คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [OS Project] สัมผัสทั้งห้า: Touch
**คำเตือน เรื่องนี้แอบบหื่น แต่ไม่ใช่เอ็ยซีเนอะ ทำใจก่อนอ่าน ไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่าน ฮ่าๆๆๆ**
“อา..ฝนตกหนักเลยแฮะ รถติดอีกแน่”ร่างบางในสูทนักเรียนมองไปนอกหน้าต่างรถบัสก่อนจะก้มลงมองจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างเดิม
“ตกวันไหนไม่ตก มาตกวันที่ขึ้นรถบัสกลับบ้าน ไรว้า”ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองพลางยู่หน้าอย่างนอยด์ๆ
“อ๊ะ!”อยู่ดีรถก็เลี้ยวกระทันหันทำให้จากตอนแรกที่คนในรถก็เบียดกันอยู่แล้วเอนลงทับเขาเต็มๆ
“ขอโทษนะครับ”คนที่เป็นต้นเรื่องพูดขอโทษเบาๆแต่เหมือน่รางบางจะไม่ได้ยินเพราะเพลงจากหูฟังทั้งสองข้างที่ฟังอยู่ก็ดังพอควร
“อึก...”ร่างเล็กร้องออกมาเบาๆในลำคอเมื่อมีมือใครก็ไม่รู้กำลังลูบไล้ไปตามต้นขาเล็กของตนเอง ก่อนเจ้าของมือจะกระเถิบเข้ามายืนใกล้กับเขาจนตัวชิดกัน มือหนาอีกข้างก็จับเอวบางไว้ไม่ให้ขยับหนี
“ท..ทำอะไร?”
“ชู่ว์...”นิ้วชี้ของมือที่เคยอยู่บนเอวเล็กถูกยกขึ้นแตะที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ ก่อนมือนั้นจะค่อยๆเลื่อนลงต่ำและสอดเข้าไปใต้เสื้อนักเรียนตัวบาง
มือหนาที่ติดสากเล็กน้อยลูบเล่นไปมากับกล้ามท้องแบบผู้ชายเล่นกีฬาที่ไม่เหมาะกับเจ้าของเท่าไหร่นัก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนสูงขึ้นๆ
“ย....อย่า...หยุดนะ”มือเล็กกำข้อมือหนาแน่นพยายามดันออกจากตัวพลาง ปากก็พยายามพูดให้เสียงสั่นน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อย่าหยุด?”
“ม..ไม่ ปล่อยผมไปเถอะ”ร่างเล็กพูดออกมาเสียงสั่นจนแทบจับคำไม่ได้ แต่ดูพระเจ้าจะไม่เข้าข้างเขาซะเลยที่เสียงฝนและจำนวนคนในรถบัสที่เยอะกว่าปกติทำให้ไม่มีใครได้ยินหรือเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
“แค่นี้...ไม่ท้องหรอกครับ”อีกฝ่ายกระซิบเสียงแผ่วก่อนจะแลบลิ้นแตะเข้ากับต้นคอที่เย็นเล็กน้อยจากแอร์ในรถลากไปยังหลังใบหูและงับใบหูนั้นเบาๆ ทำเอาอีกคนขนลุกไปเลยทีเดียว
“อ..อื้อ”
“ยืนนิ่งๆก็พอแล้ว เดี๋ยวก็มีความสุขเอง..เชื่อผมสิ”เสียงทุ้มตอบกลับมาเบาๆเพียงแค่นั้น ก่อนมือทั้งสองข้างจะเริ่มขยับอีกครั้ง...
“อ..อึก”
ต่อจากนี้จิ้มฮะ => TOUCH
“เฮ้อ....”เด็กหนุ่มร่างน้อยถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน จนเพื่อนรักเองก็อดจะสงสัยไม่ได้
“ยา...โยซอบอา เป็นอะไรป่าว เดี๋ยวนี้ถอนหายใจบ่อยมากเลย เค้าว่าถอนหายใจบ่อยๆจะแก่เร็วนะรู้มั้ย”เพื่อนที่ตัวเล็กพอกันหันมามองหน้าเจ้าของชื่ออย่างเป็นหัวมือก็ลูบหัวเพื่อนสนิทเชิงจะปลอบให้เลิกคิดมาก
“ม..ไม่มีอะไรหรอก แค่ง่วงอ่ะ..เฮ้อออออออออออ”
“นั่นไง ถอนหายใจอีกแล้วนะ!”
“ฮะๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปเดินสูดอากาศข้างนอกหน่อยละกัน”ร่างบางยิ้มให้เพื่อนรักเนือยๆแล้วเดินออกมายังระเบียงหน้าห้องเรียน
“คิดอะไรเนี่ย ยังโยซอบ ไม่ๆๆๆๆๆ”มือสองข้างยกขึ้นจับหัวตัวเองโยกไปมาหวังว่าจะลบเรื่องที่คิดอยู่ออกไปให้ได้
แต่ว่าสัมผัสนุ่มนวลที่แฝงไปด้วยความเร่าร้อนจากมือหนาที่ติดสากเล็กน้อยแบบผู้ชายนั่น ลมหายใจอุ่นไที่ต้องโดนต้นคอเบาๆเป็นระยะๆ แผ่นอกกว้างที่มีกล้ามอยู่ประปราย เสียงทุ้มต่ำออกนุ่มที่กระซิบเข้าข้างหูที่ทำให้คนที่ได้ยินเคลิ้มตามได้ไมยากนั่น...ก็ไม่ใช่อะไรที่จะลืมได้ง่ายๆอยู่ดี
.
.
.
“ฉันไม่ได้หื่นนะ ฮืออออTT TT” สุดท้ายก็ลืมมันไปไม่ได้ซะทีสินะ..เฮ้ออออออออ
อาทิตย์ก่อน
“แฮ่กๆๆ”ร่างเล็กทิ้งน้ำหนักพิงลงบนแผงอกกว้างของคนข้างหลังพลางหอบเล็กน้อย
“ปากบอกไม่ๆ สุดท้ายก็อยู่ด้วยกันจนจบเลยนะครับ รู้สึกว่าปกติคุณต้องลงไปตั้งแต่สองป้ายที่แล้วแล้วนะ”เสียงทุ้มกระซิบเข้าข้างหู มือหนาสองข้างก็จัดการจัดเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยของร่างเล็กให้เรียบร้อย และควักทิชชู่ในกระเป๋าเป้มาเช็ดมือลวกๆ
“น..นายรู้??”
“ผมเฝ้ามองคุณมานานแล้ว...แต่คุณคงไม่รู้หรอกมั้ง”
“อ..อะไรนะ??”ร่างบางหยัดตัวขึ้นยืนตรงและหันไปมองร่างสูงอย่างตกใจ แต่ดูอีกคนจะไหวตัวทันซะก่อน มือหนาสองข้างจึงล็อคไหล่ทั้งสองข้างของคนตัวเล็กกว่าไว้และวางไหล่เกยลงบนไหล่ข้างหนึ่ง ทำให้ร่างบางหันมามองอย่างที่ตั้งใจจะทำไม่ได้
“อ๊ะๆ ถ้าคุณเห็นหน้าผมก็หมดสนุกล่ะสิ”กระซิบเข้าที่ใบหูเล็กๆเบาๆก่อนจะแอบทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้ที่ผิวขาวหลังใบหูเล็กน้อย
“ทำอะไรของนายเนี่ย?”ร่างบางกระซิบเสียงเบาแต่ก็แฝงไปด้วยความโกรธ พลางบิดตัวไปมาให้หลุดออกจากอ้อมกอดของอีกคน
“ถ้าอยากรู้ว่าผมเป็นใคร...ก็ตามผมมาแล้วกัน”ร่างสูงพูดออกมาประโยคสุดท้ายก่อนรถบัสจะจอดเข้าที่ป้ายๆนึงซึ่งร่างเล็กก็ไม่รู้หรอก รู้ตัวอีกทีมันก็เลยบ้านมาแล้ว เมื่อกี๊สติก็แทบไม่อยู่กับตัว ขนาดเสียงประกาศสถานียังฟังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ
เมื่อรถบัสจอดสนิท อ้อมกอดจากข้างหลังก็คลายออก ร่างเล็กไม่รอช้ารีบหันหลังมองตามไปทันที แต่เพราะป้ายนี้มีคนลงเยอะมากเป็นพิเศษเขาจึงเห็นไม่ได้เห็นใบหน้าของคนๆนั้นชัดๆ
.
.
.
จะเห็นก็เพียงเสี้ยวใบหน้าด้านข้างที่ดูแล้วก็หน้าตาดี ผิวสีแทน และหุ่นผอมสูงแบบนายแบบนั่นเท่านั้น
“ดูๆไปก็ไม่น่าจะเป็นโรคจิต...แถมยังดูจะฮอตด้วยซ้ำนี่นา...” แต่มาลวนลามเด็กผู้ชายในรถบัสเนี่ยนะ?
.
.
.
“เฮ้ย!! คิดอะไรเนี่ยยยยยยยยย”มือนิ่มยกขึ้นทึ้งผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ ใบหน้าน่ารักถูกเบะอย่างกับจะร้องไห้
“ไม่ๆๆๆๆ นายนั่นมันโรคจิต ฉันก็แค่...กำลังช็อคเท่านั้นแหละถึงหยุดคิดถึงมันไม่ได้ ใช่ๆๆๆ ต้องเป็นเพราะฉันช็อคแน่ๆ”
‘ปั่ก’
“แอ่ก/อ๊ะ”
“ซอรี่...เอ้ย ขอโทษครับครู”ร่างเล็กพูดขอโทษร่างสูงที่เขาหันไปชนเข้าพอดี แต่ก็ต้องเปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อเห็นป้ายที่ห้อยคออีกคนเอาไว้
‘นักศึกษาฝึกสอน ยุนดูจุน’
“ไม่เป็นไรครับ”
“อ่า...ถึงเวลาเรียนแล้ว ผมไปเรียนก่อนแล้วกันนะครับ”โค้งให้คนตรงหน้าอย่างสุภาพอีกสองสามครั้งก่อนจะวิ่งแจ้นเข้าห้องเรียนไปโดยไม่ได้มองหน้าคนที่ตัวเองเดินชนเลยซักนิด
.
.
.
“เจอกันซักทีนะ...เด็กน้อย”
“ตั้งแต่วันนี้ไปเราจะมีอาจารย์นิสิตคนใหม่มาช่วยสอนแทนครูนะ ทุกคนต้อนรับด้วยนะ”เสียงแก่ๆของอาจารย์ประจำวิชาสังคมที่หน้าห้องเรียกให้ร่างเล็กที่กำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่เงยหน้าขึ้นมอง พร้อมๆกับประตูห้องเรียนที่ถูกเลื่อนเปิดตามมาด้วยร่างสูงในเสื้อเชิร์ตกับกางเกงขายาวแบบที่นิสิตใส่กัน ใบหน้าหล่อเหลาที่ออกจะคล้ำเล็กน้อยเป็นที่ฮือฮาของนักเรียนหญิงขึ้นมาทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย
“สวัสดีครับทุกคน ครูชื่อยุนดูจุนตอนนี้เรียนอยู่ปีสี่คณะครุฯ ที่มหาวิทยาลัยโซล จะมาสอนวิชาสังคมที่ห้องนี้ตลอดภาคต้นนี้ ฝากตัวด้วยนะ”อาจารย์หนุ่มส่งยิ้มหวานให้นักเรียนอย่างทั่วถึงก่อนจะโค้งเก้าสิบองศาตามมารยาท
“จะกรี๊ดอะไรกันนักหนาวะ...ก็แค่คนหล่อคนนึง”ร่างเล็กขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจพลางแคะหูที่เริ่มจะเจ็บเพราะเสียงกรี๊ดกร๊าดของเพื่อนผู้หญิงในห้องที่ดังซะเหลือเกินยิกๆ
“นอนต่อดีกว่า...”ส่ายหัวเนือยๆไม่วายมองไปยังร่างสูงหน้าห้องค้อนๆอีกครั้งแล้วฟุบลงกับโต๊ะเรียนตามเดิม
.
.
.
แต่คงไม่ทันสังเกตุ... ว่าคนหน้าห้องหันมาเห็นสายตาไม่พอใจนั่นเข้าอย่างจังพอดี
“เอาล่ะ ในเมื่อวันนี้เราเจอกันคาบแรกจะยังไม่มีการบ้านแล้วกันนะ”
“เย้~”
“แต่ก่อนจะปล่อยครูมีคำถามทบทวนมาถามนักเรียน คำถามมีอยู่ว่า...ใครคือนายกรัฐมนตรีคนแรกของโลก”
“โหยยยยยยยย”นักเรียนพากันร้องอย่างโล่งอก ก็นี่เป็นเรื่องที่เพิ่งเรียนกันไปเองนี่นา
“อ๊ะๆ อย่าเพิ่งดีใจไป เดี๋ยวครูเลือกคนตอบก่อน”ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนขายาวจะก้าวตรงไปยังโต๊ะเรียนของนักเรียน
ร่างสูงค่อยๆเดินผ่านโต๊ะทีละแถวๆจนมาหยุดลงที่นักเรียนโต๊ะริมทางเดินแถวที่ห้าที่ยังคงนอนฟุบกับโต๊ะอยู่อย่างเดิมตั้งแต่เริ่มคาบ
“คนนี้ก็แล้วกันนะ”ร่างสูงวางมือลงบนไหล่เล็กที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นของผู้ชายวัยแตกหนุ่มเบาๆแต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวแม้แต่น้อย
“เป็นยังไงครับ ตอบได้มั้ย?”
“...”ตามคาดคนที่ถูกถามไม่ตอบอะไรกลับมา อย่าว่าแต่ตอบเลยตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ
“อ่า...หลับตั้งแต่คาบแรกที่เจอเลย อย่างนี้ครูเสียใจนะครับเนี่ย”ทำหน้าน้อยใจแต่มือหนาก็ยังคงลูบกลุ่มผมสีเข้มของคนข้างหน้าเบาๆไปเรื่อยๆ เรียกความอิจฉาจากนักเรียนคนอื่นได้ดีจริงๆ
“อย่างนี้คงต้อง..ลงโทษคนหลับหน่อยแล้วเนอะ ดีมั้ยครับนักเรียน”ร่างสูงหันไปโปรยยิ้มให้นักเรียนคนอื่นๆในห้องก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้ารัวจากสมาชิกทุกคนไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสนิทของคนที่กำลังจะโดนลงโทษอยู่รอมร่อที่นั่งอยู่ข้างๆด้วย
“โอเค มติเป็นเอกฉันท์...”ยกยิ้มพอใจเล็กน้อย ก่อนร่างสูงจะจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มที่ยังหลับไม่รู้เรื่องไว้จากข้างหลังและโน้มตัวลงซุกใบหน้าหล่อเหลาลงกับซอกคอขาวที่มีกลิ่นอ่อนของสบู่เบาๆ
“ตื่นได้แล้ว...นอนในเวลาเรียนมันไม่ดีนะครับ”ดูจุนกระซิบเข้าที่ข้างหูนักเรียนตัวเล็กแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่อาจเป็นเพราะนักเรียนคนอื่นในห้องกำลังนั่งเงียบกริบอย่างช็อคๆ ประโยคที่เขาพูดจึงเป็นที่ได้ยินอย่างทั่วถึง
“อ..อื้อ”ฝ่ายคนที่หลับอยู่ก็ดูเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมานิดนึงจึงใช้มือปัดอีกคนออกพลางส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด
“ยังไม่ตื่นอีกหรอ...”ร่างสูงยกยิ้มเอ็นดู ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบข้างหูร่างบางเช่นเดิม และเป่าลมใส่หูคนตัวเล็กเบาๆครั้งหนึ่งก่อนจะผละออกมา
“ตื่นได้แล้วนะนักเรียน...หมดคาบแล้วนะครับ”
“แว้กกกกกกก อะไร?ใคร?ยังไง?”คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนและตบโต๊ะเสียงดังอย่างตกใจ เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นในห้องระงม
“นี่เป็นคาบแรกเพราะฉะนั้นบทลงโทษเลยยังไม่หนักนะครับ...แต่ถ้าคราวหน้ายังทำอีกล่ะก็”ร่างสูงมองหน้าตาน่ารักของคนตัวเล็กกว่าเล็กน้อยและก้มลงอ่านป้ายชื่อตรงหน้าอกซ้ายของร่างบาง ก่อนจะก้มตัวลงกระซิบประโยคสุดท้ายที่ข้างใบหูอีกคนให้ได้ยินกันแค่สองคน
.
.
.
.
.
“ผมอาจจะ...ทำหนักกว่านี้ก็ได้นะครับ ยังโยซอบ...”
“ฮ...ฮะ??”
“ครูไปแล้วนะครับนักเรียนทุกคน”ยิ้มหวานให้ทุกคนในห้องอีกครั้งก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
.
.
.
.
“อ้อ แล้วเผื่อใครยังไม่รู้ คำตอบคือเซอร์ โรเบิร์ต วอลโพลนะครับ”
“ให้ตายสิ...ทำไมพ่อกะแม่ต้องมีงานด่วนวันนี้ด้วยวะ”ร่างเล็กบ่นพึมพำพลางใช้เท้าเขี่ยก้อนกรวดบนฟุตบาทไปมา
จริงๆเขาก็ไม่เกี่ยวกับการขึ้นรถบัสกลับบ้านหรอกนะ เพราะเขาก็ขึ้นกลับบ้านบ่อยๆอยู่แล้ว แต่ที่เลิกไปนาน
.
.
.
ก็ตั้งแต่วันนั้นนั่นแหละ
“อ้าว นี่ยังโยซอบใช่มั้ยเนี่ย?”เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากข้างๆเรียกให้เจ้าของชื่อละสายตาไปจากก้อนกรวดที่เท้าเล็กน้อย
“อ้อ ครูดูจุน สวัสดีครับ”โค้งให้เล็กน้อยตามมารยาทและดึงหูฟังข้างหนึ่งออก เผื่ออีกคนจะชวนคุยจะได้ดูไม่เสียมารยาทมากนัก
“กลับบ้านด้วยรถบัสหรอวันนี้?”
“อ่อ..ค..ครับ”
“ครูไม่เคยเห็นเราเลยนะ”
“อ้อ พอดีผมเลิกขึ้นรถบัสไปพักนึงน่ะครับ แต่วันนี้ต้องขึ้นเพราะพ่อแม่ไม่ว่างมารับ ฮ่ะๆ”
“อ่อ...”ดูจุนพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินเข้ามาหยุดยืนข้างๆโยซอบ
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่หลับในคาบที่ครูสอน พอดีเดี๋ยวนี้นอนไม่ค่อยหลับเลย”
“มัวแต่คิดถึงหนุ่มที่ไหนอยู่ล่ะสิ”
“ค..ครับ??? 0///////0”ร่างเล็กหันไปมองคนตัวสูงตาโต ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงอย่างซ่อนไม่อยู่นั่นทำให้อีกคนยิ้มออกมากับความน่ารักอย่างช่วยไม่ได้
“ครูแค่พูดเล่นเฉยๆน่า ไม่ต้องห่วง ก็เมื่อเช้าที่เดินชนกันคุณดูเหม่อๆลอยๆก็เลยคิดเอาเองว่าน่าจะคิดถึงใครบางคนอยู่ ฮะๆๆ”
“อ่อ... จะว่าไปผมก็คิดถึงคนๆนึงอยู่เหมือนกันนะ แต่ไม่ใช่ในแง่ดีซักนิด= =”
“ทำไมล่ะ เล่าให้ครูฟังได้นะ”
“ผมโดนลวนลามน่ะสิครับ..บนรถบัสนี่เลย”
“เฮ้ยจริง?!?”
“ครับ (- -)(_ _)(- -)”โยซอบพยักหน้าเบาๆก่อนจะเงียบไป
“แล้วคุณก็คิดถึงเค้าเนี่ยนะ?”
“บอกแล้วไงครับว่าไม่ใช่ แค่อยากรู้ว่าเค้าเป็นใคร บังอาจมาพรากเวอร์จิ้นของผม- -*”
“ฮะๆๆ นักเรียนนี่ตรงไปตรงมาจังนะ งั้นเดี๋ยวขึ้นรถบัสพร้อมครูแล้วกัน เผื่อจะมีคนมาลวนลามเราอีกครูจะได้ช่วยจับไงดีมั้ย?”
“อ่า.. ก็ดีนะครับ ขอบคุณครับครู”
“นั่นไงรถมาพอดีเลย ไปกันเถอะ”ดูจุนหันมายิ้มให้ลูกศิษย์เล็กน้อยก่อนจะคว้าข้อมือของอีกคนให้เดินตามไป
“ดูนั่นสิ หล่อจังเลย เป็นครูอีกต่างหาก โอ๊ยสเป็ค><”
“แต่เค้ายืนอยู่กับเด็กอีกคนนะ...แฟนกันรึเปล่า”
“ไม่น่านะครูกับลูกศิษย์ไม่น่าเป็นไปได้”
“เอ่อ..ครูครับ ผมว่าเค้าเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วนะครับ...เรา..ห่างๆกันหน่อยก็ได้มั้ง= =” ”โยซอบสะกิดร่างสูงที่ยืนพิงเสาอ่านหนังสืออยู่เบาๆก่อนจะพูดเบาๆ
“ฮะ? คุณพูดอะไรรึเปล่า”ร่างสูงละสายตาออกมาหนังสือตามเสียงเรียกก่อนจะเลิกคิ้วเชิงถาม
“ก็เราน่ะยืนใกล้กันไปหน่อยรึเปล่าครับ เค้าเข้าใจผิดกันหมดแล้ว” จะไม่ให้เค้าเข้าใจผิดกันได้ยังไงล่ะ ก็ท่ายืนของเค้าสองคนน่ะ..
ดูจุนกำลังยืนย่อตัวเล็กน้อยพิงเสาไว้แล้วก็อ่านหนังสือตามปกติก็จริง แต่มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือก็จับข้อมือของโยซอบไว้และดึงให้ดึงเข้าไปยืนใกล้ๆกัน โยซอบเลยยืนอยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างของอีกคนแถมตัวยังใกล้ซะจนถ้าไม่มีหนังสือขั้นไว้คงชิดกัน ทั้งๆที่วันนี้คนบนรถน้อยซะจนเกือบไม่มี แต่มายืนเบียดกันขนาดนี้ไม่ให้เข้าใจผิดเลยก็คงไม่ได้
“อะไรนะ?”ดูจุนถามอีกครั้งทำให้โยซอบถอนหายใจเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรหรอกครับ..ช่างมันเถอะ”ยิ้มเจื่อนๆก่อนจะมองไปนอกหน้าต่างรถ แต่ดูเหมือนร่างสูงจะไม่เห็นอย่างนั้น มือหนาข้างที่มีหนังสือปล่อยลงข้างตัว อีกข้างก็ดึงข้อมือร่างบางให้เซเข้าไปใกล้จนคนที่โดนดึงต้องเอามือยันไว้กับแผ่นอกกว้าง
ใบหน้าทั้งสองตอนนี้ห่างกันเพียงไม่ถึงนิ้ว และจากมุมมองของบางคนมันดูเหมือนทั้งสองกำลังจูบกันอยู่ยังไงอย่างงั้น แต่ดูเหมือนตอนนี้โยซอบจะไม่รู้สึกตัวเพราะได้แต่มองตาอีกคนนิ่งด้วยความตกใจสุดขีด
‘เกือบแล้วมั้ย...’
“ถ้าจะพูดอะไรก็มาพูดใกล้ๆสิคุณ เสียงในรถมันดังแถมครูก็แก่แล้วหูไม่ดี ฮะๆๆ”
“อ่อ..ผมแค่จะยอกว่าเรายืนใกล้กันไปหน่อยรึเปล่า คนอื่นเค้าเข้าใจผิดกันหมดแล้วนะครับครู”
“ไม่หรอก ก็มันไม่ใช่ความจริงเราจะกลัวไปทำไมล่ะจริงมั้ย?”
“อ่า..ถ้าครูพูดอย่างงั้นผมก็ไม่เป็นไร”โยซอบยิ้มเจื่อนอีกครั้งก่อนจะกลับมายืนปกติ ห่างได้มากสุดคือแค่นี้สินะ= =”
“อ๊ะ ป้ายต่อไปผมต้องลงแล้วครับครู”
“อื้ม ครูรู้”
“ครับ?”
“อ้อ เปล่าๆ พอดีครูก็ต้องลงป้ายนี้เหมือนกันไง”
“อ่อ...งั้นก็ดีครับผมจะได้มีเพื่อนเดินกลับบ้าน”
“ฮะๆๆ รถจอดพอดีเลยเราไปกันเถอะ”ดูจุนยิ้มให้โยซอบบางๆและเดินลงจากรถซซโดยไม่ลืมคว้าข้อมือคนตัวเล็กให้เดินตามไปด้วย
“แล้วบ้านครูอยู่แถวไหนหรอครับ?”ร่างเล็กเปิดประเด็นถามขึ้นมาก่อนหลังจากโดนคนตัวสูงกว่าจูงมือให้เดินมาด้วยกันได้ซักพัก
“จริงๆบ้านครูไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก”
“อ้าว แล้วลงมาทำไมล่ะครับ?”
“ก็...”ดูจุนหยุดเดินแล้วยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ราวกับคนละคนกันเมื่อกี๊ ก่อนจะดึงข้อมือเล็กเข้าไปในซอกระหว่างตึก ดันไหล่ทั้งสองข้างของโยซอบให้ขิดกำแพงและกางมือกั้นไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
“ค..ครูครับ..ท..ทำอะไรเนี่ย..ผมไม่ขำนะ”
“ครูก็ไม่ขำเหมือนกันนี่”
“ม..หมายความว่ายังไง..?”
“โยซอบก็บอกครูเองไม่ใช่หรอครับ..ว่าโยซอบก็คิดถึงครูน่ะ..หืม?”ร่างสูงกลับมายิ้มอ่อนโยนอกครั้งและลูบปลายผมของโยซอบไปมาช้าๆ แต่มันกลับยิ่งทำให้คนตัวเล็กแข็งทื่อจนเกือบจะตัวสั่นทั้งจากความช็อคและความกลัว
“ผมไปพูดอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“อ้าวจำไม่ได้ซะแล้ว...หรือว่าลืมไปแล้วว่าเราเคยทำอะไรกัน?”
“ฮ...ฮะ?”
“ครูบอกแล้วนะว่าถ้าอยากรู้ว่าครูเป็นใครให้ตามมา แต่โยซอบไม่ตามครูมาเอง”มือหนาย้ายมาลูบไล้ไปตามใบหน้าเล็กอย่างทะนุถนอม พลางมองตาของอีกคนที่เบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ความจริงนั้นยิ้มๆ
“เด็กไม่ดีเลยน้า..ไม่ทำตามที่ครูบอกเนี่ย..อย่างนี้ต้องลงโทษซะหน่อย..บอกแล้วนะครับ ว่าคราวนี้ครูเอาแรงกว่าเดิมแน่”
“น..นี่อย่าบอกนะว่า..ครู..คือ..?”
.
.
.
.
.
.
.
“หายหน้าไปนานนะ..โยซอบของครู^^”
THE END
เอ่อ...อ่า...
เอาฟิคมาลงตอนใกล้เที่ยงคืน อึนสุดๆ= =”
คือถ้าใครสงสัยว่าฟิคอันนี้มันเกี่ยวกับสัมผัสยังไง(คิดว่าหลายคนคงงง)
ก็คือโยโดนลุงลวนลาม่ม้า แล้วแบบก็ลืมสัมผัมจากลุงไม่ได้ (อะฮ้า)
อะไรประมาณนี้เนอะ ฮ่าๆๆๆๆ
พรุ่งนี้โรงเรียนเราหยุด ได้ฤกษ์ดีมานั่งแต่งฟิคอัพฟิคกันระนาว ฮิ้วววววววปล.เอาเอ็นซีมาลงให้แล้วนะเออ แต่งครั้งแรกอาจจะออกมาแปร่งๆป่วงๆ 555
ความคิดเห็น