[Identity V] หนึ่งวันในร่างนาย! <ชาเขียวปิ้งไก่>

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน!

   หลังจากที่ไรท์ได้เล่นเกม Identity V อย่างบ้าคลั่ง และพยายามเก็บลูกเต๋าเอาจิ๊กซอว์มาเปย์น้องชาเขียวอยู่… ไรท์ก็ได้พบว่ามนุษย์คนอื่นๆเขาอวยคู่ Jack x Naib กัน! แม้จะไม่รู้ว่าอวยเพราะอะไรก็เถอะ! แต่พอไปอ่านฟิคแล้วเราก็อวยไปกับเขาด้วย!! (แม้คู่ในดวงใจคือ Kreacher x Emma ก็ตาม… || เรารักโจร~!)

   ข้าน้อยจึงได้ตามหาฟิคอื่นอ่านบ้าง ซึ่ง… เอ่อ... ทั้งแจ๊คทั้งชาเขียวนิสัยไม่เหมือนกันเลยสักฟิค! OH GOD!! 

   คือไรท์อวยว่าทั้งสองเป็นคนแบบ…

   น้องเขียว : หน้าตายแต่วอนส้นพระบาท พร้อมเอาคืนคุณสามีเมื่อมีโอกาส

   แจ๊คปิ้งไก่ : ตามฆ่าน้องเขียวเพียงผู้เดียว เป็นคนอบอุ่นในระดับนึงและชอบยั่วโมโหภรรยาเป็นอย่างมาก ดูๆไปแล้วเหมือนชาเขียวอยู่ในกำมือเขาตลอดเวลา~

   ฉะนั้นในฟิคนี้ทั้งสองจะมีนิสัยในแบบที่เราอวยนะคะ!

   ปล. อาจมีคู่Kreacher x Emmaโผล่มาบ้างตามกิเลสของไรท์เตอร์

   ปล.2 แต่งไปแต่งมา ไรท์ก็เริ่มไม่มั่นใจในตำแหน่งของพวกนางซะแล้ว555

……………………………….………

   สลับร่างกับหมอนั่นน่ะเหรอ?

   ฮะฮะ ไม่เห็นเป็นไรเลย

   อย่างเขาน่ะนะจะกล้าฆ่าคน?

   อย่างเขาน่ะนะจะเป็นฆาตกร?

   ดูยังไงเกมนี้ผมก็ชนะใสๆ

   ห้ะ!? ว่าไงนะ!

   หมอนั่นจะถอดหน้ากากผมเหรอ!?

   ถ้างั้นมันคงไม่จบที่ออกประตูแน่…นายทหารรับจ้าง!!

-Jack The Ripper

   ผมไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้มาก่อน

   แต่ก็ดีแล้วล่ะ

   อยากแก้แค้นแจ๊คมานานมากแล้ว

   คนบ้าอะไรยั่วโมโหผมอยู่ได้

   ไม่เบื่อบ้างรึไง!?

   แต่ว่านะ…

   ถ้าผมสลับร่างกับแจ็คจริง

   งั้นผมก็ถอดหน้ากากเขาได้น่ะสิ!

   ผมจะได้เห็นหน้าเขาแล้วงั้นสิ!

   งานนี้ความลับนายแตกแน่…แจ๊ค

-Naib The Mercenary

เนื้อเรื่อง

  ในห้องทรงลูกบาศก์ขนาดเล็กกระทัดรัดแต่กลับอัดแน่นไปด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มากมายจนลายตา ชายหนุ่มร่างโปร่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวเก่ง ดวงเนตรสีแปลกเพ่งไมองปยังคอมพิวเตอร์ตรงหน้า

   ชายผู้นี้ถูกเรียกว่าGM เนื่องจากเขาเป็นถึงผู้พัฒนาระบบของเกมแนวเอาชีวิตรอดยอดฮิตอย่างเกมIdentity V ซึ่งกำลังโด่งดังและประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก

   และวันนี้…เขาก็ต้องมาทำหน้าที่ของเขา ในการอัปเดตตัวเกมให้มีสิ่งใหม่ๆที่น่าสนใจอย่างอีเว้นท์พิเศษ ตัวละครใหม่ หรือสกินสวยๆให้ผู้เล่นได้เก็บสะสมกันไป

   ชายหนุ่มเริ่มรัวนิ้วลงบนแป้นพิมพ์จนเกิดเสียงกระทบระหว่างปลายเล็บกับคีย์บอร์ดดังแกรก...แกรก...ไปทั่วห้อง ยิ่งเป็นห้องเงียบๆเช่นนี้ เสียงเหล่านี้ยิ่งชัดเจน

   ตัวเลขดิจิตอลบอกเวลา2.00นาฬิกา

   ดวงตาสีรัตติกาลภายใต้กรอบแว่นหนาจับจ้องไปที่หน้าจอและคีย์บอร์ดก็จริง แต่ตอนนี้จิตใจของเขากลับไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเสียเท่าไหร่

   เขาเริ่มง่วง

   เปลือกตาคู่นี้เองก็เริ่มจะหนักขึ้นทุกวินาที การฝืนลืมตาต่อช่างยากลำบากเกินกว่าจะทนไหว ในหัวเริ่มเผลอตัวคิดฟุ่งซ่านพอๆกับดวงตาที่ปรือลงมาจนแทบปิด

   เอาวะ อีกนิดเดียว

   เขาบอกกับตนเองเช่นนั้น พร้อมๆกับที่โค้ดตัวสุดท้ายถูกพิมพ์ลงจนเสร็จสมบูรณ์ เมื่อเห็นว่างานของตนเสร็จเรียบร้อยดีแล้วชายหนุ่งจึงไม่รีรอที่จะปิดคอมแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนแสนรักทันที ก่อนที่จะหลับไปด้วยความรวดเร็ว

   โดยที่หารู้ไม่ว่า…โค้ดที่ถูกพิมพ์ด้วยความง่วงงุนนั่นน่ะ

   มัน–พิมพ์–ผิด!!

………………………………………

   แจ๊คลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง…

   ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าๆตัวหนึ่ง ในคฤหาสน์สยองขวัญหลังหนึ่ง

   และเขาจะไม่แปลกใจเลยสักนิด…หากบนเก้าอี้ข้างๆเขาไม่ปรากฎวิญญาณปริศนาที่โผล่มาแล้วก็จากไป หากที่นั่งอีกสามที่ที่ควรจะว่างเปล่ากลับมีผู้รอดชีวิตคนอื่นๆนั่งอยู่

   และนี่ยังไม่น่าแปลกใจเท่า…

   การที่มีคนเรียกเขาว่านาอิบ!!

   "นาอิบ นายคิดว่ารอบนี้ใครจะเป็นฆาตกร?" เสียงสดใสอย่างสาววัยรุ่นเอ่ยถาม เด็กสาวเจ้าของเรือนผมตัดสั้นสีวอลนัทมองหน้าเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า หมวกฟางแบบชาวไร่ถูกสวมอยู่บนศีรษะของเธอช่างเป็นเอกลักษณ์อันโดดเด่นที่แค่เห็นก็รู้ว่าใครคือเจ้าของ

   เอ็มม่า วู้ดส์ สาวชาวไร่ที่เหล่าฆาตกรหมั่นไส้นักหนากำลังถามเขาว่าฆาตกรในรอบนี้จะเป็นใครเนี่ยนะ!? 

   นี่มันไม่ปกติแล้วววว!!

   แจ๊ครู้… เขารู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้เป็นฆาตกรอีกต่อไป

   เพราะตั้งแต่ที่เขาเห็นเงาสะท้อนของตนผ่านกระจกในห้องโถงใหญ่ ชายหนุ่มก็พบว่าตนมีรูปร่างเหมือนเด็กหนุ่มทั่วๆไปที่ใส่ฮู้ดสีเขียวปกปิดเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเอาไว้…

   ตอนนี้เขาอยู่ในร่างของนาอิบ!!

   ไม่รู้ว่าทำไม อย่างไร หรือเพราะอะไร

   แต่ตอนนี้แจ๊คโคตะระจะสับสนเลย!!

   "ฉันว่ากวาง" ใครบางคนตอบขึ้นก่อนที่แจ๊คจะได้พูดอะไร "ก็วันนี้กวางฟรีนี่นา วันที่นาอิบฟรีกวางจะฟรีด้วย น่าจะมีคนเล่นเยอะ"

   ครีเชอร์ เพียร์สัน หัวขโมยหนุ่มในชุดสีน้ำตาลเข้มว่า ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นโจรแต่เบื้องหลังการขโมยของแต่ละชิ้นของเขากลับทำให้เราไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่าเขาคือคนเลว และเพราะมีประวัติเช่นนี้จึงทำให้ใครต่อใครเรียกด้วยฉายาโรบินฮู้ดแทน

   "นั่นสินะ…คะ" เอ็มม่าตอบเจ้าของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปด้วยความลังเลว่าควรใช้ภาษาสุภาพกับเขาดีหรือไม่ เธอรู้ว่าเธอควรแสดงความเคารพและนอบน้อมต่อครีเชอร์เพราะเขาถือเป็นผู้มีพระคุณต่อเธอในตอนที่เธอไม่มีที่จะไป 

   แต่กลับกัน เธอกลับไม่รู้สึกอย่างสุภาพกับเขามานัก อยากพูดคุยแบบเพื่อนคุณกันมากกว่าเด็กปรึกษาผู้ใหญ่

   "ไม่ต้องสุภาพหรอก คุยแบบปกติน่ะแหละ" เหมือนชายหนุ่มจะรู้ เขาหันมายิ้มให้เธอเล็กน้อย เอ็มม่าจึงยิ้มตอบไปพอเป็นพิธี 

   "อืม" เธอตอบรับ

   "เฮ้อ! แต่ฉันไม่อยากเจอเกมคีปเปอร์เลยจริงๆ" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น เคิร์ธ แฟรงค์ นักสำรวจเจ้าของสมุดพิศวงเอ่ยขึ้นมาหลังจากเงียบมานาน

   "หมอนั่นแม่นจะตาย อย่างกะแชมป์สไนเปอร์โลก" เขาบ่นอุบอิบพร้อมถอนหายใจเบาๆ

   "เอาน่า ก็ดีกว่าเจอพรีเซนเตอร์แป้งเด็กแคร์หรือพ่อครัวปิ้งไก่นะ" ครีเชอร์ส่ายหัวเบาๆ แจ๊คหลุดขำพรืดกับคำว่าพรีเซนเตอร์แป้งเด็กแคร์ที่ใช้เป็นสรรพนามเรียกแทนเกอิชาของเขา แต่ก็จริงดังว่า มิชิโกะน่ะแต่งหน้าขาวราวหิมะเสียขนาดนั้น ถึงจะเป็นวัฒนธรรมของประเทศบ้านเกิดเธอก็เถอะ แต่คนอื่นๆไม่ได้อยู่ญี่ปุ่นเหมือนเธอนี่ การแต่งหน้าเช่นนั้นจึงดูแปลกตาสำหรับทุกๆคนไป

   ส่วนฉายาปิ้งไก่นี่ แจ๊คชินกับการถูกเรียกด้วยฉายานั้นแล้ว ถึงตอนแรกจะหงุดหงิดอยู่บ้างก็ตาม แหม…หมอกนะไม่ใช่ควันจากเตาบาร์บีคิว เรียกซะจากฆาตกรต่อเนื่องสุดสยองกลายเป็นพ่อค้าขายไก่ย่างข้างทางเชียวนะ

   วิ่ว…

   "…?"

   เสียงเล็กๆคล้ายเสียงลมพัดดังขึ้นข้างๆหู แจ๊ครู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นเสียงลมอย่างแน่นอน ยิ่งคฤหาสน์หลังนี้เป็นพื้นที่ปิด มันจะไปมีลมพัดได้อย่างไร

   เมื่อเป็นเช่นนั้นชายหนุ่มในร่างเด็กหนุ่มจึงกวาดสายตามองหาต้นตอของเสียงนั้น จนพบกับจดหมายสีขาวประทับตราสีแดงวางอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แจ๊คมั่นใจว่าตอนแรกด้านหน้าเขามีเพียงจานและปลอกแขนแบบเดียวกับที่ทหารรับจ้างมักใช้ ไม่มีเจ้าจดหมายนี่วางอยู่ด้วย

   ดูเหมือนจะไม่มีใครมองเห็นจดหมายฉบับนี้นอกจากเขา ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะเปิดจดหมายเพื่ออ่านเนื้อหาข้างใน และหวังให้มันช่วยอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ได้บ้าง

       สวัสดีแจ๊ค

       ผมGMเองนะ คือ… ผมรู้ว่าตอนนี้คุณคงงงงวยเป็นอย่างมากในการที่ต้องตื่นมาในร่างของนาอิบแบบนี้ ซึ่ง… ผมก็ต้องกราบขอโทษด้วย

       เมื่อคืนผมง่วงไปหน่อยจึงทำให้เขียนโค้ดผิดพลาด ส่งผลให้คุณทั้งสองสลับร่างกัน ตอนนี้คุณอยู่ในร่างนาอิบและนาอิบก็อยู่ในร่างคุณ

       ผมจะรีบแก้ไขปัญหานี้ให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้คุณคงต้องลงเล่นเกมไปก่อน เมื่อจบเกมนี้แล้วทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

       ขออภัยเป็นอย่างยิ่ง

–GM

   "เดี๋ยวนะ…" ชายหนุ่มพึมพำหลังอ่านจดหมายเสร็จ ดวงตาสีไพลินหรี่ลงมาเล็กน้อย

   นี่เขาต้องมาเล่นเป็นผู้รอดชีวิตงั้นเหรอ?

   แถมยังเป็นผู้รอดชีวิตที่เขาเคยไปยั่วโมโหบ่อยๆด้วย!?

   แล้วไอ้เจ้าผู้ริดชีวิตคนนั้นก็กำลังเล่นเป็นตัวเขาอยู่เนี่ยนะ!!

   "จบจากนี้แกไม่เหลือซากแน่…ไอ้GMเวร!"

……………………………………………………

   สิ่งแรกที่สัมผัสได้หลังเริ่มเกมคือไอเย็นความเย็นที่กระแทกไปทั่วร่างจนเผลอยกมือขึ้นมากอดตัวเองแน่น

   แจ๊คในร่างนาอิบมองไปรอบๆ กำแพงหินสีเทาตรงหน้าบ่งบอกได้ว่าเขาอยู่ในแมพโบสถ์ แมพที่เขาเล่นบ่อยจนแทบจะจำที่ตั้งของเครื่องปั่นไฟ เก้าอี้ประหาร รวมถึงจุดเกิดของหลุมหลบภัยได้หมดแล้ว

   ปกติมันหนาวขนาดนี้เชียว? หรือเพราะเราอยู่ในร่างหมอนี่กันนะ?

   เขาตั้งคำถามกับตัวเอง ทั้งที่ตอนนี้ตนก็ใส่ฮู้ดอยู่แท้ๆ แต่ดูเหมือนมันจะมีไว้กันแดดมากกว่ากันหนาว ส่งผลให้ไม่มีอะไรพอใช้ป้องกันความเย็นเหล่านี้ได้เลย

   แจ๊คไม่เคยรู้สึกว่าแมพมันจะหนาวเหน็บอะไรขนาดนี้มาก่อน อาจเพราะเขาเป็นฆาตกรก็ได้มั้ง แต่คิดไปคิดมาก็ไม่น่าจะเกี่ยว

   ช่างมันเถอะ สุดท้ายก็สรุปออกมาเป็นแบบนั้น…

   ชายหนุ่มจับจ้องไปทางเสาไฟสูงที่มีแสงสีเหลืองกระพริบถี่ๆตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวเขาเท่าไหร่นัก แจ๊คมองมันก่อนสักครู่หนึ่งจึงค่อยเดินไปหาเครื่องปั่นไฟเครื่องนั้น

   รองเท้าบูทสีดำเหยียบลงบนพื้นหินหยาบช้าๆอย่างมั่นคง เสียงฝีเท้าดังเปันจังหวะต่อเนื่องเมื่อเริ่มออกเดิน

   มือบางบรรจงวางลงบนแป้นพิมพ์ นิ้วเรียวเริ่มรัวปุ่มต่างๆคีย์บอร์ดเพื่อดีโค้ดหรือถอดรหัสให้เสร็จสมบูรณ์ 

   แจ๊คยอมรับว่าตนไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน…และก็ไม่เคยคิดจะทำด้วย เดิมทีตัวละครทหารจับจ้างก็ถอดรหัสได้เชื่องช้าอยู่แล้ว พอมาบวกกับแจ๊คที่ทั้งชีวิตเพิ่งได้ลองถอดรหัสเป็นครั้งแรก… การดีโค้ดจึงดำเนินไปอย่างช้าๆจนสล็อตแทบจะเป็นตะคริว

   ยิ่งเมื่อยืนถอดรหัสอยู่ได้สักพัก ควันสีขาวก็ค่อยๆปรากฎขึ้นทีละน้อยจนก่อตัวเป็นหมอกหนาบดบังทัศนวิสัยการมองเห็นไปจนเกือบหมด

   และนั่นก็ทำให้แจ๊ครู้ได้ในทันทีว่าใครเป็นฆาตกร…

   บึ้ม!

   เสียงระเบิดดังก้อง เกิดประกายไฟขึ้นเล็กน้อยจนต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าเพื่อป้องกันตัวเอง

   สาเหตุที่เครื่องระเบิดก็คงหนีไม่พ้นหมอกพวกนี้แหละ ที่ทำให้เขามองแป้นพิมพ์ผิดจนถอดรหัสพลาด

   เฮ้ยๆ…ปกติก็ดีโค้ดช้าเป็นเต่าคลานอยู่แล้ว เครื่องระเบิดแบบนี้มันก็ยิ่งช้าน่ะสิ!!

   ชายหนุ่มได้แต่โวยวายในใจ แต่ก็ว่าอะไรใครไม่ได้ในเมื่อเขาเป็นคนถอดรหัสพลาดจนเครื่องระเบิดเอง

   ตึกตัก ตึกตัก

   เสียงหัวใจเต้นเริ่มดับกว่าปกติ เกิดรอยบางอย่างคล้ายรูปหัวใจสีแดงสดบริเวณกลางอก ความกดดันอันไร้ที่มาเริ่มถาโถมเข้าสู่ตัวจนหายใจติดขัด ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่อัตราการเต้นของหัวใจก็เพิ่มขึ้นเท่านั้น เพิ่มมากเสียจน…ราวกับหัวใจจะหลุดออกมา

   เพราะแมพโบสถ์เป็นแมพเล็กๆไม่ใช่แมพใหญ่อย่างแมพท่าเรือ

   การทำอะไรที่ส่งสัญญาณไปให้ฆาตกรได้รู้ จึงถือเป็นการฆ่าตัวตายง่ายๆทางหนึ่ง

   หรือก็คือ เพราะแมพเล็ก ต่อให้ฆาตกรจะอยู่ไกลแค่ไหน อดทนรอเพียงไม่กี่อึดใจเดี๋ยวเขาก็หาคุณเจอ…

   ชายหนุ่มละสายตาจากเครื่องถอดรหัสในทันที สองขาวิ่งไปหาแผ่นไม้เล็กๆที่วางพิงอยู่ระหว่างหินขนาดใหญ่สองก้อน เพื่อเตรียมพร้อมในการวิ่งจู๊คหนีจากฆาตกร

   ตึก…ตึก…

   หากเงี่ยหูฟังดีๆ จะได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆอยู่ข้างๆหู

   เป็นเสียงที่แสดงถึงความมั่นใจ ประสงค์ร้าย และ…

   โกรธเคือง

   เผลอเพียงชั่ววินาทีเดียว ใบหน้าอ่อนเยาว์ก็ถูกอาบย้อมตัวแสงสว่างสีแดงฉานโดยไม่ทันตั้งตัว

   ตึกตัก…

   เพราอยู่ใกล้มาก...หัวใจของเขากำลังเต้นแรงเสียจนสั่นไปทั้งร่าง

   โครม!

   ชายหนุ่มผลักแผ่นไม้ล้มลงมาในทันทีที่รู้สึกตัวว่าฆาตกรอยู่ตรงหน้า แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะถอยหลังหลบได้ทันทำให้ไม่โดนสตั๊น

   แจ๊คไม่สนใจว่าฆาตกรจะโดนสตั๊นหรือไม่ เขาวิ่งฉีกออกไปอีกทางเพื่อไปหาจุดจู๊คที่ดีกว่านี้

   ฆาตกรในร่างผู้รอดชีวิตหันกลับมาเพื่อเช็คดูว่าแจ๊คยังตามมาอยู่ไหม

   ไม่สิ… จะเรียกแจ๊คก็ไม่ถูก

   เรียกนาอิบน่าจะดูถูกต้องกว่า

   หนีตัวเองนี่มันรู้สึกแปลกๆแฮะ

   ชายหนุ่มนึกในใจ พลางกระโดดข้ามกรอบหน้าต่างเพื่อหลบการโจมตีของฆาตกรในหน้ากากสีขาว

   ฉึก!

   ปลายเล็บแหลมตวัดลงที่แผ่นหลังของผู้รอดชีวิต มันอาจไม่กลายเป็นแผลลึกน่ากลัวอะไร แต่ก็ทำให้มีเลือดไหลซึมออกมาจากปากแผลได้

   แจ๊คหันหลังกลับไปมองฆาตกรที่กำลังสะบัดมือเพื่อเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนปลายนิ้ว ดวงตาสีฟ้าไพลินฉายแววตกใจชัดเจน

   มันตีไกลขนาดนี้เลยเหรอ!?

   ทั้งที่กระโดดข้ามหน้าต่างมาได้แล้วแท้ๆ แต่กลับยังโดนตีจนขึ้นสถานะบาดเจ็บได้

   เล่นฆาตกรมาทั้งชีวิตแจ๊คคิดมาตลอดว่าการโจมตีของเขามันสั้นเหลือเกิน แต่พอได้มาเป็นผู้รอดชีวิตดูบ้าง ทำให้รู้เลยว่าจริงๆแล้วการโจมตีของเขาไกลขนาดไหน

   หากไม่นับเฮียหมึกที่เพิ่งเข้าใหม่สดๆร้อนๆ แจ๊คคือฆาตกรที่มีระยะการโจมตีไกลที่สุดเลยก็ว่าได้ คงเพราะกรงเล็บอันแหลมคมของเขาที่ยาวมาจนถึงเข่านั่นล่ะมั้ง

   นี่ยังไม่ได้พูดถึงการชาร์จแล้วตีนะ…ลองกดโจมตีค้างแล้วปล่อยสิ อื้อหือ RIPล่วงหน้า

   ร่างกายของผู้รอดชีวิตตอบสนองอัตโนมัติเมื่อถูกโจมตี ความเจ็บปวดและความกดดันในสถานการณ์ที่คับขันทำให้อะดรีนาลีนในตัวฉูบฉีดและออกแรงพุ่งตัวไปด้านหน้าเพื่อป้องกันตัวเองจากภัยอันตรายใดๆที่กำลังใกล้เข้ามา

   ชายหนุ่มวิ่งกลับไปทางแผ่นไม่เดิมที่ตนเคยล้มไว้ กระโดดสไลด์ตัวข้ามมันมาได้หวุดหวิดจนเกือบโดนเล็บขาวๆนั่นฟาดเป็นครั้งที่สอง

   "จะหนีไปไหนน่ะ? นายไม่อยากให้เกมนี้จบเร็วๆเหรอ"

   เสียงทุ้มถูกเอ่ยขึ้นเบาๆพอให้ได้ยิน ฆาตกรสวมหน้ากากจ้องมองไปยังร่างบางของผู้รอดชีวิตที่พยายามวิ่งหนีเขาอยู่ นาอิบแปลกใจเล็กน้อยที่ยังไม่เห็นแจ๊คใช้ความสามารถของปลอกแขนคู่ใจเขาเลยสักครั้ง

   เอาเถอะ… คงใช้ไม่เป็นแหละมั้ง

   เด็กหนุ่มสรุปเช่นนั้น

   โครม!

   แผ่นไม้ถูกดึงลงมากันทางไม่ให้ฆาตกรเดินผ่าน

   "พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับคุณชาเขียว" มุมปากของแจ๊คขยับวาดเป็นรอยยิ้มอ่อนๆแต่กลับบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะความเจ็บปวด "ผมไม่ใช่มาโซนะครับ"

   "อ๋อเรอะ ลืมไปว่านายมันS" นาอิบตอบหน้าตาย น้ำเสียงไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรเหมือนอย่างทุกครั้งที่คุยกัน

   เสียงหอบหายใจถี่รัวของผู้รอดชีวิตที่บาดเจ็บเพียงหนึ่งเดียวในเกมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แผ่นไม้น้อยๆที่เป็นที่พักพิงชั้นดีของผู้รอดชีวิตถูกใช้ไปแผ่นแล้วแผ่นเล่า และเมื่อล้มไม้ลงได้ อีกไม่นานไม้เหล่านั้นก็จะถูกพังทิ้งจนไม่เหลือซาก

   พรึ่บ!

   แสงไฟสองดวงสว่างวาบขึ้นมาพร้อมกันไม่ไกลจากจุดที่พวกเขาอยู่เท่าไรนัก เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีคนถอดรหัสเสร็จแล้วถึงสองเครื่องในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน

   "ถอดรหัสกันเร็วดีจริง" แจ๊คพึมพำ มิน่าล่ะตอนเล่นเป็นฆาตกรเผลอแปปๆเครื่องถอดรหัสหายไปเป็นแถบๆ นี่ขนาดไม่มีเจ้าทนายมาลงเล่นด้วยนะเนี่ย

   "คุณไปไล่คนอื่นบ้างไม่ดีกว่าเหรอครับ" เขาถามเด็กหนุ่มที่เดินตามหลังมาโดยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกฝ่าย หันไปตอนนี้เขาก็ตายน่ะสิ…

   ผัวะ!

   "ไม่ต้องมาใช้ภาษาสุภาพเลย ขนลุก"

   นาอิบตอบพลางสะบัดข้อมือหลังจากโจมตีพลาดไปโดนก้อนหินที่ขวางทาง เด็กหนุ่มแอบทึ่งเมื่อเห็นแจ๊คสามารถวิ่งจู๊คได้นานขนาดนี้ มันน่ามหัศจรรย์มากสำหรับคนเพิ่งเคยจู๊คครั้งแรกที่จะล่อฆาตกรได้จนเพื่อนร่วมทีมถอดรหัสเสร็จไปหลายๆเครื่องเช่นนี้

   "อีกอย่าง ฉันไม่คิดจะทำร้ายเพื่อนหรอกนะ"

   "หูย ใจดีไปอีก" แจ๊คเอ่ยปากขณะกระโดดข้ามกรอบหน้าต่างบานเล็กๆ จากเลือดที่เคยซึมออกมาจากบาดแผลเล็กน้อยเมื่อไม่ได้รับการรักษาเสียทีแผลเล็กๆนั่นจึงเริ่มขยายตัวใหญ่ขึ้นจนเลือดไหลเป็นทางยาว ง่ายต่อการตามหาตัว

   "แล้วผมไม่ใช่เพื่อนคุณหรือครับถึงได้ตามฆ่ากันขนาดนี้" ชายหนุ่มถามออกไป คำถามที่ถึงรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังจะถามออกไป

   "โทษที ฉันไม่เคยมองนายเป็นเพื่อน" นั่นไงล่ะ คำตอบที่เดาได้ง่ายๆถูกเอ่ยออกมาแล้ว

   "อ๋อ ไม่เคยมองเป็นเพื่อน แต่เป็นมากกว่านั้นใช่ไหมครั—"

   ฉึก!!

   Terror shock!

   ตุบ...

   ร่างเล็กๆภายใต้ฮู้ดสีเขียวสะดุดตาล้มลงกับพื้นทั้งที่ยังข้ามแผ่นไม่เสร็จดี ทั้งที่คิดว่าอยู่ห่างมากแล้วแท้ๆยังจะตีโดนอีกเหรอเนี่ย

   "ลองพูดอีกทีสิ ฉันจะฆ่านายซะตอนนี้โดยไม่ต้องพาไปนั่งเก้าอี้ประหารเลยคอยดู" 

   แผ่นไม้ถูกพังลงด้วยกรงเล็บเจ้าของฉายาThe Ripper ฆาตกรในหน้ากากขาวก้มลงมองผุ้รอดชีวิตที่ถูกโจมตีจนกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปหมด

   "อะ…อะไรกันครับ? แค่ผม…พูดแค่นี้คุณก็…จะฆ่ากันเลยเหรอ… แค่ก!"

   ถึงจะโดนโจมตีจนล้มลงไปนอนกับพื้นปูน แจ๊คก็ยังพยายามจะพูดคุยยั่วโมโหอีกฝ่ายให้ได้ แม้จะพูดไม่ค่อยได้เพราะความเจ็บปวดที่ถาโถมใส่ร่างก็ตาม

   "ถ้าแค่พูดยังไม่ไหวก็อย่าซ่า"

   นาอิบอุ้มร่างของผู้รอดชีวิตขึ้นจากพื้น แจ๊คที่กำลังดิ้นไปมาเพื่อกันไม่ให้ตนถูกพาไปยังเก้าอี้ประหารแอบนึกในใจว่าทำไมวันนี้นาอิบของเราโหดจัง…

   "สะ…เสียใจด้วยครับ… เก้าอี้แถวนี้… อะ…เอ็มม่าทำลายทิ้งไปหมดแล้ว…ล่ะครับ"

   "บอกว่าถ้าพูดไม่ไหวก็อย่าซ่า"

   ตุบ…

   ร่างบางถูกวางลงกับพื้น แจ๊คแปลกใจเล็กน้อยแต่คิดว่าคงเป็นเพราะนาอิบคิดอยากให้เขาแห้งตายอยู่ตรงนี้ดีกว่าวิ่งวุ่นหาเก้าอี้ประหารที่ยังไม่ถูกทำลายไปทั่วแมพล่ะมั้งนะ

   "ละ...ลืมไปแล้วเหรอครับ…ว่า...ผมมีเปิร์ค…ละ...ลุกเองน่ะ"

   "ชื่อเปิร์คก็จำไม่ได้เนอะ" 

   นาอิบว่าขณะที่เดินไปยังเก้าอี้ประหารที่ถูกพังจนใช้การไม่ได้ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลงมือจัดแจงซ่อมมันจนกลับไปอยู่ในสภาพเดิม

   เฮ้ย…มันเอาซ่อมเก้าอี้มา…

   แจ๊คนึกในใจด้วยความตื่นตระหนก เอาแล้ว…เขาคงได้ไปสบายก่อนใครคนอื่นแล้วล่ะนะ

   แต่แทนที่นาอิบจะเดินมาอุ้มแจ๊คแล้วจับนั่งลงที่เก้าอี้ประหาร เขากลับเดินเลี้ยวไปที่กล่องสีแดงข้างๆจุดที่ชายหนุ่มนอนอยู่ กล่องใบนั้นถูกเปิดอ้าค้างไว้ แสดงว่าเคยมีคนมาค้นมันก่อนแล้วแต่กลับไม่ได้เอาของที่ค้นเจอไป

   เข็มฉีดยาหลอดเล็กๆบรรจุของเหลวสีแดงใสไว้ภายในถูกวางอยู่นอกกล่องและยังไม่มีใครมาเก็บไป คนที่ค้นกล่องนี้คงค้นเพื่อเอาแต้มไม่ก็กะจะเก็บเจ้าเข็มฉีดยานี่ไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน

   นาอิบถือหยิบเข็มฉีดยาเล็กๆนั่นขึ้นมา ก่อนจะหันไปหาแจ๊ค

   "คุณ…?"

   "คนเจ็บอย่าพูดมาก"

   ของเหลวสีแดงค่อยๆถูกฉีดเข้าร่างกายของผู้รอดชีวิตทีละนิดจนหมดหลอด เท่านั้นบังไม่พอ นาอิบคว้าเอาผ้าพันแผลสีขาวสะอาดมาพันบริเวณหลังซึ่งเต็มไปด้วยรอยถูกของมีคมแทงอย่างเบามือ

   เลือดที่เคยไหลรินรางเปิดก๊อกค่อยๆหยุด ความเจ็บปวดและเหนื่อยล้าของแจ๊คค่อยๆหายไป สถานะของชายหนุ่มกลับไปเป็นปกติอีกครั้งเหมือนไม่เคยถูกโจมตีมาก่อน

   "คุณทำอะไรน่ะครับ?"

   "ตอบแทนที่เคยพาไปลงหลุมตั้งหลายเกม แถมพอเห็นนายพูดติดๆขัดๆแล้วมันรู้สึกไม่ชอบใจ"

   แจ๊คกระพริบตาติดกันสามครั้งเหมือนไม่มั่นใจว่านี่เรื่องจริง นาอิบช่วยฮีลเขาเนี่ยนะ? บ้าไปแล้ว สมองของหมอนั่นต้องได้รับการกระทบกระเทือนขั้นรุนแรงเป็นแน่

   แจ๊คยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ดวงตาสีฟ้าราวอัญมณีจับจ้องไปยังใบหน้าของฆาตกรหนุ่ม แต่เพราะสวมหน้ากากสีขาวปกปิดใบหน้าทำให้แจ๊คไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังทำหน้าแบบไหน

   ชายหนุ่มพยายามมองลึกลงไปในดวงตาสีรัตติกาลที่โผล่ให้เห็นผ่านรูเล็กๆของหน้ากาก แต่ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้นาอิบรู้สึกยังไง

   นาอิบน่ะ ตอนเป็นผู้รอดชีวิตก็เป็นคนดี ช่วยล่อฆาตกรให้เพื่อนคนอื่น ทั้งที่เป็นหน้าที่ที่เสี่ยงที่สุดแท้ๆ แต่กลับทำมันด้วยความเต็มใจ

   แล้วพอมาเป็นฆาตกรเด็กหนุ่มคนนี้ก็ยังคงช่วยเหลือคนอื่นๆแม้กระทั่งกับเขา…ที่เคยเป็นถึงฆาตกรที่ตามล่าตัวนาอิบเองก็ตาม

   "คุณนี่น่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ"

   ถึงจะไม่รู้ความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่แจ๊คก็พูดออกไปแบบนั้น

   ฟุ่บ!

   เอ๊ะ…!?

   รู้สึกได้ว่าเสียศูนย์ไปช่วงหนึ่ง ราวกับลอยอยู่กลางอากาศอยู่สักพัก 

   โดยไม่ทันตั้งตัวแรงกระชากบริเวณแขนทำให้แจ๊คเซไปตามแรงนั้นอย่างง่ายดาย

   ตุบ!

   เอี๊ยด…

   แกรก…แกรก…

   หะ…หา? เดี๋ยวนะ... เดี๋ยวววว!!

   รู้สึกเหมือนถูกโยนมาที่ไหนสักที่ ที่ที่มีสัมผัสนุ่มๆคล้ายเบาะอะไรสักอย่าง พร้อมเสียงเอี๊ยดๆอย่างไม้กระทบกันและเสียงสุดท้ายดังแกรกติดกันสองครั้งเหมือนเวลาล๊อคกุญแจเหล็ก

   ใช่…แจ๊คถูกจับนั่งเก้าอี้ประหาร

   "ได้ไงกันครับ!? ผมก็ไม่ได้อยู่ในสถานะล้มสักหน่อยนี่!"

   ชายหนุ่มออกแรงดิ้นไปมาบนเก้าอี้สีแดงทันทีหวังให้ไอ้ลวดหนามนี่หลุดออกไปจากตัวแต่ก็ไม่สำเร็จ

   "ช่วยไม่ได้ ฮีลแล้วไม่หนีเอง" นาอิบยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เด็กหนุ่มเดินเข้าประชิดเก้าอี้ประหารที่แจ๊คนั่งอยู่ โน้มตัวเข้าไปใกล้ใบหน้าของผู้รอดชีวิต

   "ตอนแรกว่าจะปล่อยแล้วแท้ๆ นายทำฉันเปลี่ยนใจเองนะ"

   วันนี้มันโหดและกวนตีนขึ้นจริงๆว่ะ…

   เป็นไม่กี่ครั้งที่แจ๊คจะหลุดคำหยาบออกมาแบบนี้…

   นาอิบย่อตัวลงข้างๆแจ๊คที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สีแดง ดวงตาภายใต้หน้ากากยาวสบเข้ากับดวงตาของอีกฝ่ายไม่หันหนี

   "อะไรกันครับ นี่คุณจะแก้แค้นหรือไง"

   แจ๊คยิ้มแห้งๆเมื่อรู้ตัวว่าฆาตกรคนนี้คิดจะเฝ้าเหมือนที่ตนเคยแกล้งนาอิบแบบนี้บ่อยๆ

   "ไม่ได้เฝ้าสักหน่อย แค่อยากมองหน้านายนานๆ" นาอิบหัวเราะในลำคอ ส่วนแจ๊คได้แต่ก้มหน้าเมื่อถูกตอบกลับด้วยประโยคที่ตัวเองเคยใช้บ่อยๆตอนเฝ้าอดีตทหารรับจ้าง

   เวรกรรมตามทันแล้วสินะเรา…

   "ไม่เห็นเข้าใจเลยว่าทำไมต้องใส่หน้ากาก"

   "เอ๊ะ?"

   เมื่อนาอิบเปิดบทสนทนามาแบบนั้นทำเอาแจ๊คงงไปชั่วขณะ "ทำไมต้องใส่หน้ากาก… อยู่ๆคุณถามอะไรน่ะครับ?"

   "ก็เหมือนที่นายถามฉันว่าทำไมต้องสวมฮู้ดนั่นแหละ" เด็กหนุ่มสวนทันที "ฉันไม่คิดว่าหน้านายจะแย่จนต้องปิดไว้นี่นา"

   "พูดแบบนี้แปลว่ายอมรับว่าผมหล่อ?"

   "พูดแบบนี้แปลว่าอยากตาย?"

   "ฮะๆ ผมอยู่บนเก้าอี้ประหารอย่างนี้แล้ว ก็ถือว่าตายไปครึ่งหนึ่งแล้วนี่ครับ" แจ๊คหัวเราะเบาๆ การถูกจับนั่งบนเก้าอี้ประหารติดจรวดนี่ ถึงยังมีโอกาสรอดแต่ก็ไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้ว เพราะคุณอาจไม่มีโอกาสรอดอีกเป็นครั้งที่สองก็ได้

   …เกมนี้ไม่สามารถฆ่ากันโดยปราศจากเก้าอี้เหล่านี้ได้…

   "เฮ้อ…"

   เด็กหนุ่มถอนหายใจแรงๆ

   "จริงๆแล้วนายก็ต่อล้อต่อเถียงไม่เบาเหมือนกันนี่นา" เด็กหนุ่มพึมพำเบาๆ ดวงตาภายใต้หน้ากากขาวจ้องมองร่างของตนที่นั่งอยู่

   "พอดีติดมาจากใครบางคนแถวนี้น่ะครับ" แม้ตัวเองจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ประหารแต่ดูเหมือนแจ๊คจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่ เขายังคงยิ้มอ่อนๆและพูดคุยโต้ตอบกับนาอิบซึ่งเป็นฆาตกรในขณะนี้ได้สบายๆ

   Don't rescue me!

   ข้อความสั้นๆถูกส่งไปให้เพื่อนร่วมทีมทุกคนรับรู้เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาช่วยเขาจริงๆ

   "นายอยากตายขนาดนั้นเลย?" นาอิบเลิกคิ้วเล็กน้อยกับการกระทำของคนตรงหน้า

   "คงงั้นมั้งครับ" แจ๊คหัวเราะเบาๆ "ผมอยากอยู่กับคุณต่ออีกหน่อยน่ะ"

   "สมองนายได้รับการกระทบกระเทือนหรือไง? ตอนนี้นายคือผู้รอดชีวิตนะไม่ใช่ฮันเตอร์ มีผู้รอดชีวิตคนไหนอยากอยู่ใกล้ฮันเตอร์บ้าง?"

   "แต่จบเกมนี่ผมก็กลับไปเป็นฮันเตอร์เหมือนเดิมนะครับ"

   "นายอาจมีโอกาสเป็นผู้รอดชีวิตแค่ครั้งเดียวเองนะ ไม่อยากลองวิ่งหนีให้เต็มทีหน่อยหรือไง?"

   "ทีคุณยังไม่ไล่ฆ่าอย่างเต็มที่เลยนี่"

   มีความยอกย้อน…

   ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่นาอิบรู้เหมือนกำลังเถียงกับตัวเองยังไงชอบกลแถมยังรู้สึกว่าตัวเองเริ่มใช้คำพูดคล้ายแจ๊คมากขึ้นทุกวันอีกต่างหาก นี่มันแค่สลับร่างหรือสลับจิตใจไปด้วยกันแน่เนี่ย!

   "อา... เอาเถอะ ยังไงซะเถียงกับนายไปก็เหนื่อยเปล่า" นาอิบถอนหายใจเบาๆ ทุกครั้งที่เขากับแจ๊คมีบทสนทนาร่วมกันมันไม่เคยจบลงได้ดีสักครั้ง

   นาอิบนั่งลงกับพื้นแข็งๆตรงหน้าเก้าอี้ประหารที่แจ๊คนั่งอยู่ ดวงตาของทั้งคู่สบกันอยู่นาน

   "คุณทำอะไรน่ะครับ?"

   "เมื่อย"

   ". . ."

   แจ๊คถึงกับกินจุดกับคำตอบของอีกฝ่าย แน่นอนว่าที่นาอิบนั่งลงไม่ใช่เพราะเมื่อยอย่างที่บอกแน่ๆ หมอนี่จงใจกวนเขาอยู่ชัดๆ

   แจ๊คเหลือบไปเห็นว่าด้านหลังของฮันเตอร์มีร่างในชุดสีฟ้ายืนอยู่ใกล้ๆแผ่นไม้เพื่อรอจังหวะเจ้ามาช่วยเขาจากเก้าอี้ประหาร ชายหนุ่มลืมไปว่ามันมีผู้รอดชีวิตจำพวกไม่ว่ายังไงก็จะช่วยเพื่อนให้ได้อยู่ ซึ่งดูเหมือนเคิร์ธจะเป็นหนึ่งในนั้น

   Don't rescue me! 

   แจ๊คส่งข้อความเน้นย้ำไปอีกว่าไม่ต้องเข้ามาช่วย แต่ดูเหมือนนักสำรวจคนนี้จะไม่ฟังเอาเสียเลย

   "อยากเห็นหน้านายจังแฮะ"

   จู่ๆนาอิบก็พูดสิ่งที่เจ้าตัวไม่น่าจะพูดออกมา ทำให้เคิร์ธที่ไม่รู้เรื่องที่พวกเขาสลับร่างกันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

   "ตอนนี้ร่างนายก็เป็นของฉันไปแล้ว งั้นฉันจะทำอะไรก็ได้ถูกไหม" มือข้างที่ปราศจากกรงเล็บถูกยกขึ้นมาสัมผัสหน้ากากสีขาวที่ปิดบังใบหน้าของฮันเตอร์อยู่และค่อยๆออกแรงขยับหน้ากากนั่นช้าๆ

   ใบหน้าภายใต้หน้ากากถูกเผยให้เห็นทีละน้อย นาอิบยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่ได้เอาคืนคนตรงหน้าเสียบ้าง

   "เฮ้! หยุดนะ!"

   จากที่แจ๊คนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยปราศจากการดื้นรนขัดขืนใดๆ เขาเริ่มพยายามดิ้นไปดิ้นมาแล้ว อยากจะเอื้อมมือไปจับคนตรงหน้าแล้วสั่งให้หยุดแต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะลุกออกไปหยุดสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะทำแต่ก็ทำไม่ได้

   แจ๊คจะไม่ว่าอะไรเลยถ้านาอิบถอดหน้ากากเขาออกตอนที่อยู่ด้วยกันแค่สองคน เนื่องจากที่นี่ไม่มีกระจก ไม่ว่าอย่างไรนาอิบก็ไม่สามารถเห็นหน้าจริงๆของเขาได้ และแน่นอนว่าเขาเคยเห็นหน้าของตัวเองมาก่อนอยู่แล้วมันจึงไม่มีผลอะไร

   แต่ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยล่ะก็...

   ตึกตักตึกตัก

   เสียงหัวใจ...มันดังกว่าปกติหรือเปล่านะ?

   It's not safe! get away from me!

   แจ๊คส่งข้อความเน้นไปอีกครั้งว่าให้ทุกคนออกไปให้ห่างจากเขาซะ

   ดวงตาสีฟ้าพยายามสื่อสารทางสายตาให้นักสำราจคนนั้นออกไปไกลๆ ดวงตาของแจ๊คฉายแววน่ากลัวมากเสียจนเคิร์ธสะดุ้งโหยง

   ตอนนี้ชายหนุ่มอยากจะบีบคอผู้รอดชีวิตที่ไม่รู้เรื่องอะไรคนนี้เสียเดี๋ยวนี้ ถ้าเป็นไปได้จบเกมนี้เมื่อไหร่เขาจะฆ่าหมอนี่อย่างทารุณที่สุดเท่าที่จะทำได้

   แต่เคิร์ธดูจะไม่ทำตามที่แจ๊คต้องการ เขาทำท่าเหมือนจะวิ่งเข้ามาช่วยอีกต่างหาก

   "ไม่ต้องมาช่วย!!"

   แจ๊คตะโกนบอก เขารู้ว่านาอิบจงใจจะถอดหน้ากากของเขาต่อหน้าผู้รอดชีวิตคนอื่น ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้ทำแบบนั้นอย่างแน่นอน ไม่ว่ายังไงก็ตาม

   ไม่ได้!

   ไม่ว่าจะใครก็ไม่ยอมให้เห็นหน้าหรอก!!

   เคิร์ธวิ่งเข้ามาช่วยทั้งที่แจ๊คไม่ต้องการและไม่เคยต้องการความช่วยเหลือแบบนี้เลยสักนิด นาอิบที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเพื่อนคนนี้ก็ต้องวิ่งเข้ามาช่วยยอมปล่อยให้เหยื่อของตนหลุดรอดไปได้

   แต่ก็ต้องแลกกับบางอย่าง

   วินาทีที่ลวดหนามรอบตัวถูกดึงออกจนได้รับอิสระกลับมาอีกครั้งเป็นวินาทีเดียวกับที่หน้ากากสีขาวที่เคยปกปิดใบหน้าของฆาตกรคนนี้ถูกถอดออก

   จนเผยให้เห็นใบหน้าที่แจ๊คไม่อยากให้ใครเห็น

   ไม่! ไม่ได้!

   ขอแค่เรื่องนี้เท่านั้น!!

   แม้แต่ฆาตกรด้วยกันแจ๊คยังไม่เคยยอมให้ใครเห็นหน้าของเขามาก่อน ไม่ว่ายังไงก็ไม่ให้เห็นเด็ดขาด ขอแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่จะยอมให้ไม่ได้

   แต่ไอ้เจ้าบ้านี่กลับ…

   "บอกว่าไม่ต้องมาช่วยไง!!"

   ฟุ่บ!

   ร่างของนักสำรวจหนุ่มถูกกระชากอย่างแรงจนเซ แรงของแจ๊คที่คว้าเอาคอเสื้อของเคิร์ธมาทำให้เสื้อสีฟ้าของเขายับยู่ยี่ไม่หมด

   "นา…อิบ?" เคิร์ธพึมพำด้วยความตกใจกับการกระทำของเพื่อนร่วมทีม

   "ฉันไม่ใช่นาอิบ!!" แจ๊คตวาดเสียงดังด้วยความโกรธ ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจเรื่องง่ายๆแค่นี้เลยนะ? ทำไมต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่องขึ้นมาด้วยนะ?

   ทั้งที่เรื่องสลับร่างบ้าๆนี่น่ะขอแค่จบแมชท์นี้เรื่องมันก็จบแล้วแท้ๆ!!

   "พอเถอะ!"

   เป็นนาอิบที่ตะโกนขัดขึ้นมา

   "ปล่อยเพื่อนฉัน… แจ๊ค" นาอิบว่าต่อ เมื่อเห็นท่าทางโมโหของแจ๊คเขาก็ยอมรีบสวมหน้ากากกลับไปเหมือนอย่างเดิม บางทีเขาอาจจะล้ำเส้นเกินไปแล้วก็ได้

   "หึ! ก็ได้ครับ" ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชากว่าปกติ

   ผลัก!

   เขาผลักร่างของเคิร์ธออกไปไกลๆอย่างไม่ใส่ใจ แจ๊คสบตากับนาอิบเล็กน้อย

   "ขอโทษที่ไปยุ่งเรื่องของคุณ" เสียงของเขาดูแข็งกระด้างจนน่าตกใจ "ต่อไปนี้ผมจะไม่ยุ่งอะไรกับคุณอีกแล้วครับ คุณนาอิบ"

   "เดี๋ยว!"

   แจ๊คไม่เคยเรียกเด็กหนุ่มว่านาอิบ

   นาอิบไม่เคยได้ยินแจ๊คเรียกชื่อตนเองเลยสักครั้ง ทั้งที่เขาก็เรียกชายหนุ่มว่าแจ๊คแท้ๆ แต่อีกฝ่ายกลับไม่เรียกชื่อเขาเสียที แต่กลับใช้สรรพนามแทนว่าคุณมาตลอด

   และนั่นก็ทำให้รู้สึกห่างเหินแบบแปลกๆ

   จริงอยู่นาอิบอยากให้แจ๊คเรียกชื่อเขาบ้าง

   แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้!

   "เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยว!"

   เด็กหนุ่มพยายามตะโกนรั้งผู้รอดชีวิตในฮู้ดสีเขียวไว้ แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่สนใจเขาเลย แจ๊คเดินตรงไปด้านหน้าโดยไม่คิดจะหันกลับมามองหน้าเขาแม้สักนิด

   "แจ๊ค!"

   แม้จะพยายามเดินตามสักเท่าไหร่ แต่เมื่อใกล้จะถึงตัวแล้วแจ๊คก็จะใช้สกิลติดตัวพุ่งตัวออกไปจากเขาเสมอ

   ทั้งที่อีกนิดเดียวก็คว้าได้แล้วแท้ๆ แต่อีกฝ่ายกลับDashผ่านไปเสียอย่างนั้น…เป็นแบบนี้ติดกันสี่รอบ…ห้ารอบ…หกรอบ…

   อยากจะขอโทษ

   แต่อีกใจก็คิดว่ามันไม่แฟร์

   ทำไมก่อนหน้านี้แจ๊คสามารถแกล้งเขาแรงๆได้? แล้วทำไมตอนนี้เขาถึงเอาคืนบ้างไม่ได้?

   ทำไมเขาต้องขอโทษในเมื่อแจ๊คไม่เคยขอโทษเขาเลย?

   อา…ไม่สิ เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก

   จะยอมให้วันหนึ่งก็แล้วกัน

   หมับ

   "ขอโทษนะ"

แขนเรียวคว้าเอาตัวคนตรงหน้ามากอด ใบหน้าของผู้รอดชีวิตซบกับอกของฆาตกร นาอิบยกมือขึ้นมาลูบหัวของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

   ทั้งแจ๊คทั้งนาอิบ ลึกลงไปในใจของทั้งคู่ต่างโหยหาอะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน

   โหยหาบางคนเพื่อมาเติมเต็มบางอย่าง

   บางอย่าง…ที่ไม่ำด้รับมานานจนแทบจะลืมเลือนไป

   "นายไม่ชอบใช่มั้ย งั้นฉันจะไม่ทำอีกแล้ว" เด็กหนุ่มกระซิบข้างๆหูของคนที่อยู่ในอ้อมแขน เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น วางบนข้างที่ไม่มีอาวุธลงบนฮู้ดสีเขียวคล้ายชาญี่ปุ่นที่ตนมักสวมอยู่ประจำ

   แจ๊คไม่ตอบโต้อะไร เขาไม่ได้ปัดมือนั้นออก ไม่ได้พยายามดิ้นให้หลุดจากตรงนี้

   "ปล่อย…" เสียงอันแผ่วเบาลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

   "ไม่ ไม่ปล่อย"

   นาอิบยิ้มอ่อนๆ แม้จะรู้ว่าแจ๊คไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขากำลังยิ้มให้อีกฝ่ายอยู่ก็ตาม เขาใช้มือสัมผัสกับฮู้ดแล้วค่อยๆดึงมันลงมาอย่างช้าๆและนุ่มนวล

   เผยให้เห็นเส้นผมสีน้ำตาลสวยที่มักถูกซ่อนไว้ภายใต้ฮู้ดตัวนี้ตลอดเวลา...

   "ตอนนี้ก็…เท่าเทียมกันแล้วนะ"

   "อา…"

   ตึกตัก...

   เสียงหัวใจยังคงเต้นแรงเหมือนทุกครั้ง

   บางทีเขาก็สงสัยเหมือนกันว่า…

   หัวใจนี่มันเต้นแรงเพียงเพราะอยู่ใกล้ฮันเตอร์จริงๆน่ะหรือ?

   เด็กหนุ่มรั้งสะโพกของขึ้นฝ่ายให้แนบตัวมากขึ้น แจ๊คก้มหน้าลงเหมือนไม่อยากสบตากับเขาอย่างไรอย่างนั้น

   "คุณรู้ไหม…" ชายหนุ่มเริ่มขยับตัว เขาค่อยๆโน้มตัวเข้าหาอีกฝ่าย จนใบหน้าของทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน แจ๊คค่อยๆขยับใบหน้าของตัวเองเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นทีละนิดๆจนในที่สุด…

   "คุณน่ะเป็นคนแรกเลยนะ…"

   ริมฝีปากของทั้งคู่ก็สัมผัสกัน

   อาจไม่สามารถบอกว่านี่คือจูบได้เต็มปาก เพราะมีหน้ากากบางๆคั่นกลางระหว่างทั้งสองทำให้ริมฝีปากไม่ได้ประกบกันดี

   แต่ถึงจะไม่ได้สัมผัส

   ก็แต่รู้สึกได้

   รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มและอบอุ่น

   รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและนุ่มนวล

   รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เฝ้ารอและโหยหามานาน

   บางสิ่งที่เรียกว่า

   ความรัก

   แจ๊คละริมฝีปากออก เด็กหนุ่มได้แต่นิ่งค้างไปจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

   ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม มือบางสัมผัสกับหน้ากากสีขาวที่ถูกสวมอยู่ก่อนจะค่อยๆขยับมันออก

   "ถ้าเป็นนาอิบล่ะก็" แจ๊คเอ่ยเสียงแผ่ว "จะยอมให้เห็นก็ได้"

   หน้ากากสีขาวร่วงหล่นลงกับพื้น

   ตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หน้ากากดูดหมือนจะทำอะไรไม่ถูก ผมสีดำนิลลงมาตามใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเหมือนลูกมะเขือเทศ ดวงตาสีทองที่ควรฉายแววน่ากลัวกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

   แจ๊คยิ้มอ่อนๆให้ถาพที่เห็นตรงหน้า

   ถึงจะรู้สึกแปลกๆเพราะมันเป็นร่างกายของเขาก็เถอะ

   แต่เจ้าของปฏิกิริยานี่ก็คือนาอิบนี่นา

   "รักนะ คุณชาเขียว"

   "ระ...รักนาย…เหมือนกัน"

[END]

……………………….…….…...……..………

   ~สนทนาหลังอ่านจบ~

   ฮะฮะฮะฮะฮะ//หัวเราะแห้งหลังเขียนเสร็จและพบภัยพิบัติครั้งใหญ่มา

   เกลียดความเออร์เรอร์ของเด็กดี!! ใครใช้ให้มาเออร์เรอร์ตอนยังไม่อัพห๊าาาา!?

   ขอบ่นสักเล็กน้อย

   ไรท์เขียนเรื่องนี้จบไปแล้ว และเมื่อกำลังจะอัพเท่านั้นแหละ เด็กดีเกิดเอ๋ออัพไม่ได้ เราเลยบันทึกแบบร่างไว้ก่อนแล้วกดรีเฟซหน้าจอ

   กลับมาอีกทีหายหมดเลยค่าาาา เย่!!=_="

   คือเซฟไว้เยอะนะไม่ใช่นานๆเซฟที ทำไมหายไปเยอะเกินครึ่งเรื่องได้อะไม่เข้าใจ นี่ต้องมานั่งเขียนใหม่หมดเลยอะ หัวร้อนมาก

   เราลืมบอกไปว่าไม่เคยแต่งวายมาก่อน… มันเลยออกมาทุลักทุเลแบบนี้แหละค่ะ 555//หัวเราะแห้ง

   เป็นมนุษย์ที่ไม่ได้เฉียดใกล้การเขียนแนวโรแมนซ์มาก่อน แถมชีวิตยังไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกับคำว่าโรแมนติกเลย... พอเขียนมันเลยได้แค่นี้แหละค่ะ ขออภัยจริงๆ...

   หวังว่ารีดทักท่านจะชอบนะคะ! ขออภัยในทุกความผิดพลาดค่ะ!!

  //สถานีต่อไปฟิคน้องลัคกี้♡