เดอะ ไวท์โรด : บันทึกลับเฉพาะของ คีตาร์

เนื้อเรื่อง

ขอบอกนะครับ ว่าเรื่องนี้นะ ผมแต่งตามความคิดของผม

 
มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงค่อนข้างน้อย


จะจริงก็แค่เรื่องที่ คีตาร์ ชอบโนอาร์เท่านั้นแหละครับ อิอิ


ขอให้อ่านให้สนุกนะครับ
 

แล้วถ้าคอมเม้นท์ให้ผมด้วยก็จะขอบพระคุณหลายๆ


************************************************


คุณเคยแอบรักเพื่อนสนิทบ้างหรือเปล่า

ถ้าถามว่ามีใครบ้างที่แอบรักเพื่อนสนิท ฉันก็คงเป็น 1 ในนั้น

ฉัน คีตาร์ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดเลยว่า ชาตินี้จะตกหลุมรักใครง่ายๆเช่นนี้

ถ้าถามว่าฉันรู้จักเค้าคนที่ตั้งแต่เมื่อไหร่ คงต้องบอกว่า

นานจนจำไม่ได้แล้วนะเนี่ย ก็ตอนนี้ฉันอยู่ ปี 1 แล้วนี่นา

แต่ถ้าจะให้ถามว่า ฉันรู้จักเค้าที่ไหน ต้องบอกว่า ที่นี่แหละ โรงเรียนไวท์โรด

พ่อกับแม่อยากจะให้ฉันเข้าเอพลิเครด เพราะพ่อกับแม่จบมาจากที่นั่น

แต่ตอนนั้น ฉันเกิดคิดอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เลยบอกไปว่า อยากจะเข้าไวท์โรดมากกว่า

พ่อกับแม่ก็ต้องตามใจฉันอะนะ เพราะฉันมันลูกสาวคนเดียวของท่าน

แล้วฉันคนนี้ก็ได้เจอเขา โนอาร์ โพรวิส เด็กชายผู้เย็นชา

เห็นครั้งแรก ฉันคิดว่า อยากจะเป็นเพื่อนกับเขา เพราะตอนนั้น ฉันมีเพื่อนคนเดียว

คือ ซามิตี้

แล้วยิ่งได้เห็นว่า เขาเก่งแค่ไหน ฉันก็ยิ่งอยากจะรู้จักกับเขามากยิ่งขึ้น

แต่จะทำอย่างไรดีละ ก็ฉันมันเป็นผู้หญิงนี่นา บางทีเขาอาจจะไม่ชอบก็ได้

ทางออกที่ฉันคิดว่า ดีที่สุดในตอนนั้น คือ การเป็น สาวห้าว ( ทอมนั่นแหละนะ )

ฉันเลยต้องปรับเปลี่ยนตัวเองเล็กน้อย ไม่สิ หลายเรื่องเลยแหละ

ซึ่งฉันก็ต้องขอบคุณซามิตี้เป็นอย่างมาก ที่คอยช่วยฉันในเรื่องนี้

จนในที่สุด ฉันก็ได้เป็นเพื่อนกับเขาผู้นี้ โนอาร์ โพรวิส

อาจจะเป็นเพราะ ฉันเก่ง มีความสามรถอยู่แล้ว และอาจจะเป็นเพราะว่า

ฉันกับเขามีหลายๆอย่างที่เหมือนกัน เราจึงเข้ากันได้

จนเมื่อตอน ม.1 ฉันก็เพิ่งได้รู้ว่า เขาเป็นแวซิมเมท

ถ้าถามว่าฉันรังเกียจเขาที่เป็นแวซิมเมทไหม ฉันตอบออกมาจากใจจริงเลย ว่า ไม่

และฉันก็ไม่เคยสงสาร หรือ เห็นใจเขาด้วย เพราะฉันรู้ว่า เขาคนนี้ไม่ต้องการความ
เห็นใจจากใคร

แต่ในใจลึกๆ ฉันอยากจะร้องไห้แทนเขาเหลือเกิน แต่ฉันก็ทำไมได้

มันเป็นความผิดพลาด ที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขาเลยแม้แต่น้อย

แต่ทำไม เขาต้องเป็นคนรับความผิดครั้งนี้ด้วย

ฉันยังเป็นเพื่อนกับเขาอยู่ ฉันจะอยู่เคียงข้างเขา และจะอยู่อย่างนี้ต่อไปให้นานที่สุด
เท่าที่จะทำได้

ฉันเกลียดทุกคนที่ว่าร้ายเขา ฉันเกลียดทุกคนที่มองเขาด้วยสายตารังเกียจ ฉันเกลียดเหลือเกิน

แต่ทำไม เขาถึงไม่เคยออกมาเกลียดแทนฉันบ้างเลยนะ

เขาเคยพูดกับฉันอย่างอ่อนโยนไหม คำตอบคือ ไม่

เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา มองด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ฉันไม่เคยว่าอะไรเขา

จนเมื่อเขาได้หายตัวไปในงานประลองตอน ม.6 ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ที่จะทำให้เขากลับมา

ฉันพยายามบอกกับตัวเองว่า เขามีความสามรถน่า ยังไงก็ต้องกลับมาได้อยู่แล้ว

แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันคิดทบทวนอยู่นาน ก่อนจะแบกหน้าไปขอร้องรีเมียส คนที่คิดว่า
คงไม่มีทางญาติดีด้วยได้แน่

แต่พอได้เดินทางไปกับเขา ฉันก็รู้สึกว่า เขาเป็นเพื่อนที่ดีนะ ห่วงใยลูกทีมอย่างมาก

นิสัยอย่างนี้คงไม่แปลกที่จะได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียน

แต่ฉันก็ไม่เคยไปบอกเขานะ ว่า "รีเมียส นายนิสัยดีมากเลย ฉันขอบคุณนะที่ให้ฉันร่วมเดินทางมาด้วย"ฝันไปเถอะว่าจะเห็นคนอย่างฉันพูดอย่างนี้

จนเมื่อฉันได้พบกับโนอาร์ น้ำตาของฉันก็ไหล แต่ว่าไหลภายในใจนะ

ทำไมฉันถึงไม่เอะใจนะ ว่าเดย์วอ คนนั้นคือโนอาร์

ทั้งที่บุคลิกของเขาช่างเหมือนกับโนอาร์เหลือเกิน แต่ฉันกลับจำเขาไม่ได้

ฉันคงต้องกลับไปดูใจตัวเองใหม่แล้วละ

จนเมื่อมาถึงทุกวันนี้ ฉันว่าฉันรักเขาเข้าแล้วละ

ฉันเริ่มรักเขาตอนไหนละ เอ ตอบไม่ได้เหมือนกันแหะ

ก็คนมันเป็นเพื่อนสนิทกันมานานนี่นา จะเกิดความรักขึ้นมันก็คงไม่แปลก

ฉันต้องปิดบังความรักของฉันไม่ให้เขารู้ เพราะถ้าเขารู้ ทุกอย่างที่ฉันทำไปก็จะสูญเปล่าทันที

ถ้าเขารู้ เขาก็คงแยกตัวออกห่างฉัน เพราะคิดว่า ความรักระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้

ฉันไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเขารักฉัน เพราะคนอย่างฉันเนี่ยนะ จะมีใครมารัก เหอะ ไม่มีทางหรอก

ขอให้ฉันได้รักเขาข้างเดียว ฉันก็พอใจแล้ว

เพียงแค่ขอให้ฉันได้รักเขาข้างเดียวอย่างนี้ตลอดไป ฉันก็จะไม่ขออะไรอีกแล้วละ

คงจะไม่มีใครคิดว่า ทอมอย่างฉันจะรักผู้ชาย

แต่มันก็เป็นไปแล้วนี่ แล้วฉันอยากจะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งนะ

ความจริงฉันไม่ใช่ทอมหรอกน่า ฉันเป็นแค่สาวห้าวเท่านั้นแหละ

เอาความเป็นทอมมาบังหน้าไว้เท่านั้นเอง เอาไว้ปกปิดความลับไง

แต่เชื่อฉันไหมละ ความลับไม่มีในโลกหรอก

ฉันเตรียมใจไว้แล้วละ ว่าซักวัน เขาต้องรู้แน่ ว่าฉันรักเขา

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็จะปิดไว้ให้เงียบที่สุด

ฉันไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเขาไม่รู้ว่าฉันรักเขา

ทุกคนก็รู้ใช่ไหมว่าเขาเก่งออกขนาดนั้น อ่านใจคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก

หรือว่าเขาอาจจะรู้แล้ว เพียงแต่ไม่พูด

ไม่รู้สิ แต่ฉันก็หลุดมาดให้เขาเห็นหลายครั้งเหมือนกันนะเนี่ย

เรื่องในวันที่เกิดคดีโกลเด้นกายก็ครั้งหนึ่ง ที่ฉันเผลอร้องไห้ให้เขาเห็น

อาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้นะ ที่เขาเห็นฉันร้องไห้

มันก็คงจะจริงอะนะ เพราะฉันไม่เคยให้เขาเห็นฉันร้องไห้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ถ้าจะถามว่า ฉันร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะเหรอ

อืม น่าจะเป็นตอนที่เจ้า เฮอร์บี้ หมาสุดที่รักของฉันตายละมั้ง น่าจะใช่นะ

แต่ตอนนั้นฉันอายุเท่าไหร่นะเหรอ อิอิ ตอนนั้นอยู่ ป.4 อะนะ

เป็นไง นานมากเลยนะเนี่ย ที่ฉันไม่เคยร้องไห้

แล้วเขาคนนั้น ก็กอดฉัน ไม่รู้ว่าเพื่อปลอบหรืออะไรนะ

แต่อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน

ฉันอยากจะอยู่อย่างนั้นไปนานๆ แค่นี้ก็มีความสุขไปหลายสิบปีแล้ว

น้ำเสียงที่เขาพูดกับฉันตอนไหนอบอุ่นที่สุดนะเหรอ

อืม ตอนคริสต์มาสไงละ ฉันอยากจะพูดกับเขาเหลือเกิน

หมายถึง พูดต่อหน้าอะนะ แต่ก็ทำได้เพียง พูดผ่านนาฬิกา

แต่แค่นั้นฉันก็อายุยืนไปอีก 10 ปีแล้วละ

อีก 1 เดือนจะถึงวันเกิดของฉันแล้วละ ฉันไม่เคยหวังเลยว่าเขาจะให้ของขวัญวันเกิด
ฉัน

ปีที่แล้ว วันเกิดของฉันมันอยู่ในช่วงสงคราม ฉันเลยไม่ได้ของขวัญจากใครทั้งสิ้น

แม้แต่พวกรีเมียสยังไม่รู้เลย ว่าวันนั้นเป็นวันเกิดฉัน

ถ้าถามว่า ปีก่อนโน่นนะเหรอ โนอาร์ก็ไม่ได้อะไรอีกเหมือนเคย

เขาแค่พูดว่า "สุขสันต์วันเกิด" เท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่ได้เป็นเสียงที่อ่อนโยนนักหรอก
นะ

ฉันไม่รู้ว่า เขาจำวันเกิดของฉันได้เอง หรือว่าซามิตี้แอบไปบอก

ถ้าถามว่า ซามิตี้รู้หรือเปล่าว่าฉันแอบชอบโนอาร์ เอ ฉันจะตอบยังไงดีละเนี่ย

ก็ฉันไม่เคยบอกเธอนะ ว่าฉันชอบโนอาร์ และเธอก็ไม่เคยถาม

แต่คงเป็นเพราะเราสนิทกันมั้ง เลยทำให้เธอรู้ว่าฉันแอบชอบเขา

ฉันรู้ว่าเธอก็คงอยากช่วยฉันนะ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มากหรอก

แล้วอีกอย่าง ฉันก็ไม่อยากให้เขาคนนั้นรู้ด้วยไง

เฮ้อ~~ฉันคงต้องไปก่อนนะ วอร์ช่าเรียกไปกินข้าวแล้วละ

แล้วซักวัน ที่ฉันกล้าพอ ฉันจะไปบอกเอง ว่าฉันรักเขา

คนๆนี้ที่แอบรักเธอ

                                                                                                                          คีตาร์