คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
INTRO
“อยู่ไหนวะเนี่ย...” ผมบ่นพึมพำออกมาระหว่างสองขาก็ก้าวไปเรื่อยๆตามทางเดินระหว่างหอพักชายของมหาลัย ก็ไม่ใช่อะไรหรอก กำลังตามหาไอ้ห้องพักที่ประกาศให้เช่าอยู่บนกระดาษในมือผมเนี่ยแหละ
ห้องพักแชร์ เจ้าของปัจจุบันหนึ่งคน มีสองห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องเก็บของ พื้นที่ใช้สอยคนละครึ่ง ครึ่งจริงๆเด๊ะ
รับประกัน!! ติดต่อเบอร์ 08X-XXX-XXXX ข้อตกลงอื่นๆตัดสินใจอีกทีตามหน้าตาและนิสัยผู้เช่า ไม่พอใจอยู่ไม่ได้ ย้ายออกได้คืนเงิน
คำโฆษณาที่ดูจะเห็นแก่ตัวและไม่น่าซื้อที่สุดในโลกตามมาด้วยที่อยู่ของหอทำให้ผมต้องขมวดคิ้วลงอีกครั้ง
นี่ถ้าผมไม่เอาเบนซ์ของป๊าไปชนเสาไฟฟ้ามาเมื่อเดือนนึงก่อนเปิดเทอม ป่านนี้ผมคงไม่ต้องมาทรมานทรกรรมแย่งห้องพักกับชาวบ้านเค้าแบบนี้หรอก เอาเวลาไปนั่งตากแอร์ปลูกผักในพีเอสพีดีกว่าเยอะ=w=
แล้วถ้าถามสาเหตุที่ผมต้องมาตายรังกับห้องแชร์เจ้าของดูกวนตีนตั้งแต่อ่านคำโฆษณานี่ล่ะก็... มองไปทางนู้นสิครับ... ฝูงคนหรืออะไรก็ไม่รู้กรูกันอยู่เต็มหน้าบอร์ดประกาศห้องพักว่าง ถ้ามองไกลๆคงคิดว่าอีแร้งแย้งเนื้อ...โอย คุณชายยุนไม่อยากเข้าไปสุงสิง= =”
ใช่! จะว่าไปผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย กราบสวัสดีครับ (_ _) ผมยุนดูจุน อายุยี่สิบหมาดๆ อย่างที่เห็นว่าเพิ่งมามหาลัยตัวเปล่า ทำไงได้ ก็วันนี้ป๊ากับม๊าเพิ่งถีบตูดผมออกมาจากคฤหาสน์แสนรัก ไม่มีอะไรติดตัวมาซักอย่าง ยกเว้นบัตรเครดิต (ที่แน่นอน...โดนตัดวงเงินเรียบ)
ผมอยู่คณะวิศวะครับ คณะคนหล่อ อะเฮอะๆๆ =w= ส่วนที่ๆเรายืนอยู่คือแคมปัสของมหาลัยชายล้วน โซลยูนิเวอร์ซิตี้นั่นเอง... โอเค ที่เหลือไปหาชื่อผมในกูเกิ้ลเอาแล้วกัน
‘กึก’
“เนเวอร์แลนด์... เหี้ยชื่อยังกะบาร์เกย์” ผมเงยหน้ามองป้ายชื่อหอสีม่วงครึ้มประดับขนไม้รุ่งริ่งนั่นด้วยสายตาหยะแหยงพอสมควร
คือรูปร่างก็น่ากลัวแล้วนะ ชื่อหอนี่ยังกะเข้าไปแล้วจะไม่ได้ออกมาซิงๆ คิดถูกรึเปล่าวะที่มา?
แต่คิดไปคิดมาก็ไม่มีที่ไหนให้ไปแล้วด้วย...ครับ...คนหล่อเข้าใจคนหล่อจะดูแลซิงตัวเองดีๆแล้วกัน สวดมนตร์เผื่อผมด้วยนะทุกคน
หลังจากตริตรองอย่างแน่ใจแล้วว่าคงไม่มีที่อื่นให้ไปต่อ ผมก็สูดหายใจสองสามครั้งแล้วดันประตูกระจกหน้าหอเข้าไป เอ...จะว่าไปข้างในก็ไม่ได้แย่มากนะ สะอาดดี ถือว่าสะอาดมากเลยด้วยซ้ำ ขนาดผนังก็ทาสีขาว แถมพื้นก็เป็นหินแกรนิตสีเทาอ่อน แต่มันกลับดูขาวสะอาดเหมือนมีคนคอยทำความสะอาดมันทุกวัน
สะอาดจนเหมือน...ผู้ชายไม่ได้ทำความสะอาดเอง...
ช...ช...เชี่ย...หรือว่า
“อ...อ๊า แรง..ร..แรงอีก อ...อึก” แล้วเสียงๆหนึ่งก็ดังแว่วมาจากห้องๆหนึ่งอีกฝั่งผนัง ทำเอาขนแขนขนขาผมลุกซู่ คือไอ้เสียงร้องก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่อาการผนังเขย่าจนกรอบรูปที่ห้อยอยู่สั่นแทบตกลงมานี่ทำผมเดินไม่ออก
สงสัยที่คิดมันจะเป็นจริงแล้วล่ะป๊าม๊าเอ๋ยTT^TT
“เฮ้ยนายน่ะ!! มานี่เร็วๆ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ก่อนแรงฉุดที่เยอะพอจะทำให้ผมเซตามเจ้าตัวเข้าไปในห้องได้จะดึงผมเข้าไปในประตูห้องสีฟ้าใกล้ๆ และปิดลงดังปังเมื่อเจ้าตัวยัดผมเข้าห้องเรียบร้อย
“ย่าห์! คิดยังไงเนี่ยไปยืนเอ๋อแดกกลางทางเดิน เดี๋ยวก็โดนพวกเคะหื่นๆฉุดไปหรอก...เฮ่ย เหม่อไร เฮ้ย!!” คนตัวเล็กนั่งย่อตัวลงให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับผมที่นั่งเข่าอ่อนหมดสภาพพิงกำแพงอยู่อย่างนั้นแล้วตบหน้าผมสองสามครั้งพอให้ได้สติ
“อ...เอ่อ ขอบใจ แล้ว...นายพูดอะไรเรื่องเคะหื่น...? หมายถึงห้องที่มีกรอบรูปนั่นน่ะเหรอ?”
“อ่อ...เด็กใหม่สินะ งั้นก็อย่ารู้เลย ออกไปเถอะ คนอย่างนายไม่ควรมาอยู่ในหออย่างนี้” ร่างบางในเสื้อยืดสกรีนลายการ์ตูนกับกางเกงบอลขาสั้นพยักหน้าเออออก่อนจะตบบ่าผมสองสามครั้ง
“แต่...ฉันจะมาเช่าห้องนี่ ห้องเนี้ย...” ผมพูดพลางยกกระดาษสีเหลืองอ๋อยในมือขึ้นโชว์เผื่อนอีกคนจะช่วยอะไรได้บ้าง และอาการตาแป๋วกับรอยยิ้มกว้างแทบถึงหูนั่นคงหมายความว่าคนตรงหน้านี่จะช่วยผมได้เยอะใช่มั้ย= =?
“จริงอ่ะๆๆๆๆ มาเช่าห้องจริงอ่ะ? รู้มั้ยๆ ห้องนี้น่ะห้องฉันเอง โหยนี่คิดว่าจะไม่มีคนมาเช่าซะแล้วนะเนี่ย” คนตัวเล็กเปลี่ยนมาจ้อฉอดๆ ก่อนจะจัดการพยุงผมขึ้นนั่งแล้วเทน้ำมาให้เปิดพัดลมจ่อหน้าซะเสร็จสรรพ
“โอเค ฉันชื่อยังโยซอบ อายุยี่สิบ อยู่คณะคหกรรม ยินดีที่ได้รู้จัก” ร่างเล็กนั่งลงตรงข้ามกับผม ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้ก่อนจะยื่นมาเชคแฮนด์กับผมตามมารยาท ผมยกมือจับมือเขาตอบก่อนจะเริ่มเปิดประเด็นเรื่องห้องพักขึ้นมาก่อน
“เรื่องราคา...”
“ราคาน่ะยังไม่ต้องถาม ฉันจะดูความประพฤตินายก่อน บ้านฉันรวยจะที่จะจ่ายห้องเองได้ และดูจากหน้าแล้วนายน่าจะรวยกว่าฉัน ดังนั้นเก็บเงินไว้ซื้ออาหารเลี้ยงฉันจะดีกว่า”
“อ...อ่อ โอเค” ผมพยักหน้าเอือมๆ แต่ก็โอเคล่ะนะ อย่างน้อยก็ยังไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเช่ามาก แล้วดูคนชื่อโยซอบอะไรนี่จะกินไม่เก่งเท่าไหร่ คงเลี้ยงข้าวไม่แพงนักหรอก= =
“เอ้อ ในฐานะที่นายเป็นเจ้าบ้าน มีกฏอะไรที่ฉันต้องทำตามมั้ย?”
“อืม...ดูจากหน้าแล้ว นายคงไม่ใช่พวกเดียวกับฉัน...”
“ฮะ อะไร= =?”
“ก็...โอเค งั้นฉันมีกฏสองสามข้อ”
“ว่ามา”
“ข้อแรก...ห้องนอนของนายนายจะดูแลมันยังไงก็ได้ แต่ห้องน้ำและทุกห้องที่ใช้ร่วมกัน กรุณาดูแลมันให้สะอาดเอี่ยมอ่องที่สุด อย่างที่ฉันบอกว่าฉันบ้านรวย ฉันไม่ชอบเห็นอะไรรกสายตาและนายก็รวยดังนั้น คงจะมีมาตรฐานการดูแลความสะอาดสูงพอสมควร”
“เอ่อ...”
“ข้อสอง ฉันเข้านอนห้าทุ่ม ตื่นเจ็ดโมง ถ้านายเข้านอนดึกแล้วรบกวนการนอนของฉัน หรือตื่นเข้ามาทำเสียงโช้งเช้งโวยวาย เตรียมเก็บของออกจากห้องได้เลย”
“อ่าฮะ”
“ข้อสาม สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ฉันไม่ใช่พวกเคะที่พาผู้ชายเข้าห้องเรื่องนี้ไม่ต้องห่วง แต่ห้องนอนฝั่งนายคนข้างๆชอบลากผู้ชายมาไม่ซ้ำหน้า ทนไม่ได้ก็ออกไปซะ”
“ผู้ชาย...ลาก...ผ...ผู้ชาย?”
“เดี๋ยวก่อน! เพราะนายยังฟังฉันพูดไม่จบ ข้อสุดท้ายกฏที่สำคัญที่สุด”
“...” ผมกลืนน้ำลายแล้วจ้องตากลมโตของอีกคนไม่กระพริบ รู้สึกถึงออร่าความซวยที่จะลอยออกมาพร้อมการขยับปากพูดครั้งต่อไปของคนข้างหน้า
“ตั้งแต่นายก้าวเท้าเข้ามาในหอนี้แล้ว ถ้าไม่มีห้องอยู่...นายไม่มีทางได้กลับออกไปมือเปล่า ดังนั้นถ้ายังไม่อยากโดนปล้ำ ยอมจ่ายค่าห้องมาอยู่กับฉันซะเถอะ”
“ห...หา?”
“และถ้านายยังไม่รู้...”
“...”
“หอนี้น่ะ มันหอรวมเกย์หน้าตาดี...ซึ่งแน่นอนฉันเป็นหนึ่งในนั้น โฮะๆๆๆ” โยซอบพูดมาหน้าตาเฉยก่อนจะหัวเราะหลงตัวเองดังลั่น
“เข้าเรื่อง!! คือสังคมของหอเนี้ย”
“ใครไม่ใช่เกย์...ใครทนเกย์ไม่ได้...”
“อย่าหวังจะได้ออกไปซิงๆ” โยซอบพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ร่างเล็กเท้าแขนกับโต๊ะและโน้มตัวมากระซิบประโยคสุดท้ายห่างจากหน้าผมไปไม่กี่เซนต์
“เข้าใจป่ะเบ่บี๋?”
ความคิดเห็น