ทะลึ่งลับบ้านซ่อนรักของยัยสีชมพู

"ไปตายซะ!!!"เสียงของพริ้นดังขึ้นตามด้วยเสียงทำร้ายร่างกายเช่นทุกวัน
"พี่ขอโทษษษษษษษ>.<"ฟัวร์ยังคงขดตัวให้น้องสาวทุบตีและส่งเสียงขอโทษไม่หยุด
"พี่ขอโทษฉันมากี่ครั้งแล้วฮ่ะ...พี่จำไม่ได้หรอไงว่าประตูห้องน้ำฉันมันเสียน่ะ"
"จำได้...จำได้ไงเลยมาดู เอ้ย!พะ...พี่ขอโต้ดดดดดดTT0TTอย่าทำร้ายพี่เลยนะ"
"ไม่รู้แหล่ะ ฉันคงว่าอะไรพี่ไม่ได้-_-^^^สอนไม่จำ กะโหลกทึบจริงๆ พี่ภาษาอะไรว่ะ ไม่ได้เรื่อง!"พริ้นพูดและเดินออกจากห้องนอนของตน ฟัวร์เดินตามแต่ยังคงทิ้งระยะห่างให้เหลือความปลอยภัยอยู่
"ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง^^"พริ้นพูดแล้วหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฟัวร์
"อย่า!อย่าฆ่าพี่ทิ้งเลยนะT_Tออกจากมหาลัยมา...พี่พึ่งได้แอ้มไปแค่คนเดียวเอง>.<"
"ฉันกะว่าจะไปนอนค้างบ้านปอ พี่อยู่ที่นี่คนเดียวแล้วกัน^^เดี๋ยวฉันจะไปบอกพวกป้านิ่มเองว่ากลับบ้านได้สามอาทิตย์!แล้วพี่อยู่ที่นี่ต้องทำความสะอาดบ้านด้วยน๊า>.<"
"พริ้นซ์!นี่ต้องทำกันอย่างนี้เลยหรอO_o"
"ก็ใช่อ่าสิ..."