Ranance

ภาพวาดที่แสนงดงามเหนือสุดจินตนการ.. มีความแวววับยิ่งกว่าหยาดน้ำตาของเทพธิดา.. มีชายผู้นึงที่มีหน้าตาที่แสนธรรมดา..จนมิอาจเทียบเท่ากับภาพวาดที่สายตาที่เหมือนปกติดูเป็นสายตาที่ต่ำช้าเมื่อเทียบกับภาพวาดที่เขามองเห็น.. ผลงานศิลปะตรงหน้า ภาพของเหล่าสตรีที่มีความงดงามยิ่งกว่าดอกไม้.. มีปีกสีขาวแสนบริสุทธิ์จนเห็นเป็นแสงสะท้อนจนแสบตา.. กำลังจับพู่กันละเลงสี สรรค์สร้างสรวงสวรรค์เหมือยดั่งอุดมคติ.. มันนั้นได้ดูดกลืนจิตใจของผู้ที่เฝ้ามองจนหลงไหล..ไม่รู้เวลาที่ไหลผ่าน..ไปนานเท่าใด.. เหล่าภาพศิลปะมากมายที่แสนงดงามราวกับเป็นผลงานของพระผู้เป็นเจ้ารังสรรค์ด้วยชีวิตของท่าน.. ต่างค่อยๆวงหล่นมาดุจขนนกของเหล่านกที่อยู่บนท้องนภา.. เหล่าผลงานศิลป์เหล่านั้น ต่างล่วงหล่นมาสัมผัสกับผิวของเขา.. มันเป็นสัมผัสที่แสนเบาบาง.. จากสัมผัสถึงเบาบาง..เวลาได้ค่อยๆผ่านไปพร้อมกับผลงานศิลป์ที่มากขึ้น..จากความรู้สึกเบาบาง..เต็มไปด้วยความหนักหน่วง… ผลงานศิลป์นับพันที่แสนมากมายได้ทับถมลงบนร่างกายของเขา..จนร่างกายของมนุษย์ผู้นี้นั้นหายไปกับเหล่างานศิลป์ของพระผู้เป็นเจ้า.. มนุษย์ผู้นั้นรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงสู่ห้วงลึกมหาสมุทร..เพียงแต่รอบตัวมีเพียงแต่สีดำ..ไร้ซึ้งสิ่งใด.. เขานั้นไม่รู้สึกถึงอะไรแม้แต่ตัวตนของตนเองก็ตาม..ว่ามีอยู่หรือเปล่า? มันช่างว่างเปล่า..มากมายไม่ใช่ความรู้สึกที่มนุษย์จะจินตนาการถึงได้.. ก่อนที่เขาจะรู้สึกตัวอีกทีนั้นเขาก็กำลังนอนอยู่บนตัวกระเบื้อง ที่ทำมาจากหินขัดอย่างดี.. สัมผัสนั้นเหมือนกับดึงเขาเข้ามาสู่ยุคเรเนซองส์..