Lonely Moon พระจันทร์ใจเหงา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ความลับ…มักหลบซ่อนอยู่บนโลกใบนี้ได้ไม่นาน

   

Lonely  Moon

บทที่ 1

ความลับ…มักหลบซ่อนอยู่บนโลกใบนี้ได้ไม่นาน

     แม่เคยเล่าให้ฉันฟังว่าถ้ามีลูกผู้หญิงจะให้.ชื่อว่าพระจันทร์ และถ้ามีลูกผู้ชายจะให้.ชื่อว่าตะวัน  เพราะไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ก็ตาม แม่จะได้มีทั้งพระจันทร์และตะวันคอยอยู่เคียงข้างไปด้วยกันทุกเวลา

     แต่ความตั้งใจที่แม่หวังเอาไว้ก็เหมือนกับสายลม  ทำได้เพียงแค่รู้สึกแต่ไม่สามารถสัมผัสถึงมันได้  ตั้งแต่แม่คลอดฉันออกมาร่างกายของแม่ก็เจ็บออดออดแอดแอดมาตลอด  เท่าที่ฉันจำความได้ก็เห็นแม่ป่วยเรื้อรังแบบนี้มานานแล้ว

ด้วยความเป็นเด็กฉันไม่เคยรู้เลยว่าแม่เป็นอะไร  พ่อบอกกับฉันแค่ว่าแม่ป่วย  ร่างกายของแม่เลยไม่ค่อยแข็งแรง 

ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงเรียน  ฉันจะเห็นแม่นอนซมอยู่บนที่นอนหรือไม่    ก็นั่งพิงหลังกับหัวเตียงอยู่เสมอ  เหมือนกับว่าฉันได้รู้จักตัวตนของแม่ผ่านห้องนอนแห่งนี้  โดยที่แม่จะคอยเล่าเรื่องราวต่างๆมากมายให้ฉันฟัง

ถึงแม่จะป่วยแต่แม่ก็ไม่เคยเศร้าให้ฉันได้เห็น  แม่ยิ้มและแสดงออกถึงความสุขอยู่เสมอ  แม่มักจะสอนให้ฉันใช้.ชีวิตให้สนุกและมีความสุข  แม่บอกว่าเพราะชีวิตคนเรามันแสนสั้น  อย่าใช้.ชีวิตอยู่กับความเศร้าหรือเกลียดชังใครนานๆ เพราะมันเสียเวลา

ฉันรักแม่มาก  แม่เป็นคนเดียวบนโลกใบนี้ที่สอนให้ฉันมองโลกในแง่ดี  และให้คิดในด้านบวก  แม่ทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความรักทุกอย่างที่ฉันจะรู้จักได้ ส่วนความผูกพันที่ฉันมีต่อพ่ออาจไม่มากเท่ากับที่มีให้แม่  แต่ฉันรู้สึกได้ว่าพ่อรักฉัน  เท่าที่ฉันรู้พ่อทำงานหนักมาก  จนบางครั้งพ่อก็ไม่ได้กลับบ้าน  ซึ่งฉันกับแม่ก็เข้าใจ

ต่อมาพอฉันอายุได้สิบห้าปี  อาการของแม่ก็เริ่มทรุดลงเรื่อยๆจนทำให้แม่ต้องลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ  ก่อนจากไปแม่ให้สมุดบันทึกที่แนบกับสมุดบัญชีธนาคารทิ้งเอาไว้.ให้ฉัน  พร้อมคำบอกลาครั้งสุดท้าย  

แม่ขอให้ฉันใช้.ชีวิตให้สนุกและมีความสุข  คงเป็นเพราะแม่ไม่อยากเห็นฉันเศร้า  แม่ถึงบอกย้ำๆกับฉันอย่างนี้เสมอจนลมหายใจสุดท้ายของแม่  

คงจะจริงที่ความลับมักหลบซ่อนอยู่บนโลกใบนี้ได้.ไม่นาน  เมื่อฉันมารู้ทีหลังว่าพ่อมีครอบครัวอีกบ้าน 

และตลอดเวลาที่ผ่านมา  พ่อจะใช้.ชีวิตอยู่กับคนในบ้านนั้นเป็นส่วนใหญ่  พ่อไม่ได้มัวแต่ทำงานหนักจนไม่มีเวลากลับมาบ้านอย่างที่ฉันเข้าใจ   

พ่อมีภรรยาและลูกอีกสองคนเป็นผู้หญิงอายุสิบสามและผู้ชายอายุสิบปี   ทั้งคู่เป็นน้องสาวและน้องชายสายเลือดเดียวกับฉัน  เพียงแต่ว่าพวกเรามีแม่คนละคนกัน  แล้วในที่สุดฉันก็ได้เข้าใจ  การที่แม่ป่วยนั้นไม่ใช่ป่วยแค่ร่างกายอย่างเดียว แต่สภาพจิตใจของแม่ต่างหากที่ป่วยมาตลอด 

สมุดบันทึกของแม่เขียนเรื่องราวต่างๆมากมายเกี่ยวกับความรักของ    แม่และพ่อ  แม่เขียนบอกว่าแม่รักพ่อมาก  รักจนไม่เคยเผื่อหัวใจเอาไว้เพื่อเจ็บเลย  แม่เองก็รู้ทั้งรู้ว่าพ่อรักผู้หญิงคนนั้นมาตลอด  แต่แม่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองเสมอว่าแม่คือคนสำคัญสำหรับพ่อที่สุดในฐานะภรรยาที่พ่อได้เลือกแล้ว   

ถึงผู้หญิงคนนั้นจะเป็นรักแรกของพ่อก็ตาม  แต่แม่ก็เป็นคนเดียวที่รักและอยู่เคียงข้างพ่อเสมอมา  พวกท่านทั้งสองก้าวข้ามผ่านอุปสรรคในชีวิตมาด้วยกันหลายอย่าง เพราะเรื่องราวของพ่อกับผู้หญิงคนนั้นมันจบลงไปนานแล้วตั้งแต่วันที่เธอได้ตัดสินใจแต่งงานไปกับเพื่อนสนิทของพ่อ 

และแม่ก็เชื่อมาตลอดว่าคงจะมีสักวันที่พ่อจะสามารถรักแม่ได้จากหัวใจจริงๆ  ไม่ว่าวันใดวันหนึ่งก็ตาม  อย่างน้อยพ่อกับแม่ก็มีฉันที่เป็นโซ่คล้องใจเชื่อมระหว่างท่านทั้งสองเอาไว้ 

แต่ความจริงไม่ใช่เลย  แม่มารู้ทีหลังว่าพ่อกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งหลังจากที่เธอหย่ากับสามี  และพ่อกับเธอก็มีลูกด้วยกันหลังจากที่ฉันเกิดได้เพียง  ไม่นาน  กว่าแม่จะรู้ตัวว่าพ่อกลับไปหาเธอ  พ่อของฉันก็มีลูกกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว 

แม่เสียใจและเจ็บปวดมากแต่แม่ก็ไม่เคยโกรธพ่อเลย  แม่เขียนบรรยายทุกอย่างลงไปว่ามันเป็นเพราะแม่รักพ่อมาก  รักด้วยหัวใจของแม่จริงๆ  และแม่ก็รู้ว่าพ่อเองก็ลำบากใจที่ทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้   

ช่วงเวลาที่ผ่านมาแม่หลอกตัวเองมาตลอด  เพราะที่จริงแล้วแม่ไม่เคยสามารถเข้าถึงหัวใจของพ่อได้เลยสักครั้ง  แต่แม่ก็ยอมพ่อทุกอย่าง  ยอมแม้กระทั่งทำเพื่อให้พ่อได้มีความสุขกับผู้หญิงคนนั้น

ทั้งที่แม่กับพ่อแต่งงานกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย  แต่แม่ก็ยอมหย่า ให้พ่อกลับไปหาเธอ  ยอมหย่าให้ทั้งๆที่รักและเจ็บปวดมาก  แต่แม่ขอร้องพ่อเอาไว้อย่างเดียวก็คือ  ขอให้พ่ออย่าเพิ่งบอกกับฉันในเรื่องนี้ 

คงเป็นเพราะว่าฉันยังเด็ก  แม่เลยไม่อยากให้ฉันต้องมารับรู้อะไรเกี่ยวกับปัญหาของผู้.ใหญ่  ฟังดูแล้วก็น่าตลกดี  ทั้งที่ฉันเข้าใจมาตลอดว่าตัวเองคือลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อ  แต่ความจริงกลับไม่ใช่เลย  เพราะสถานะที่แท้จริงของฉันก็คือลูกภรรยาเก่าของพ่อต่างหาก

ในสมุดบันทึกหน้าสุดท้าย  หลังจากที่แม่จากไปเหมือนแม่ตั้งใจจะบอกให้ฉันได้รู้ว่าแม่ไม่อยากให้ฉันโกรธ เกลียด หรือโทษว่าเป็นความผิดของพ่อ   เพราะแม่บอกว่าในเรื่องของความรักนั้น  เราไม่สามารถไปบังคับจิตใจของใครได้

และอย่างน้อยชีวิตของแม่ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง  แม่สัมผัสได้ว่าพ่อเองก็รักแม่  ถึงแม้อาจจะเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจก็ตาม  เพราะในวันที่ฉันเกิดมาคือวันที่ท่านทั้งสองมีความสุขมากจริงๆ

ฉันค่อยๆเปิดอ่านสมุดบันทึกของแม่ทั้งน้ำตาพอได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริงของแม่มันกลับทำให้ฉันยิ่งรักแม่มากขึ้นกว่าเดิม 

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแม่เจ็บปวดกับความรักที่แม่มีให้พ่อมาตลอด แต่แม่กลับพยายามบอกให้ฉันใช้.ชีวิตให้สนุกและมีความสุขอยู่เสมอ  

"แม่น้ำขา หนูจันทร์สอบตกคณิตศาสตร์อีกแล้วค่ะ รู้สึกตัวเองสมองทึบจังเลยค่ะแม่"

"มันเป็นเพราะลูกอาจไม่ถนัดในสิ่งที่ทำอยู่ก็ได้นะ หนูจันทร์ลองเรียนอะไรที่หนูจันทร์ชอบแทนไหม?"

ความทรงจำที่สวยงามเกี่ยวกับแม่ยังคงอยู่ในหัวใจ  ฉันเมื่อวันนั้นกลับบ้านด้วยความรู้สึกอ่อนล้าท้อแท้หลังจากที่ได้รู้ผลสอบของตัวเอง 

ฉันเป็นคนหัวไม่ค่อยดี  เรียนหนังสือไม่ค่อยเก่งและมักต้องสอบซ่อมบางวิชาอยู่บ่อยๆ 

แต่แม่ก็น่ารักและเข้าใจฉันเสมอ  แม่ไม่เคยซ้ำเติมอะไรเลยกับทุกอย่างที่ฉันเคยทำผิดพลาด   

"แม่คะหนูจันทร์คิดถึงแม่จังเลยค่ะ"

จากนี้ไปคงไม่มีอีกแล้วกับช่วงเวลาดีๆและมีความสุขในตอนที่ฉันกลับมาจากโรงเรียนแล้วเข้ามานั่งในห้องนอนของแม่เพื่อเล่าถึงชีวิตในรั้วโรงเรียนให้แม่ฟัง 

แม่ที่คอยปลอบใจ  คอยให้คำปรึกษาในเรื่องต่างๆกับฉัน  แม่ที่คอยเป็นหลักและยึดเหนี่ยวให้ฉันได้มีชีวิตที่สนุกและสดใส  ชีวิตของฉันต่อจากนี้จะเป็นยัง  ไงต่อไป  จะอยู่ได้ยังไงเมื่อไม่มีแม่อีกแล้ว  ฉันเอง…ก็ไม่รู้เลย

To Be Continued

เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน  : )

Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ

^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )

TB