ฉันไม่ใช่ซินเดอเรลล่า

     ดีเซมเบอร์ไม่ชอบให้ใครเรียกเธอว่าซินดี้หรือซินเดอเรลล่า เพราะเธอไม่ได้โชคร้ายเหมือนนางเอกในนิทานเรื่องนั้นเสียหน่อย แต่ทุกคนที่เธอรู้จักก็มักจะเรียกเธอแบบนั้น รวมถึงเพื่อนๆ ที่โรงเรียนของเธอด้วย สาเหตุก็เพราะเธอมีแม่เลี้ยงที่ค่อนข้างใจร้าย และยังมีพี่น้องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันโดยสายเลือดอีกสองคนซึ่งเป็นลูกติดของแอชลี่ย์ แต่เธอโชคดีกว่าซินเดอเรลล่ามากนัก เพราะอย่างน้อยเทคโนโลยีสมัยใหม่ก็ช่วยให้เธอซักผ้า และเติมน้ำใส่อ่างให้แอชลี่ย์กับลูกๆ ของเธอง่ายกว่า

     อย่างไรก็ตามเธอเกลียดชีวิตที่เหมือนนิยายน้ำเน่าของตัวเอง เธอเกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเธอ เกลียดชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้ และได้แต่รอให้มันจบลงเสียที เมื่อไหร่ที่เธออายุครบสิบแปด มันจะจบลง เมื่อถึงตอนนั้น เธอก็จะย้ายไปอยู่ที่อื่น และมีชีวิตอย่างที่เธอต้องการ

     ทำไมพ่อต้องยกมรดกทั้งหมดให้แอชลี่ย์ด้วยก็ไม่รู้ เธอรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่คิดจะโกรธพ่อเรื่องนั้นหรอก มันเป็นสมบัติของพ่อ และพ่อมีสิทธิ์จะยกมันให้กับใครก็ได้ อีกอย่างก็ต้องยอมรับว่าก่อนหน้านี้แอชลี่ย์ดีกับเธอมากจริงๆ ดีจนครั้งหนึ่งเธอเคยรักแอชลี่ย์มาก แต่เมื่อพ่อจากไปแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป แอชลี่ย์ปฏิบัติกับเธอเหมือนไม่ใช่แอชลี่ย์คนเดิม เธอยอมรับว่าเคยรู้สึกผิดหวังกับเรื่องนั้น เพราะหลังจากที่พ่อตายไปเธอก็เหลือแอชลี่ย์เพียงคนเดียว เธอมีแอชลี่ย์เป็นที่พึ่งสุดท้ายแต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น แอชลี่ย์รับเลี้ยงเธอเพียงเพราะพินัยกรรมระบุไว้แบบนั้น แต่ไม่เคยใส่ใจเธออย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้ามเธอกลับปฏิบัติกับดีเซมเบอร์เหมือนเหลือบไรสักตัวที่อาศัยอยู่ในพรม และทำให้พรมของเธอสกปรก

     ดีเซมเบอร์ถึงกับเคยภาวนาขอให้แอชลี่ย์รักเธอ แต่มันไม่เคยเกิดขึ้น จนตอนนี้เธอเลิกหวังกับอะไรที่งี่เง่าแบบนั้นไปแล้ว เธอโตพอที่จะรู้แล้วว่าไม่มีทางที่เรื่องแบบนั้นจะเกิดขึ้นได้ ที่แอชลี่ย์เคยดีกับเธอก็เพราะมรดกของพ่อล้วนๆ 

     แต่หลังจากที่วันหนึ่งเธอเกิดอุตริไปเข้าแถวต่อคิวเพื่อรอขอพรจากซานตาคลอสกับเด็กๆ ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล