ลำดับตอนที่ #92
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : ตอนที่ 79 : ผิดใจ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนที่ 79 : ผิดใจ
แปะ...
“นายหลบไม่พ้นแล้วล่ะ ครูเอล”ราเอลว่า สภาพของทั้งสองแม้จะบาดเจ็บพอๆกันแต่ราเอลดูได้เปรียบกว่ามาก เพราะคทาเทวาพิทักษ์ อาวุธของครูเอลถูกปัดกระเด็นไปอยู่ที่มุมห้องเสียแล้ว แต่ในมือของราเอลกลับมีดาบสีทองถืออยู่
......หมอนี่...คิดจะฆ่าเราจริงๆ......
......ไม่อยากเชื่อ......ครูเอลเม้มปากแน่น
- ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย -
“ชั้นจะฆ่าแกซะ”เสียงของราเอลดูมั่นคง ราวกับคนที่ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้
ฟิ้วๆๆๆๆๆ
สิ้นเสียง เข็มอาบยาพิษก็ถูกราเอลงัดออกมาจากที่ซ่อนทั้งหมด เข็มเล็กๆพุ่งเข้าใส่ครูเอลราวห่าฝน
“แกก็กะจะฆ่าชั้นอยู่ทุกทีที่เจอไม่ใช่รึไง”ครูเอลว่า คทาเทวาพิทักษ์ในมือกางเกราะป้องกันทันที
...แต่...
“ห...หายไปไหน?”
ฟุ่บ
ฉับพลัน ราเอลก็เข้ามาประชิดหลังของครูเอลทันที มีดสั้นในมือจ้วงแทงเต็มที่
“หวา!”ครูเอลรีบกระโดดข้ามหัวราเอลไปด้านหลัง
“ตัวเบาดีนี่ แต่...ยังไม่ช่ำชองพอ!”
ฉึก!
ราเอลเปลี่ยนที่กระทันหัน จากทีดสั้นที่เอามาจ้วงแทง กลับเปลี่ยนเป็นปาใส่ครูเอลแทน ร่างโปร่งที่กำลังอยู่กาลอากาศไม่สามารถรวบรวมสมาธิได้ทัน ได้แต่รีบหลบให้พ้นจุดตาย แต่ก็ไม่พ้นโดนแทงเข้าที่ขาจังๆ
“อ...อุ”ครูเอลลงยืนอย่างไม่ค่อยดีนัก
“ยอมตายซะดีๆเถอะน่า”ราเอลว่า
“แกนั่นแหละ”ครูเอลยังคงยิ้มออก
......เรื่องการวางแผนรบ...ชั้นไม่แพ้ใครหรอก!......
เป๊าะ
ครูเอลดีดนิ้วตัวเองเป็นสัญญาณ
วาบ...
“เฮ้ย!”ราเอลเหลือบมองพื้นที่ตนเองยืนอยู่ ซึ่งมันก็คือจุดเดียวกับที่ครูเอลยืนอยู่เมื่อครู่ และหมอนั่นได้วางกับดักเอาไว้แล้ว!!!
ตูม ตูม ตูม
ระเบิดสามลูกทำงานพร้อมๆกันทันที!
......โดนเข้าไปแค่นั้นยังไม่น่าจะตาย......
“เวทย์ทำลายล้างที่หนึ่ง สอง สี่ ห้า...ทลายภูผา ระเบิดอัคคี เผาผลาญกายา คลื่นวายุ ไป!!!!!”
บรึ้ม!!!
......
ครึ่ก...ครึ่ก...
สภาพของสถานที่ต่อสู้ของทั้งสองแหลกเละแทบไม่เหลือชิ้นดี กำแพงหินที่ว่าหนาๆก็โดนลูกหลงจาก “ทลายภูผา” ป่นหินเสียเป็นผง แต่ลูกหลงจากเวทย์ “ระเบิดอัคคี” และ “เผาผลาญกายา” ยิ่งแย่ใหญ่ สะเก็ดไฟที่กระจายไปทั่วได้เผาทำลายทั้งชั้นหนังสือและผ้าม่านเสียเกรียม สุดท้ายที่ “คลื่นวายุ” ที่ครูเอลซัดไปไม่นับ ชนิดไม่ต้องเล็งเป้า ทำลายเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดสนกลายเป็นแค่เศษไม้ไร้ค่าไปเลย โดยตรงจุดที่ราเอลยืนอยู่ยังคงมีควันคละคลุ้ง
“แฮ่ก...แฮ่ก”ครูเอลหอบนิดๆ แต่ใบหน้าดูสะใจอย่างยิ่ง
......ไม่ตายอยู่แล้ว...กับคนอย่างหมอนั่น......
......แต่อย่างน้อยก็ต้องบาดเจ็บกันบ้างแหละน่า!......
“อูยส์...เจ็บๆๆๆๆ”เสียงครางดังมาจากภายในกลุ่มควัน ก่อนที่เงาตะคุ่มๆของราเอลจะโผล่มาเมื่อควันเริ่มจางลง
“ซ้ำกันซะแบบนั้น กะให้ไม่ต้องทำอะไรทันเลยใช่มั๊ยเนี่ยครูเอล”ราเอลเอ่ย
แม้ร่างของเจ้าชายแห่งเฮฟเว่นจะยังยิ้มอยู่ แต่สภาพนั้นไม่ให้เลย เสื้อตัวนอกถูกเพลิงเผาเกรียมจนหมด และแม้แต่เสื้อตัวในก็ยังไหม้ไปกว่าครึ่ง อาวุธที่ถูกซ่อนเอาไว้นั้นราเอลต้องเอามาใช้ทั้งหมดเพื่อป้องอัน “คลื่นวายุ” ที่น่าจะรุนแรงที่สุดในทั้งสี่เวทย์ ทำให้ใต้เท้าของเจ้าชายหนุ่มมีแต่ซากอาวุธเกลื่อนกลาด ปลายผมสีทองนั้นไหม้จนผมแหว่งไปหลายส่วน และแม้แต่ผิวหนังเองก็ยังถูกเผาไปเสียด้วย
“ซี๊ด...เล่นเวทย์ไฟสองชนิดแบบนี้ไม่ดีเลยแฮะ”ราเอลมองสภาพตนเองที่ตามผิวหนังถลอกปอกเปิกไปหมดด้วยเวทย์ไฟสองอย่าง “ระเบิดอัคคี” และ “เผาผลาญกายา”
“เสียดายที่คลื่นวายุตัดคอแกไม่ได้แฮะ”ครูเอลแยกเขี้ยว
“เหรอ...งั้นก็เสียใจด้วยนะ”ราเอลยักไหล่
“แต่อาวุธลับของแกที่ยักยอกไว้คงหมดแล้วมั๊ง”ครูเอลมองใต้เท้าของราเอลอย่างอึ้งๆ เพราะอาวุธลับที่ราเอลลักลอบซ่อนเอาไว้นั้นมีเป็นกระบุงโกย ทั้งมีดสั้น เข็มพิษ กริช กงจักร ขวดยาประหลาดๆที่น่าจะเป็นยาพิษ ระเบิด ขนาดใบมีดรูปร่างคล้ายๆชูริเคนมันยังมีซ่อนเอาไว้
......เอาไปซ่อนไว้ตรงไหนฟระเนี่ย......ครูเอลลอบเหงื่อตก
“แบบนี้ คงต้องขนานนามแกใหม่แล้วมั๊ง เล่นซ่อนอาวุธลับเอาไว้ซะขนาดนี้”
“แหม เพิร์ลเป็นคนสอนงิ”ราเอลยิ้มกว้าง “รายนั้นน่ะยิ่งกว่าชั้นอีกน้า~”
“เพิร์ล...หัวหน้าขุนพลเทพ?”
“ช่าย~”ราเอลลากเสียง ก่อนจะทำสายตาจริงจัง “แต่อย่างที่บอกไป...ชั้นจะฆ่านาย...เพราะงั้น กับแผลแค่นี้ชั้นไม่ถอยแน่”
“ย้อนรอย!!!”
“ย...แย่แล้ว!”ครูเอลเบิกตากว้าง มือรีบร่ายเวทย์ป้องกัน “เวทย์ปกปักษ์ที่หก โล่สายลม!”
ฟู่...
“อ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“นายเผาชั้นได้ ชั้นก็ย้อนแผลกลับไปให้นายได้เหมือนกันครูเอล”ราเอลยิ้ม แต่เวทย์ “ย้อนรอย” กลับทำได้ไม่สมบูรณ์เพราะครูเอลป้องกันเอาไว้บางส่วน ดังนั้นบาดแผลของทั้งสองจึงแชร์กันครึ่งต่อครึ่ง
“กรอด...เกิดแผลได้ก็รักษาได้เหมือนกันแหละน่า!”ครูเอลกัดฟัน
วูบ...
“อึ๊ก...อั๊ก!!!”ครูเอลกระอักเลือดออกมาโดยไม่มีสาเหตุ เวทย์ที่กำลังร่ายอยู่สลายไปทันที
“คิดว่านายน่าจะรู้แล้วนี่...เงื่อนไขของอาการของนาย...”ราเอลยิ้ม ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆครูเอลก่อนจะปัดคทาเทวาพิทักษ์อย่างแรงจนมันหลุดกระเด็นออกจากมือที่อ่อนแรงของครูเอล
“ตอนนี้...ถ้านายรู้ตัวของตัวเองดี นายน่ะต่อสู้ได้ไม่เกินห้านาทีหรอก ครูเอล”ราเอลบอก
......มันรู้...ทุกอย่าง......ครูเอลคิดในใจ
......ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้......
......โรคของเราที่ไม่น่าจะมีใครรู้นอกจากตัวเราเอง...ทำไมหมอนี่ถึงได้รู้ทั้งหมดเหมือนกับเคยชินกับมันดี!!!......
- อีกด้านหนึ่ง -
วิ้ง...
......อุ่น...จัง......
“อือ...”เด็กสาวครางเบาๆ
......นี่มันอะไรกันน่ะ...อบอุ่นดีจัง......
“ท่าทางจะเรียบร้อยแล้วนะคาโล”เสียงหนึ่งพูดจากบนหัวของเธอ
“ยังไม่แน่ใจหรอก ชั้นว่ารักษาต่ออีกซักหน่อยดีกว่า”เสียงเย็นๆแต่แฝงเอาไว้ด้วยความเป็นห่วงว่า
......เสียงนี้มัน......
......คาโล...กับ...คิล......
“...อืม...”รีเนลพยายามลืมตาขึ้นมาน้อยๆ
“ฟื้นแล้วนี่”ภาพตรงหน้าของเด็กสาวคือสองหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่คนละข้าง คาโลกำลังทายาสีขาวแปลกๆที่แขนของเธอ ส่วนคิลที่นั่นอยู่อีกฟากหนี่งก็ไม่ได้พูดอะไร
“...คาโล...เหรอ...”
“แขนเธอชั้นให้ลุงหมอรักษาขึ้นพื้นฐานให้แล้ว แต่อย่าขยับมันมากจะดีกว่า”คาโลว่า
“บาดแผลของแม่หนูบาดเส้นเลือดใหญ่ด้วย เพราะงั้นอยู่นิ่งๆซักพักเถอะนะ”ชายชราในร่างสีขาวขุ่นๆเอ่ย
......นี่คงเป็น...ผีลุงหมอในคทาพิพากษาสินะ......
“ขอบคุณค่ะลุงหมอ”รีเนลก้มลงมองแขนของตัวเองที่มียาสีขาวกลิ่นฉุนๆทาเอาไว้หนาเตอะและยังมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ด้วย
“อย่างกับเข้าเฝือกแน่ะ”รีเนลบ่นอุบอิบ
“เชอะ ก็มันทำได้แค่นั้นนี่หว่า”คิลบ่น
“คิลเขาเป็นคนพันแผลให้เธอน่ะ”คาโลขยายความ
“ถือว่าหนี้ที่ช่วยเอาไว้หายกันละกัน”คิลแบะปาก แน่ล่ะที่เขายังไม่ลืมว่ารีเนลเป็นคนที่ทำร้ายเขาที่ตลาดนครจันทราจนย่ำแย่ แต่ก็ดูจะลดอคติลงมาก
“แหะๆ”รีเนลหัวเราะแห้งๆ
“เธอมาที่นี่ได้ยังไงรีเนล ตอนนี้เธอน่าจะยังอยู่ที่เอดินเบิร์ก”คาโลถาม
“ก็...ชั้นกะจมาหาเฟริน...กะจะมาบอกเรื่องสอบ”รีเนลแก้ตัวเสียงอ่อย ถึงเธอจะเตรียมข้อแก้ตัวเอาไว้แล้ว แต่มันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีที่ต้องโกหกเพื่อน
......แถมยังเป็นเพื่อนมนุษย์กลุ่มแรกที่เธอเคยมีเสียด้วย......
“แต่ว่า...มังกรมันดันได้กลิ่นเลือดแปลกๆ ชั้นก็เลยมาดู ถึงได้รู้ว่าเป็นพวกนาย”รีเนลเล่า
“อ้อ”คิลพยักหน้ารับน้อยๆ
“พวกเราต้องรีบกลับคาโนวาล เธอช่วยพาเราไปหน่อยได้มั๊ย?”คาโลถาม
“นั่นก็เป็นเป้าหมายแรกของชั้นอยู่แล้ว”รีเนลยิ้มกว้าง
“...ตาย...”ราเอลยิ้มเศร้า เจ้าชายแห่งเฮฟเว่นเรียกดาบสีทองขึ้นมา ดาบในมือเงื้อสูง
......ลาตลอดกาล...ครูเอล ดีมอร์นิค......
ฟิ้ว
โดยไม่ทันคาดคิด ร่างเล็กร่างหนึ่งได้เข้ามาขวางทางดาบเอาไว้!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”
“ร...รีเนล!”
......ทำไมรีเนลถึงปกป้องมันล่ะ!!!......ราเอลตกใจแทบสิ้นสติ หากเขาหยุดมือไม่ทันล่ะก็ได้มีเลือดตกยางออกไปแล้วแน่ๆ
......ยัยนั่นมาทำอะไรที่นี่!!!......ครูเอลเองก็ตกตะลึงเช่นกัน
“ถอยกลับไปได้แล้ว ยังไงกุญแจก็ได้มาแล้วไม่ใช่เหรอ!!!”รีเนลตะโกนลั่น
“ห...หา!?! แต่...แต่ว่า”ราเอลตะกุกตะกัก
ฟิ้ว...
“ถ้าไม่ถอย ทางนี้ก็ต้องขัดขวางเอาไว้ให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม!”รีเนลตวัดด้ายฝนพรำเป็นลงล้อมรอบร่างของเธอกับครูเอลเอาไว้ แววตาบ่งบอกว่าเอาจริงแน่
“...ทำไม...กัน...”ราเอลกัดฟัน
......ท่านพี่...รีเนลขอโทษ......แววตาของเธอบ่งบอกอย่างชัดแจ้ง
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขออภัยทุกท่านนะครับที่มาลงช้า
พอดีเมื่อวานเน็ตบ้านกระผมมีปัญหาเล็กน้อย - ปานกลาง
แหะๆ
วันนี้เลยรีบเอามาลงครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น