คำว่ารัก...ที่ไม่อาจได้ยิน

เนื้อเรื่อง

เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังรื้อค้นอะไรบางอย่างในลิ้นชัก...ทั้งๆ ที่มันเป็นห้องของผม!

แม่แอบเข้ามาในห้องของผมอีกแล้ว! จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งกี่หนว่าห้ามเข้ามาในห้องของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต ผมไม่ได้มีความลับอะไรต้องปิดบัง ผมไม่ได้ซ่อนของอะไรเอาไว้ ผมแค่ต้องการความเป็นส่วนตัว ห้องนี้เป็นอาณาเขตของผม การที่แม่แอบเข้ามาเงียบๆ แบบนี้เป็นการก้าวก่ายสิทธิส่วนบุคคลของผมอย่างร้ายแรง

ผมเกือบจะพลั้งปากตะคอกแม่ออกไปแล้ว แต่เพราะแม่หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากลิ้นชักพอดี ทำให้ผมหยุดชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง แม่ถืออัลบั้มรูปของผม ซึ่งถูกเก็บไว้ล่างสุดของลิ้นชักที่รกรุงรังไปด้วยของใช้จิปาถะ ที่ใช้บ่อยจนไม่อาจเก็บให้เป็นระเบียบได้

รูปภาพเหล่านั้นเป็นรูปของผมตอนเด็กๆ กับครอบครัว มีทั้งรูปของผมที่ยังนอนหลับอุตุอยู่ในเปล รูปของผมที่กำลังหัดเดิน หรือแม้แต่รูปที่พ่อกับแม่พาผมไปเที่ยวทะเลครั้งแรก แม้ว่าผมจะจำเรื่องราวเหล่านั้นไม่ได้ แต่จากสีหน้าของผมที่ปรากฏอยู่ในรูป แสดงว่าตอนนั้นผมมีความสุขมาก แน่นอนว่าสำหรับแม่ก็เช่นกัน

นี่ก็เป็นเวลากว่าสิบห้าปีแล้วที่แม่เลี้ยงดูผมมา ผมรู้อยู่เสมอว่าแม่รักผม แต่ก็ไม่ได้คิดว่านั่นจะเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่มหาศาลสักเท่าไร ไม่เหมือนความรักครั้งแรกของคู่วัยรุ่นหนุ่มสาว ที่ยิ่งใหญ่จนเหมือนโลกทั้งโลกมีแค่เพียงเราสองคน...ผมกับเธอเท่านั้น

นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ ความรักอันแสนหอมหวานและเหมือนจะใหญ่ล้นฟ้านั้นพลังครืนลงในพริบตาเมื่อผมรู้ว่าเธอมีคนอื่น โลกสีชมพูกลับกลายเป็นความมืดมิดในบัดดล ไร้ซึ่งทางออกใดๆ กว่าจะดิ้นรนหาทางออกจนพบแต่ทว่า...นั่นเป็นทางออกที่เลวร้ายเกินไป

มือของแม่สั่นเมื่อพลิกดูรูปใบสุดท้ายในอัลบั้ม ก่อนจะหันมาหยิบสมุดบันทึกของผมที่วางไว้บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ ผมดูออกว่าแม่กลั้นความเสียใจไว้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เปิดดูรูปพวกนั้นแล้ว แต่เมื่อเห็นสมุดเล่มนั้นทำให้ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป น้ำตาของแม่ไหลรินลงมาเป็นสายเมื่อได้อ่านข้อความลาตายที่เขียนไว้ในกระดาษหน้าสุดท้าย

ผมรู้แล้วว่า ไม่มีความรักของผู้ใดที่จะยิ่งใหญ่เท่ากับความรักของแม่ ผมเดินเข้าไปหาแม่อย่างช้าๆ เพื่อที่จะกระซิบบอกคำขอโทษ แต่แม่คงไม่ได้ยิน แม่ไม่อาจรับรู้ได้ว่า ณ ตอนนี้ ผมกำลังยืนอยู่ข้างๆ แม่ ผมจึงได้แต่หวังว่า หากชาติหน้ามีจริง ขอให้ผมได้เกิดมาเป็นลูกของแม่อีกครั้ง

“ผมรักแม่นะครับ”