Ex-Lover (มันจบไปแล้ว...) [Fic BEAST]

ลำดับตอนที่ #17 : [13] สารภาพ

"ฮื้อ ฮืม~"เสียงฮัมเพลงจากปากเด็กหนุ่มร่างบางหน้าตาสวยคล้ายผู้หญิงคนหนึ่งดังก้องไปทั่วซอย
คงเป็นเพราะทางเดินที่เขากำลังเดินไม่ค่อยมีคนเลยเงียบจนได้ยินเสียงตัวเองหายใจได้ แต่เขาก็ไม่ได้กลัวอะไรเพราะมันเป็นทางที่เขาเดินผ่านบ่อยๆและในหัวของเขาตอนนี้ก็คิดอยู่แค่เรื่องเดียว

"ถ้าได้เห็นชุดนี่นายจะทำหน้ายังไงนะจุนฮยองอา"ร่างบางก้มลงมองเสื้อและกางเกงที่ถูกซักรีดมาอย่างดีที่พาดอยู่บนแขนของเขายิ้มๆ

เสื้อกับกางเกงชุดนี้ ปกติต่อให้ซื้อใส่เองเขาก็คงไม่ซื้อหรอกนะเพราะมันแพงเกินกำลังเด็กนักเรียนอย่างเขา แต่เห็นสายตาจุนฮยองตอนที่มองมันแล้วก็อยากซื้อไปเซอร์ไพรส์บ้าง�ถ้าถามว่าแพงไปมั้ย ราคามันอาจจะแพง แต่จุนฮยองก็เคยทำอะไรเพื่อเขามาเยอะแยะ และจะถึงวันสำคัญซักทีฮยอนซึงก็อยากจะตอบแทนและแสดงความรักให้ร่างสูงอย่างที่แฟนกันควรจะทำบ้าง�ตั้งแต่วันที่เห็นเสื้อผ้าชุดนั้นฮยอนซึงก็เลยตัดสินใจสมัครงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนไปหลายงานและเก็บเงินซื้อชุดที่แสนจะแพงนี่มาในที่สุด

'ตึก ตึก'เสียงฝีเท้าของใครอีกคนดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้ร่างบางหยุดเดินเพื่อปล่อยให้คนข้างหลังเดินแซงไปก่อน แต่เสียงนั้นก็เงียบไป

"สงสัยจะหูฝาดล่ะมั้ง"ฮยอนซึงยักไหล่และเดินฮัมเพลงต่อไป

'ตึกๆๆ'เสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางหยุดเดินและหันกลับไปมอง แต่ภาพที่เห็นก็มีเพียงทางเดินมืดๆในซอยที่ว่างเปล่า

"บ...บ้าน่า ไม่มีใครหรอก"ฮยอนซึงแตะหน้าอกข้างซ้ายที่เริ่มรู้สึกถึงใจเต้นแรงขึ้นๆจากความกลัวและพูดปลอบตัวเอง ก่อนจะหันเดินกลับไปตามทางเดิมช้าๆ

'ตึก...ตึก...ตึก'เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากข้างหลังพร้อมกับที่ฮยอนซึงก้าวเดินยังคงดังต่อเนื่อง ร่างบางพยายามตัวปกติแต่ก็ค่อยๆเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เสียงข้างหลังยังคงดังอยู่เหมือนเดิมและยังเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นตามเขาอีกต่างหาก

"แกเป็นใครกันแน่!!!!...แทคยอน!?!"ร่างบางหันไปตะโกนแสียงดังแต่ก็ค้างไปเมื่อเห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตายืนยิ้มอยู่ข้างหลังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ดีจ้า ที่รัก^^ กลัวอ่ะดิ"ร่างสูงพูดขำๆและเดินมาโอบไหล่ร่างบาง ทำเอาคนถูกโอบที่ปกติก็กลัวคนอยู่แล้วสะดุ้งโหวง

"บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกฉันว่าที่รัก เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดกันหมด"

"คนอื่น...หรือยงจุนฮยองคนเดียวกันแน่?"แทคยอนมองไปทางอื่นและถามเสียงเรียบ

"ป..เปล่านี่ ทำไมฉันต้องกลัวหมอนั่นเข้าใจผิดด้วยล่ะ เราก็แค่..เพื่อนกัน"

"ถ้านายไม่ได้รักหมอนั่น แล้วทำไมนายถึงรับความรักจากฉันไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง..เพื่อนที่ไหนเค้าทำงานงกๆถึงดึกดื่นแค่เพื่อหาเงินซื้อเสื้อผ้าให้กันบ้างฮะ!?!"ร่างสูงจับไหล่สองข้างของร่างบางกระแทกกับกำแพงอิฐอย่างแรงจนร่างบางร้องออกมาเสียงดัง

"นายรู้...?"

"แน่นอน ไม่น่าเชื่อเลยว่านายจะมองข้ามฉันไปรักคนอย่างมันได้"

"ฉันจะรักใครก็เรื่องของฉันไม่ใช่รึไงเล่า และถึงฉันไม่ได้รักใครอยู่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องรับรักนายซะหน่อย!!"ฮยอนซึงตะโกนเสียงดังอย่างไม่รู้ตัวด้วยความโมโห ซึ่งก็ยั่วอารมณ์เสียคนข้างหน้าได้ไม่น้อย

"หึ..ฉันมีอะไรดีสู้มันไม่ได้รึไง ถึงได้หลงมันนักหนา"

"นายไม่ได้แย่...แค่นายไม่ใช่สำหรับฉัน ยังไงซะ ฉันเชื่อว่านายต้องหาคนที่ดีกว่าฉันได้แน่ๆ แทคยอน"

"ไม่!!! ในเมื่อฉันรู้จักนายมาก่อน ทำไมฉันต้องถอยให้คนที่มาทีหลังอย่างจุนฮยองด้วย"

"แทคยอนนา...ขอร้องล่ะ"

"นายเลือกมาเลยดีกว่า ว่าจะเอาฉันหรือมัน?"

"นายถามฉันทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจแล้วเนี่ยนะ"

"แล้วถ้าฉันบอกว่านายเลือกฉัน...ฉันจะทำให้นายมีความสุข แต่ถ้านายเลือกมัน ฉันจะนายเหมือนตายทั้งเป็นล่ะ...นายจะยังตอบเหมือนเดิมมั้ย..?"แทคยอนฉีกยิิ้มชั่วร้ายและกระซิบเข้าที่หูร่างบางอย่างท้าทาย

"....นายจะทำอะไรน่ะ"

"ไม่นี่..ฉันยังไม่ทำอะไรหรอกตราบที่นายยังไม่เลือก"

"..."

"เงียบอย่างนี้ ฉันก็ไม่รับรองว่าฉันไม่ทำอะไรนะ"

"..."

"นี่!!! ตอบอะไรซักอย่างสิ"แทคยอนตะโกนลั่นพลางบีบต้นแขนเล็กเต็มแรง แต่ร่างบางก็ยังจ้องตาร่างสูงเงียบด้วยความกลัวเช่นเดิม

"หึ..งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกันล่ะ"ร่างสูงยิ้มมุมปากและประกบปากร่างบางอย่างแรงก่อนที่จะได้ทันตั้งตัว ก่อนจะล็อกแขนทั้งสองข้างของฮยอนซึงไม่ให้ขยับไปไหนได้

"แฮ่กๆ นี่นายจะบ้าไปแล้วเหรออกแทคยอน..อุก!"ฮยอนซึงหอบสูดอากาศเข้าปอดก่อนจะตะโกนเสียงดังแต่ก็โดนหมัดเข้าที่ท้องจนทรุดไป

"หึ..หมดฤทธิ์ซะทีนะ"

"จ..จุนฮยอง..ช่วยฉันด้วย"

"จนถึงขนาดนี้แล้ว..สุดท้ายนายก็เลือกมันสินะ งั้นก็ช่วยไม่ได้..เตรียมตัวไว้เลยจางฮยอนซึง"

"อ..อะไร นายจะทำอะไรฉัน..?"ร่างบางถามเสียงสั่น ใบหน้าสวยบัดนี้ขาวซีดและดูเจ้าของใบหน้านี้จะสติเรือนลางลงเต็มทีจากแรงอัดของหมัดเมื่อสักครู่

"ฉันจะทำให้นาย...ตายทั้งเป็นไงจ๊ะที่รัก"

"ฮ..ฮะ? อื้อ!!!"






"บอกความจริงมาซิ...ว่ามันเป็นยังไงกันแน่?"

"โยซอบฮยอง..."

"ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน!! ฉันบอกให้บอกมาไงล่ะ!!!"ร่างเล็กตะโกนดังลั่น ตัวก็สั่นเทาไปด้วยความโกรธ ทำเอาร่างสูงอีกคนที่ได้แต่ยืนเงียบอดเป็นห่วงไม่ได้

"โย..คือ"

"ถ้าจะพูดแก้ต่างให้ตัวเองผิดคนเดียวล่ะก็..เงียบไปก่อนดีกว่า"โยซอบมองไปทางดูจุนด้วยสายตาว่างเปล่าจนใจหายและพูดเสียงเบาราวกับคนละคนกับที่พูดกับอีจุน

"..."

"แปลว่าผมพูดถูกสินะ"โยซอบยิ้มมุมปากและมองดูจุนด้วยหางตาเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมองอีจุนด้วยสายตาไม่พอใจเหมือนเดิม
ดูจุนตกใจกับสรรพนามแทนตัวเองของร่างเล็กที่เปลี่ยนไปซักพักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"ถ้าฮยองต้องการ...ผมก็คงต้องบอกสินะ"อีจุนพูดพลางยิ้มเศร้า ก่อนจะถอนหายใจออกช้าๆ

"ผมน่ะ...หลงรักฮยองมาตลอด ตั้งแต่เจอฮยองครั้งแรกวันที่ดูจุนพาฮยองมาเยี่ยมแม่ของผมที่โรงพยาบาลเมื่อหกปีก่อน..จนหนึ่งปีผ่านไปผมก็รักฮยองจนถอนตัวไม่ขึ้น ผมเลยตัดสินใจขอให้ดูจุนฮยองช่วยจีบฮยองให้ผม ตอนแรกดูจุนฮยองก็ไม่ยอม แต่เพราะตอนนั้นเรามีกันแค่สองคนสุดท้ายฮยองก็เลยยอมในที่สุด...เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้"

"แล้วตอนนั้น...นายไม่รู้เลยหรอว่าฉันกับดูจุน..เราเป็นอะไรกัน"

"ทำไมจะไม่รู้ล่ะ..ไม่สิ รู้มาตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก"

"แต่นายก็ยังทำแบบนั้นลงไปเนี่ยนะ!?!"

"คนเราพอมีความรักน่ะ...ต่อให้เรื่องที่ทำมันแย่ถ้าจะทำให้สมหวังก็ทำได้ทั้งนั้นล่ะนะครับ..."

'เพี๊ยะ!!'มือเล็กกระทบเข้ากับแก้มของอีจุนจนขึ้นรอยแดง ก่อนความเงียบจะเข้าครอบคลุมห้องน้ำอีกครั้ง มีเพียงเสียงหอบเบาๆจากร่างบางเท่านั้น

"ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย...ออกไปก่อนเถอะ"

"แต่..ฮยอง"

"ไปสิ!! หรือว่าอยากให้ฉันเกลียดนาย"

"...ผมยังไม่ยอมแพ้หรอกนะฮยอง"อีจุนทิ้งท้ายเสียงเรียบและออกจากห้องน้ำไป ทิ้งให้คนอีกสองคนได้แต่ยืนเงียบ

"ย..โย"

"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นล่ะ"

"ต..แต่พี่"

"ย..อย่า ขอร้องล่ะอย่าพูดอะไรอีกเลย"ร่างเล็กพูดเสียงสั่นพสางปล่อยน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ให้ไหลออกมา

"โยพี่ขอโทษ แต่เรามีกันแค่สองคน พี่เลยไม่มีทางเลือก"

"ครอบครัวมาก่อนเสมอสินะ...ยุนดูจุน"โยซอบหันมองหน้าร่างสูงและยิ้มบางๆทั้งน้ำตา

"แต่พี่รักโยนะ รักมาตลอดตั้งแต่หกปีก่อน"

"ถ้าพี่รักผม...พี่จะทำแบบนี้ทำไม รู้มั้ยว่าตอนที่พี่ใจร้ายกับผม ตอนที่เราเลิกกันน่ะ..มันทรมานแค่ไหน"

"พี่ขอโทษโย...ขอโทษจริงๆ พี่รู้ว่ามันดูเห็นแก่ตัวแต่พี่จำเป็นต้องทำ โยไม่ต้องกลับมารักพี่ก็ได้ จะเกลียดพี่ก็ได้พี่เข้าใจ แต่ให้อภัยพี่ได้มั้ย?"

"ให้อภัยงั้นเหรอ...?"

'เพี๊ยะ!!'ไม่มีคำตอบใดกลับมา มีเพียงเสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง แต่ไม่ได้ดังเต็มแรงเหมือนคราวก่อน

"นี่สำหรับเรื่องร้ายๆที่ฮยองทำกับผม..."

"

'จุ๊บ'ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบที่ริมฝีปากร่างสูงและยิ้มบางๆ

"และนี่..สำหรับที่ฮยองยังรักผม ตกใจล่ะสิ ฮะๆ ผมน่ะให้อภัยตั้งแต่รู้ความจริงแล้วล่ะ"

"ย..โย"ดูจุนยิ้มออกมาอย่างโล่งใจและมองตาร่างเล็กตอบ

"ขอบคุณนะที่ยังรักผม..รู้อะไรมั้ย..ผมไม่เคยลืมฮยองจริงๆได้ซะที"

"พี่ก็ไม่เคยลืมโยได้เลย ถึงจะพยายามแค่ไหน พี่...กอดโยได้มั้ย?"

"อ..อื้อ"โยซอบหลบตาลงมองพื้นและพยักหน้าหงึกๆ

'หมับ'ดูจุนโผเข้ากอดโยซอบทันทีที่ได้คำตอบพลางลูบหัวคนในอ้อมแขนอย่างคิดถึง

"แล้วเรื่องที่ฮยองถามผมน่ะ...ผมตกลงนะ"

"หืม?"

"ก็ที่ฮยองถามว่า...เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"

"..ขอบคุณนะโย ฮึก..ขอบคุณมาก"ดูจุนกระชับอ้อมกอดขึ้นแต่ก็ยังซ่อนน้ำตาจากร่างเล๊กไม่ได้อยู่ดี

"จะขอบคุณทำไมล่ะเนี่ย ดูสิร้องไห้อีกตะหาก ฮะๆ"

"ก็พี่ดีใจนี่นา..พี่รักโยนะ"

"พูดอย่างงี้แต่แรกก็จบแล้ว:)"





'ปังๆๆๆ'

"ซนดงอุนแกอยู่ในห้องมั้ย!!"

"..."

'ปังๆๆๆ'

"ย่าห์!!! ซนดงอุนมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ"

"..."

'ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ'

"เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะไอ้ลูกไม่รักดี!!!"

"..."

"ถ้าไม่เปิดฉันจะพังเข้าไปแล้วนะ!!"

'โครมมม'ไม่รีรอ ชายวัยกลางคนที่ยืนเคาะประตูมาได้ซักพักก็ถีบประตูที่ล็อคไว้จนเปิดออกอย่างง่ายดายแบบที่คนวัยนี้ปกติไม่น่าจะทำได้

"จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน เป็นลูกตำรวจทำตัวแบบนี้อายชาวบ้านเค้าบ้างมั้ย ลุกแล้วไปแต่งตัวซะ วันนี้นักข่าวจะมาสัมภาษณ์เรื่องงานแต่งงานของแก อ่อ แล้วตอบอะไรคิดถึงตระกูลของแกด้วยนะ ถ้าตอบไม่ดีแกคงรู้ว่าจะเจออะไรใช่มั้ย"ชายคนเดิมพูดเสียงดังทันทีเข้าไปในห้อง ตาก็มองไปทางเตียงที่เจ้าของห้องยังคงนอนคลุมโปงไม่รู้เรื่อง

"ซนดงอุนฉันบอกให้แกลุกไง!!"ร่างสูงตะโกนเสียงดังขึ้นพลางเดินตรงไปทางเตียงก่อนจะเปิดผ้าห่มออกอย่างรวดเร็วแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

"หนอย!! แสบนักนะซนดงอุน ไอ้ลูกไม่รักดี!!!"



"ฮ้าววววว เช้าแล้วหรอเนี่ย"ร่างเล็กบนเตียงค่อยๆหรี่ตาขึ้นเพื่อปรับตัวกับความสว่างจากหน้าต่าง ก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อย

"อ...อื้อ ทำไมตื่นเร็วจังอ่ะกวังอา"เสียงทุ้มที่คุ้นหูที่ดังขึ้นข้างตัวเรียกสายตาจากร่างเล็กให้หันไปมอง ก่อนเจ้าตัวจะร้องออกมาอย่างตกใจ

"เฮ้ย!! เอาแขนออกไปเลยนะ"กีกวังว่าพลางแงะแขนดงอุนที่กอดตัวเองอยู่แน่นออกและด้วยกำลังแขนที่มากกว่า(?!?)ดงอุนเลยต้องยอมปล่อยแขนออกมาก่อนจะแขนหักอย่างช่วยไม่ได้

"ง่า...ฉันก็เพิ่งตื่นมาเจอตัวเองกอดนายอยู่เหมือนกันแหละ"

"เออๆ ช่างมันเถอะๆ นายจะนอนต่อก็ได้นะ ฉันไปดูทีวีก่อน"กีกวังหยิบหมอนตัวเองไปปิดหน้าดงอุนที่ย่นลงนิดๆเพื่อหนีแสงแดด ก่อนจะเดินไปปิดผ้าม่านให้สนิทขึ้นและออกจากห้องนอนไปยังห้องโถง

'ตี๊ด'

"ข่าวด่วนค่ะ! ลูกชายคนเดียวของตระกูลตำรวจเก่าแก่ ซนดงอุนได้หายตัวไปก่อนกำหนดการวันแต่งงานที่จะจัดขึ้นในเดือนนี้ สาเหตุแท้จริงยังไม่ทราบแน่ชัด แต่หากผู้ใดพบเห็นชายสูงประมาณ180ซม. หน้าตาดังรูปกรุณาแจ้งได้ที่เบอร์xxxxxxxค่ะ ขอบคุณค่ะ.."

'ติ๊ด'อยู่ด์ๆทีวีก็ปิดลง ทำให้ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาหันไปมองอย่างตกใจ และเจอดงอุนยืนอยู่ข้างๆ

"มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยดงอุนนา"

"มาทันได้ยินเรื่องที่พ่อก่อนี่แหละ หึ ต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตอย่างนี้ตลอดสิน่า"ร่างสูงออกมาสบถอย่างไม่พอใจนัก

"ดงอุนนา..ฉันกลัว"

"กลัวทำไมกีกวัง?"ร่าชสูงนั่งลงบนที่วางแขนและโอบร่างเล็กเบาๆ

"ถ้าพ่อนายหาเราเจอจริงๆ เราคงไม่ได้เจอกันอีก...นายไม่กลัวบ้างเลยเหรอดงอุนนา"

"กลัวสิ..แต่ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกันแล้วและฉันสัญญาว่าจะไม่มีอะไรจะมาแยกเราจากกันได้อีก นายเชื่อใจฉันนะ"