ในโลกใบนี้ นอกจากจะมี 7 ทวีปที่มีมนุษย์อาศัยอยู่บนแผ่นดินแล้ว ทั้ง 7 ทวีปยังต้องเกรงกลัวให้กับมหานครใต้สมุทรที่ยิ่งใหญ่และมีความเป็นอยู่มาช้านานกว่ามนุษย์มาก แถมผู้คนที่นี่ยังอายุยืนมาก รวมไปถึงความเป็นอยู่ที่อุดมสมบูรณ์ การค้าขายและอื่นๆก็ยังทำกำไรได้เรื่อยๆ เรียกง่ายๆว่ามหานครแห่งนี้นั้นไม่มีอะไรที่ทำแล้วไม่ขึ้น และยังมีเทคโนโลยีที่ล้ำสมัยมาก เมื่อผู้นำของหลายๆทวีปบนผืนแผ่นดินรู้ถึงการมีอยู่ของมหานครนี้ จึงเลือกที่จะปกปิดต่อสาธารณะชนไว้ เพราะสิ่งที่ผู้คนไม่รู้ก็คือทุกทวีปนั้นตกอยู่ใต้การปกครองขององค์เมกาโลดอนผู้ยิ่งใหญ่มาหลายพันปีแล้ว........
องค์เมกาโลดอน คือ ผู้ปกครองพื้นมหาสมุทรทั้งมวลรวมไปถึงสรรพสัตว์ด้วยเช่นกัน แต่ที่กษัตริย์แห่งมหานครนี้ขึ้นชื่อเลยก็คือความโหดเหี้ยมและเผด็จการ ซึ่งเป็นกันเกือบทุกพระองค์ ในปัจจุบันผู้ถือครองตำแหน่งอยู่นั้นนับว่าเป็นสาวสวยที่มากไปด้วยความสามารถมาก แต่กลับมีรูปร่างสูงกว่าหญิงสาวทั่วไปอยู่ไม่มาก ดูแข็งแกร่ง ทรงพลังอำนาจ ความรู้สึกนึกคิดนั้นเย็นชามาก เรียกง่ายๆว่าไม่ไว้หน้าใครกันเลยทีเดียวหากทำให้นางไม่พอใจ
ฟึบบ
เสียงเปิดกระดาษเพื่อเปลี่ยนเป็นหน้าถัดไปดังขึ้น มือขวาค่อยๆบรรจงเขียนตัวอักขระโบราณลงไป ใบหน้าคมสวยนั้นเคร่งขรึมเสียจนเหล่าบรรดาเมดรับใช้พากันเครียดตามไปด้วย มีเพียงหญิงสาวคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้เป็นเช่นนั้นและยังคงยืนอยู่เคียงข้างองค์กษัตรีผู้ยิ่งใหญ่
"เมจจี้ทรงอยากดื่มชามั้ยเพคะ?"
".........อืม"
"แล้วทรงอยากเสวยชีสเค้กคู่กันด้วยมั้ยเพคะ?"
"เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าชอบกินอะไรก็อย่าถามข้าเยอะนักทาเนีย"
ปึ้ง!!
"องค์เมกาโลดอนทรงระงับโทสะเพคะ!!"
"เมจจี้ ไม่น่ารักเลยนะเพคะ"
"พวกเจ้าออกไป!!! จะมาอยู่รับใช้ข้ากันทำไมเยอะแยะ ข้าอึดอัด!!!"
"พะ เพคะ"
ตึก ตึก ตึก
อาจจะเป็นเพราะองค์เมกาโลดอนพระองค์นี้นั้นไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ ทำให้หงุดหงิดง่ายและไม่มีสมาธิ ตนจึงแสดงกิริยาออกไปแบบนั้น แต่ยกเว้นเมดรับใช้คนสนิทเท่านั้นที่รู้หน้าที่จึงไม่ได้เดินออกไปตามคำสั่ง
"น่าหงุดหงิด"
"ทรงกริ้วบ่อยเช่นนี้ ไม่ดีเลยนะเพคะ เด็กพวกนั้นจะเอาไปซุบซิบนินทาเอาได้"
"ข้าไม่สนหรอก ต่อให้ทั้งวังมีแค่เจ้า ข้าก็พอใจแล้ว"
"ชีสเค้กกับชาเพคะ"
"เมินข้ารึ?"
ดวงตาดำสนิทไม่มีแม้แต่แสงสว่างจับจ้องมาที่ทาเนียอย่างไม่ละสายตา ตนและทาเนีย เมดรับใช้นางนี้นั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก จึงสนิทกันมาก หัวใจข้ามีที่ให้นางยืนอยู่แค่เพียงผู้เดียว ข้าไม่คิดจะมีคนอื่นนอกจากนาง จึงไม่ยอมแต่งงานอยู่นี่ไงเล่า ทั้งๆที่อายุก็ 20 ปีแล้ว
"ทาเนีย อยากนั่งตักข้ามั้ย??"
"เกรงว่าจะ...."
"อยู่กันสองคน เจ้าไม่ต้องสนกฎเกณฑ์ให้มากนัก"
ฟุบ
"......หึ เด็กดี"
ข้าแอบหัวเราะในลำคอนิดๆพอได้เห็นท่าทางเชิงงอนๆของนาง เพราะข้าไปพูดขัดนางเสียอย่างนั้น นางก็มีใจให้ข้า ตอนนี้เราสองคนจึงมีสถานะเป็นคนรักกัน พวกสภาคุมกฎของวังก็มาตักเตือนข้าแล้ว แต่ข้าไม่สนใจหรอก ชีวิตข้า ข้าจะทำอะไรของเรื่องของข้า
"ทรงไม่ดื่มชา ชาจะเย็นเอานะเพคะ"
"เจ้าป้อนข้าก่อนสิ"
"งั้นพระองค์ก็ทรงหยุดทำงานก่อนสิเพคะ"
"ก้ได้ๆที่รักของข้า ข้ายอมแล้ว"
ข้ายกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นเชิงยอมนาง ใครจะไปรู้ล่ะว่าองค์เมกาโลดอนที่เลื่องลือว่าโหดเหี้ยม เมื่ออยู่ต่อหน้าคนรักหรือภรรยา จะมีท่าทางเช่นนี้(กลัวเมีย//55555) ข้าอ้าปากเล็กๆรอให้ที่รักของข้าป้อน ซึ่งนางก็ตักชีสเค้กพอดีคำก่อนที่จะค่อยๆนำมาใส่ปากข้า
"เจ้าทำรึยาหยี??"
"เพคะ อร่อยมั้ยเพคะ??"
"ฝีมือเจ้าไม่ตกเลย อร่อยมาก"
น้ำเสียงเรียบนิ่ง เฉื่อยชารวมไปถึงใบหน้านั้นขัดกับคำพูดที่พูดออกมามาก ประโยคที่นานๆทีคนรักพูดชมตนนั้นหายากมาก ทำให้ตนดีใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่จะค่อยๆป้อนน้ำชาอุ่นๆให้กินแก้เลี่ยน
"วันนี้ทรงต้องออกไปราชการมั้ยเพคะ??"
"ต้องไป....."
".....อือออ(แก้มป่อง)"
"ข้าคงให้เจ้าไปด้วยไม่ได้ที่รัก วันนี้มีแต่ฑูตจากแผ่นดินมา หากรู้ว่าเจ้าคือคนรักของข้า พวกมันอาจจะดูหมิ่นเจ้าได้"
"เพคะ....ทาเนียรับบัญชา"
"รับคำสั่งข้าดีๆก่อนเร็วเด็กดี อีกชั่วโมงข้าต้องไปแล้ว"
"ทาเนียรับบัญชาจากฝ่าบาท"
หญิงสาวลุกจากตักข้าก่อนที่จะถอนสายบัวพร้อมกับจับชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อรับคำสั่งจากข้า แน่นอนว่าข้าไม่ได้อายหรอกที่จะเปิดเผยว่าคนรักข้าเป็นใคร แต่หากพวกนั้นรู้ว่าคนรักของข้าเป็นเพียงหญิงสาวรับใช้ พวกนั้นจะดูหมิ่นเอาได้ว่ากษัตรีแห่งท้องทะเลผู้ยิ่งใหญ่ หาคนรักหรือภรรยาได้มากสุดก็แค่คนรับใช้ หรืออาจะดูหมิ่นทาเนียเอาได้ว่าใฝ่สูง ข้าจึงเป็นห่วงนางมาก
# แหมๆเป็นยังไงกันบ้างจ๊ะกับองค์เมจจี้ อันนี้ไรท์ตอบเผื่อใครสงสัยนะคะว่าเรื่องนี้ไรท์แต่งแนวเลสเบี้ยนหรอ? ป่าวๆ ไรท์แต่งแนวชายหญิงธรรมดาจ้าทุกท่าน แต่อันนี้เพิ่งต้นเรื่องเลยยังไม่อยากสปอยเยอะฮะ
หากท่านใดกดเข้ามาดูแล้วชอบก็อย่าลืมกดติดตาม กดหัวใจและคอมเม้นต์ติชมไรทกันได้น้าาา ไรท์รออ่านอยู่เด้อ รับรองว่าเรื่องนี้สนุกแน่นอน
ความคิดเห็น