คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [OS Project] Midnight Sun - Drean Girl pt.2
‘ก๊อกๆ’
“อ..เอ่อ ขอโทษนะครับ”
“เข้ามาเลยฮะ~”
เสียงใสออกแนวเชื้อเชิญตอบมาจากอีกฝั่งของประตู ทำเอาดูจุนใจเต้นจนปวดอกหนึบๆ
มือหนาเอื้อมจับลูกบิดสีทองและผลักประตูออกช้าๆ
คือจะได้กินข้าวสองต่อสองกับน้องเมดน่ะ ก็ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้วนะ
แต่ที่กังวลจนเหงื่อตกขนาดนี้น่ะ...เพราะออร่าอาฆาตแค้นจากลูกค้าในร้านอื่นที่แผ่ออกมาซะขนลุกซู่เลยต่างหาก= =
“มาจริงๆด้วย ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะฮะ...โอโจซามะ”
ร่างบางในชุดเมดหยุดจัดจานเค้กบนโต๊ะก่อนจะหันมาทักผู้มาใหม่เสียงหวาน
แถมด้วยรอยยิ้มบาดตาบาดใจ นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้ชายนี่ไม่มีทางรู้แน่ๆ
“แหะๆๆ นาย..เอ้ยคุณ..เอ้ย...เอ่อ”
“อืม... จริงๆเจ้านายจะเรียกโยว่ายังไงก็ได้นะฮะ เรียกโยแบบที่เจ้านายชอบเรียกเถอะฮะ..อะไรน้า...”
นิ้วเรียวแตะที่ริมฝีปากบางของตัวเองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะกัดริมฝีปากตัวเองเล็กๆ
“อ้อออออ น้องเมดใช่มั้ยฮะ^^?”
ร่างเล็กยิ้มร่า และถามอย่างไร้เดียงสา แต่คำถามมันกลับทำให้ดูจุนอายจนแทบมุดดินหนี
‘เชี่ย!!! น้องเมดรู้!!! แล้วกรูจะเอาหน้าที่ไหนไปคุยกับน้องเค้าเนี่ย’
“แหม ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นหรอกฮะ โยไม่ว่าอะไรหรอก แล้วโยก็ไม่ได้คิดว่าเจ้านายโรคจิตอะไรด้วย เพราะฉะนั้น
ไม่ต้องกังวล แล้วก็นั่งให้สบายนะฮะ เรามา...มีค่ำคืนที่ดีไปด้วยกันดีกว่า...เนอะ”
ร่างเล้กเดินลากปลายนิ้วไปตามผ้าปูโต๊ะสีชมพูอ่อน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ขาวตัวหนึ่งที่ปลายโต๊ะ
แล้วส่งสายตาน่ารักปนยั่วยวนมาให้ดูจุนที่ยังคงยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
‘อย่านะน้องเมด...พี่กลัวพี่จะคิดเกินเลยกับน้องเมด... พี่ไม่อยากให้น้องเมดเจ็บตัวTT^TT’
กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดไม่ควรๆออกจากหัวและนั่งลงที่เก้าอี้ปลายโต๊ะอีกด้านบ้าง
“โอโจซามะ~ โต๊ะมันยาวจะตาย เก้าอี้ก็มีตั้งหลายตัว ทำไมหนีไปนั่งซะไกลเลยล่ะฮะ รังเกียจโยหรอ?”
เมดตัวน้อยเอนหัวผ่านกองขนมเค้กกลางโต๊ะมาถามดูจุนตาแป๋ว
ร่างสูงส่ายหัวเบาๆแล้วยิ้มเจื่อนก่อนจะย้ายไปนั่งเก้าอี้ตัวถัดจากคนตัวเล็กอย่างช่วยไม่ได้
“โยซอบ...คือชื่อจริงของนายใช่มั้ย?”
ดูจุนถามขึ้นมาลอยๆพลางหยิบขนมปังแผ่นหนึ่งมากัด ร่างเลกหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“ฮะ แต่ตอนทำงานเนี่ยเจ้านายห้ามเรียกชื่อจริงโยนะ ตอนนี้โยคือโยเนะ หัวหน้าเมดของที่นี่โอเค๊?”
“อืม...”
“แล้วเจ้านายล่ะฮะ...ยังไม่ได้บอกชื่อโยเลยน้า อย่างนี้โยก็เสียเปรียบสิฮะ”
ร่างบางวางมือบนต้นขาดูจุนก่อนจะช้อนตามองดวงตาคมตาเยิ้ม
“ยุน...ดูจุนน่ะ”
“ดูจุนหรอฮะ...อ๊ะ... ยังเก็บไว้ใช้ด้วยหรอฮะ? โยดีใจนะเนี่ย”
ยกยิ้มกว้างเมื่อมือโดนกับพวงกุญแจรูปตุ๊กตาคุ้นตาที่ห้อยอยู่ที่กระเป๋าตังค์แบรนด์เนมของอีกคน
“แหะๆ เห็นมันน่ารักดีน่ะ...จะให้ทิ้งก็เสียดาย”
“งั้นหรอฮะ...”
โยซอบเบะปากเล็กน้อยก่อนจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเองแล้วลุกขึ้นตักเค้กก้อนนึงใส่จานให้ดูจุน
“นี่ฮะ เค้กช็อคโกแลตของร้านเรา อร่อยมากเลยน้า ใครมาที่นี่ต้องกิน ถ้าไม่ได้กินก็เหมือนไม่ได้มา”
“โห อร่อยขนาดนั้นเชียว?”
“อื้ม โยก็ชอบนะ...มันหวานแล้วก็...ชุ่มฉ่ำดี”
หรี่ตายิ้มแล้วพูดเสียงแผ่วเข้าที่ข้างหูดูจุน ทำเอาร่างสูงคิดลึกกับประโยคนั้นอย่างช่วยไม่ได้
“แล้ว...ดูจุนมีแฟนรึยังฮะ? มาที่แบบเนี้ย แฟนไม่ว่าแย่หรอ?”
“ไม่มีหรอกแฟนน่ะ...มีไปก็เป็นภาระเปล่าๆ”
“อ่อ...งั้นหรอฮะ...”
โยซอบพยักหน้าเบาๆก่อนจะตักเค้กของตัวเองเข้าปากบ้าง
“แต่จริงๆตอนนี้ก็มีคนที่ชอบๆอยู่คนนึงนะ”
“จริงหรอฮะ? ใครเอ่ยๆ?”
“ก็...บอกไปนายก็คงไม่รู้หรอกมั้ง...เอาเป็นว่าคนนั้นน่ะ...”
ยิ้มบางๆพลางเหล่ตามองคนข้างๆที่จ้องหน้าเขาไม่กระพริบ
จะรู้ตัวมั้ยเนี่ย...ว่าเป็นตัวเองนั่นแหละ
“เค้าเป็นที่ฉันตกหลุมรัก...ตั้งแต่แรกเจอเลยล่ะ”
“โอโห...เค้าคง...สวยมากเลยสิฮะ”
“อืม...สวย...สวยมากเลยล่ะ สวยจน...เก็บมาฝัน สวยจน...ไม่เชื่อเลยว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วย”
ดูจุนตอบยิ้มๆพลางใช้ช้อนตักเค้กใส่ปาก
“เค้กนี่อร่อยจริงๆด้วยนะ ฮะๆๆ”
หันไปยิ้มให้คนตัวเล็กข้างๆก่อนจะบรรจงตักเค้กใส่ปากช้าๆ
แลดูจะลืมไปแล้วว่าเค้กพวกนี้ราคาสูงลิบลิ่ว
แต่ช่างมันเถอะ...พอดีพ่อแม่ของยุนดุจุนรวย=w=
‘แกร่ก’
“หืม?”
“เอ่อ...โยขอตัวแป๊บนึงนะฮะ อะไรเข้าตาก็ไม่รู้”
“ไหนๆ มาให้ฉันดูมั้ย?”
โยซอบวางช้อนส้อมลงกับจานกระเบื้องข้างหน้าก่อนหันมาพูดกับดูจุนตาหยี
แขนเล็กยกขึ้นปิดตาทั้งสองข้างไว้
“ม...ไม่เป็นไรฮะ เดี่ยวโยมานะ...อ๊ะ!”
ร่างบางลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แต่ด้วยความสูงมาไม่ใช่น้อยๆของส้นรองเท้าทำเอาข้อเท้าของเขาพลิกลง
ดูจุนเอื้อมมือออกมารับตามสัญชาตญาณ และดึงโยซอบไว้ไม่ให้ตกลงไปโดนเค้กมากมายบนโต๊ะ
“อ..เอ่อ ขอบคุณฮะ...”
ร่างบางพูดขึ้นมาเสียงแผ่ว ตากลมก็จ้องตอบอีกคนปริบๆ
ด้วยระยะห่างของใบหน้าที่ห่างกันเพียงเล็กน้อยทำให้ดูจุนยิ่งมีโอกาสสำรวจใบหน้าหวานของคนในอ้อมกอดได้ง่ายขึ้น
ยิ่งมองใกล้ๆ ใบหน้าขาวเนียนที่มีเครื่องสำอางค์ปิดอยู่บางๆและทาแก้มเล็กน้อยนั้นก็ยิ่งน่ารัก
ริมฝีปากอิ่มที่เคลือบสีนู้ดไว้ก็ดึงดูดให้เขาดึงเข้ามาจูบซักครั้งเสียเหลือเกิน
และกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆผสมกับกลิ่นสบู่จางๆ ก็ทำให้สติเขาแทบกระเจิง ควบคุมตัวเองไม่อยู่ซะตรงนี้
“โย...ซอบ...”
เอ่ยชื่อคนตัวเล็กออกมาเบาๆและค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นๆ
ซึ่งเจ้าของชื่อก็ได้แต่มองตากลับเงียบๆ เหมือนกับรอสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“บอกแล้วไงฮะ...ว่าอย่าเรียกชื่อโยในเวลางานน่ะ...”
ดูจุนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ปฏิเสธ และริมฝีปากทั้งสองก็สัมผัสในที่สุด
“อ...อือ”
ร่างเล็กครางในคอเบาๆและเลื่อนมือทั้งสองไปวางที่กลางหลังของดูจุน
เมื่อดูจุนเห็นว่าทางสะดวก ก็เริ่มที่จะรุกรานเข้าไป
“อ...ไม่นะ!!!”
แต่จู่ๆคนตัวเล็กก็ผลักตัวของเขาออกห่าง
และร้องค้านเสียงดัง พลางมองหน้าดูจุนอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไม...ทำอย่างนี้กับโยทำไม...?”
ร่างบางถามเสียงสั่น นัยน์ตาโตเริ่มรื้นไปด้วยน้ำตา
“เอ่อ...ฉันขอโทษ..ฉันลืมตัว”
“โย...โยขอตัวซักครู่นะครับ..เดี๋ยวจะ...กลับเข้ามา”
ร่างบางหลบตาไปมองพื้นก่อนจะพูดเสียงเรียบ
และเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ด..เดี๋ยว...โยซอบ...เอ้ย...น้องเมด...เอ้ย...โถ่เว้ย!!”
เมื่อไม่รู้ว่าจะเรียกยังไงก็ทำเอาดูจุนหัวเสีย ไม่วายพาลเตะขาโต๊ะไปครั้งหนึ่ง
ก่อนจะวิ่งตามร่างเล็กออกไปบ้าง
“ห้องนี้...ห้ามเข้านะคะโอโจซามะ”
เสียงใสขัดขึ้นเมื่อดูจุนกำลังจะเปิดม่านสีชมพูหน้าห้องพักของเมดเข้าไป
ตามมาด้วยเมดผมม่วงคนเดิมที่สีหน้าดูจริงจังขึ้นมากกว่าเมื่อกี๊เล็กน้อย
“แต่..คุณโยซอบ..เอ้ย..โยเนะเค้ากำลังเข้าใจผมผิด ผมแค่จะมาอธิบายให้เค้าฟังเฉยๆ”
“แล้วคุณไปทำอะไรมาล่ะคะ โยเนะซังถึงได้เข้าใจผิดได้?”
“ก็โยเนะถามผมว่าผมมีคนที่ชอบมั้ย”
“อ่าฮะ...”
“แล้วผมก็บอกว่ามี แล้วเค้าก็ให้ผมเล่าเรื่องคนๆนั้นให้ฟังใช่มั้ยล่ะ”
“แล้ว...”
“ผมก็...จูบเค้า...”
“ฮะ??? จูบ???”
เมดสาวสวยตะโกนดังลั่น ก่อนดูจุนจะถลาเข้าไปยกมือปิดปากสีแดงสดนั่นแทบไม่ทัน
“ใจเย็นๆสิคุณ เดี๋ยวลูกค้าคนอื่นก็มาฆ่าผมเอาพอดี”
กระซิบเสียงเบา ก่อนจะหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ลูกค้าคนอื่นที่จ้องมาด้วยสายตาอาฆาตสุดฤทธิ์
“ก็ควรจะฆ่าอยู่หรอกนะคะ...”
“หืม? หมายความว่าไงเนี่ยคุณ?”
“เฮ้อ...โอปป้าก็เหมือนกันทำไมไม่บอกไปเลยนะ...ตามฉันเข้ามาเลยค่ะ”
เมดสาวถอนหายใจก่อนจะพึมพำเสียงเบาและแหวกม่านสีชมพูหวานออก
พลางกวักมือเรียกดูจุนให้เดินตามเข้าไป ร่างสูงก็ก้าวเท้าตามเข้าไปอย่างไม่รอช้า
ก็ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้เค้าอาจจะใจวายตายเพราะรังสีอำมหิตจากข้างหลังนี่ก็ได้=..=
“จากตรงนี้ไป..คุณลูกค้าอยู่เงียบๆก่อนนะคะ”
“ครับ?”
“บอกให้เงียบก็เงียบเถอะน่า ฮึ่ย”
เมดสาวที่เปลี่ยนจากหญิงหวานเป็นหญิงห้าวแบบหน้ามือเป็นหลังมือทำเอาดูจุนสะดุ้ง
แต่ก็ต้องก้มหน้าเดินตามไปเงียบๆอย่างที่โดนสั่ง
ทั้งสองเดินผ่านประตูไม้สีชาวหลายๆบานจนไปถึงห้องปลายทางเดิน
‘M.V.P’
ป้ายหน้าประตูบานที่ดูใหญ่โตหรูหราที่สุดจากทุกๆบานเขียนไว้อย่างนั้น
ก็ไม่แปลกหรอก...โยซอบเป็นถึงหัวหน้าเมดที่ใครๆก็อยากซื้อตัวของร้านนี้เลยนะ...
ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ..
‘ก๊อกๆ’
“โอปป้า...ฉันเข้าไปได้มั้ยคะ?”
“ช..เชิญเลยฮโยซองอา...ด..เดี๋ยวนะ”
เจ้าของห้องตอบมาเสียงเบาก่อนเสียงปลดล็อคประตูจะดังขึ้น
“เดี๋ยวนะ...ฉันทำเมคอัพลอกอ่ะ...ขอแต่งใหม่ก่อน”
เสียงใสจากอีกฟากของกระจกและโต๊ะเครื่องแป้งตัวใหญ่พร้อมกับเสียงสูดน้ำมูกฟุดฟิด
“ค่าๆ นั่งรออยู่นี่ล่ะค่า”
ฮโยซองตอบเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนโซฟาบุหนังใกล้ๆ
โดยไม่ลืมดึงแขนดูจุนให้นั่งตามลงมาด้วย
“ตอนนี้นั่งเงียบๆก่อนนะ ฉันมีอะไรอยากให้คุณรู้”
“อ..อืมๆ”
ร่างสูงพยักหน้ากลับไปก่อนถึงจะไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงสาวพูดก็เถอะ
“นี่โอปป้า...แล้วนี่..ร้องไห้อะไรมาล่ะคะ?”
“ก็ฉันไปรู้มาน่ะสิ...ว่าคนที่ฉันชอบเค้ามีคนที่ชอบแล้ว...แย่จัง”
“เอ๋? โอปป้าชอบใครกันหรอคะ ฉันไม่เห็นรู้?”
“อ่อ...ก็...คนนั้นไง...ที่ฉันเล่าให้ฟัง...”
“คนไหนล่ะคะเนี่ย? ฉันไม่เห็นจำได้เลย”
“ก็คนนั้นไง ที่ฉันบอกว่าช่วยฉันไว้ตอนที่ล้มวันนั้นอ่ะ”
“คนนั้น...เอ คุ้นๆแล้วนะ”
“คนที่ฉันให้พวงกุญแจที่ฉันชอบไปไง จำไม่ได้จริงๆหรอ?”
“อืม...คุ้นๆละค่ะ อีกนิดได้ป่ะ?”
“ก็คนนั้นไง...คนที่ฉันเพิ่งไปเจอมาเมื่อเช้าแล้วก็ให้นามบัตรไป...”
“เอ๋...อ้อ!!!...ใครหว่า?”
“ก็ลูกค้าคนนั้นไงเล่ายัยเบ๊อะ ยุนดูจุนอ่ะยุนดูจุน!!!”
หลังจากนั่งให้น้องสาวคนสนิทซักมานานร่างเล็กก็หมดความอดทนแล้วตะโกนกลับมา
ร่างสูงเจ้าของชื่อได้ยินเข้าก็ถึงกับอึ้งค้าง...
‘เฮ้ยยยย น้องเมดชอบกูด้วยอ้าาาาา><’
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาจนเห็นรอยย่นบ่งบอกอายุคราวเสี่ย(?)
ของเจ้าตัวซะจนปิดไม่มิด
“เอาล่ะ..เสร็จละ เดี๋ยวฉันต้องกลับออกไปแล้ว หายไปนานเดี๋ยวคุณดูจุนเข้าใจผิดอีก...”
เสียงใสดังขึ้นตามมาด้วยเสียงเลื่อนเก้าอี้และส้นรองเท้ากระทบกับพื้น
บ่งบอกว่าร่างเล็กอีกฝั่งของกระจกกำลังจะเดินออกมา...
และแน่นอนถ้าเดินออกมาตอนนี้...
คงเจอกับคนตัวสูงที่ไม่ได้รับเชิญนั่งหัวโด่อยู่นี่แน่ๆ
“ไม่ได้การล่ะ...นี่คุณลุกดิ๊”
“ฮะ??”
ไม่ทันจะได้เถียงอะไรมือเล็กก็เอื้อมไปเปิดประตูหน้าห้องออก
และจัดการดึงคอเสื้อดูจุนขึ้นแล้วถีบก้นส่งออกมาได้ก่อนโยซอบจะเดินออกมาพอดิบพอดี
“ท...ทำอะไรเนี่ยยัยฮโยซอง= =?”
โยซอบเท้าเอวยักคิ้วมองน้องสาวคนสนิทที่ยืนยกขาข้างนึงถีบประตูไว้แถมแขนอีกข้างก็เท้าโซฟาไว้
ที่กำลังฉีกยิ้มแหยๆใส่ตัวเองแล้วถามเอือมๆ
“ก..ก็...มันเมื่อยไงโอปป้า ฉันเลยยืดเส้นยืดสายนิดนึง..ฮึบๆ ฮึบๆ”
ยกยิ้มกว้างโชว์เหงือกเล็กน้อยก่อนหญิงสาวจะแกล้งเนียนบิดตัวไปมา
“เออๆ กลับไปทำงานเร็วๆล่ะ ฉันไปก่อนล่ะ”
ส่ายหน้าให้ความไม่เต็มของน้องสาวคนสวยก่อนจะเดินออกมาก่อน
จริงๆก็ไม่ควรจะเชื่อง่ายๆอย่างนี้หรอกนะ...
แต่ฮโยซองเคยปกติกับคนอื่นเค้าซะที่ไหน
ถ้าไม่นับที่แอ๊บสวยเป็นกุลสตรีงามให้ได้เงินเดือนสูงๆจากงานเมดนี่
ก็คงไม่มีเวลานั้น...= =”
โยซอบเองก็ไม่ต่างกันหรอก...
ถ้าไม่ใช่เพราะเงินเดือนสูงลิ่วที่เอาจ่ายค่าเรียนมหาลัยไฮโซได้
แถมยังมีเงินเหลือใช้เหลือเฟือเนี่ย...คงไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากมานั่งแอ๊บแบ๊วใส่กระโปรงแต่งหน้าอย่างนี้หรอกนะ
‘ก๊อกๆ’
“ขออนุญาตนะฮะ”
เสียงจากประตูเรียกรอยยิ้มของคนในห้องได้ดีเหลือเกิน
ร่างสูงตีสีหน้ายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะลุกเดินไปหาผู้มาใหม่
“หายไปนานเลยนะ...โยซอบ”
ยิ้มหวานและดึงข้อมือเล็กของอีกคนมาจับไว้เบาๆ
เจ้าของชื่อก็ยืนอึ้งกับพฤติกรรมแปลกของอีกคน
“บอกแล้วไงครับว่าเวลางานอยาเรียกผมว่า..”
“อย่าเรียกนายว่าโยซอบ อ่าฮะฉันรู้ แต่เท่าที่รู้นายหมดกะตอนสองทุ่ม และตอนนี้ก็สองทุ่มยี่สิบสามวิแล้ว...
ดังนั้นหมดกะนายแล้ว...ฉันเรียกได้”
“ค...คนเอาแต่ใจ...”
โยซอบเงยหน้าจ้องตาตอบร่างสูงก่อนจะพูดเสียงเบาทั้งๆที่หน้าก็แดงไปถึงไหนแล้ว
“ใช่...ฉันเอาแต่ใจ และฉันก็จะอยากให้นายเลิกทำงานแบบนี้ด้วย”
“ฮะ..?”
“ฉัน...ไม่ชอบเห็นนายแบบนี้นี่”
“โย...ไม่น่ารักหรอฮะ?”
คนตัวเล็กถามอ้อนๆแต่ก็ดูน้อยใจพอๆกัน
ร่างสูงส่ายหน้าและยกมือลูบวิกผมยาวบนหัวอีกคนเบาๆ
“น่ารักสิ น่ารักมากๆๆๆเลยล่ะ”
“ฉันแค่...ไม่อยากเห็นคนที่ชอบน่ารักให้ใครเห็นไง”
“ฮ...ฮะ?”
ร่างเล็กเบิ่งตาโตยิ่งกว่าเดิมและยกมือข้างที่ว่างกุมมือร่างสูงไว้แน่น
“จริงหรอฮะ? พูดจริงๆหรอฮะ? คุณดูจุน...ชอบโยจริงๆหรอฮะ?”
“อื้ม ก็คนที่เล่าให้ฟังเมื่อกี๊...ฉันก็หมายถึงนายไงล่ะ เด็กโง่”
“ยุนดูจุนน่ะ...ไม่จูบใครพร่ำเพรื่อหรอกนะ”
ร่างสูงระบายยิ้มหวาน ก่อนจะดึงวิกผมสีน้ำตาลเข้มบนหัวคนตัวเล็กออก
เหลือเพียงกลุ่มผมจริงสีส้มสดใส และกดจมูกลงบนหน้าผากอีกคน
“ฮึก...ก็คิดว่าจะอกหักซะแล้วนะ...”
“ผมยั่วคุณแทบตายจนไม่รู้จะยั่วยังไงแล้ว...คิดว่าจะตายด้านซะแล้วนะ”
เงยหน้ามองอีกคนงอนๆแล้วพองแก้มอย่างน่ารัก
ร่างสูงยักคิ้วงงๆ แต่ก็หลุดหัวเราะออกมาและดึงอีกคนเข้าไปกอด
“นี่..คบกันนะ...My Dream Girl...ไม่สิ...”
“My Dream…Yoseob…”
THE END
กลับมาละจ้า หลังจากดองไปนาน
คือยอมรับว่าตันมากกับเรื่องนี้ แถมยังยุ่งๆ
แต่หลังจากเรื่องนี้ไปน่าจะกลับมาเป็นปกติแล้วเนอะ
หวังว่ารีดเดอร์จะยังไม่ลืมเราTT^TT
เม้นดีเป็นศรีแก่ไรเตอร์จ้า~
ปล.ถ้าเราจะรวมเล่มฟิคสั้นดูซอบที่ผ่านๆมา
มีใครจะจองมั้ยเอ่ย? เม้นไว้หน่อยนะขอซักสิบคนขึ้นจะตีพิมพ์
ความคิดเห็น