คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 21 ฉันเหงา ฉันเหนื่อย ฉันเดียวดาย
Lonely Moon
บทที่ 21
ฉันเหงา ฉันเหนื่อย ฉันเดียวดาย
ในตอนนี้จริงๆแล้วมันคือช่วงชีวิตที่ยากลำบากมากๆสำหรับฉัน คงเป็นเพราะอารมณ์อ่อนไหวที่เกิดจากการที่ฉันกำลังท้องด้วย ฉันเก็บทุกอย่างเอามาคิดกับตัวเองคนเดียวอยู่บ่อยๆ
จนบางครั้งก็รู้สึกไม่มั่นใจกับความมั่นคงในการใช้ชีวิตของตัวเองเลยต่อไปลูกของฉันจะอยู่ยังไง ถ้าเขาไม่ได้มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ ฉันจะเลี้ยงลูกคนเดียวได้จริงๆใช่ไหม?
ในวันที่ลูกเติบโตขึ้น ลูกจะถามถึงพ่อของเขาหรือเปล่า? ฉันจะบอกลูก ของตัวเองว่ายังไง? เกี่ยวกับพ่อของเขา ในวันข้างหน้าพวกเราสองแม่ลูกจะใช้ชีวิตอยู่กันได้ใช่ไหม?
ยังมีคำถามอีกมากมายหลายอย่างที่ฉันเอาแต่คิดไปก่อนล่วงหน้าทั้งๆที่ก็เป็นเรื่องของอนาคต
ความวิตกกังวลเริ่มเข้ามาแทนที่คำตอบต่างๆ มันทำให้ฉันยิ่งคิดมาก บางครั้งฉันก็นอนร้องไห้จมอยู่กับมันจนเผลอหลับไป
แต่พอตื่นขึ้นมาอีกที อารมณ์ขึ้นๆลงๆเหล่านั้นบางทีก็หายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นวนไปมาเป็นพักๆอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันกับความแปรปรวนในความคิด
ไม่ใช่เฉพาะเรื่องของลูกเท่านั้นที่ฉันเก็บเอาไปคิดมาก เรื่องของพี่ตะวันก็เหมือนกัน ถึงฉันจะพยายามบอกตัวเองให้ลืมเขาและทำใจให้ได้
แต่ภาพของพี่ตะวันที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงวนเวียนในความคิดของฉันอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ทั้งที่ฉันควรจะลบมันออกไป แต่มันกลับยิ่งทำให้ฉันจดจำ
บางครั้งฉันทนเก็บความรู้สึกที่เจ็บปวดของตัวเองเอาไว้ไม่ไหวจนถึงกับ ต้องระบายสิ่งเหล่านั้นโดยการร้องไห้ออกมาอย่างหนักเหมือนกับคนที่เสียสติ
ฉันเหงา ฉันเหนื่อย ฉันเดียวดาย เพราะหลายสิ่งหลายอย่างกำลังเริ่มย้อนคืนมาทำให้ฉันกลับไปจมกับความรู้สึกเสียใจอีกครั้ง
ทั้งที่ฉันพยายามปลอบใจตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้อยู่ตลอด แต่ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วฉันอ่อนแอแค่ไหน เหมือนกับชีวิตไม่เหลือใครเลยสักคน
ความอ้างว้างมันทำให้ฉันทรมานหัวใจที่ต้องอยู่เพียงลำพัง หรือเป็นเพราะว่าคนอย่างฉันไม่ควรที่จะได้รู้จักกับความรักใช่หรือเปล่า?
ถ้าก่อนนี้ฉันได้รู้ว่าตัวเองว่าจะต้องเจ็บปวดเพราะความรักมากมาย ขนาดนี้ ฉันจะขอกลับไปเป็นคนเดิม คนที่เคยอยู่ได้ด้วยตัวเองมาตลอดไม่ต้องมานั่งรู้จักกับความรู้สึกรักที่แสนเปราะบางอย่างที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ แบบนั้นมันคงจะดีเสียกว่า
"พี่ตะวัน…พี่จะรู้บ้างไหมว่าพระจันทร์คิดถึง การที่พี่ไม่อยู่ด้วยกันในวันที่พระจันทร์มีลูกของเรามันทรมานเหลือเกิน
พระจันทร์ไม่รู้ว่าความรักของพระจันทร์ที่มีต่อพี่มันจะเหมือนกับความรักของแม่ที่มีต่อพ่อของพระจันทร์ไหม
พระจันทร์กำลังพยายามทำให้ได้อย่างที่แม่เคยทำ ระหว่างเราสำหรับพี่มันคงเป็นแค่ความทรงจำแสนธรรมดาที่ผ่านมาแล้วก็เลยผ่านไป
แต่สำหรับพระจันทร์ พี่ตะวันจะเป็นคนที่พระจันทร์จดจำเอาไว้ในหัวใจตลอดไปในชีวิตนี้ ลูกจะเป็นของขวัญแสนพิเศษที่ดีที่สุดที่พี่ได้มอบให้กับพระจันทร์ ถึงพี่จะไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาเกิดมาหรือยอมรับรู้ว่ามีเขาเกิดมาก็ตาม
ขอบคุณนะคะที่อย่างน้อยครั้งหนึ่งพี่ตะวันก็เคยสอนให้พระจันทร์ได้เรียนรู้ที่จะรัก ถึงท้ายที่สุดแล้วมันจะเจ็บปวดหัวใจมากขนาดไหนก็ตาม"
ฉันยอมรับว่ายังรักและคิดถึงพี่ตะวันอยู่เสมอ การได้เห็นเขาอีกครั้งตั้งแต่วันนั้น มันทำให้ฉันได้รู้ว่าแท้จริงแล้วฉันไม่สามารถตัดเขาออกไปจากหัวใจได้เลย ความทรงจำระหว่างเรามีช่วงเวลาดีๆที่เกิดขึ้นมากมาย
ในช่วงเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ได้ก้าวผ่านเข้ามาในชีวิตของกันและกัน มันมีความรักเกิดขึ้นระหว่างเราทั้งสองคนจริงๆไม่ใช่เพียงแค่การหลอกลวง ฉันพยายามเชื่อว่าเป็นอย่างนั้น ถึงมันอาจจะเป็นแค่การหลอกตัวเองไปวันๆเพื่อทำให้รู้สึกดีขึ้นถ้าได้คิดแบบนั้นก็ตาม
To Be Continued
เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน : )
Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ
^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )
ความคิดเห็น