Dooseob's House!!!

ลำดับตอนที่ #24 : [OS Project] สัมผัสทั้งห้า: Taste

หายไปนานมากกับโปรเจ็คต์นี้ ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ แต่หวังว่าจะชอบกันเนอะ:)

เพลงประกอบจ้า : CLICK




“เชฟฮะ วันนี้จะทำอะไรมั่งอ่ะ?” คนตัวเล็กในเสื้อยืดสีชมพูอ่อนและกางเกงขาสั้นสีขาวโผล่หน้าเข้ามาทางประตูห้องครัว
จัดการวางกระเป๋าเป้บนหลังลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ คว้าผ้ากันเปื้อนของตัวเองมาใส่และเดินยิ้มแฉ่งตรงไปหาร่างสูงอีกคนที่ยืนยิ้มให้เขา
อยู่ตั้งแต่เข้ามาในห้องอยู่ที่โต๊ะไม้กลางห้อง
“ทำอะไรดีล่ะ? วันนี้...วันพุธ เค้กพิเศษคือเค้กช็อคโกแลตสินะ” ร่างสูงหันไปมองกระดานชอล์คสีเขียวเข้มที่ตั้งอยู่ริมผนังใกล้ๆก่อนจะยกยิ้มและหันมา
ตอบผู้มาใหม่ แล้วก็ต้องยกรอยยิ้มสูงขึ้นมาอีกเมื่อร่างบางตรงหน้าหน้ายู่ลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“เป็นอะไรล่ะเรา?”
“ก็...ช็อคโกแลตอีกแล้วอ่ะ-3-” เดินมาหยุดยืนข้างๆคนตัวสูงกว่าก่อนจะเบะปากและพองแก้มพลางบ่นอุบอิบ

ก็แหม...คนตัวเล็กตรงนี้น่ะ เกลียดช็อคโกแลตยิ่งกว่าอะไร

“ทำไมล่ะ? ช็อคโกแลตก็ออกจะอร่อย”
“ก็ผมไม่ชอบอ่ะเชฟ ทำอย่างอื่นไม่ได้หรอ? เค้กส้มก็ได้ น้าๆๆๆๆ” ว่าแล้วก็ดึงแขนเสื้อคนตรงหน้าไว้แล้วบิดไหล่ไปมาพอน่ารัก
ร่างสูงส่ายหัวอย่างยอมแพ้ ก่อนจะยกมือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“งั้นก็เค้กส้มช็อคโกแลต โอเคนะ? ยังไงวันนี้ก็มีเมนูพิเศษเป็นช็อคโกแลต มันต้องมีอ่ะ แล้วเราก็เป็นคนทำด้วย ไม่ใช่คนกิน ถ้าเราจะเป็นคนจ่ายเงินซื้อสิพี่จะไม่ว่าเลย”
ร่างสูงแอบแซะร่างบางตรงหน้าไปเล็กน้อยมือก็จัดการเปิดลิ้นชักหยิบอุปกรณ์ต่างๆขึ้นม
าเตรียมบนโต๊ะ ร่างบางพยักหน้าเงียบๆก่อนจะช่วยหยิบที่ร่อนแป้งกับเครื่องตีไข่ขึ้นมาจากลิ้นชักฝั่
งตัวเอง
“อย่างน้อยผมก็เป็นคนชิมแล้วกันน่า” ร่างเล็กพูดอุบอิบแต่ใบหน้าก็ยังแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มไม่ต่างไปจากคนข้างๆ ก่อนจะก้มหยิบหนังสือสูตรเค้กขึ้นมาเปิดหาเค้กสำหรับวันนี้
“เค้กส้ม...ช็อคโกแลต...นี่ไงๆ!” ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นลงเหมือนเด็กเจอของเล่น เรียกรอยยิ้มของคนตัวสูงอีกคนอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ไหนๆ มาให้พี่ดูมั่ง” ก่อนจะคนตัวเล็กจะได้หลีกทางออกมาให้ ร่างสูงก็แทรกตัวเข้าไปยืนแนบแผ่นหลังเล็กจากด้านหลัง แขนทั้งสองก็ยกเท้าโต๊ะไว้ทั้งสองข้างไว้ทำให้ร่างเล็กตรงหน้าขยับไปไหนไม่ได้
“เชฟฮะ... พี่เชฟ...” เอ่ยเรียกคนข้างหลังเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินพลางใช้มือบีบมือข้างหนึ่งของร่างสูงเบาๆ
“เรียกพี่มีอะไรรึเปล่าครับ?” แกล้งถามเสียงเรียบแล้วเหล่มองซีกแก้มเนียนที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ แอบอมยิ้มเมื่อร่างบางไม่เห็น ก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่งเมื่อคนตัวเล็กหันมามองเขาตาโต
“แกล้งผมหรอ?” ว่าพลางพองแก้มแสดงออกว่าเริ่มโกรธขึ้นมานิดหน่อย แต่พอเจอรอยยิ้มแป้นที่ร่างสูงค่อยๆคลี่ออกก่อนจะเลื่อนมือมาโอบเอวบางของตัวเองไว้ห
ลวมๆนั่น ก็เป็นฝ่ายหลบตามไปทางอื่นซะก่อน
“ไม่ได้แกล้งซักหน่อย พี่จะดูสูตรเค้กเฉยๆ...แต่ตอนเนี้ย...อาจจะทำมากกว่านั้น” กระซิบข้างหูคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น และแอบกดปลายจมูกกับแก้มใสไปครั้งนึง ร่างเล็กกัดปากเบาๆเมื่อตัวเองดูจะอยู่ใต้ความเจ้าเล่ห์ของร่างสูงอย่างทุกครั้งไป
“มาทำเค้กกันได้แล้วน่าเชฟ นี่เวลางานนะฮะ” กดเสียงเข้มและทุ้งศอกกับท้องคนข้างหลังเบาๆ ซึ่งคราวนี้ร่างสูงยอมรับผละออกไปแต่โดยดี
“โอเค...ไว้เคลียร์กันอีกทีนอกเวลางานเนอะ^^” ว่าแล้วก็ผละตัวไปทำเค้กสำหรับเปิดร้านในอีกไม่กี่ชั่วโมง ทิ้งคนตัวเล็กยืนมองตามไปงอนๆ



“พี่เชฟอ่ะ เอาเปรียบผมตลอดสิน่า -3-!!”



 



“ใส่ไช่ลงไปสามฟอง...แล้วก็ตี...โอเค” พึมพำกับตัวเองพลางเดินไปเปิดตู้เย็นด้านหลัง แต่เพราะดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่สมุดจดสูตรขนมตรงหน้า ทำให้ร่างเล็กชนเข้ากับคนตัวสูงที่เดินมาทางเดียวกันพอดีเข้าอย่างจัง
“หื๊อ!” หลุดอุทานออกมาเมื่อปะทะเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่ดูท่าจะไม่ใช่ตู้เย็นที่กำลังตามห
า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาร่างสูงที่ยืนกลั้นหัวเราะกับความโก๊ะของตัวเขาเองแล้วขมวดคิ้
วใส่...งอนเข้าซะแล้วล่ะ
“ขำอะไรเชฟ? ถอยเลยๆ” ขึ้นเสียงเล็กน้อยอย่างอารมณ์เสียบวกกับความเสียหน้าก่อนจะเดินเบี่ยงไปด้านข้าง แต่คนข้างหน้าก็ขยับตัวตามมาขวางไว้ก่อนจะโน้มตัวลงมากดริมฝีปากลงกับเขาก่อนจะได้เอ
่ยปากว่าอะไรออกไปอีก
รสชาติหวานๆขมๆที่คุ้นลิ้นถูกส่งผ่านเข้ามาในโพรงปากเมื่อร่างสูงปรับองศาใบหน้าและส
่งลิ้นอุ่นๆเข้ามาทักทาย ดวงตาโตเบิ่งออกเล็กน้อยด้วยความที่ไม่ชอบขนมสีน้ำตาลเข้มนี่อย่างแรง แต่แล้วก็สงบลงเมื่อรสชาติเปรี้ยวๆหวานๆของผลไม้ที่เขาแสนจะโปรดปรานจะถูกส่งผ่านเข้
ามาดับความขมของสิ่งก่อนหน้านี้ลงไปได้
คนตัวเล็กหลับตาลงรับรสชาติแปลกใหม่ในปากช้าๆก่อนจะยกริมฝีปากจูบตอบคนข้างหน้าอย่าง
ไม่รู้ตัว มือเล็กเปลี่ยนจากกำแขนเสื้อของคนข้างหน้าจนยับมาเป็นดึงปลายมันไว้หลวมๆ เสียงค้านเปลี่ยนเป็นเสียงครางตอบเบาๆในลำคอแสดงว่ารสชาติที่ได้รับอยู่ตอนนี้เป็นที
่ถูกปากถูกใจไม่น้อย...และเป็นคำตอบว่าเค้กที่จะทำนี่...ผ่าน
“ชอบมั้ย?” ร่างสูงผละใบหน้าออกไปก่อนจะยกยิ้มถาม ร่างบางค่อยๆปรือตาขึ้นก่อนจะพยักหน้าตอบเบาๆ
“อือ...” ตอบทั้งใบหน้าแดงแจ๋ ไหนจะก้มมองพื้นงุด ถ้ามีเชื้อโรคอยู่บนพื้นคนตัวเล็กคงมองเห็นหมดแล้วมั้งเนี่ย
“อายหรอ?”
“...” ร่างบางไม่ได้ตอบ มีเพียงใบหน้าหวานที่ร้อนผ่าวขึ้นมากว่าเดิมจนต้องยกมือขึ้นมาทาบปิดไว้ ร่างสูงระบายยิ้มก่อนจะยีหัวคนตรงหน้าเบาๆและเดินผ่านไปยังโต๊ะไม้เพื่อเตรuยมทำขนมต
่อไป
“น่าจะชินได้แล้วนา” ไม่วายแอบทิ้งประโยคที่ทำร่างเล็กในเสื้อสีชมพูหวานใจเต้นขึ้นมาอีกไม่ได้ไว้อีก คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังร่างสูงไปก่อนจะหันไปเกาะที่จับประตูตู้เย็นแล้วบิดไหล่ไปมา
เมื่อตัวเองเป็นฝ่ายโดนเอาเปรียบครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันอยู่เงียบๆ

ก็ไม่ใช่ว่าชิมเค้กด้วยวิธีนี้ทุกครั้งแล้วมันจะปรับตัวชินได้ซะที่ไหนกันเล่า -////////////-!!!





“เสร้จแล้ววววววว!! หอมจังเลยฮะพี่เชฟ”คนตัวเล็กหยิบแม่พิมพ์เค้กออกมาจากเตาอบ เนื้อเค้กสีน้ำตาลล่งกลิ่นหอมและส่งควันลอยฉุย ทำให้คนตัวเล็กยิ้มจนแก้มบุ๋มอย่างหุบไม่อยู่
‘ฟอด’
“หืม?” ส่งเสียงถามเมื่อคนตัวสูงรับเค้กไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วดึงเขาเข้าไปหอมแก้มตอนทีเผลอ
“อ้าว บอกให้หอมไม่ใช่หรอ?”
“บ...บ้า พี่เชฟคิดไปเองแล่ว .////////. ” ก้มหน้าหลบตาร่างสูงที่ยังกอดเอวตัวเองไว้ไม่ปล่อยแล้วยกมือดันอกกว้างออกเบาๆ
“ปล่อยได้แล้วฮะ เดี๋ยวเค้กก็เย็นหมดหรอก”
“หอมพี่คืนก่อนสิ”
“จ...จะบ้าหรอพี่เชฟ? ไปทำเค้กได้แล้วฮะ” พูดปฏิเสธแต่ร่างบางกลับซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของคนข้างหน้าแน่น ร่างสูงยกยิ้มก่อนจะถือโอกาสยกมือกดหัวกลมๆของร่างบางลงแนบต้นคอของตนเองเบาๆ
“ปล่อยนะพี่เชฟ หอมก็เ แต่เราต้องไปทำเค้กนะ เดี๋ยวไม่ทันเปิดร้านหรอก”
“ดีมาก~” ยกยิ้มร่าก่อนจะคลายอ้อมกอดออก โน้มตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับอีกคน และหลับตาพริ้ม คนตัวเล็กสูดหายใจลึกๆก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นจรดปลายจมูกกับแก้มของคนข้างหน้าก่อนจ
ะหันพรึ่บไปถอดพิมพ์ออกจากเค้กบนโต๊ะทันทีไม่ทันให้ร่างสูงได้พูดอะไรขึ้นมาอีก... 


การทำเค้กยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ได้เค้กสีน้ำตาลเข้มแต่งแต้มด้วยแยมสีสี้มและผลไม้ชิ้นโตวางเรียงไว้จนเต
็มหน้าเค้ก คนตัวเล็กบรรจงวางส้มชิ้นสุดท้ายลงบนหน้าเค้กก่อนจะตบมือให้ตัวเองเบาๆ ร่างสูงข้างๆยิ้มเอ็นดูก่อนจะยกมือลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มเบาๆ
“เดี๋ยวฮะพี่เชฟ เอาเค้กไปส่งหน้าร้านก่อน แล้วจะทำอะไรก็ทำ โอเคมั้ย? วันนี้ไปอดอยากที่ไหนมานักหนาฮะ” เอ่ยอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะยกถาดเค้กขึ้นอย่างระมัดระวัง ร่างสูงหลีกไปอีกทางและมองตามคนตัวเล็กที่เดินไปยังหน้าต่างบานเล็กๆที่ผนังห้องอีกฝ
ั่ง วางถาดเค้กลงแล้วเคาะมันสองสามครั้งจนคนอีกฝั่งของหน้าต่างเลื่อนเปิดมันออก และยื่นถาดเค้กให้กับหญิงสาวที่ส่งยิ้มมาให้เขาจากอีกด้านของกระจก
“ยิ้มอะไรเล่า? แค่ส่งเค้กเอง” หันมาพองแก้มใส่คนตัวสุงที่เท้าแขนสองข้างลงกับเคาน์เตอร์และยิ้มให้อีกคนกว้างอย่าง
ปิดไม่มิด
“มองแฟนน่ะสิ ไปทำผมสีใหม่มาหรอน่ารักดีนะ” เดินเข้ามาประคองใบหน้าหวานไว้ในมือแล้วสำรวจผมสีส้มอ่อนที่เหมือนเจ้าตัวจะไปย้อมมา
ใหม่เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ไม่ได้เจอกัน จริงๆก็เห็นมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แต่เพราะคนตัวเล็กบอกให้ทำงานก่อนเลยเพิ่งจะมาถามเอาตอนนี้
“อื้อ หล่อป่ะ?”
“ไม่อ่ะ...น่ารักมากกว่า แฟนใครเนี่ย?” ยกยิ้มและดึงข้อมือเล็กให้หันหลังพิงกับโต๊ะไม้ ก่อนจะจัดการยกสะโพกเล็กขึ้นวางบนพื้นโต๊ะ และเดินเข้าไปแทรกตัวระหว่างขาทั้งสองข้างของร่างบางตรงหน้า
“พี่เชฟก็เว่อร์แล่ว...” คนตัวเล็กก้มหน้าหลุบพร้อมๆกับแก้มขาวที่เริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง แถมจะยกมือขึ้นมาปิดก็ไม่ได้เพราะโดนคนข้างหน้าจับไว้ซะอีก
“พี่บอกแล้วไงครับ ว่านอกเวลางานให้เรียกพี่ดูจุน”
“ครับๆ พี่ดูจุน~”
“เด็กดี^^ มานี่มา” ว่าแล้วก็ดึงคนตัวเล็กเข้าไปใกล้ๆ โอบเอวบางเข้าหาตัวและกดริมฝีปากลงกับเรียวปากสีชมพูอิ่มหลังจากที่อดรอมานาน ร่างบางจูบตอบเนิบๆและยกยิ้มที่มุมปากไม่ต่างไปจากคนข้างหน้า มือหนาดันไหล่บางลงบนพื้นโต๊ะจนแป้งสาลีติดเสื้อกันเปื้อนมาเล็กน้อย แต่ก่อนจะได้ล่วงเกิน อะไรไปมากกว่านี้ ร่างบางก็ดันคนด้านบนออกซะก่อน
“ร้านเปิดอยู่นะพี่ดูจุน เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน รอพระอาทิตย์ตกก่อนสิ” ว่าพลางหัวเราะกับความหื่นห้ามไม่อยุ่ของคนรักก่อนจะย้ายแขนมาโอบต้นคอคนตัวสูงกว่าไ
ว้แทน
“อ้อ นี่พี่เก็บไว้ให้” ดีดนิ้วเมื่อนึกขึ้นได้ ก่อนจะหันไปเปิดตู้เย็นและหยิบจานเค้กสีหวานออกมายื่นให้คนตัวเล็ก
“ว้าววววว*0* แล้วเก็บไว้อย่างนี้ไม่เป็นไรหรอฮะพี่ดูจุน?”
“ขอพี่ซองมินไว้แล้วล่ะ เค้าไม่ว่าอะไร”
“งั้นก็...กินนะฮะ~” ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินเค้กในมือไม่ได้สนใจอะไรรอบตัวอีก ร่างสูงหลุดหัวเราะและยกตัวขึ้นนั่งบนที่ว่างบนโต๊ะข้างๆ
“ไหนว่าไม่ชอบช็อคโกแลตไง”
“ก็มันมีส้ม อีกอย่าง...พี่ดูจุนทำอันไหนก็อร่อยหมดอ่ะแหละ ฮี่ๆๆ” หันไปยิ้มให้คนข้างๆก่อนจะโดนดูจุนหยิกแก้มเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“นี่พี่ดูจุนฮะ”
“หืม?”
“ว่าป่ะ...เค้กนีเหมือนเราสองคนเลยเนอะ”
“ยังไงอ่ะ?”
“นี่ไง เค้กสีน้ำตาลนี่คือพี่ดูจุนเพราะพี่ดูจุนตัวดำ...”
“เอ๊อะ=[]=?”
“แล้วสีส้มก็คือโยซอบไง นี่ๆเหมือนกันเลย” ว่าแล้วก็ชี้ผมสีใหม่ของตัวเองแล้วยกยิ้มแป้น ดูจุนหัวเราะออกมาบ้างและปาดคราบแยมที่แก้มขาวออกอย่างเบามือ
“แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นนะโย”
“ยังไงหรอฮะ?” ดูจุนยิ้มดึงจานเค้กมาใกล้ๆด้วยมือข้างหนึ่ง
“ช็อคโกแลตเนี่ย ก็จะหวานๆขมๆ ส่วนส้มก็จะหวานๆเปรี้ยวๆใช่ป่ะ”
“อ่าฮะ”
“ทั้งๆที่สองอย่างนี้ไม่น่าจะเข้ากันได้...แต่กลับเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ”
“แถมยังรักกันมากกกกกกกด้วยเนอะพี่ดูจุนเนอะ” เอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจร่างสูงพองโตก่อนจะยกแขนกอดเอวคนข้างๆไว้และเกยคางวางลนไหล่
หนาด้วยรอยยิ้มหวาน ดูจุนดึงใบหน้าหวานลงมาประทับรอยจูบลงไปอีกครั้งและดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้









“ใช่ พี่ช็อคโกแลตยุนดูจุน รักน้องส้มยังโยซอบที่ซู๊ดดดดดดดดด”
“น้องส้มก็รักพี่ชายฮะ”







THE END

 

:)  Shalunla