ข้ามเวลา ท้าชะตาลิขิต

เจ้าบ่าวในชุดสีแดงรีบร้อนออกไปตอนงานแต่งกำลังจะเริ่ม ทันใดนั้นมือขาวนวลของเจ้าสาวก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ ก่อนจะพูดจาอ้อนวอนทั้งยังแสดงออกมาทางสีหน้าและแววตา

"หลี่เสียน คุณอย่าเพิ่งไปจะได้ไหม รอให้จบพิธีก่อนค่อยไปก็ยังไม่สาย"

"เวยเวย! คุณจะบ้าไปแล้วหรือ เสี่ยวอวี้กำลังใกล้จะตายนะ เธอไม่มีใคร เธอมีแค่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ดังนั้นงานแต่งของเราเลื่อนออกไปก่อน ค่อยแต่งเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ชีวิตของเสี่ยวอวี้สำคัญที่สุด ฉันต้องรีบไป"

"แต่วันนี้เป็นงานแต่งของเรานะ แล้วถ้าหากคุณไป แล้วฉันล่ะ!?"

เจ้าบ่าวมิได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย เขามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เย็นชาก่อนที่จะแกะมือขาวที่เกาะแขนของเขาออกอย่างช้าๆ

"ไป๋เวย คุณไม่เพียงแต่พิการทางกาย คุณมันใจดำอำมหิต พิการทางใจอีกด้วย คนกำลังใกล้จะตายทั้งคน แต่คุณมัวแต่สนใจแต่ตัวเอง ผมผิดหวังในตัวของคุณจริงๆ"

ไป๋เวย  มองตามแผ่นหลังของชายคนรักที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวของเธอในอีกไม่กี่นาทีนี้ หุนหันวิ่งออกไปไปจากงานโดยทิ้งเธอ 'ผู้เป็นเจ้าสาว' เอาไว้เบื้องหลัง 

ท่ามกลางเสียงกระซิบกระซาบ ซุบซิบนินทาของคนที่มาเป็นแขกในงาน ดวงตานับร้อยคู่ที่กำลังจับจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว  

ไป๋เวยรู้สึกเหมือนว่าโลกทั้งใบของเธอกำลังจะหยุดหมุน หลี่เสียนเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ หลายปีมานี้เธอรู้ตัวดีว่าร่างกายของเธอน่าเกลียด มีแผลเต็มไปหมด จะมีใครบ้างที่จะรัก และยินยอมเป็นแฟนกับคนอย่างเธอได้ เธอทั้งรักและตามใจเขามาโดยตลอด  แต่เพียงเพราะเพื่อผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขา เขากลับทิ้งงานแต่งเพื่อหนีไปหาหล่อน โดยไม่สนใจว่าเธอนั้นจะรู้สึกอับอายและเสียใจแค่ไหนที่ถูกทิ้งในวันแต่งงาน

สายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมา ราวกับว่ากำลังรับรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้ 

ไป๋เวยในชุดเจ้าสาวสีแดงกำลังวิ่งฝ่าสายฝนออกมาจากงานเลี้ยงด้วยความรู้สึกอัปยศและสิ้นหวัง ในหัวของเธอได้ยินแต่เสียงของแขกในงานต่างที่ต่างวิพากษ์วิจารณ์ในเรื่องของเธอ ทำให้ไป๋เวย รู้สึกว่าตัวเธอนั้นเป็นเหมือนตัวตลก ลุงกับป้าก็คงต้องด่าทอทุบตีและต้องโทษเธอที่ทำให้เสียหน้า พรุ่งนี้ข่าวของเธอคงดังไปทั่ว ทุกคนคงเอาไปพูดกันสนุกปากว่าเจ้าบ่าวทิ้งเจ้าสาวในงานแต่ง 

ทันใดนั้น 

เอี๊ยดดดดดดดด!!!!!! โครมมมมมม!!

จากนั้นร่างของเธอลอยขึ้นปะทะกับหน้ากระจกรถยนต์ที่กำลังวิ่งสวนทางมาด้วยความเร็ว 

วี้ด~~~~~~~~~~~~~~~

"เวยเวย ๆๆ ตื่นเถิดลูก "

เสียงอันคุ้นเคยเรียกชื่อของเธอดังอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่ไป๋เวยจะรีบลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงง

แม่!!! 

แม่ของเธอที่ตายจากไปเมื่อสิบปีก่อนนั่งอยู่ข้างๆเตียง นี่เธอตายและเป็นวิญญาณได้มาพบแม่ของเธอแล้วหรือ 

ไป๋เวยรีบลุกขึ้นโผเข้ากอดมารดาเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มเป็นสายด้วยความดีใจ

"เป็นอะไร ร้องทำไม ฝันร้ายหรือ? หืม?"

มืออันอบอุ่นเอื้อมมาลูบศีรษะของเธอเบาๆด้วยความใส่ใจ

"แม่! แม่ แม่จริงๆด้วย"

"อ้าว! เด็กคนนี้นี่ ก็แม่น่ะสิ คิดว่าใครเสียอีกเล่า  ลุกขึ้นมาได้แล้ว แม่จะไปตลาดเสียหน่อยวันนี้ที่บ้านลุงใหญ่จะมีงานเลี้ยง พวกเราต้องเตรียมอาหารไปช่วยงานสักสองอย่าง"

อะไรกัน!? งานเลี้ยง? บ้านลุงใหญ่? แม่!

นี่แม่ของเธอยังไม่ตายหรอกหรือ เช่นนั้นที่นี่ก็ไม่ใช่โลกวิญญาณน่ะสิ

ไป๋เวยรีบมองไปรอบๆตัว นี่เธออยู่ที่ห้องของตัวเองกับแม่ที่บ้านหลังเก่า เธอหันไปมองเห็นปฏิทินที่แขวนอยู่ข้างฝามันบ่งบอกว่าเป็น

ปีค.ศ. 1982  

………

เมื่อวานนี้………

⛔️คำเตือน⛔️

**เนื้อหาในเรื่องล้วนมาจากจินตนาการของผู้แต่ง สถานที่ และตัวละคร ล้วนเป็นสิ่งที่สมมติขึ้นมา อาจมีบางเรื่องที่อาจดูไม่สมเหตุสมผล ถูกแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น**

©️ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ฉบับปีพ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม

ไม่อนุญาตให้ผู้ใดคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง ถ่ายภาพ ถ่ายสำเนา อ่านออกเสียง นำไปบันทึกเสียง สแกนเนื้อหา หรือนำไปเผยแพร่ในรูปแบบและวิธีการอื่นใด หรือนำเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดไปใช้ในเชิงพาณิชย์ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร หากฝ่าฝืนจะดำเนินตามกฎหมายที่บัญญัติไว้สูงสุด