คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18 เทียบอะไรไม่ได้กับความรักที่ฉันมี
Lonely Moon
บทที่ 18
เทียบอะไรไม่ได้กับความรักที่ฉันมี
พอครบกำหนดวันลาพักผ่อน ฉันพยายามหันกลับมาสนใจเรื่องงานให้มากยิ่งขึ้น อย่างน้อยตอนนี้การทำงานก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ชีวิตของฉันดำเนินต่อไปโดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องอื่นๆที่ผ่านมา
ระหว่างนั้นฉันได้เริ่มเตรียมตัวเพื่อจะย้ายออกจากห้องพักในคอนโดนี้ไปด้วย หลังเลิกงานทุกวันฉันจะค่อยๆทยอยเก็บของรวบรวมใส่กล่องลังเอาไว้ ฉันเลือกเก็บเฉพาะของที่เป็นแค่ของฉันจริงๆเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้มีของใช้อะไรมากมายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
พวกของที่พี่ตะวันเคยซื้อให้อย่างพวกกระเป๋า เสื้อผ้า น้ำหอม หรือแม้แต่เตาอบขนม ฉันก็ไม่ได้คิดจะนำมันติดตัวไปด้วยเลยสักชิ้น ส่วนเขาจะจัดการกับพวกมันยังไงก็สุดแล้วแต่ตัวเขาเลย
พวกของเหล่านั้นฉันไม่ได้ต้องการมันอีกแล้ว เพราะพวกมันไม่ใช่ของฉัน ก็เหมือนกับพี่ตะวันนั่นแหละที่เขาไม่ได้เป็นของฉันอีกต่อไป
ก่อนออกจากที่นั่นฉันเอากุญแจห้องฝากไว้ที่ฝ่ายนิติของคอนโดเอาไว้ ส่วนกุญแจรถฉันทิ้งมันไว้ที่ห้อง มันยังอยู่ที่เดิมในที่ที่เคยอยู่เป็นประจำทุกวัน ในเมื่อฉันเคยมาแต่ตัวฉันก็คิดว่าคงจะต้องออกไปแต่ตัวเช่นกัน
ความรักของฉันที่มีให้พี่ตะวัน มันเป็นความรักที่ออกมาจากหัวใจจริงๆ สิ่งอื่นก็แค่ของนอกกาย มันเทียบอะไรไม่ได้กับความรักที่ฉันมี ถ้าฉันเอาพวกของที่พี่ตะวันเคยให้ฉันไว้นำมันติดตัวไปด้วยก็คงไม่ต่างอะไรกับคนที่ขายความรู้สึกดีๆของตัวเองที่มีให้เขาอย่างจริงใจ
เมื่อไม่มีรถเอาไว้.ใช้ฉันจึงจำเป็นต้องหาที่พักให้.ใกล้กับโรงแรมที่ฉันทำงานอยู่เพื่อความสะดวกในการเดินทาง โชคดีที่พี่เปรี้ยวพนักงานต้อนรับของโรงแรมกำลังจะลาออกไปแต่งงานพอดี เลยทำให้ช่วงสิ้นเดือนจะเหลือห้องพักพนักงานของโรงแรมว่างอีกหนึ่งห้อง ฉันรีบตัดสินใจจองอยู่ที่นั่นต่อจากพี่เปรี้ยวกับฝ่ายบุคคลของโรงแรมเอาไว้ทันที
ช่วงเตรียมตัวแต่งงานพี่เปรี้ยวจะไม่ค่อยได้พักอยู่ที่ห้องเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะไปนอนที่บ้านแฟนซะมากกว่าเพราะต้องเตรียมจัดงานด้วย พี่เขาเลยบอกให้ฉันค่อยๆทยอยเอาของย้ายเข้าไปไว้ที่ห้องก่อนได้ เรื่องขนของตอนจะย้ายเข้าไปอยู่ฉันเลยไม่ได้มีปัญหายุ่งยากอะไรมาก เพราะฉันได้ทยอยขนไปเก็บเรื่อยๆบ้างแล้ว
ถึงการพักที่หอพักของพนักงานโรงแรมอาจจะไม่ค่อยมีความเป็นส่วนตัวมากนัก แล้วกฎระเบียบการใช้.ชีวิตที่นั่นก็ค่อนข้างเยอะด้วย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรสำหรับฉันที่จะทนไม่ได้
วันเวลาผ่านพ้นไปกับการที่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เพียงลำพัง สองเดือนที่ ผ่านมาถึงฉันจะท้องได้เกือบสี่เดือนแล้ว แต่ส่วนใหญ่คนจะดูไม่ค่อยออกสักเท่าไหร่ คงเพราะฉันเป็นคนรูปร่างค่อนข้างผอมอยู่แล้วด้วย ถ้าไม่สังเกตอะไรมากก็คงดูไม่ค่อยออก
แต่แล้วปัญหาใหญ่ก็เริ่มเกิดขึ้นตามมา เพราะเมื่ออายุครรภ์ของฉันเข้าเดือนที่สี่ ฉันเริ่มมีอาการแพ้ท้องอย่างหนัก ฉันเหม็นกลิ่นของขนมทุกอย่างที่ตัว เองทำ มันเป็นปัญหาที่หนักมากๆสำหรับการทำงานของฉัน
ฉันตัดสินใจแจ้งกับฝ่ายบุคคลของทางโรงแรมเพื่อขอพักงานไปจนกว่า จะคลอด ซึ่งทางโรงแรมก็เข้าใจและยินดีอนุมัติให้ แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เพื่อนพนักงานบางคนถึงกับตกใจที่อยู่ๆก็มีข่าวว่าฉันท้องทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงาน
ตัวฉันเองพยายามไม่ได้สนใจคำพูดต่างๆเหล่านั้น เพราะเอาจริงๆการใช้ชีวิตในที่ทำงานส่วนใหญ่ตัวฉันจะใช้.ชีวิตขลุกอยู่แต่ในครัวเบเกอรี่กับเชฟมากกว่า ฉันแทบไม่มีเพื่อนพนักงานที่แผนกอื่นๆเลย นอกจากจะรู้จักกันอย่างผิวเผินเท่านั้น
พอทำเรื่องขอพักงานที่โรงแรมเสร็จ ฉันจำเป็นต้องย้ายออกจากที่หอพักและหาที่อยู่ใหม่ ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้คิดจะทำตัวให้ว่างอยู่เฉยๆ ฉันเริ่มวางแผนกับตัว เองแล้วว่าฉันจะต้องเก็บเงินสำรองเอาไว้.ให้มากกว่านี้เพราะฉันกำลังจะมีลูก
อันที่จริงเงินเก็บจากการทำงานของฉันก็พอจะมีอยู่บ้าง แต่ฉันไม่ค่อยอยากอยู่เฉยไปวันๆเพื่อรอลูกเกิดมาก่อน เพราะการเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวสำหรับฉันมันค่อนข้างลำบาก ถึงจะมีเงินอีกส่วนที่แม่ทิ้งไว้.ให้ แต่ฉันก็เลิกใช้เงินส่วนนั้นมานานแล้วตั้งแต่ทำงานมีเงินเดือนเป็นของตัวเอง
ฉันอยากเก็บเงินส่วนนั้นเอาไว้เพื่อเป็นทุนเปิดร้านกาแฟและรีโนเวทบ้านใหม่หลังจากที่ฉันกลับไป ยิ่งตอนนี้ฉันมีลูกแล้วด้วย ฉันเองก็อยากให้ลูกได้อยู่บ้านที่เป็นบ้านจริงๆไม่ใช่เพียงแค่ใช้.ชีวิตอยู่ในห้องแคบสี่เหลี่ยมแบบที่ฉันเคยอยู่
การอ่านหนังสือและเขียนบันทึกเป็นสิ่งที่ฉันรัก นิสัยนี้ฉันคงได้มาจาก แม่ของฉันเพราะแม่ชอบอ่านหนังสือมาก พอเห็นป้ายประกาศรับสมัครพนักงานหน้าร้านหนังสือฉันเลยลองสมัครงานที่ร้านนั้นดู
ฉันคิดว่างานที่ร้านหนังสือน่าจะเป็นงานที่ฉันชอบและถนัดมากที่สุดรองมาจากการทำอาหารและขนม อย่างน้อยก็เป็นงานที่ไม่หนักอะไรมาก ฉันคงทำเพื่อเลี้ยงตัวเองในระหว่างนี้ได้จนกว่าจะถึงวันที่ฉันคลอดลูก
ตอนแรกฉันเข้าไปสมัครที่ร้านสาขาใหญ่ในตัวเมือง แต่ว่าผู้จัดการร้านที่นั่นบอกว่าพนักงานในร้านสาขานี้เต็มหมดแล้ว เขาแนะนำมาว่าถ้าหากสนใจจะทำจริงๆต้องเป็นสาขาย่อยในห้างสรรพสินค้าอีกแห่งที่อยู่ในห้างอีกอำเภอหนึ่ง ซึ่งเป็นอำเภอที่ใหญ่รองลงมาจากตัวเมือง
ฉันรีบตอบตกลงในทันทีอย่างไม่ลังเล เพราะว่าไหนๆก็จะเริ่มต้นอะไรใหม่ๆแล้ว ฉันเองก็คิดว่าถ้าได้.ไปอยู่ที่อำเภอนี้ก็น่าสนใจดีเหมือนกัน ถึงจะไกลจากตัวเมืองสักหน่อย แต่ถ้าหาที่พักใกล้ๆแถวนั้นก็น่าจะพอใช้.ชีวิตอยู่ได้
พอเริ่มเข้าทำงานไปได้สักระยะหนึ่ง ฉันได้ค้นพบว่าตัวเองนั้นคิดผิด เพราะในส่วนของการเช็กจำนวนหนังสือและขนย้ายเป็นงานค่อนข้างหนักมาก
ถึงจะเป็นร้านสาขาย่อยที่ร้านไม่ได้.ใหญ่เท่ากับในตัวเมือง แต่ก็ใช่ว่างาน จะไม่เยอะ ฉันต้องใช้เวลาเพื่อยืนและก็ก้มๆเงยๆเพื่อจัดหนังสือกับเช็กจำนวน ทั้งวันจนปวดขาและหลังไปหมด
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะฉันอดทนได้ เพราะตอนนี้ฉันเองก็ไม่ได้มีทางเลือกอะไรในชีวิตมากนัก อาการแพ้ท้องของฉันเป็นอุปสรรคอย่างมากที่ทำให้ฉันทำงานพวกร้านอาหารไม่ได้ด้วย ฉันคิดว่างานร้านหนังสือนี่แหละน่าจะเหมาะสำหรับฉันมากสุดในช่วงนี้
To Be Continued
เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน : )
Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ
^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )
ความคิดเห็น