Application.
(จากตาสีเข้มให้เปลี่ยนเป็นสีเขียวก็ได้ค่ะ555+)
“คุณลองมาเจ็บแบบผมดูบ้างไหมล่ะครับ...”
ชื่อ : ปารค์ จีชอง II 박지정II Park Jichong
ชื่อเล่น : จี/จีชอง/จิน II 지,지정 II G/Ji , Jichong/Jin
สัญชาติ : เกาหลี II Korea.
เพศ : ชาย II เสะ [ได้ทั้งรุกและรับ]
รสนิยมทางเพศ : ได้หมด
อายุ : 21 ปี
ผู้จัดการดูแลปัญหา [คู่ของลูกๆท่านนี่แหละค่าา] : เบียคุรัน
ลักษณะภายนอก : อปป้า(มาอีกแล้วววว!!!)เอกลักษณ์เด่นๆที่มองตาเปล่าก็รับรู้ได้เลยก็คือสีผิวที่มันขาวจนซีดเผือกถึงขนาดนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มดูไม่ดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อยหนำซ้ำยังเปล่งรัศมีออร่าออกมาอีกต่างหากเรือนผมสีดำสนิท(ไม่)ทุกเส้นบางเส้นก็ยังมีหลงเหลือไฮไลท์ไม่ใช่สิพันธุกรรมผิดเพี้ยนที่พ่อกับแม่ให้มาผมดำก็แทนที่จะดำไปทั้งหัวเหมือนพ่อไปเลยก็ดันไปขาวตรงปอยๆที่ได้รับมาจากแม่ซะอย่างนั้นผมบางวันก็หวีบ้างไม่หวีบ้างแต่ส่วนมากก็จะปล่อยให้มันฟูๆแบบนั้นไปเลยเนื่องด้วยความขี้เกียจแต่ไม่ได้ทำให้อปป้าผู้หล่อเหลาของเราความสมารท์ลดลงไปเลยแม้แต่นิดเดียวแถมมันยังดูเซ็กซี่สุดๆในสายตาของสาวๆด้วย
และดวงตาสีอเมทิส(มันเหมือนตรงไหน-.-?)เข้มข้นขนตาที่ไม่สั้นไม่ยาวเกินไป
ริมฝีปากหนาที่ขึ้นสีเชอร์รี่เสมือนทาลิปสติกมาแต่ความจริงไม่ได้ทานะ
พวงแก้มใสสองข้างก็ถูกประกอบด้วยสีชมพูอ่อนๆพอให้หน้าหวานขึ้นมาซักหน่อย ส่วนสูง : 179 Cm น้ำหนัก : 66 Kg
ลักษณะนิสัย : เด็กหนุ่มผู้ไม่สนใจใยดีโลกเลยแม้แต่นิดเดียวมีอะไรทำก็ทำแต่จะไม่ทำก็ต่อเมื่อถูกบังคับเขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุมแต่ก็ยังคงอ่อนต่อโลกเป็นคนชอบทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่แทบตลอดเวลาเงียบๆนิ่งๆอารมณ์เย็นถ้าดูรวมๆภายนอกจีชองนับว่าป็นผู้ชายที่สาวๆหลายคนอยากคบหามากที่สุดก็ไม่ปานว่าด้วยหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตรใบหน้าเรียบเงียบขรึมคงจะกระชากใจสาวๆหลายๆคนได้ไม่น้อยเลย
ถึงจะเงียบจนหลายๆคนหาว่าเขาหยิ่งแต่ก็ไม่ใช่เสมอไปจีชองนั้นอ่อนโยนกับเด็กๆเอามากๆรวมทั้งคนชราอีกด้วย
จีชองเป็นคนมีเหตุผลอยู่เสมอและด้วยความที่เค้าเป็นอารมณ์เย็นอยู่แล้วเวลาใครมายั่วยุหรือเจอพวกนักเลงที่มาหาเรื่องก็ใช้ความหน้านิ่งให้เป็นประโยชน์ประมาณว่า
‘นิ่งสงบสยบทุกการโจมตี’
ถ้าโชคดีหน่อยก็อาจจะไม่ถูกต่อยเพราะว่าคงสู้ความนิ่งของหน้าพี่แกไม่ไหว
แต่ถ้าวันไหนโชคไม่เข้าข้างใบหน้าหล่อๆนั่นก็อาจจะมีเลือดกบปากมา
รอยบวมช้ำตามร่างกายบ้างแหละ
แม้เค้าจะเงียบมีความป็นผู้ใหญ่และดูสุขุมก็ยังคงอ่อนต่อโลกราวกับเด็กพื้นฐานการต่อสู้ของเค้านั้นไม่มีเลยสักนิดแต่ถึงอย่างนั้นจีชองก็ไม่ชอบการกดขี่ซึ่งกันและกันอย่างเช่น
เวลาที่เค้าเห็นผู้หญิงโดนลวนลามจากพวกโรคจิตเค้าก็จะเข้าไปช่วยแล้วบอกให้เธอรีบหนีไปซะเค้าจะจัดการเองแต่สิ่งที่ได้มาก็คือบาดแผลแต่เพียงแค่คนที่อ่อนแอปลอดภัยก็เพียงพอ
คือเค้ายอมที่จะเจ็บแทนเพื่อให้คนที่อ่อนแอกว่าปลอดภัยนับว่าเป็นคนดีจริมๆU_U แต่ว่าจีชองเองก็เป็นคนอีกประเภทหนึ่งที่ไร้อารมณ์ไม่พอก็ยังไร้ความรู้สึกอีกด้วย
ในทุกๆวันก็แล้วแต่โชคชะตาจะกำหนดมาว่าเค้านั้นจะโชคร้ายหรือดี ถ้าร้ายก็จะมีแผลหรือเรื่องแย่ๆกลับมาแต่มนุษย์ไร้ความรู้สึกยังไงก็ไม่เคยที่จะคิดได้สักครั้ง
อย่างเช่น เวลาที่เค้าทำงานโดนอาจาร์ยดุมาก็ยังเฉยชากับเรื่องนี้
จะดุจะด่าแรงแค่ไหนก็มิอาจสะทกสะท้ายไปถึงหัวใจของเค้าเลยและข้อสองเวลาที่โดนทำร้ายเจ้าตัวก็ไม่เคยปริปากเปล่งเสียงอันน่าสมเพชหรือง่ายๆว่าเค้าไม่เคยร้องเจ็บเลยสักนิดแต่ก็ใช่ว่าพอไม่เจ็บแล้วจะตายไม่ได้สักหน่อยเค้าเองก็เป็นมนุษย์นะถึงไม่เจ็บแต่ถ้าโดนอะไรแรงๆเข้าอย่าง
ถูกยิง ถูกผลักให้ตกจากหน้าผา โดนรุมซ้อม
เค้าก็อาจจะไม่มีชีวิตอยู่ได้แต่ดีหน่อยเพราะว่าถ้าตายก็หลับไปเลยตลอดกาลไม่มีความรู้สึกเจ็บเลยสักนิด
และสุดท้ายท้ายที่สุดเมื่อก่อนนี้ในสมัยเด็กๆจีชองไม่ได้เป็นคนนิสัยแบบนี้เลยด้วยซ้ำมันต่างกันอย่างสิ้นเชิงแต่ด้วยเหตุบางอย่างที่ทำให้เค้าต้องกลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้ว...[อยู่ในประวัติค่ะ]
ประวัติส่วนตัว : จีชองหนุ่มน้อยวัย21ที่ก้าวเข้าสู่วัยรุ่นอย่าง(ไม่)เต็มตัว
ขอเข้าเรื่องแบบตรงๆไม่อ้อมค้อมเลยละกันในอดีตจีชองในเมื่อที่ยังมีอายุ5-7ขวบเขาก็เคย
ย้ำว่า เคย
มีชีวิตที่ดีเหมือนเด็กทั่วๆไปที่ได้รับความรักจากบุพการีอย่างล้นหลามแต่ด้วยความบาดหมางของเจ้าพวกคนชั่วทำให้ชีวิตของบุคคลผู้เป็นที่รักที่เขาเรียกว่า
พ่อ,แม่ ต้องจบชีวิตลง
จีชองเห็นทุกๆอย่างทั้งภาพการกระทำและคำพูดที่รุนแรงเกินกว่าที่เด็กๆอย่างเขาควรจะรับรู้สิ่งที่ทำให้พ่อและแม่ของจีชองต้องจากไปเนื่องด้วยมีโจรที่ปล้นและกำลังขับรถเก๋งคันดำหนีเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่ในขณะที่ครอบครัวของเขากำลังดำเนินต่อไปอย่างมีความสุขเจ้ารถเก๋งคันงามก็พุ่งเข้ามาชนซะก่อนจีชองนั้นก็รับรู้ได้ว่าถ้าหากตนตื่นขึ้นมาอีกทีก็คงจะมีอยู่สองที่ที่จะเห็นไม่นรกก็เป็นสวรรค์แต่มันไม่ใช่เขาที่ต้องไปเมื่อลืมตาขึ้นมามองอีกทีเขาก็เห็นเหล่าชายฉกรรณ์(?)คนร้ายนอนสลบแน่นิ่งอยู่ในรถแต่ยังหายใจอยู่และได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเนื่องจากถุงลมนิรภัยหน้ารถมันทำงานซะก่อนเวลาถูกชนแม้เค้าจะดีใจที่โจรร้ายถูกตำรวจจับกุมไปดำเนินคดีได้แต่ว่าก็ต้องมาเสียใจกับการสูญเสียครั้งใหญ่ที่ไม่มีวันสามารถได้มันกลับคืนมาตลอดกาลนั่นก็คือพ่อแม่ของจีชองผลักเค้าให้กระเด็นออกมาก่อนเจ้ารถเก๋งจะพุ่งชนใส่................
“ฮึกๆ...คุณพ่อ...คุณแม่ตื่นมาคุยกับผมสิครับ”
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เจ้าหนูวัย5ขวบตัวน้อยต้องมายืนร้องไห้หน้าหลุมศพของผู้เป็นบุพการีร่างเล็กสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัดใบหน้าหวานแปดเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาสองมือก็ยกมันขึ้นมาปาดออกไปอยู่ตลอดแต่มันก็ไม่หมดซักที
จีชองจากที่เคยร่าเริงสดใสก็ปรับเปลี่ยนบุคลิกเป็นคนละคน ณ
ตอนนี้ญาติสักคนก็ไม่มีใครเข้ามารับเค้าไปเลี้ยงดูแม้ทางตำรวจจะติดต่อไปมากแค่ไหนก็ไร้เสียงตอบรับชีวิตนี้คงจะต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต.....
แต่ว่าสวรรค์ก็ยังคงเข้าข้างเค้าอยู่.......
“ว่าไงครับหนุ่มน้อย...มายืนตากฝนคนเดียวแบบนี้ทุกวันเลยนะ”
“…”
ร่างเล็กเงยหน้ามองบุคคลใหม่ที่จู่ๆก็เดินเข้ามาพร้อมนำร่มมากางให้เหนือหัวของตัวจีชองและตัวเจ้าของร่มเองเท่ากับว่าตอนนี้ทั้งสองก็อยู่ใต้ร่มสีฟ้าคันนี้ด้วยกัน
“พ่อแม่ล่ะหื้ม...เดี๋ยวพวกท่านจะเป็นห่วงเอานะ”
“คุณพ่อ.....กับคุณแม่”
“เอ๊ะ!?”
“พวกเค้า...ไม่ยอมตื่นขึ้นมาคุยกับผม พวกเขาน่ะ—“
“เอ๋!! นี่ๆเจ้าหนู…เป็นอะไรไป”
เด็กน้อยล้มลงไปนอนแน่นิ่งโชคดีมือหนายังรับตัวเค้าไว้ได้ทันท่วงทีมิเช่นนั้นได้ไปคลุกอยู่กับดินแล้วร่างสูงเอามือแตะไปที่หน้าผากจีชองพบว่าเค้ามีไข้สูงมากจังหวะหายใจก็ถี่รัวอีกก่อนจะรีบวิ่งออกไปเพื่อพาเด็กน้อยไปส่งที่รพ.ร่างหนาได้หันกลับมาดูที่ป้ายหลุมศพที่เด็กน้อยได้มายืนร้องไห้อยู่ก่อนหน้านี้ไม่จำเป็นต้องอ่านชื่ออ่านแค่นามสกุลก็พอจะเดาออกแล้วว่าเด็กคนนี้ต้องสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปอย่างไม่หวนกลับแน่นอนดูจบเขาไม่รอช้าทิ้งร่มคันสีฟ้าไว้ตรงนั้นแล้วรีบวิ่งไปยังรถเก๋งทันที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“คุณหมอครับ...ได้โปรดช่วยเด็กคนนี้ด้วย!!!”
“คุณใจเย็นๆเข้าไว้นะครับเดี๋ยวหมอจะขอตรวจดูอาการซะหน่อย”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แกร๊ก!
“เป็นยังไงบ้างครับหมอ”
คุณหมอวัยผู้ใหญ่เดินออกมาจากห้องรักษาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่ต่างอะไรกับผู้เฝ้ารอเลยแม้แต่น้อย
“หมออยากจะบอกว่าคนไข้อยู่ในระยะที่ปลอดภัยแล้วแต่ว่า...”
“…”
“ดูเหมือนว่าคนไข้จะเป็นโรคซึมเศร้าคงเป็นเพราะว่าเค้าอาจจะหดหู่เรื่องในอดีตมาก่อนก็ได้...ทางที่ดีผู้ปกครองควรดูแลอย่างใกล้ชิดนะครับหรือจะให้ดีที่สุดก็ต้องส่งเด็กไปโรงพยาบาลจิตรเวช..หมอขอตัวครับ”
คุณหมอตัวสูงว่าแล้วก็เดินจากไป ณ ที่ตรงนั้นปล่อยให้เด็กหนุ่มที่กำลังจะย่างเข้าสู่วัยรุ่นในไม่ช้ายืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินแม้เค้าจะไม่ใช่ผู้ปกครองตัวจริงแต่ความรู้สึกหวิวๆในใจที่คืออะไรกันแน่
[2วันผ่านไป]
ร่างสูงผู้ที่ถือตัวว่าเป็นผู้ปกรองของ ‘ปารค์ จีชอง’ ชื่อของเขาก็คือ ‘คิม จองวู’
เด็กหนุ่มปี4สาขาแพทย์ศาตร์ที่กำลังจะจบรับใบปริญญาและทำงานเหมือนกับผู้เป็นพ่อนั่นก็คือ
‘หมอ’ นั่นเอง
“ตื่นสักทีสิครับ...พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม”
ร่างหนาลูบเรือนผมสีเข้มเบาๆตลอดวันตั้งแต่ที่เขานำตัวจีชองเข้ามารักษาตัวที่โรงพยาบาลเค้าก็แทบจะไม่สนใจการไปเข้าเรียนเลยซึ่งก็โดนตักเตือนมาแล้วครั้งนึงแต่พอเข้าไปเรียนในหัวก็กลับไม่รับรู้เรื่องที่อาจาร์ยสอนมีแต่ภาพและเสียงของ
ปาร์ค จีชอง เท่านั้นที่เค้ารับรู้
“เร็วสิครับ...พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
จองวูในตอนนี้ราวกับเป็นคนบ้าที่เฝ้ามองเด็กชายวัย7ขวบคนนี้อยู่ตลอดเวลาน้องชายเค้าก็ไม่ใช่แต่ในใจกลับโหยหาเหลือเกิน...........
“อืม...”
“โอ๊ะ!...ตื่นแล้วเหรอจีชอง”
“...”
เด็กหนุ่มปรือตาปรับแสงอาทิตย์ที่กระทบผ่านหน้าต่างเข้ามายังดวงตาของเค้าก็ค่อยๆชันตัวลุกขึ้นมานั่งทอดสายตาสีเข้มมองไปรอบๆห้องก่อนจะหยุดลงที่ร่างของจองวู
“เป็นยังไงบ้างยังปวดหัวอยู่รึเปล่า?”
“...”
ร่างเล็กตอบกลับไปโดยการส่ายหน้าเบาๆแล้วถือวิสาสะลงมาจากเตียงดึงสายน้ำเกลือออกจากแขนโดยไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดเดียว
สร้างความตกใจให้แก่จองวูอย่างมากไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงโดยปกติอาการของคนป่วยแลวจู่ๆก็ลุกพรวดพราดขึ้นมาแบบนี้ต้องปวดหัวเป็นธรรมดาแม้จะเข้มแข็งแค่ไหนแต่โรคมันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ.....
“...!!!”
ร่างเล็กกุมหัวตัวแล้วทรุดลงไปนั่งกับพื้น “หัวของผม...”
“ยังปวดอยู่สินะ...พักก่อนเถอะจะเรียกพยาบาลมาให้”
“….”
เด็กน้อยทำตามอย่างว่าง่ายพยายามที่จะพยุงตัวขึ้นมายืนแล้วกลับไปนอนบนเตียงแต่ก็ไม่ไหวท้ายที่สุดจองวูก็ต้องมาอุ้มเขาขึ้นไป
“พ่อ...”
“???”
“คุณเหมือน....พ่อ”
“เอ๊ะ!”
จองวูตกใจเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มบางๆขึ้นมามือหนาลูบเข้าที่หัวของเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูก่อนจะวางลงบนเตียง
“ถ้างั้นต่อจากนี้ผมจะเป็น พ่อ ให้เธอเองนะ” ว่าจบริมฝีปากหนาก็ถูกประทับลงบนริมฝีปากน้อยๆโดยไม่ได้มีการรุกล้ำอะไรทั้งสิ้นเด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลกแต่หลับตาเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสจูบแต่นี่ไม่ใช่จูบที่เป็นมากกว่าพ่อและลูกมันก็เหมือนกับว่าพ่อกับลูกจุ๊บกันเฉยๆ(เหรอ?)
[4 ปีผ่านไป]
จองวูโตขึ้นไปอีกขั้นจนอยู่ในวัยผู้ใหญ่จากตอนนั้นที่ได้รับจีชองมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมเค้ามีอายุเพียง23ปีเท่านั้นตอนนี้ก็ปาไป27แล้วเวลามันช่างเดินเร็วหลือเกินอาการโรคซึมเศร้าของจีชองก็ยังคงดีขึ้นเรื่อยๆจากตอนนั้นมีอายุแค่7ขวบตอนนี้ก็11ขวบแล้วจะโตเป็นหนุ่มแล้วลูกเอ้ย-...-
“ป๊ะป๋าฮะ...จินกลับมาแล้ว*^*”
“ว่าไงครับพ่อเทวดาน้อยของป๊า...เรียนสนุกไหมเอ่ย?”
“อื้ม...สนุกมากๆเลย”
จีชองยิ้มออกมาจากก้นบึ้งของจิตใจ(?)ในที่สุดโรคซึมเศร้าก็หายไปซักที.....
คนเป็นพ่อยิ้มด้วยความเอ็นดูเด็กชายตรงหน้า “หิวรึยังครับ? เดี๋ยวพ่อพาไปหาอะไรกิน”
“ไปสิครับ...จินหิวจะแย่แล้วง่ะ-3-“
เด็กชายยู่วปากแล้วลูบท้องน้อยเบาๆที่มันมีเสียง โกรกๆ ออกมา
บ่งบอกว่าเจ้าตัวหิวมากกกกก แต่ในขณะที่กำลังจะวิ่งออกจากห้องก็ถูกคว้าไว้ซะก่อน
“จินครับ...อยากได้ของจากป๊ะป๋าต้องทำยังไงก่อนเอ่ย?”
จองวูยิ้มเจ้าเล่ห์ย่อตัวลงมาให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กน้อยกอนจะยื่นแก้มตนไปหาแล้วใช้นิ้วชี้แตะเบาๆ
“ทำยังไงก่อนครับ”
“งุ้ย-3- อีกแล้วเหรอ”
“ไม่งั้นไม่พาไปนะ”
จุ๊บ!
“ท...ท...ทำแล้วก็พาไปด้วยนะไอพ่อบ้า-///////////- ย๊ากกก(?)!!”
ว่าจบขาสั้นๆก็วิ่งออกจากห้องไปทิ้งไว้แต่ให้คนเป็นพ่อที่ถูกลูกน้อยหอมแก้มไปเมื่อครู่ต้องยิ้มกรุ้มกริ่มคนเดียวก่อนคว้ากุญแจรถแล้วเดินตามไป
จองวูเรียนจบเอกแพทย์ศาตร์พอจบมาเค้าก็มาฝึกงานเป็นคุณหมอกับคุณพ่อที่ก็เป็นหมอเช่นกันและตอนนี้เค้าก็ได้เป็นหมอรักษาคนไข้ดั่งที่พ่อหวังเสียที....
แต่ถึงพ่อและแม่จะดีใจแค่ไหนที่เค้าสามารถเรียนจบมีงานที่ทำอย่างที่ได้หวังไว้แต่ก็มิอาจจะยอมรับในตัวของจีชองซะอย่างนั้นพ่อกับแม่ของจองวูไม่ชอบใจนักที่จีชองเรียกจองวูว่าพ่อเพราะจีชองเคยเป็นเด็กมีปัญหามาก่อนและสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตของจองวูไว้มากมาย
เพียงปัญหาอันเล็กๆน้อยๆของจีชองก็ทำเอาจองวูแทบจะอยู่ไม่สุขจนไม่เป็นอันทำงานทำการอะไรบางทีจองวูอาจจะรักลูกมากเกินไปก็ได้....................
แต่ถึงอย่างนั้นจองวูก็ไม่แคร์อะไรเพราะเขามีความสุขมากล้นเหลือที่ได้จีชองเข้ามาอยู่ในชีวิตด้วยกันถึงแม้เด็กคนนี้จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเค้าทางสายเลือดก็ตาม
แต่ก็กลัวว่าจะเสียมารยาทต่อหน้าพ่อกับแม่มากเกินไปเวลาที่จองวูพาจีชองไปเยี่ยมคุณปู่กับคุณย่า(พ่อแม่จองวู)เค้าก็จะตักเตือนเสมอว่าให้เรียกเค้าว่า
‘คุณหมอ’ แทนที่จะเป็น ‘ป๊ะป๋า’ แต่ถ้าส่วนของคุณปู่และคุณย่าก็ให้เรียกว่า
‘คุณผู้หญิง’ และ ‘คุณผู้ชาย’ ตอนนี้จองวูและจีชองอาศัยอยู่ที่คอนโดเดียวกันแล้วก็จะมีพี่เลี้ยงเด็กคอยดูแลจีชองอยู่เสมอเมื่อยามที่เลิกงานดึกหรือบางทีก็ไม่ได้กลับบ้านเลยจึงจำเป็นต้องจ้างพี่เลี้ยงเด็กมาดูแล.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แลดูเหมือนว่าชีวิตเค้าจะไม่มีปัญหาอะไรและอยู่อย่างสงบสุขดีแม้ว่าจะไม่มีแม่ก็ตามแต่จีชองก็ไม่เคยเหงาเลยเพราะจองวูเปรียบเสมือนทุกๆอย่างให้กับเค้า......................
แต่ว่า....ความสุขยิ่งมาเร็วเท่าใด......ก็จะผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
“นี่ๆเมื่อไหร่ป๊ะป๋าจะกลับมาเหรอ?”
“เอ๊ะ...อย่ากังวลใจไปนะคะคุณหนูเดี๋ยวคุณผู้ชายก็กลับมาแล้วต่อจากนี้ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเอง”
“ขอบคุณมากๆเลยนะครับ”
จีชองส่งยิ้มไปให้พี่เลี้ยงซึ่งเป็นผู้หญิงเธอนิสัยเข้ากับทุกๆคนได้แถมยังใจดีอีกต่างหากเธอไม่เคยบ่นเลยสักคำเวลาอยู่กับเค้าแม้จะดื้อแค่ไหนก็ตาม
แต่ว่า...ยังไงก็คิดถึงป๊ะป๋า....ไหนสัญญาว่าจะไปแค่3วันไงนี่ก็ปาไปเป็นเดือนแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีก
ร่างเล็กเก็บกดความรู้สึกไว้ในใจก่อนจะพลิกตัวหันหน้าไปอีกฝั่งและปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกจากดวงตาช้าๆจนรุ่งสาง..........
“คุณหนูรถรร.มาแล้วนะคะ”
“ครับ...ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เด็กน้อยก้าวออกมาจากห้องช้าๆทักทายพี่เลี้ยงก่อนจะเดินไปกดลิฟฟ์แล้วลงไปข้างล่าง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เด็กน้อยผู้น่าสงสารนั่งลงที่เบาะหน้าของรถริมหน้าต่างสายตาทอดมองไปยังข้างถนนอย่างไร้จุดหมายแบบว่ามีไรก็มองหมดอ่ะแหละ.....แต่ว่าในขณะที่กำลังนั่งชมวิวทิวทัศน์แบบเดิมๆอยู่ๆก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงอันคุ้นเคย.........
“ครับแม่...ผมกำลังจะพาซูอาไปโรงเรียน อ่อ...ยุนอาน่ะเหรอสบายดีครับไม่ต้องห่วงนะผมจะดูแลเธอย่างดี” จองวูกดตัดสายไปแล้วชะเง้อมองภายในร้านอาหารเหมือนกับว่ารอใครสักคนอยู่
จีชองมีความสุขอยู่ในใจที่เห็นคุณพ่อที่เค้าอยากเจอมาตลอดเวลาหลังจากที่หายไปนานในขณะที่กำลังจะเปิดประจกเรียก.........
“ป๊ะป๋—“
“ป๊ะป๋า...วันนี้ซูอาทานข้าวหมดจานด้วยแหละ”
“เก่งมากครับคนเก่ง...อยากกินอะไรอีกมั้ย”
“ซูอาอยากกินขนมตรงร้านนั้นอ่า…พาไปซื้อหน่อยย” เด็กสาวที่ชื่อซูอาออกแรงดึงแขนของจองวูและสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาว่า
‘ป๊ะป๋า’ เหมือนกับวิธีเรียกของจีชอง
“อยากกินต้องทำยังไงก่อนครับ”
ชายหนุ่มนั่งลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กสาวแลวชี้มายังแก้มเนียนของตน
“ง่า...อีกแย้ววว..ก็ด้ายย><”
จีซูขยับตัวชิดแล้วริมฝีปากบางๆของsheก็ประทับลงบนแก้มของจองวูไป...ก่อนที่ชายหนุ่มจะยิ้มด้วยความเอ็นดูแล้วจูงมือเธอไปจากที่ตรงนั้น
“…”
ร่างเล็กก้มหน้าเม้มปากกำมือแน่นด้วยความเสียใจดวงตาสองข้างที่สั่นคลอและกำลังเคลือบไปด้วยน้ำตา........จากการมองภาพเหตุการ์ณที่ไม่สมควรจะได้เห็น
[โรงเรียน]
“เด็กๆอย่าเดินออกนอกแถวนะคะ^^”
เสียงของคุณครูเวรประจำวันที่ยืนรอรับเด็กๆอยู่หน้าประตูทางเข้าเด็กๆต่างต่อแถวเพื่อที่จะได้สวัสดีคุณครูและหางแถวสุดก็คงไม่พ้น
‘ปาร์ค จีชอง’ คนเดิม
“ป๊ะป๋า...หม่าม้าอยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนไม่ได้เหรอคะ..ไม่ต้องเข้ารร.ก็ได้แต่อยากให้เห็นหนูยืนสวัสดีครู”
“ก็ได้ครับๆ...ไม่เป็นไรใช่ไหมครับยุนอา?”
“ค่ะ...ไม่เป็นไร”
หญิงสาวอีกคนนึงที่หน้าตาสะสวยที่ดูเหมือนว่าเธอกำลังจะท้องอยู่ด้วยยิ้มให้กับซูอาและจองวูที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะมองตามลูกสาวตัวน้อยของเธอไปยืนต่อแถวซึ่งเธอก็ยืนข้างหลังจีชองพอดี
“อ๊ะ...นายเด็กใหม่ที่ย้ายมาใช่ไหม!?”
“!!!”
จีชองหันไปมองซูอาที่สะกิดไหล่เขาเมื่อครู่เธอส่งยิ้มเป็นมิตรให้
“เห็นว่าเกรดนายดีขึ้นมากเลยไม่ใช่เหรอ...อาจาร์ยเลยอกว่าให้มาเป็นติวเตอร์ให้ห้องโหล่อย่างเราไปก่อน”
“อืม”
“ฉันชื่อ คิม ซูอา นั่นพ่อกับแม่ของฉันแล้วนายล่ะ”
ซูอายังคงยิ้มอย่างร่าเริงสดใสเช่นเคยพร้อมกับจับมือของจีชองขึ้นมาเขย่าอีกด้วย...จีชองขมวดคิ้วมองเด็กสาวตรงหน้าแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะเหลียวมองไปยังผู้ใหญ่ทั้งสองที่กำลังยิ้มให้กับท่าทีของซูอาอยู่
“ปาร์ค จีชอง”
“!!!”
“งั้นเหรอ...ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีกันได้นะ”
“...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“จองวูดูสิคะ...ซูอาหาเพื่อนใหม่ได้แล้ว”
“อ...อืม”
.
.
.
.
.
.
.
.
แม้ว่าในชีวิตนี้จะไม่มีใครเคยปฏิเสธรอยยิ้มและท่าทีที่น่ารักของซูอาเลยทุกคนล้วนแต่อยากเป็นเพื่อนกับเธอทั้งนั้นแต่วันนี้มันไม่ใช่........
“ขอโทษนะ ‘คิม ซูอา’ แต่ฉันไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับเธอ”
“!!!”
มือบางๆของซูอาถูกสลัดออกทันทีจีชองเหมือนจะแสดงความน่าขยะแขยงในมือของเธอไม่ใช่น้อยเลยทีเดียวซูอาอึ้งกับการกระทำของจีชองแต่จีชองหาได้สนใจไม่พอไม่ได้ถูกพันธนาการด้วยมือของซูอาแล้วเขาก็ปลีกตัวเดินเข้าโรงเรียนไปทิ้งให้เด็กน้อยคนนึงและผู้ใหญ่อีกสองคนยืนอึ้งกันไป
“มีปัญหาทางบ้านรึไงนะเด็กคนนั้น...”
หญิงสาวนาม ‘ยุนอา’ ที่กำลังตั้งท้องแก่อยู่สบถขึ้นมาเบาๆก่อนจะเดินหาลูกสาวตัวเองลูบหัวแล้วปลอบประโลมเธอเบาๆเพราะเหตุการ์ณเมื่อกี้สร้างความสะเทือนใจให้กับซูอาเป็นอย่างมากจนถึงขั้นว่าเธอร้องไห้เลยทีเดียวจองวูแทนที่จะเข้ามาปลอบลูกสาวของตนพร้อมผู้เป็นภรรยากลับหันไปมองเด็กหนุ่มป.6ที่เดินเข้ารร.ไปอย่างไม่วางตา
[เลิกเรียน ณ คอนโด]
“กลับมาแล้วครับ”
“คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ...ทานอะไรสักหน่อยมั้ย?”
“ไม่เป็นไรครับผมไม่หิวเท่าไหร่...คือว่าพี่ฮะ”
“ว่าไงคะคุณหนู?”
“ช่วยเอาผมไปทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งได้ไหมครับ”
หัวใจของพี่เลี้ยงแทบจะตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม......
“อะไรนะคะ!!! ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ”
“ถ้างั้นผมจะหนีออกจากบ้าน...ถ้าคุณจองวูกลับมาก็บอกไปตามนั้นนะครับ”
“ค..คุณหนูเดี๋ยวก่อนค่ะ!!”
พี่เลี้ยงกำลังจะสั่งห้ามคุณหนูของเธอสุดชีวิตก็ไม่ทันเมื่อร่างกายและพลังงานของเด็กย่อมมีมาก(มั้ง)จีชองรีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้โดยที่ไม่ได้สนใจว่าตนจะทำข้าวของตรงไหนตกแตกหรือชนกับใคร
ตุ้บ!
“โอ๊ย!”
“ขอโทษนะผมกำลังรีบ”
เด็กน้อยไม่ได้สนใจใยดีอะไรกับคนที่ถูกชนหารู้ไม่ว่ามันคือคนที่เค้าอยากเจอมากที่สุด
‘คิม จองวู’
“คุณชายคุณหนูวิ่งออกไปแล้วได้โปรดรั้งเขาไว้ทีค่ะ!!!”
“นั่นจีชองงั้นเหรอ!!...รอก่อนจีชอง”
เมื่อรู้ว่าเด็กผู้ชายที่วิ่งผ่านไปคือจีชองร่างสูงไม่รอช้าก็วิ่งตามไปในทันที…..
หมับ!
“คิดจะไปไหนของเธอน่ะ!?”
“...ปล่อยมือผม”
“เป็นอะไรไปครับหื้ม...พ่อก็อยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง”
จองวูใช้วิธีปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลน่าฟังยิ่งกว่าเดิมแต่คนตรงหน้าที่เป็นลูก(บุญธรรม)ของเค้ากลับไม่สนใจเลยสักนิดเดียวแววตาที่จ้องมาก็ดูจะไรความรู้สึกอีกด้วย...........
“ผมไม่ได้อยากจะพบหน้าคุณ...ปล่อยผม”
ร่างเล็กบิดมือออกอย่างแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของมือใหญ่แต่แรงเด็กหรือจะสู้แรงผู้ใหญ่ได้
ตุ้บ!
หลังของร่างเล็กกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจังๆตามด้วยร่างสูงที่เป็นฝ่ายผลักให้ติดที่มายืนประกบหน้าอยู่
“จิน...บอกพ่อมาว่าเป็นอะไรไป—“
เพี๊ยะ!!
“ถ้าไม่อยากเป็นพ่อของผมตั้งแต่แรกก็พูดมาสิ...มารู้เอาทีหลังแบบนี้มันเจ็บนะ”
มือบางๆตบเข้าไปที่แก้มขวาและซ้ายด้วยหน้ามือและหลังมือของจีชองร่างเล็กสั่นสะท้านแล้วปล่อยน้ำตาลงมาอาบแก้มคู่
จองวูมองแบบอึ้งๆเม้มปากแน่นความรู้สึกผิดอัดเข้าที่อกซ้ายแบบเต็มๆแต่มันก็คือความจริงในตอนที่บอกว่าจะรับจีชองมาเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมเค้าก็ถูกหมั้นหมายกับยุนอาไว้ก่อนแล้วแต่จะให้ทิ้งเด็กน้อยที่ไม่มีแม้แต่พ่อแม่และญาติๆมาดูแลแบบนี้มันก็รู้สึกผิดอยู่นะอีกอย่างจะให้ไปอยู่โรงพยาบาลจิตรเวชที่มีแต่คนแปลกๆอยู่มันก็กระไรๆอยู่นะ..........
“พ่อขอโทษ....”
“คุณไม่จำเป็นต้องเห็นผมเป็นลูกอีกคน...ถ้าซูอาได้ยินขึ้นมาจะเสียใจนะ
ต่อจากนี้ผมจะไม่เข้าไปยุ่งกับชีวิตอันมีความสุขของพวกคุณอีก”
ร่างเล็กยกแขนปาดน้ำตาแบบลวกๆจ้องไปยังเนตรสีเข้มเหมือนกับเค้าตรงหน้าด้วยความจริงจังสองมือน้อยๆก็เอื้อมไปโอบคออีกคนเอาไว้
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา”
เด็กน้อยยกยิ้มปล่อยกอดแล้วผลักร่างสูงออกเบาๆก่อนจะเดินจากไปจากตรงนั้น.................[ปวดตับวนไปสิคะT_T]
“เข้าใจแล้ว...ผมจะส่งคุณไปที่โรงพยาบาลจิตรเวช”
จองวูพูดเบาๆร่างเล็กหยุดเดินแล้วพยักหน้าก่อนจะก้าวเดินต่อไป....................แต่ความรู้สึกผิดนี้ยังคงตราตรึงในใจของจองวูไปอีกนานหรืออาจจะตลอดชีวิตเลยก็ได้
[9ปีผ่านไป]
จีชองถูกนำตัวเข้ามารักษาอยู่ที่โรงพยาบาลจิตรเวชตั้งแต่ตอนนั้นจวบจนถึงตอนนี้ที่เค้ามีอายุได้21ปีแล้วแต่เรื่องราวในตอนนั้นก็มิเคยเลือนลางไปเลย
เด็กหนุ่มผู้น่าสงสารที่ถูกคุณพ่อบุญธรรมหักหลังไปบวกกับเรื่องในอดีตที่ต้องสูญเสียบุคคลสำคัญทำให้ใจดวงนี้แทบจะหยุดเต้น.........ถ้าขอพรได้1ข้อจีชองคงจะขอให้ตนได้ดับชีวิตลงสักทีดีกว่าต้องมานั่งทนทุกข์อยู่อย่างนี้
โลกนี้ช่างโหดร้ายจริงๆ ชอบนำความสุขมาให้และพามันจากไปอย่างรวดเร็ว.....
จีชองยังคงอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลจิตรเวชต่อไปเพื่อนก็ไม่มีสักคนวันๆก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจาก
กิน นอน และนั่งมองวิวทิวทัศน์ไปเรื่อยๆแต่นี่จะถือว่าเป็นโชครึเปล่า? เพราะว่าก็มีอยู่วันนึงก็มีชายคนนึงที่บอกว่าตนคือพระเจ้าที่จะมอบชีวิตใหม่ให้กับเขาและจะแปรเปลี่ยนทุกๆอย่างให้มาขอตัวเขาให้ไปอยู่ในการดูแลจีชองก็ไม่ได้จะขัดอะไรอยู่แล้ว.....เพราะถ้าเขาทำให้’เสียใจ’อีกครั้งจีชองก็จะกลับมาที่นี่
‘โรงพยาบาลจิตรเวช’ ที่มันเปรียบเสมือนบ้านของเขา..................และลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปซะ
ปัญหาของจีชองก็คืออารมณ์ที่ไร้ความรู้สึกและเกินที่จะเยียวยาหรือเอาง่ายๆว่าเค้าเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงที่หมอฝีมือดียังไม่สามารถรักษาได้แต่ชายที่เข้าในชีวิตคนใหม่ที่จะขอรักษาให้เอง!!(?)
สิ่งที่ชอบ :
- โรงพยาบาลจิตรเวช [บ้านหลังที่2]
- ธรรมชาติ [จีชองเป็นคนจิตใจไม่ค่อยดีบางทีธรรมชาติน่าจะช่วยได้เยอะ]
- การช่วยเหลือคนอื่น [จีชองไม่ต้องการจะเห็นใครมาเสียใจเหมือนเค้าอีก]
สิ่งที่เกลียด :
- จองวู [...]
- ซูอา [...]
- สถานบันเทิง [จีชองชอบที่สงบเสงี่ยมมากๆเค้าไม่ถูกกับสถานทันเทิงอย่างเช่น คลับ]
เพิ่มเติม :
- จีชองเป็นโรคซึมเศร้า
- จีชองเกิดเมื่อ 3/1 [จะวันเกิดน้องแล้วค่ะ555+]
- จีชองกรุ๊บเลือด O
[แปะรูปจองวูค่ะ555 ปัจจุบันอายุ50กว่าแล้วแต่ยังคงความหล่อ-,,-]
[แปะรูปซูอาค่ะ555นางตอนนี้ก็อายุเท่าจีชองแล้ว]
[ส่วนยุนอาได้เสียชีวิตลงแล้วนะคะ(ขก.เขียนต่อไม่ใช่ไรหรอก55)ด้วยอาการแท้งเด็กในท้อง;-;]
Talk With Writer
สวัสดีค่า~ เราแม่มดสีแดงนะ เรียกสั้นๆว่าเรดก็ได้ ท่านผปค.ที่น่ารักชื่ออะไรเหรอคะ?
:: ยุยมาแล้วจ้าาาา><
อยากได้แนวความรักแบบไหนให้ลูกๆของท่านล่ะคะ? // อยากรู้มากมาย
:: อบอุ่นหัวใจ น่ารักๆ โรแมนซ์-,.- (เยอะเกินไปแล้ววว)
ถ้าเราดองล่ะคะ? // เตรียมหลบไหดอง
:: ไม่เป็นไรจ้าU^U
สุดท้าย ถ้าลูกท่านติดขึ้นมาจะทำอย่างไรกับเราเอ่ยคะ? // ถามแบบลุ้นๆ *O*
:: เต้นปานามาโชว์ค่ะ เฮ้ยๆ-- จะกรีดร้องลั่นบ้านและจุดพลุฉลองเลยค่ะจะปีใหม่แล้วววว><
ขอบพระคุณที่เข้ามาสมัครนะคะ!!! รักทุกคนน้าาาา
#ยังไม่ได้แก้คำผิดค่ะ
ความคิดเห็น