คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [OS Project] Midnight Sun - Drean Girl pt.1
ก่อนอื่นขอโทษที่หายหน้าไปนานนะคะ
แล้วก็...ฟังเพลงประกอบไปด้วยจ้า
*ฟิคเรื่องนี้แค่ได้แรงบันดาลใจมาจากเพลง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเนื้อเพลงทั้งสิ้น*
“เฮ้อ~”
ร่างสูงถอนหายใจพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูอย่างเซ็งๆ
“รถบัสมาสายอีกแล้วสิให้ตาย...”
บ่นอุบอิบก่อนจะก้มลงเขี่ยขี้บุหรี่ของใครซักคนบนพื้นเล่นเบื่อๆ
“อ่าฮะๆๆ ใกล้ถึงแล้วล่ะ รอแป๊บนึงน้าาา”
เสียงหวานดังมาจากด้านข้าง ก่อนเสียงฝีเท้าที่ดังกว่าปกติด้วยความที่เป็นส้นเตารีดจะเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงใสนั่นเล็กน้อย ก่อนจะสตั๊นท์ไปห้าวิ...
ร่างบางในชุดเมดกระโปรงสั้นบานสีขาวดำ วิกสีทองยาวทรงทวินเทลกับริบบิ้นสีดำมันคาดผมไว้พอดูน่ารัก
รองเท้าส้นเตารีดสามสี่นิ้วกับถุงเท้าขาวที่ปกคลุมเรียวขาเล็กขึ้นมาถึงเข่า ราวกับออกมาจากการ์ตูนญี่ปุ่นนั่น...
ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่มีปฏิกิริยาแบบนี้น่ะ...
“ก็บอกว่าใกล้ถึงแล้วไง...อ๊ะ!”
อุทานออกมาเมื่อสะดุดกับร่องกระเบื้องแตกบนพื้นเพราะไม่ทันได้มองพื้น
บวกกับความที่น่าจะยังไม่ชินกับรองเท้าเพราะท่าเดินเก้ๆกังๆตั้งแต่เดินเข้ามาที่ป้าย
ทำให้ร่างเล็กล้มลงไม่เป็นท่า ร่างสุงที่ยืนอยู่ใกล้สุดเห็นท่าไม่ดีแถมกระโปรงบานๆนั่นก็เปิดยากๆซะที่ไหนเลยทำตัวเป็น
สุภาพบุรุษเข้าไปดึงแขนอีกคนไว้ไม่ให้ล้มหน้าคว่ำ ก่อนจะดึงร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนอย่างนั้นซักพักอย่างลืมตัว
“ขอบคุณมากนะฮะ...”
คนตัวเล็กพยุงตัวเองขึ้นยืนตามปกติ ก่อนจะผละตัวออกจากอ้อมแขนอีกคนและโค้งให้ตามมารยาท
“งั้น...นี่ครับ ผมให้”
ว่ายิ้มๆก่อนจะก้มหยิบตะกร้าไม้น่ารักที่เหมือนจะทำมาให้เข้ากับคอสตูมขึ้นมา
และหยิบพวงกุญแจตุ๊กตาสีดำตัวนึงขึ้นมายื่นให้คนที่เพิ่งช่วยตัวเองจากการเปิดหวอ(?)ไปเมื่อกี๊ยิ้มๆ
“อ...อ่อ ขอบใจ”
“ครับ^^ ไปนะครับ”
คนตัวเล็กจับวิกไว้และก้มเก้าสิบองศาให้ร่างสูงก่อนจะส่งยิ้มน่ารักมาให้อีกครั้ง
แล้วเดินกระเตาะกระแตะต่อไปตามฟุตบาท
ร่างสูงมองตามแผ่นหลังเล็กในชุดเมดที่เพิ่งเห็นว่าแหวกหลังและมีเชือกร้อยไปมาโชว์แผ่นหลังขาวเนียนนั่น
พลางกลืนน้ำลาย แถมยังแอบจิ๊ปากเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้ชายคนอื่นๆเหลียวหลังมองตามคนน่ารักคนนั้นไปเป็นแถว
“น่าจะถามซักหน่อยว่าชื่ออะไร..เฮ้อ~”
ก้มลงมองพวงกุญแจที่ยิ้มกว้างมาให้เขาเซ็งๆ ก่อนจะขึ้นรถบัสไปเมื่อสายที่รอมาถึงป้าย
'ขอบคุณนะฮะ'
‘ผมให้ครับ...’
‘ไปนะครับ..’
ดูจุนอมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเสียงหวานๆและใบหน้าน่ารักนั่นโผล่ขึ้นมาในฝัน
อดไม่ได้ที่น้องชายสุดรักจะหมั่นไส้จนฟาดหมอนลงใบหน้าหล่อม่แพ้ตัวเองอย่างหมั่นไส้
‘ฟรึ่บ’
“เฮ้ยยย อะไรๆๆๆ ไฟไหม์หรอ??”
และแน่นอน คนตื่นง่ายอย่างยุนดูจุนหรือจะไม่ตื่น...แถมยังโวยวายหน้าตาเลิ่กลั่ก
“ไฟไม่ได้ไหม้ แต่ปลุกเพราะหมั่นไส้ใครบางคน= =”
น้องชายหน้าฝรั่งพูดเสียงเรียบก่อนจะหันหลังเดินไปยังประตูห้อง
“หมั่นไส้ไรวะ ไอ้ดงอุน โด่ว กำลังฝันถึงน้องเมดอยู่เลย คนอะไรวะ แค่ในฝันยังน่ารักเลยเหี้ย”
พูดเบาๆ พลางเงยหน้ามองผนังนึกถึงรอยยิ้มหวานนั่นอีกครั้งเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน
“โอ้ยยย ฮยอง ปลุกให้ตื่นแล้วยังจะเพ้อต่ออีกหรอ?? ฮยองกรูหายไปไหนวะ เอาไอ้บ้าที่ไหนมาสิงเนี่ยยยย”
“นี่ๆๆ ฉันไม่ได้บ้า คนเค้าแค่กำลังมีความรักเว่ยไอ้น้องชาย”
“เฮ้ยยยยย อะไรใครยังไงวะฮยอง ไม่มีเล่าอ่ะ”
ดงอุนถามตาเป็นประกาย ก่อนจะเดินมานั่งลงที่ปลายเตียงคนเป็นพี่อย่างอยากรู้
“ก็แค่... อาทิตย์ที่แล้วฉันไปรอรถบัสมาเว่ย”
“แล้วก็เจอเด็กคนนึง แต่งคอสเป็นเมดผมทองเลยนะเว่ย เสื้อนี่แบบกระโปรงสั้นๆบานๆ
แถมยักแหวกหลัง อือหือ มองตามไปจนคอเคล็ด...”
“ฮยองก็เลยจับกดแมร่ง?”
“อืม... เฮ้ยยย ฟังกูก่อนดิไอ้น้องควาย ถึงหน้าจะหื่นแต่ฉันยังจรรยาบรรณดีพอจะเกรงใจสาธารณชนเว่ย”
“อ่าฮะๆ ต่อเลยแล้วกันๆ”
“ก็เค้าดูเดินไม่ค่อยถนัดใช่ป่ะล่ะ ก็แหละนะส้นเตารีดตั้งสี่นิ้วได้”
“แล้วดั๊นนน มาสะดุดซะหน้าฉันพอดีเป๊ะเด๊ะโชะ”
“ฮยองก็เลยถือโอกาสมองใต้กระโปรงเป็นขวัญตา..?”
“อืม... อีกแล้วนะ!!! จะฟังต่อมั้ยสรุป???”
“เออ ขอโทษๆ งั้นผมไปละไม่กวนก็ได้”
ว่าหน้าเฉยก่อนจะยันตัวลุกขึ้น ถ้าไม่ติดว่าพี่ชายสุดหล่อคว้าข้อมือไว้ก่อนล่ะก็นะ
“ฟังก่อนเดะ... ไหนๆก็เล่ามาสามส่วนสี่เรื่องละ ต่อๆให้จบไปเลยไม่ต้องเกรงใจ”
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมบลอนด์ส่ายหัวกับพี่ชายตัวเองเนือยๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงฟังต่อ
“ฉันก็ดึงข้อมือเค้าไว้ใช่ป่ะ เค้าก็เลยไม่ล้ม...แล้วเค้าก็เลยให้พวงกุญแจนี่มา”
ว่าแล้วยิ้มอย่างภุมิใจ พลางหยิบกระเป๋าตังค์หนังสีน้ำตาลเข้มที่ห้อยตุ๊กตาไว้ขัดกับลุคเจ้าของหลือเกินขึ้นมาแกว่งไปมา
“อ่อ... เลยว่าใช้ของแอ๊บแบ๊วม้วกกก”
พยักหน้าเข้าใจ ก่อนดงอุนจะหัวเราะกากเมื่อดูจุนหันมามองเขาตาขวางเมื่อเขาพูดถึงของรักในทางที่ไม่น่าพอใจนัก
“ก็คนให้น่ารัก...ของมันก็ต้องน่ารักดิ๊”
“เออ ฮยอง...แล้วได้ถามชื่อเค้ามาป่ะ แล้วเคยเจอเค้าอีกป่ะ?”
“ไม่..และไม่... อย่าถามได้มั้ยเนี่ย สมเพชตัวเอง สงสัยเจอคนน่ารักแล้วสตั๊นท์ มีความรักแรกพบมันเป็นอย่างนี้นี่เอง”
“เหอะๆๆ คนนั้นคงงามปานนางสาวไทย ผมล่ะอยากเห็นมั่งจริงๆ ใครวะที่พี่ชายกูเพ้อได้ขนาดนี้= =””
“ไม่ได้งามหรอกว้อย... เค้าเรียกว่าน่ารัก...เฮ้ยเดี๋ยว....เออว่ะเพิ่งนึกขึ้นได้”
“ห...หืม? อะไรฮยอง?”
ดงอุนเกาหัวแกรกๆแล้วมองหน้าพี่ชายอย่างงงๆ ขักจะตามไม่ทันแล้วนะอารมณ์แปรปรวนจริง!
“ตอนที่เค้าให้ของฉันอ่ะ...เค้าพูดว่าครับ...แล้วก็เรียกตัวเองว่าผมด้วยเว่ย...”
“เฮ่ย....ฮยอง....นี่ฮยอง....”
“เออว่ะ... กูว่ากูใช่....”
“ฮยองของผม...”
“โอ้ว...”
“ฮยองเป็นเกย์แล้วครับ กร๊ากกกกกกกกก”
‘MAIDs Café & Restaurant’
คนตัวสูงก้มมองโพยกระดาษเล็กในมือสลับไปมากับป้ายชื่อร้านตรงหน้า
ก่อนจะเปิดประตูหน้าร้านออกเมื่อมั่นใจว่ามาถูกที่
“อยู่ไหนนะเบ่บี๋~”
ครึ่งชั่วโมงก่อน
“น้องเมด....ฮ้า~ ตอนนี้น้องจะทำอะไรอยู่นะน้องเมดของพี่~”
พึมพำถึงเด็กน่ารักคนเดิมเป็นรอบที่พัน ตาคมเหม่อลอยไปที่ถนนข้างหน้า
นี่ถ้าเค้าไม่หล่อแบบนี้ คนคงหาว่าคนบ้าหลุดจากโรงบาลบ้ามาแน่= =”
“ฮะๆๆ จะถึงแล้วนี่ไงเล่า”
เสียงคุ้นหูดังเข้ามาในหู แล้วมีหรือคนหล่อจะไม่หูผึ่ง
คนตัวสูงมองไปทิศต้นเสียงทันที ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนที่ตัวเองมองหาเดินมาไม่ไกลเท่าไหร่
แต่ต่างไปที่วันนี้คนตัวเล็กไม่ได้มาในชุดเมด แต่ใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่สีชมพูกับกางเกงยีนส์สบายๆมา
เรือนผมสั้นทำหน้าม้าปัดลงเสริมให้ใบหน้าเล็กดูน่ารักถูกย้อมเป็นสีส้มที่คงดูสะเหร่อน่าดูถ้าคนอื่นทำ
ยังคงเรียกสายตาคนรอบข้างให้มองตามได้เหมือนเคย... แต่คราวนี้กลับเป็นผู้หญิงซะมากกว่า
“น้องเมด...ไม่ผิดแน่ๆ....น้องเมดของพี่~”
ร่างสูงมองคนข้างหน้าพลางระบายยิ้มกว้าง ในใจก็สวดมนต์ขอให้ร่างบางสะดุดกระเบื้องร่องเดิมอีกรอบ
ก่อนจะแกล้งทำเป็นมองไปทางอื่นเมื่อคนตัวเล็กเดินมาถึง
‘กึก’
“...”
“ย๊ากกกก”
‘โครม’
ตาคมเบิกกว้างเมื่อร่างบางข้างหน้าหยุดยืนมองร่องบนพื้นข้างหน้าด้วยสีหน้าเคืองๆ ก่อนจะออกแรงกระทืบกระเบื้องนั่นเป็นการแก้แค้นที่ทำตัวเองเกือบหน้าแตกหน้าประชาชีไปรอบก่อน
“เอ่อ...ใจเย็นๆก่อนดีมั้ยครับน้องเมด..เอ้ย...คุณ”
สุดท้ายหลังจากรวบรวมความกล้า ดูจุนก็สะกิดแขนเล็กเบาๆ ซึ่งเจ้าตัวก็หันมาแต่โดยดี
“ครับ?...อ้อ...คุณนี่เอง เรื่องวันนั้นต้องขอบคุณด้วยนะครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยผมคง...ต้องเอาปี๊บคลุมหัวมาทำงาน=///=”
คนตัวเล็กยิ้มให้ดูจุนบางๆ พลางลูบท้ายทอยไปมาแก้เขิน จะรู้มั้ยว่าคนตัวสูงนี่ใจเต้นตูมตามจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“อ้อ ไหนๆถือว่าเป็นการขอบคุณ นี่ครับนามบัตรผม...ไปนะครับ^^”
โปรยยิ้มละลายใจไว้อีกครั้งก่อนร่างเล็กจะเดินจากไปตามเคย ดูจุนก้มลงมองนามบัตรสีชมพูอ่อนในมือยิ้มๆ
“ยังโยซอบ.... เมดคาเฟ่...”
ณ บัดนาว
“ยินดีต้อนรับค่าาาา”
เสียงของเหล่าพนักงานเสิร์ฟดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงทำเอาดูจุนชะงักไปซักครู่
ก็คนมันไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้นี่หว่า ทำยังกะร้านราเมงแถวบ้าน=..=
“อ่า...คุณลูกค้ามาครั้งแรกใช่มั้ยคะ?”
“ค..ครับ”
“งั้นเชิญไปนั่งที่โต๊ะด้านนู้นก่อนเลยนะคะ”
เมดสาวผมม่วงเข้มยิ้มหวานก่อนจะเดินนำดูจุนไปยังโต๊ะสีขาวลึกเข้าไปไม่มากนัก
“คุณลูกค้า...มีใครที่จะรีเควสเป็นพิเศษมั้ยคะ?”
“ครับ?”
“หมายถึงเมดที่จะมาดูแลคุณลูกค้าน่ะค่ะ ถ้าไม่มีฉันจะขอแนะนำ...”
“มีคนที่ชื่อโยซอบมั้ยครับ?...ยัง..โยซอบน่ะ”
ยกนิ้วถามเขินๆ เมดสาวถลึงตามองเขาอึ้งๆอย่างไม่รู้สาเหตุ ก่อนจะยิ้มเจื่อน
“มีก็มีหรอกค่ะแต่ เอ่อ...คนนี้...คือยังไงดีล่ะ...คนนี้เค้าเป็นเมดคนพิเศษของทางเราน่ะค่ะ”
“ครับ..แล้ว?”
“เค้าจะเป็นคนเลือกลูกค้ามากเลยน่ะค่ะ แถมค่าบริการก็แพงอยู่”
ดูจุนพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองเมนู
“งั้นผมสั่งอาหารทานเฉยๆแล้วกันครับ”
พยักหน้าให้สาวสวยในเสื้อสีชมพูเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองเมนูตามเดิม
‘ตึก...ตึก...ตึก...’
เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นไม้ของร้านดังขึ้นเนจังหวะช้าๆพร้อมๆกับเสียงพูดคุยในร้านที่เงียบไป
เรียกคนตัวสุงให้ละสายตาขึ้นจากข้าวหน้าหมูทอดในจานข้างหน้าขึ้นมาองตามบ้าง ก่อนจะยิ้มออกมาปากแทบฉีกถึงรูหู
‘น้องเมดโยซอบบบบบบ’
อยากจะตะโกนออกไปอยู่ แต่ดูจากยรรยากาศแล้วไม่ค่อยสมควรเท่าไหร่= =
ร่างบางวันนี้ใส่วิกสีน้ำตาลเข้มทำลอนประปราย และใส่ชุดเมดสีกรมท่าตัวสั้น
เสื้อครึ่งบนที่เหมือนจะเป็นเกาะอกแต่มีผ้าบางๆแนบเนื้อปิดรองไว้ กระโปรงเนื้อผ้ามันวาวสีเดียวกัน
กับรองเท้าส้นตึกสีดำและถุงน่องตาข่าย ทำเอาดูจุนต้องลอบกลืนน้ำลาย
ผู้ชายแท้ๆ แต่เซ็กซี่ชิบ=.,=...
“เฮือก”
ถึงกับผงะไปสามวิเมื่อคนตัวเล็กหันหน้ามาทางเขาและปรายตามองไปรอบๆอย่างพิจารณา
ก่อนตากลมโตที่ถูกกรีดอายไลน์เนอร์สีดำเส้นหนาจนดูโฉบเฉี่ยวไปอีกแบบจะหยุดอยู่ที่เขาซักพัก
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนมุมปากเคลือบลิปสติกสีนู้ดเล็กน้อย ตามด้วยวิงค์เล็กๆจากร่างบาง
ก่อนจะตัวจะหายเข้าไปทางม่านข้างห้องน้ำ
“โอย ใจจะวาย...”
พึมพำเบาๆพลางจับหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นแรงซะแทบจะระเบิด หน้าแดงขึ้นมาเฉยๆเมื่อนึกถึงรอยยิ้มและวิงค์ที่ถ้าไม่ได้ฝันไปเอง...
มันถูกส่งมาให้เขา!!
“อีกซักพักโยเนะซังจะเลือกคนที่จะรับใช้ในวันนี้นะคะ... ขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ”
เสียงประกาศจากเมดคนหนึ่งดังขึ้นตามลำโพงจุดต่างๆในร้าน ก่อนบรรยากาศจะกลับมาเป็นปกติ
ตาคมมองไปทางม่านยาวสีชมพูหวานที่คนตัวเล็กเพิ่งหายเข้าไปเมื่อกี๊แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เลือกฉันเถ๊อะ~ ถ้าจะยั่วกันขนาดเน้ ดูจุนลาตาย=0=”
“ฮั๊ลโลวววว ทุกคนคะฟังทางนี้ค่า~”
เสียงเมดคนเดิม(มีอยู่คนเดียวหรือไร= =)ดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะโบกมือเรียกความสนใจจากลูกค้ารอบๆร้าน
“โยเนะซังเลือกลูกค้าแล้วนะคะ นั่นก็คือ.....ตุงๆๆๆๆๆๆ(เอฟเฟ็กต์รัวกลอง)”
“คุณผู้ชายโต๊ะ16ค่า ชุคคาชุคคาแฮโย~”
สาวสวยชี้นิ้วมาทางโต๊ะที่ว่าพลางกระโดดไปมาอย่างหลั่นล้าซะเหมือนถูกหวย
ดุจุนเงยหน้ามองเมดผมม่วง ก่อนจะสอดสายตาไปทั่วๆและค้นพบว่าคนอื่นกำลังมองมาทางเขาด้วยสายตาเคียดแค้น...
นี่มันอะไร...
อาจจะแค่..มองคนข้างหลังก็ได้มั้ง
‘พรึ่บ’
คิดได้ดังนั้นก็หันขวับไปมองข้างหลัง แต่ก็มีเพียงผนังปูนสีขาวกับกรอบรูปลายกระต่ายน้อยเท่านั้น
“ไม่ต้องมองซ้ายมองขวาหรอกค่ะ...”
“อึก...”
ดูจุนกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากด้วยลางสังหรณ์แปลกๆ
คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะเว้ย..ยุนดูจุน...
“คุณนั่นแหละค่ะ คุณผู้ชายเสื้อลายพร้อย~”
“นั่นไง...”
ร่างสูงก้มลงมองเสื้อสีดำลายสีพ่นสเปรย์ของตัวเองช้าๆ
นี่สินะลายพร้อยที่เจ้ผมม่วงนั่นว่า...
โอเอ็มจี งานนี้ยุนดูจุนทำบุญมาดีหรืออย่างไร*0*?
จบแล่ว แล่ว แล่ว แล่ว
อย่าเพิ่งงงกันไป เพราะนี่แค่ตอนแรก โฮะๆๆๆ
ลงฟิคใกล้เที่ยงคืนเต็มทน เก็บกดไม่ได้ลงฟิคหลายวัน สอบเสร็จปุ๊บเลยมาปั่นปั๊บ
คือฟังเพลงนี้แล้วเรารู้สึกอยากให้ลุงหลงรักโยแล้วเก็บไปฝันจนพร่ำเพ้อมากอ่ะ
ไม่รู้สิ อยากให้ลุงเป็นงี้จริงๆนะ เลยแต่งมา 555
ลงมาสิบกว่าตอนแล้ววว ถ้าชอบก็กดโหวตกดวิจารณ์กดเม้นกันบ้างนะ พอเป็นกำลังใจ^__^
ความคิดเห็น