คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [OS] เวลา...
วันนี้ไม่มีทอล์คเพราะเรารู้รีดเดอร์คงไม่อ่าน= =”
แต่เรามีวิธีอ่านฟิคเรื่องนี้ใหได้ฟีลมาแนะนำ
เนื่องจากฟิคมันยาวแต่เพลงประกอบมันสั้น จะไม่ฟังเพลงเลยก็เกรงจะไม่ถึงฟีล
ดังนั้นแนะนำให้
1. เปิดอ่านเนื้อเพลง=> CLICK
2. เปิดเพลงนี้ฟัง=> CLICK หรือโหลดเอาเลย(แนะนำให้โหลดเพราะมันเพราะ-..-) => CLICK
3. แล้วก็...ไปอ่านเลยยยย
‘แกร่ก...’
ประตูไม้สีเข้มถูกเปิดออกหลังจากไม่ได้ถูกแตะต้องมาเกือบเดือน
เสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วห้องอย่างช้าๆ ก่อนขาทั้งสองข้างของผู้มาเยือนจะหยุดลงกึ่งกลางห้อง
“กลับมาแล้วครับ...”
ร่างเล็กยกยิ้มเศร้าก่อนจะพูดประโยคที่มักจะพูดประจำ
แต่เปล่าเลย
คราวนี้
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา...
“อ๊ะ...”
พลันสายตาหันไปเห็นผนังห้องด้านหนึ่งก็อุทานออกมาเบาๆ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากบางช้าๆ
ก่อนขาทั้งสองข้างของเจ้าตัวจะก้าวเข้าไปยังรูปภาพมากมายตรงหน้าราวกับถูกดึงดูด
“...”
ตากลมโตค่อยๆมองไล่ไปตามรูปต่างๆที่เจ้าของห้องตั้งใจแปะเรียงไว้บนผนังช้าๆ
“คนบ้า... ถ่ายฉันทีเผลออย่างงี้ได้ไง...น่าเกลียดที่สุด...”
รูปทุกรูปมีแต่รูปของเขาเต็มไปหมด ไม่ว่าจะรูปตอนนอน กินข้าว ร้องเพลง เรียน
ไม่รู้ว่าเอาเวลาที่ไหนมานั่งถ่าย... แถมบางรูปยังน่าเกลียดซะจนอยากจับคนถ่ายมาดุซะให้ได้
“ถ้าจะถ่ายรูปก็บอกกันมั่งสิ... อย่างน้อยจะได้ยิ้มสวยๆ”
มือเล็กแตะไปบนรูปภาพเหล่านั้นอย่างเบามือราวกับไม่อยากให้มันได้รับความเสียหาย
ก็ไม่มีใครจะมาคอยจัดมันกลับอีกแล้วนี่นา
“อ๊ะ!”
ร่างบางอุทานออกมาอีกครั้งเมื่อขาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างใต้โต๊ะเตี้ยริมผนัง
‘แผนแต่งงานของยุนดูจุนกับยังโยซอบ’
“บ้าแล้ว... ฉันยังไม่ได้ตกลงจะแต่งกับนายซักหน่อย”
ร่างเล็กหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับความขี้เล่นของเจ้าของสมุด
แต่ถึงปากจะหัวเราะ... ที่ตากลับมีน้ำตารื้นอยู่เต็มไปหมด
“คิก....”
หลุดหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเปิดไปเจอรูปมือซ้ายของคนสองคนแปะอยู่ที่หน้าแรก
ในภาพมือทั้งสองวางซ้อนกันไว้เล็กน้อย และที่นิ้วนางก็มีแหวนสีเงินเกลี้ยงแบบเดียวกันสวมไว้
‘25/10/XX พาเจ้าสาวมาเลือกแหวนหมั้นแล้ว ฮิ้วววววว’
ใต้ภาพบรรยายไว้อย่างนั้น ร่างเล็กลูบภาพมือฝั่งซ้ายในรูปเบาๆ
มือใหญ่ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่ใช่มือของเขา ด้วยขนาดและสีผิวที่แตกต่างกันเห็นได้ชัด
มือ...ที่คอยจับมือของเขาไว้ตลอดเวลาที่เขาต้องการ
มือ...ที่ตอนนี้....ไม่มีอีกแล้ว
‘พรึ่บ’
มือบางเปิดสมุดไปยังหน้าต่อไป หน้านี้ไม่ได้มีรูปใคร แต่กลับเป็นรูปสถานที่ต่างๆนาๆเต็มไปหมด
‘31/10/XX วันนี้ถามว่าที่ภรรยาว่าอยากไปที่ไหน... ร่ายมาซะยาวเลย แล้วจะเลือกไหนดีล่ะ= =” ’
ประโยคสั้นๆถูกเขียนไว้ในสำนวนตลกๆตามแบบเจ้าตัวด้วยปากกาเมจิกสีดำ
ร่างเล็กหลับตาลงนึกถึงวันที่ในสมุด วันที่เขาจำได้ขึ้นใจ
‘นี่โยซอบอา มีที่ไหนที่นายอยากไปเที่ยวมั่งป่ะ’
‘ก็...ไม่มีหรอก ถึงไปก็มองไม่เห็นอยู่ดี’
‘เฮ้ๆ อย่าเศร้านะโย~ แล้วถ้าเกิดนายมองเห็น...นายอยากไปที่ไหนเอ่ย?’
‘โอย บอกวันนึงก็ไม่หมดอ่ะ ฮ่าๆๆๆ’
‘แซมเปิ้ลมาซักหน่อยดิ ฉันอยากรู้อ่ะ’
‘ก็...ฉันอยากไปเกาะเจจู เอเวอร์แลนด์ เกาะนามิ นัมซานทาวเวอร์ ลอตเต้เวิร์ลด ไปญี่ปุ่นด้วย แล้วก็...’
‘โอยๆ พอละๆ รู้แล้วคร้าบว่าเยอะจริงๆ เดี๋ยววันหลังฉันจะพานายไปทุกที่เลยดีป่ะ ฮ่าๆๆๆ’
ร่างสูงหัวเราะร่าก่อนจะยกมือมาลูบหัวคนรักอย่างอ่อนโยน...
รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นที่มุมปากบางเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสัมผัสที่อีกคนมักจะมอบให้เขาเสมอ
สัมผัสอ่อนโยนที่คอยปลอบโยนเวลาเขาท้อใจ และสัมผัสที่ทำให้เขามีความสุขได้เสมอ
“ไหนนายบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวไงดูจุนนา...”
“กลับมาทำตามสัญญาก่อนสิ ฮึก นายมันใจร้าย...นายมัน...ฮึก...ผิดสัญญา”
ม่านน้ำตาพังลงในที่สุด ร่างบางร้องไห้ออกมาเบาๆพลางสะอื้นเป็นระยะๆ ปากก็พร่ำเรียกหาใครอีกคน
คนที่สัญญา..ว่าจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน
สัญญา...ว่าจะไปเดินเล่นริมทะเลด้วยกัน
คนที่สัญญา...ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
“ไหนนายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไหนไง...ดูจุน...”
ขาบอบบางทั้งสองทรุดลงกับพื้นช้าๆ แขนเล็กโอบกอดสมุดเล่มหนาไว้ในอกแน่น
เสียงสะอื้นเบาๆดังออกจากปากบางที่ซีดและแห้งผากอย่างต่อเนื่อง น้ำตาใสๆยังคงถูกปลดปล่อยออกมาไม่หยุด
“ไม่มีนาย..แล้วฉันจะอยู่ยังไง...?”
‘ก๊อกๆๆ’
เสียงเคาะเบาๆที่หน้าประตูเรียกร่างเล็กให้ได้สติ ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาลวกๆและลุกไปเปิดประตู
“พร้อมรึยังจ๊ะ?”
“อ่อ...คุณป้า สวัสดีครับ”
โยซอบยิ้มบางๆก่อนจะโค้งให้หญิงวัยกลางคนข้างหน้าเล็กน้อย
“ไปกันเถอะจ้ะ...งานจะเริ่มแล้วนะ”
“ค..ครับ ซักครู่นะครับ”
โค้งให้เบาๆอีกครั้ง ก่อนจะเอาสมุดเล่มหนาไปวางไว้ที่เดิมของมันและก้าวออกจากห้องไปช้าๆ
‘แอ๊ด...’
ประตูไม้สีขาวสนิทถูกเปิดออกก่อนจะปรากฏภาพชายหนุ่มร่างเล็กในสูทสีขาวสะอาด
ขาเล็กค่อยๆก้าวไปตามพรมสีแดงขอบทองที่ปูยาวทอดไปบนพื้นช้าๆ มือที่ประคองช่อดอกลิลลี่ไว้สั่นเล็กน้อย
ออร์แกนเริ่มบรรเลงเพลงเวดดิ้ง มาร์ช แต่เสียงที่เปล่งออกมามันกลับดูหม่นหมองผิดปกติ
สายตาทุกคู่หันมองผู้มาใหม่เงียบๆ จนร่างบางหยุดยืนลงหน้าหลวงพ่อหน้าตาใจดีประจำโบสถ์ที่ยืนยิ้มให้เขาอยู่ตั้งแต่แรก
“ลูกแน่ใจนะ...ว่าทำได้”
“ครับ...เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”
ร่างบางยิ้มฝืนๆให้บาทหลวง ก่อนอีกคนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจและหันไปเปิดหนังสือเล่มหนาบนแท่นขึ้น
“พวกเราทุกคนมารวมตัวกันในวันนี้ เพื่อเป็นพยานในพิธีสมรสของนายยุนดูจุนกับยังโยซอบ...
บาทหลวงกล่าวเสียงเบา ร่างบางพยักหน้ารับรู้เล็กน้อย และบทพูดต่างๆนาๆก็ถูกท่องออกมาเรื่อยๆ
แต่มันกลับไม่ได้เข้าไปในหัวของร่างเล็กตรงหน้าแท่นพิธีเลยซักนิด...
‘เอ่อ...หนูโยซอบจ๊ะ ป้าเป็นแม่ขของดูจุนนะ..’
‘ค..ครับ?’
ร่างเล็กบนเตียงผู้ป่วยอุทานเสียงแหบ ก่อนจะหันหน้าไปมองผู้เยี่ยมเยียนคนใหม่ด้วยแววตาสั่นไหว
‘ผ..ผม ผมขอโทษ...ผมขอโทษจริงๆครับ ฮึก...ดูจุน...เค้าจากไป..ก็เพราะผม
คุณป้าจะว่าอะไรผมก็ได้... จะให้ผมรับผิดชอบอะไรก็ได้..ฮึก..’
มืองสองข้างถูกยกขึ้นพนมอย่างยากเย็น ก่อนร่างบางจะเอ่ยปากพูดเสียงสั่น
‘เดี๋ยวจ้ะโยซอบ... ป้าไม่ได้จะมาทำอะไรอย่างที่โยซอบคิดหรอกนะจ๊ะ โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวลูก’
มือที่เหี่ยวเล็กน้อยของหญิงวัยกลางคนยกขึ้นกุมมือน้อยๆของโยซอบไว้เบาๆ
ก่อนจะดึงเจ้าตัวเข้ามากอดปลอบพลางลูบหัวเบาๆ
เหมือนกับที่ดุจุนชอบทำไม่มีผิด..
‘ฮึก... เขา...ไปแล้ว... ดูจุน..ไม่อยู่กับผมแล้ว...’
หญิงสาวยกยิ้มอย่างเห็นใจเมื่อร่างบางในอ้อมกอดพูดไปสะอื้นไปราวกํบเด็กน้อย
‘อย่าร้องสิจ๊ะ... ถ้าลูกชายป้ามาเห็นหนูร้องไห้แบบนี้เค้าจะเสียใจเอาได้นะรู้มั้ยคะ’
‘จริงด้วย.. ฮึก... ผมต้อง.. หยุดร้องไห้...’
‘ใช่แล้ว... ดีมากค่ะโยซอบ’
มืออุ่นๆยกขึ้นลูบน้ำตาออกจากแก้มที่ซีดเผือดผิดไปจากเดิมเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้
‘อย่างนี้สิ... ถึงจะสมกับเป็นเจ้าสาวของยุนดูจุนหน่อย’
‘ค...ครับ?’
‘อ่า... จริงด้วย หนูยังไม่รู้เรื่องนี้สินะ ดูจุนนะดูจุน ชอบทำเซอร์ไพรส์ตลอด ดูซิ’
‘อ..มีอะไรหรอครับคุณป้า?’
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างสับสน แววตาใสแฝงแววอยากรู้อย่างเห็นได้ชัด
‘ก็ตั้งแต่ที่ดูจุนกับหนูเริ่มคบกันได้ใหม่ๆน่ะ ดูจุนเค้าก็เมล์มาคุยกับป้ากับพ่อของเค้าบ่อยมากๆ’
‘เค้าเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ไม่หยุดเลยนะรู้มั้ย’
‘แต่มันก็ทำให้ป้ากับพ่อของดุจุนรู้...ว่าเค้ารักหนูมากแค่ไหน’
‘จนไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา...ก็มีอีเมล์อีกชุดนึงส่งมา’
‘ในนั้นน่ะ ไม่ได้มีอะไรเขียนไว้ยาวเหยียดเหมือนฉบับก่อนๆ’
‘แต่หนูรู้มั้ยว่ามันเขียนไว้ว่าอะไร’
‘ม..ไม่รู้ครับ’
‘มันเขียนไว้ว่า... เตรียมตัวให้พร้อมนะ อาทิตย์หน้าผมจะพาโยซอบไปหา’
‘ผมจะขอโยซอบแต่งงาน’
“ฮึก...”
โยซอบยิ้มให้เรื่องเมื่อเดือนก่อนเล็กน้อย ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆไม่ให้น้ำตาที่เริ่มก่อตัวอีกครั้งไหลลงมา
“โยซอบ...”
“ยังโยซอบ...”
“ค..ครับ?”
เสียงเรียกปลุกร่างบางขึ้นจากภวังค์ เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดขอบตาเบาๆ
แต่กลับต้องลดมือลง เพราะนึกขึ้นได้ว่าเครื่องสำอางค์บางๆบนใบหน้าอาจจะลอกออกมาได้
“ไหวรึเปล่าลูก?”
“ว..ไหวครับ ต่อเลยครับหลวงพ่อ”
ส่งยิ้มบางๆให้คนข้างหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยไม่ให้น้ำตาไหลลงมา
เจ้าสาวที่ไหนเค้าร้องไห้วันแต่งงานกันบ้างล่ะ..?
“ยังโยซอบ ลูกจะรับนายยุนดูจุนเป็นสามีโดยถูกต้องหรือไม่”
“รับครับ”
“ลูกสัญญาจะรักและดูแลนายยุนดูจุนต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่?”
“รับครับ...”
“งั้น...เชิญเจ้าสาวขึ้นมากล่าวอะไรหน่อยนะ”
ร่างเล็กพยักหน้าตอบไปเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนแท่นพิธีช้าๆ
“สวัสดีครับทุกคน.. วันนี้ฝนตกปรอยๆ หวังว่าทุกคนจะสบายดีนะครับ”
“พูดจริงๆเลย... ผมก็... ไม่ค่อยสบายอยู่เหมือนกัน ฮะๆ”
“สิบกว่าปีที่ผ่านมา... ทุกวันของผมอยู่ในความมืดมาตลอด”
“ไม่มีเพื่อน.. ไม่มีครอบครัว... ไม่มีใครเลย...”
“จนวันนึงเมื่อสองปีก่อน... วันส่งท้ายปีใหม่พอดี”
“ก็มีแสงหนึ่งส่องเข้ามาในชีวิตของผม”
“แสงนั้น... ชื่อยุนดูจุน”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นเล็กน้อยที่มุมปากเล็ก เมื่อพูดถึงชื่อคนรัก
“ตอนแรก เราก็เป็นเพื่อนข้างห้องดีต่อกัน...”
“ต่อมาเค้าก็คอยมาดูแลผมทุกๆวัน”
“จนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...ความเป็นห่วงที่เค้ามีให้ผม กับความขอบคุณที่ผมมีให้เค้า”
“มันได้แปรเปลี่ยนไปเป็นความรัก... ที่ไม่ใช่ในแบบเพื่อนกับเพื่อน”
“ผมต้องขอบคุณมากจริงๆ...สำหรับทุกๆอย่างที่เขาได้ให้กับผม”
“ขอบคุณ...สำหรับความรักที่มีให้กันมาตลอด”
“ขอบคุณ...ที่ยอมทำทุกอย่าง...เพื่อให้ผมมีความสุข...”
“แม้แต่...ชีวิตของตัวเอง...เขายังยอมยกให้ผมเลย...”
ไหล่บางสั่นไหวจากแรงสะอื้น ก่อนจะเสียงในไมโครโฟนจะเงียบไป
รวมทั้งทุกคนในโบสถ์ที่ต่างมองมาที่ร่างเล็กเงียบๆอย่างเห็นใจ
“ต่อไป...เชิญสวมแหวนกันได้เลย”
บาทหลวงเข้ามาประคองร่างเล็กที่ใกล้หมดแรงยืนเข้าเต็มที
ก่อนจะค่อยๆพยุงอีกคนไปยังโลงไม้สีน้ำตาลเข้มไม่ห่างจากแท่นมากนัก
“สวัสดีตอนบ่ายนะ...ดูจุนนา”
ยิ้มบางๆให้อีกคนเล็กน้อย ก่อนจะยกมือลูบใบหน้าหล่อเหลาที่หลับตาพริ้มและอมยิ้มน้อยๆ
ใบหน้าที่เคยแต่ได้สัมผัส...
ใบหน้าที่อยากมองเห็นมาตลอด...
วันนี้...เขาได้มาเห็นและสัมผัสจริงๆซักที...
แต่ก็ทำได้แค่นั้น....
“ฉันเลือกแหวนใหม่มานะ เค้าบอกว่าวันนั้น... แหวนของนายมันหล่นหายไปในรถแล้วหาไม่เจอ”
“แถมร้านที่เราซื้อมา...ก็ปิดไปแล้วด้วย...”
“นายคง...ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”
มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าคนรักเบาๆและยิ้มบางๆทั้งน้ำตา
“ฉันมันแย่ชะมัดเลย... ร้องไห้อีกแล้ว...”
หัวเราะเจื่อนๆก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างเบามือ
อายไลน์เนอร์ลอกออกมาเป็นปื้นเล็กๆ แต่เขาคงไม่มีจิตใจจะมาสนใจอีกแล้วล่ะ...
“ปกติ...นายจะเป็นคนเช็ดน้ำตาให้ฉัน...”
“มันไม่ชินเลยแฮะ... ฮะๆ”
ยกยิ้มน้อยๆพลางมองหน้าร่างสูงตรงหน้าอย่างคิดถึง
“ฉันคิดถึงนายนะดูจุนนา...”
“แล้วก็... ฉันรักนาย ข้อนี้นายคงรู้...”
“ฉันขอโทษที่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนายไม่ได้....”
“แต่จะให้ไปรักคนอื่นที่ไม่ใช่นาย... ฉันคงทำไม่ได้หรอก...”
“แถมนายก็ไม่รักษาสัญญาที่จะพาฉันไปเที่ยวทะเลด้วยจริงมั้ย? เพราะฉะนั้นเจ๊ากันนะ”
มุมปากบางยิ้มขึ้นกว้างกว่าปกติ ราวกับกำลังคุยอยู่กับอีกคนจริงๆ
“ฉันไม่อยากให้พิธีวันนี้จบเลย”
“เพราะเดี๋ยว..เค้าก็จะเอานายไปแล้ว”
“นายจะ...จากฉันไปจริงๆแล้ว...ฮึก..”
รอยยิ้มหุบลงช้าๆและแทนที่ด้วยน้ำตา เมื่อนึกถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้น
‘การจากลา’จริงๆน่ะ...
“เอาล่ะ...ฉันขอมือนายหน่อยนะ ฮึบ..”
มือเล็กเอื้อมไปดึงข้อมือหนาของอีกคนเล็กน้อย ก่อนจะหันไปรับแหวนจากเด็กน้อยในชุดเดรสสีครีม
โยซอบยิ้มและยกมือขึ้นลูบหัวเด็กคนนั้นเบาๆ และะค่อยๆสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางซ้ายของร่างสูง
“หลับให้สบายนะ...ดูจุนนา...”
โน้มตัวลงจูบริมฝีปากหนาของอีกคนอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนจะก้มลงกอดอีกคนแน่นราวกับไม่อยากจากไปไหน แล้วผละตัวออกมายิ้มสวยให้อีกคนเป็นการอำลา
พยายามยิ้มให้ดูมีความสุข... ราวกับจะบอกว่าไม่ต้องห่วง
ราวกับจะบอกว่าเขาสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
ทั้งๆที่มัน...ไม่จริงซักนิด...
“ไว้เรา...ค่อยเจอกันใหม่...นะ”
ผละตัวออกมาอย่างยากลำบาก ก่อนจะเดินหลีกตัวออกมานอกโบสถ์อย่างรวดเร็ว...
ทนไม่ได้หรอก...
ให้อยู่มองคนอื่นเอาตัวดูจุนไปจากเขา...
เขาทนไม่ไหวหรอก...
‘ตึก... ตึก... ตึก...’
ขาทั้งสองค่อยๆชะลอความเร็วลงเมื่อวิ่งออกมาจากโบสถ์ได้ซํกพัก
สายลมเย็นๆพัดโอบล้อมตัวเขาไปช้าๆ
ราวกับ...ใครอีกคนบนฟ้า...กำลังโอบกอดเขาอยู่..
“ดูจุนนา...นั่นนายหรอ?”
หันมองรอบตัวอย่างตกใจ หวังจะได้เจอเจ้าของชื่อนั้นอีกซักครั้ง...
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ...ว่ามันเป็นไปไม่ได้..
“ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้นายอยู่ที่ไหน”
ร่างบางก้มลงมองแหวนสีเงินเกลี้ยงบนนิ้วนางซ้ายของตนเงียบๆก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ
“ไม่รู้หรอกนะ...ว่านายจะได้ยินฉันมั้ย”
“แต่รู้ไว้นะ...”
“ไม่ว่าจะอีกกี่ปีกี่ชาติ... ฉันก็รักนายได้แค่คนเดียว...ยุนดูจุน”
THE END
อยากได้ภาคต่ออีกใช่มะ...
มีหรือไม่มีขึ้นอยู่กับรีดเดอร์ทุกคนนะครับผม
เม้นดีเป็นศรีแก่ไรเตอร์ฮะ -..-
:)�Shalunla
ความคิดเห็น