SF Diary Of HyungI

ข้อมูลเบื้องต้น

‘คนเรากลับไปเป็นเหมือนที่ฝันและกลับไปทำเหมือนที่ยากทำได้ก็คงดี....

It would have been better if I can be back like a dream and I can be back to do like a wish.....’

อากาศยามเช้าที่คงดูจะสดใสสำหรับคนอื่น แต่คงไม่ใช่กับผม ‘อิม ชางกยุน’

ทุกคนคงชอบเวลาเช้าๆแบบนี้ อากาศเย็นๆแบบนี้ แต่คงไม่ใช่กับผม

อากาศแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงใครบางคน ใครบางคนที่ใจร้ายกับผมมากๆ

แต่ยังไงซะผมก็ยังคงคิดถึงเค้าซ้ำๆ ไม่รู้จักเหนื่อย……

ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าเพราะอะไร ผมทำอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ หรือเป็นเพราะว่า....

1เดือนก่อนหน้า....

26 December 2016

“ชางกยุน...” เสียงที่แสนจะเซ็กซี่น่าฟังของชายรู้ร่างสูงโปร่ง เรียกผมให้เงยหน้าจากหนังสือตรงหน้า

“ครับพี่ฮยองวอน? ” ผมขานรับด้วยความแปลกใจ จากที่ผมกับเค้าจะคบกันมาซักพัก ปกติแล้ว เวลาแบบนี้ผมกับฮยองวอนมักจะ อ่านหนังสือของใครของมัน

“คือพี่มีเรื่องจะบอก...พี่กำลังคุยกับคนอื่นอยู่....” เสียงของผู้ชายที่ผมรักกำลังดังวนเวียนซ้ำไปมาในหัวของผม มันเป็นแบบนี้มาหลายครั้งมากแล้ว ที่พี่ฮยองวอนขอคุยกับคนอื่น แต่ที่ผมอนุญาตทุกครั้งไม่ใช่ว่าผมใจกว้าง แต่มันเป็นเพราะว่า ผมยังไม่พร้อมที่จะให้พี่เค้าเดินไปจากผมมากกว่า

แต่มันคงไม่ใช่ครั้งนี้...

“พี่ทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้วครับ? ที่ผมไม่ว่าอะไรพี่ พี่คิดว่าผมยอมหรือครับ” ผมถามคำถามที่ผมอยากรู้มานานแสนนาน “ กี่ทีแล้วครับที่ผมใจดีให้พี่คุยกับคนอื่น พี่เคยสนใจความรู้สึกผมบ้างรึป่าวครับ”

“ชางกยุน เราเคยตกลงกันแล้วนะ ว่าพี่จะคุยกับใครก็ได้ ยังไงซะนายก็คือคนรักของพี่นะ คนพวกนั้นก็แค่คนคุย” อีกแล้ว ประโยคส่งๆ แบบนี้อีกแล้ว

“ผมขอโทษนะครับ แต่ผมคงทนไม่ไหวแล้ว เราเลิกกันเถอะครับ ถ้าพี่จะเอาเวลาที่เรามีให้กันอันน้อยนิดไปแบ่งให้ใครอีก ผมก็จะกลับไปเป็นแบบเดิมอีก ผมต้องไปมหาลัยเองอีก ผมต้องเดินตากแดด ตากฝนกลับคอนโดเองอีก ทั้งๆที่แฟนตัวเองไปทำเรื่องพวกนี้ให้คนที่เค้าเรียกว่าคนคุย” ผมว่าผมคิดดีแล้ว ตอนนี้น้ำตาที่มันควรจะไหลกับไม่ไหลให้เห็นซักนิด ทำไม ทำไมกัน ทำไมที่ผ่านมาผมต้องทนอะไรแบบนี้ “ขอโทษนะครับ แต่รอวันที่พี่พร้อมจะดูแลผมให้ดีแบบที่คนเป็นแฟนเค้าทำกัน เราค่อยโคจรมาเจอกันดีกว่านะครับ” ผมทำดีที่สุดแค่นั้นจริงๆ

“ขอให้พี่เค้าดาว์นให้สนุกกับ ‘คนคุย’ ของพี่นะครับ”  แล้วรีบเก็บหนังสือแล้วกลับคอนโดทันที

30 December 2016

ผมกำลังอยู่ที่มัลดีฟ ทะเลในฝันของผมที่พี่ฮยองวอนสัญญาว่าจะพามา แต่เราดันเลิกกันซะก่อน

ผมเพลนกล้องไปเรื่อยจนกระทั้งผ่านห้องพักข้างๆ ห้องพักขนาดเท่าๆกันกับผม อยู่ใกล้กัน แต่ที่ทำให้ผมหยุดเพลนกล้องไปที่อื่นก็เพราะ ผมรู้สึก ‘สนใจ’ รองเท้าที่อยู่หน้าห้องของเค้า มันเหมือนกับรองเท้าของพี่ฮยองวอนมาก  แต่มันจะเป็นของใครก็ได้จริงไหม รองเท้าไม่ได้มีคู่เดียวซักหน่อยนี่เนอะ

1 January 2017

จากวันที่ผมเห็นรองเท้าคู่นั้นผมก็ยังคงไม่เห็นเจ้าของห้องอยู่ดีแต่ชั่งเค้าเถอะ วันนี้คือวันที่ผมจะอยู่ที่นี่วันสุดท้ายแล้ว ผมอยากให้พี่ฮยองวอนอยู่ข้างๆผมจัง....

“ผม! คิด!! ถึง!!! พี่!!!! พี่ฮยองวอน!!!!!” ผมตะโกนจากหน้าต่างห้องที่ผมพัก หน้าต่างบานที่ใกล้กับทะเลมากที่สุด มันคงทำให้ผมสบายใจมากขึ้น

6 January 2017

ก๊อก....

อยู่ดีๆก็มีกระดาษสีแดงถูกปามาทางผม ถ้าผมครี่ดูคงเหมือนกับละครไม่มีผิด ผมเลยตัดสินใจทิ้งกระดาษแผ่นนั้นไป

ก๊อก.....

กระดาษแบบเดิมถูกปามาในตำแหน่งเดิม และ ผมก็ทิ้งมันเหมือนเดิม

ก๊อก....

ก๊อก....

ก๊อก...

กระดาษสีแดงแผ่นแล้วแผ่นเล่า ที่ถูกปามาทางผม และ ผมก็ปาทิ้ง

ก๊อก...

กระดาษถูกปามาอีกแล้ว  แต่คราวนี้กระดาษที่ปามาเป็นสีขาวมันทำให้ผมสงสัยว่ามันมีอะไรและเปิดมันดู

อ่า รูปผมตอนอยู่มัลดีฟหรอเนี้ย ว่าแต่.... เค้ารู้ได้ไงว่าผมปมัลดีฟมา...............

อ๋อออ คงเป็นเพราะ สัปดาห์ที่แล้วผมลงแต่รูปที่นั้นแน่ๆเลย

26 January 2017

ตอนนี้ก็ 1 เดือนแล้วที่ผมกับพี่ฮยองวอนเลิกกัน ผมยังคงรู้สึกหน่วงๆเหมือนว่าผมพึ่งบอกเลิกพี่เค้าเมื่อวานนี้ พี่ฮยองวอนหายหน้าไปเลย ทั้งๆที่บ้านเราใกล้กัน คอนโดเราคอนโดเดียวกัน มหาลัยที่เรียนก็มหาลัยเดียวกัน หนำซ้ำยังคณะเดียวกันอีก ผมกับพี่เค้าคงเลิกกันแล้วจริงๆ

ก๊อก....

อีกแล้ว........จดหมายแปลกๆนี่อีกแล้ว จดหมายแปลกๆที่เข้ามาในชีวิตผมราวๆ3สัปดาห์ได้แล้ว ที่เดิม เวลาเดิมทุกวัน จดหมายที่ไม่ควรเรียกว่าจดหมาย

มันคือกระดาษที่มีรอยจากคาร์บอนก๊อปปี้ เป็นรูปผมในอิริยาบถต่างๆ ลายเส้นการวาดที่ไม่เหมือนเดิมซักวัน ไม่มีลายเซ็น

ถึงมันจะน่ากลัวแต่ผมก็เก็บไว้ทุกวัน เก็บจนตอนนี้ผมมีรูปแบบนี้ 20 รูปแล้ว

รูปที่ไม่มีอะไร แต่กลับน่ามองอย่างไม่น่าเชื่อ รูปที่ผมรู้สึกว่าน่ามองกว่าตัวจริงผมซะอีก

ผมค่อยๆครี่กระดาษออก โดยที่ลุ้นว่าวันนี้จะเป็นรูปผมในอิริยาบถไหน

อ่าาาาาห์ มันคือรูปตอนผมกำลังใส่เสื้อกาว์นนี่เอง เดี๋ยวนะ.... วันนี้ในกระดาษมีตัวอักษรอยู่ครับ

‘คนเรากลับเป็นเหมือนที่ฝันและกลับไปทำเหมือนที่ยากทำได้ก็คงดี....

It would have been better if I can be back like a dream and I can be back to do like a wish.....’

ทันทีที่เลิกคลาสผมก็ตรงกลับคอนโดทันที ผมกำลังรู้สึกกลัวครับ กลัวคนที่ให้รูปนั่น ทำไมวันนี้มันมีตัวหนังสือโผล่มาได้ ผมเปิดห้องตัวเองอย่างเคยชิน

“ทำไมมืดจัง....” ผมบ่นไปเรื่อยตามเรื่องตามราวคนอยู่คนเดียว

ผมค่อยๆ เดินไปเปิดสวิซไฟและ....

“ Happy birthday to you

Happy birthday to you

Happy birthday, Happy birthday, Happy birthday to you

สุขสันต์วันเกิดนะ อิม ชางกยุน” เสียงที่แสนจะคุ้นเคย เสียงที่ทรงเสน่ห์สำหรับผมตลอดมา เสียงที่ผมโหยหามาตลอด 1 เดือน

“พี่ไม่รู้ว่าชกยุนจะยกโทษให้พี่ได้มั๊ย แต่พี่อยากบอกชางกยุนว่า พี่ขอโทษ ขอโทษที่ที่ผ่านปล่อยปะละเลยเราทั้งๆที่เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันอยู่แล้ว ขอโทษที่ที่ผ่านมาทำให้เสียใจอยู่ตลอด พี่ไม่ขอแก้ตัวอะไรเลย แต่พี่อยากขอโทษมากกว่า” ผมมองไปรอบๆห้องที่มีรูปมากมายรูปตั้งแต่ตอนคบกัน รูปตอนที่อยู่มัลดีฟ อ่า จริงด้วยสินะ รองเท้าคู่นั้นของพี่ฮยองวอนจริงๆด้วย ถ้างั้น.....

“วันนั้นพี่ก็ได้ยินที่ผมตะโกนนะสิ!!!” ผมก็อายเป็นนะ!!!

“ใช่สิ =)” ดูยิ้มสิ!

“ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมหันไปดูเรื่อยๆ รูปที่ผมได้ตลอด 20 วันที่ผ่านมาก็มาจากพี่เค้านี่แหละครับ ได้ตั้งแต่วันที่ 6 มกรา ครบรอบ 3 ปีของเราพอดี

“กลับมาคบกับพี่นะครับ พี่จะไม่มีใครอีก จะไม่มีคนคุยอีก จะมีเราคนเดียว พี่จะดูแลเราอย่างดี พี่สัญญา......นะครับ” คนตัวสูงทำหน้าอ้อนอย่างเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว

“ก็ได้ครับ แต่พี่ต้องทำให้ได้อย่างที่พูดนะครับ” คนตัวสูงทำหน้าระรื่นก็ก้มลงกอดผม

“ครับ!” การกอดทำให้ผมรู้ว่าคนตัวสูงจากที่ผอมอยู่แล้ว ผอมลงไปมากกว่าเดิมอี สงสัยต้องบังคับให้กินเยอะๆซะแล้วซิครับ =)

‘นั่นมันอาจจะไม่ใช่ตอนจบจริงของหนังสือก็ได้นะ =)’