วยสูทสีครีมกับหมวกใบเก๋ที่ทำให้เขาดูดีจนละสายตาไม่ได้..หญิงสาววัยทำงานในชุดเซคสั้นดูดีมีรสนิยมเดินสวนกันในวันและเวลาที่ช่างโรแมนติกสมควรแก่การทักทายทำความรู้จักกับสหายใหม่ แต่ทั้งคู่ทำได้เพียงเดินวสวนกัน และต่างเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นท่ามกลางฝูงชนมากมายที่เดินขักไขว่บนเส้นทางเดิมๆ เวลาเดิมๆ เพื่อนร่วมทางเดิมๆ แต่ไม่ว่างพอที่จะส่งยิ้มทักทายกัน..แม้แต่หญิงชราร่างเล็กที่ต้องใช้ไม้เท้าสามขาช่วยเดิน เธอต้องเกวี้ยงไม้เท้าไปข้างหน้า. . . ก้าวเดิน. . . และทำอยู่อย่างนั้นให้เร็วที่สุด ผู้คนมากมายบนสถานีรถไฟลอยฟ้าต่างเร่งรีบ . . . เ พื่ อ ก ลั บ บ้ า น
      เส้นทางรถไฟลอยฟ้าที่มีสถานีครอบคลุมทั่วเมืองทำให้เมืองเก่าคร่ำครึกเครงเครีดนี้ดูเหมือนจะมีวิวัฒนาการทางด้านเทคโนโลยีที่ทันสมัยอยู่พอสมควร หากไม่เทียบกับสายไฟที่ยังคงห้อยระโยงระยางอย่างเมืองเก่า
      ตุ บ !
      "ขอโทษค่ะ"
      เสียงใสๆ ของเด้กสาวเอ่ยขอโทษอย่างสุภาพ
      ท่ามกลางความเร่งรีบแสนวุ่นวายมในมหานครเมืองใหญ่ สุภาพบุรุษวัยกลางคนผู้ถูกเจ้าหล่อนเดินชนอย่างตั้งใจทำได้เพียงหงุดหงิดในใจและรีบเดินต่อไปข้างหน้ายังประตูรถไฟลอยฟ้าจุดมุ่งหมายอันเร่งรีบของเขา

      แ ก ร็ ง ง ง . . ง . . . ง .   .   .
      เสียงบอกเวลาจากหอนาฬิกาเก่ากลางเมืองดังกังวาลแผ่ไพศาลไปทั่วทุกสารทิศ
      เสียง เสียงเดิม ที่ทุกคนยังคงจำได้
      เสียง...แบบเดียวกับคืนที่มันดังบอกลาการท่องเที่ยวยามราตรีครั้งสุดท้ายของพวกเขา


      เข็มสั้นแห่งหอนาฬิกาสูงตระหง่านชี้ตรงไปที่เลข VII อีกเข็มที่ยาวกว่าชี้ใกล้ๆเลข XII และเข็มยาวที่บางที่สุดกำลังขยับไปยังเลข XII เช่นกัน
      แ ก ร็ ง ง ง . . ง . . . ง .   .   .
      "เจ้าไม่มีทางนำความมืดมิดมาสู่มหานคร BingBongZ ที่ศักดิ์สิทธิ์ได้"
      เสียงชายหนุ่มทุ้มลึกแต่มีพลังกล่าวประกาศอย่างไม่นึกเกรงกลัว
      "ก็ให้มันรู้กันไป . . . ว่ า ข้า จะทำไม่ได้"
(รอคนเม้มก่อน เด๋วต่อให้ แบบว่าต้องการกำลังใจอย่างเเรง เรื่องมันตอนเเรกจะออกเเนวเครียดนิดๆ เด๋วตอน2จะกลับเข้าเนื้อหาสนุก ยังไงๆก็เม้มมาสักกะนิดนะได้อยากเขียนต่อ อิอิ ขอบใจจ้า)