ย้อนเวลา ควบคุมชะตา

“หากคุณได้รับพรจากสวรรค์ให้สามารถเกิดใหม่ได้ เป็นคุณจะทำยังไง”

นั่นสินะ ผมจะทำอย่างไร! อดนึกถึงนิยายที่ผมชอบอ่านขึ้นมาทันที เพราะเรื่องราวของผมช่างเหมือนซีรีส์จีนยังไงยังงั้น

ผมถูกบังคับให้แต่งงานกับทายาทเศรษฐีพันล้านอย่างอรรคเดช ผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักผมเลย และที่สำคัญที่เขาแต่งงานกับผมเพราะรักแรกของเขาหนีไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาจึงหาตัวแทนเพื่อแก้แค้นรักแรกของเขาด้วยการประกาศแต่งงานกับผม!

เป๊ะเลยไหมครับ พล็อตนิยายชัด ๆ และวันนี้เป็นวันครบรอบสี่ปีที่ผมแต่งงานกับเขา ผมช่างไม่แตกต่างจากขี้ข้าในเรือนเบี้ยสักนิด

“คุณโรมขึ้นไปนอนก่อนไหมคะ คุณเดชน่าจะยังไม่กลับมา..” สุดาช้อนตามองนาฬิกาแขวนบนผนังห้อง ซึ่งบ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว เจ้านายของเธอมักจะกลับดึกเป็นประจำตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา และวันนี้อาหารก็ตั้งเต็มโต๊ะเหมือนอย่างเคย โดยมีร่างผอมบางของโรมันผู้เป็นภรรยานั่งอยู่เช่นนั้น พร้อมดวงหน้าเศร้าสร้อยที่แสดงออกถึงความทุกข์แสนสาหัส

โรมันบอกตัวเองเสมอว่าเขาไม่คู่ควรกับอรรคเดช แม้จะแอบรักมาตลอดหลายปี แต่ภาพที่เห็นเสมอคือใครอีกคนที่ได้ครองหัวใจดวงนั้น เหตุการณ์ในช่วงมัธยมปลายทำให้เขาตัดใจนับครั้งไม่ถ้วน เพราะอรรคเดชรักแฟนของเขาเหลือเกิน

“พี่เดชห้องหกทับสองถูกแทงอยู่หน้าโรงเรียน..” คือภาพจำครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นพี่เขาที่โรงเรียนชายล้วน หลังจากวันนั้นก็ไม่เจอเขาอีกเลย

เรื่องราวที่อรรคเดชเข้ารับการรักษาแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว สาเหตุจากแฟนที่เขาไปมีเรื่องกับคู่อริ ทำให้หนุ่มหล่อของโรงเรียนต้องพักการเรียนในช่วงใกล้จบ และคู่รักประจำโรงเรียนก็ถูกแยกออกจากกัน ทว่าทั้งสองก็ยังคบกันลับหลังครอบครัวจนเข้ามหาวิทยาลัยปีสาม สุดท้ายถูกจับได้ การคัดค้านแบบหัวชนฝาของคนในครอบครัวอรุโนชัยกุลจึงทำให้ความสัมพันธ์ครั้งนี้ขาดสะบั้นขึ้น

‘ปราบชล’ ตัดสินใจทิ้งคนรักไปเรียนต่อต่างประเทศ ทำให้อรรคเดชเสียใจจนเขาแทบเป็นบ้า

และบังเอิญหลังจากนั้นหนึ่งเดือน ผมกับความวุ่นวายในชีวิตแสนบัดซบ ไร้ทั้งเงิน ไร้ทั้งบ้าน และยังถูกไล่ออกจากห้องพักมาหมาด ๆ  บังเอิญเจอเหตุการณ์โจรใจทรามทำร้ายคนแก่ ความรู้สึกตอนนั้นเพียงโมโหที่คนมือเท้าดี ไม่คิดทำงานสุจริต หากินบนความทุกข์ของคนอื่น ขนาดผมจะอดตายอยู่แล้วยังไม่คิดขโมยของใครกินด้วยซ้ำ เลือดขึ้นหน้าจนอยากจะซัดกับเจ้าเลวนั้นสักตั้ง

“ขโมย ช่วยด้วย!” เสียงหญิงวัยกลางคนตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจระคนหวาดกลัวดังระงม

ผัวะ!

ร่างผอมบางของโรมันกระโดดพุ่งเข้าไปชนชายร่างท้วมจนกลิ้งลงไปพร้อมกันบนถนน ก่อนที่มือขาว ๆ จะผลักเต็มกำลังจนชายคนนั้นม้วนออกไปห่างจากกระเป๋าสีขาวมูลค่าหลักล้าน

ผมยันตัวขึ้นได้รีบจับกระเป๋าพร้อมตะโกนขอความช่วยเหลือ ร่างท้วม ๆ ของขโมยหนุ่มเห็นท่าไม่ดี จึงรีบวิ่งหนีหัวซุกหัวซนไปตามตอกแคบ ๆ ก่อนจะหายไป

“ขอบใจมาก…” เสียงหอบเอ่ยขึ้นอย่างหมดแรง ก่อนที่ร่างของหญิงวัยกลางคนจะล้มลง

“เฮ้ย! คุณป้าครับ” โรมันร้องเสียงหลง ก่อนพยุงร่างหมดสติของหญิงผู้นั้นไปยังโรงพยาบาลใกล้ ๆ และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้พบกับอรรคเดชอีกครั้ง

ภาพผู้ชายตรงหน้าทำหัวใจผมเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ ผมยอมรับว่าผมไม่เคยลืมเขาได้ตลอดระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา และเหมือนสวรรค์เปิดทาง เมื่อแม่ของเขาคือคนที่ผมช่วยเอาไว้