ลู่หวางเฟย

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่หรือบุคคลล้วนไม่มีอยู่จริง

.

.

.

คำโปรยที่ต้องอ่าน

บางครั้ง...คนเรามักจะมองหา "สิ่งที่ขาด"

จนพลาด  "สิ่งที่มี"

และบางครั้งก็เฝ้าหา "สิ่งที่ดี"

จนทำให้  "สิ่งที่มี"

นั้นหายไป !...

.

.

.

...เคยสังเกตไหม  วันแรกที่ทุกคนเกิดมาก็ร้องไห้แล้ว  และไม่มีใครหัวเราะตั้งแต่วันแรกที่เกิด  แสดงอาการสื่อให้ทราบว่าไม่อยากเกิด  แต่พอเกิดมาแล้ว  ก็ทำท่าไม่อยากตาย  รู้ตัวว่าจะตายก็เป็นทุกข์  เป็นต้องร้องไห้ไม่อยากตายอีก  โอ้! มนุษย์เอ๋ย...

.

.

.

...โอ้วววม่ายย  ฉันยังไม่อยากตาย  ทำงานมาเกือบทั้งชีวิตฉันยังไม่ได้เก็บเกี่ยวสิ่งที่ฉันบรรจงสร้างมากับมือทั้งหมดเลย อุตสาห์เก็บหอมรอมริบมาตั้งแต่เข้ามหาลัย  ทำงานงกๆ  ส่งเสียตัวเองเรียนจนจบ   เพื่อจะได้มีอนาคตที่สดใส  แต่นี่อะไร!!  ทำไมสวรรค์ถึงไม่เห็นใจคนอย่างฉัน  หม่าม๊า...หนูเหนื่อยจัง  อยู่บนนั้นม๊าคงเหงาแย่เลย หลินเออร์จะได้ไปอยู่กับม๊าแล้วนะ... 

.

.

.

ชาติที่แล้วทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาด  ผลตอบแทนกลับมาเพียงผงฝุ่น  ฤดูกาลเก็บเกี่ยวของชีวิตอันน้อยนิด  กับผลผลิตที่กำลังงอกเงย แต่ดันมาตายตั้งแต่ยังไม่เก็บ   ข้าแด่องค์เง็กเซียนฮ้องเต้...ผลผลิตชาติที่แล้วทบต้นทบดอกชาตินี้ได้หรือไม่??

อ่านเสร็จแล้วโปรดคอมเม้นให้กำลังใจ     ผู้เขียนด้วยนะเจ้าคะ...