คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ใครบางคน (2)
ธรรม์ ธนาล
“ผอ. สวัสี่ะ ไปเที่ยวพัผ่อนเป็นยัไบ้าะ” แไเลาถามผมะวาถ้วยาแฟลบนโ๊ะทำานรหน้าผม
“็ีรับ ุแม่ผมท่านอยาไปพัผ่อน เราเลยยันไปทั้รอบรัว” ผมหย่อนัวลนั่บนเ้าอี้รโ๊ะทำานที่ประำ พร้อมยับเนไทเล็น้อย
“บ้านพัาอาาศอผอ. อยู่ที่หาเ้าสำราใ่มั้ย่ะ”
“ใ่รับ ผมไม่ไ้ไปที่นั่นเป็นสิบปี แ่ทุอย่ายัเหมือนเิมไม่มีเปลี่ยน” ผมพูพลาบรามลเล็น้อย
“มีนูแล็ีแบบนี้แหละ่ะ”
“รับ แม่ผมท่านไม่ปล่อยให้มันทรุโทรมไปหรอ ที่นั่นมีอะไรหลายอย่าให้เราำ”
“เอ่อ อีอย่า่ะผอ. อาทิย์หน้าะมีนัศึษาแพทย์เพาะทามาอูานที่โรพยาบาลสออาทิย์นะะ”
“มาี่นรับ” ผมปรับพนัพิเ้าอี้ให้อยู่ในท่าสบายมาึ้น
“สอน่ะ เป็นผู้ายทัู้่”
“ยัไุแ่วยูแลเรื่อที่พัให้พวเา้วยนะรับ”
“ไ้่ะ แอห้อพัในโรพยาบาลไว้ให้รึหอรวมายนะะ”
“ผมยัไม่มีเวลาูประวัิพวเา ถ้ายัไฝาุแ่อนนะรับ”
“่ะ ผอ.”
ผมื่อ ธรรม์ ธนาล แพทย์เพาะทา้านสมอ ในวัยใล้สี่สิบผมทุ่มเทให้านประหนึ่ว่าะไม่มีวันพรุ่นี้ ทั้านรัษาผู้ป่วย และานบริหารโรพยาบาล มีแฟนมา็หลายนแ่็ไม่มีใรนไหนไปับผมไ้รอ ทุนมาาำแนะนำอแม่ที่ไม่อยาให้ผมอยู่เป็นโสไปนอายุหสิบ แ่นแล้วนรอไม่มีใรผ่าน่านหินเรื่อวามเย็นา ทำเหมือนเาไม่มีัวน และที่สำันิสัยเอาแ่ใไม่สนวามรู้สึใรหน้าไหนนอาัวเออผมไปไ้
ผมเป็นลูายนเียวอเ้าออาาัรธุริเพื่อสุภาพ และโรพยาบาลเอนนาให่ เรื่อไม้เรื่อมือล้ำสมัย นมีานะส่วนให่ะเป็นสมาิวีวีไอพีที่โรพยาบาลมามายหลายน ธุริเี่ยวับวามเป็นวามายไม่้อแ็ันับใร แ่้อแ่ันับัวเอเรื่อวามพร้อมในารรัษา บุลาร้อมาวามสามารถ ทั้สถานที่ และอุปร์ให้ทันสมัยอยู่เสมอ
่อนหน้านี้ผมไม่ใ่ลูนเียว ผมมีน้อาย ‘ธันวา’ พ่อสร้าอาาัรธุริเพื่อสุภาพให่โหลายสาา โรพยาบาลเอนนาให่ในเรือมามาย เพียเพื่อหวัให้ผมับธันวามา่วยรับ่ว่อ แ่พอลูายนเล็ัสินใทิ้ทุอย่าเพียเพราะรัไม่สมหวั รอบรัวที่เยสุสมบูร์ลับลายเป็นเหมือนถูใรบานผลัพวเราให้มลไปในอทุ์อย่าแสนสาหัส แม่ลายเป็นนึมเศร้า้อรัษาัวหลายปีว่าะหายลับมาเป็นปิ
ผมยัำไม่เยลืมับทุเหุาร์ที่เิึ้น นับั้แ่วันแรที่ผมับธันวาไ้พบับนนนั้น วบนวันสุท้ายมันลายเป็นวามเลีย และทุวันนี้มันยาะทำใให้ลับไปเอหน้าเาไ้อี
หลัธันวาน้อายเพียนเียวอผมเสียไปไม่นาน ผมัสินใเรียน่อเป็นแพทย์เพาะทา้านสมอที่อเมริา นอาศัลยรรมสมอแล้ว ผมศึษาปริา้านนัิบำบั่อยออีทานไ้เป็นนายแพทย์ธรรม์ ธนาล อย่าเ็มัว ใ้ีวิอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นทศวรรษ่อนลับเมือไทยมา่วยพ่อบริหารานอาาัรโรพยาบาลในเรือธนาล ที่พ่อสร้ามันึ้นมาับมือ
“วันนี้ผอ. ะเ้าแผนสมอหรือเปล่าะ”
“เ้ารับ เอ้อ! ุแแล้วแพทย์ที่ะมาูานเาลแผนไหนไว้บ้ารับ”
“ศัลยแพทย์หัวใหนึ่น ส่วนอีนอยู่ศัลยแพทย์สมอ่ะ”
“ผมอูแฟ้มประวัิหน่อยรับ”
“แวาไว้ให้ผอ. บนโ๊ะแล้ว่ะ” เลาวัยสี่สิบส่นิ้วี้ไปที่แฟ้มบนโ๊ะทำาน้าผม
“อบุรับ ุแอยาไปทำอะไรเิไ้เลยรับ”
“ผอ. มีอะไรโทรเรียแนะะ”
“รับ” ผมหยิบแฟ้มประวัินัศึษาแพทย์เพาะทาพลิึ้นมาูทีละแฟ้ม เ็เหล่านี้ไม่ไ้่าาผมเมื่อหลายปี่อน ้ออทนยัน่อสู้ับวามฝันะไ้่วยเหลือผู้น โยที่ัวเอ้อมีวินัย และัาาใรหลายนเพื่อให้ไ้มาึ่วามรู้และประสบาร์ และสิ่เหล่านี้หาไ้าผู้นที่ผ่านเ้ามาให้เรา่วยเหลือและรัษา
ผมหยิบแฟ้มสุท้ายึ้นมา รปหน้าแฟ้มบอว่าส่ไปแผนศัลยแพทย์หัวใและทรวอ พลิปไลู่ประวัิเหมือนที่เยทำ็้อแปลใับรูปถ่ายที่ิรมุมบน้านวา ใบหน้าาวับแววาเศร้าที่แสนะุ้นเย ผมแทบะไม่เื่อสายา น้อไล่เลียลมาูประวัิ ในนั้นระบุื่อนามสุลัเน สอมือผมสั่นน้อัรามัวเอ่มวามโรธไม่ให้ปะทุไปมาว่านี้
“ผอ. ่ะ วันนี้อนเ้าเ้าโมมีนัประุมับท่านประธานนะะ”
“บ่ายล่ะ มีนัหรือเปล่า” ผมถามเลา่อน้าวเท้าออาห้อทำานส่วนัว เหลือบูนาฬิาร้อมือมันบอเวลาเ็โมรึ่
“บ่าย...มีประุมบอร์ผู้บริหาร่ะ” พี่แไเลา้มมอารานัในมือถืออเ้าัว
“อืม...รับ”
“แล้วนี่ ผอ. ะไปไหนะ”
“ไปื้อาแฟ” ผมยับเนไทับัทรเสื้อสูทพอีัวใหู้เรียบร้อย่อนส่มือล้วลระเป๋าาเไว้ทั้สอ้า
“อุ๊ย! เี๋ยวแไปื้อให้่ะ”
“ไม่เป็นไรรับ ผมะออไปสูอาาศ้วย”
ผมบอเลา่อน้าวเท้ายาว เินผ่านเ้าลิฟ์ส่วนัวอผู้บริหารลั้นี ึนี้ั้อยู่เือบะ้านหลัสุอพื้นที่ทั้หมในโรพยาบาล มันเป็นอาารสิบั้นใ้เป็นที่ทำานอผู้บริหารและนายแพทย์ั้นสู มันถูแยส่วนออมาาึสำหรับใ้ในารรับรอรับารรัษาผู้ป่วยที่มีสามถึสี่ึรพื้นที่้านหน้า แ่หาเินไป้านในสุิับำแพ้าหลัะเป็นหอพัสำหรับให้พนัานอาศัยในราาไม่แพนั และมันถูัแยโนหิายไว้ัเน
หลัื้ออเมริาโน่าร้านาแฟสีเียวยี่ห้อัที่ั้อยู่ในพื้นที่็อปปิ้มอลอโรพยาบาล ผมเินเรื่อยเปื่อย่อนมาหยุรแผนหนึ่ในึอายุรรรม
‘ศูนย์ศัลยรรมหัวใและทรวอ’
ผมแหนหน้ามอป้ายนาให่รหน้า่อนพาัวเอเินเ้าไปนั่ลรเ้าอี้ไม้ัวยาว ผู้นวัไว่มามาย่อนมีใรบานวิ่มาหยุรหน้าผม้วยสีหน้าใ
“ผอ. ธรรม์ สวัสี่ะ” พยาบาลหมวาววิ่ระหืระหอบมาหยุรหน้าผม
“รับ” ผมไม่ไ้สนใมอเธอมานั เพียหันมาหาาแฟร้อนในมือ และิบมันลออึให่
“ผอ. มีธุระับแผนทรวอหรือเปล่าะ รนี้มีแ่ผู้ป่วยนอ เิเ้าไปที่ห้อพัแพทย์้านใน่อนมั้ย่ะ”
ห้อพัแพทย์ เป็นห้อส่วนัวสำหรับมีไว้ให้แพทย์ลเวรใ้พัผ่อน เป็นทั้ห้อทำานสำหรับ่วไม่มีเสหรือลรวผู้ป่วย มันเป็นพื้นที่แยส่วนเ้าไป้าในสุอแผน ้านในมีเรื่ออำนวยวามสะวรบรันรวมไปถึห้อนอน ห้ออาบน้ำและเียเสริมเล็ๆ เพื่อสำหรับใ้พัผ่อน่วลเวระึไ้
ผมเินามพยาบาลสาวอย่าว่า่าย เธอนำหน้าผมรไปยัห้อพัแพทย์ พอเ้าไป้านในะเอห้อโถนาให่ ้ายมือเป็นั้นวาหนัสือำราแพทย์และหนัสือวิาารที่เป็นประโยน์มามาย พื้นที่รลาเป็นโ๊ะทำาน ้านบนมีอมพิวเอร์ และอุปร์เทโนโลยีเพื่อใ้ประโยน์ในาร้นว้าหา้อมูลผ่านอินเทอร์เน็หรือเื่อมโยาน้อมูลอโรพยาบาลไ้
พยาบาลุาวเินนำหน้าผมไปหาลุ่มน ะำลัยืนรวมลุ่มันสามถึสี่นพูุยอะไรบาอย่า ้วยสีหน้าและแววาแห่วามสุ ใรบานำลัส่เสียหัวเราะออมา่อนะหยุารระทำนั้นทันทีที่เห็นผม
“เอ่อ ผอ. อานนท์่ะ”
“อ้าว! ไอ้ธรรม์” นทีู่ภูมิานสุโบมือเอ่ยทัทายผม
“…”
“เอ่อ...ผอ. ธรรม์ มาไม่บอไม่ล่าว ะมาเอร์ไพรส์พวเราเหรอรับ” อานนท์เปลี่ยนท่าทาสนิทเป็นพูสรรพนามับผมแบบเป็นทาาร
นนท์ หรืออานนท์ เป็นศัลยแพทย์หัวใและทรวอมือมัอที่นี่ นอาะำรำแหน่เป็นผอ. ูแลแผนนี้แล้วยัเป็นเพื่อนสนิทอผมเมื่อสมัยไปใ้ีวิศึษา่อที่อเมริา บลับมาผมึถือโอาสทาบทามให้เ้าัวมาทำาน้วยันที่โรพยาบาลอพ่อผม
“…” ผมเินหน้านิ่มาหยุรลุ่มนที่พาันแระายเหมือนผึ้แรั ่อนยื่นถุระาษที่้านในมีแ้วาแฟสามถึสี่แ้วในมือให้เพื่อนสนิท
“เอ้า! เ็ๆ ผอ. ธรรม์อุส่าห์ื้อมาฝา ที่สำั! หิ้วมาส่เอับมือเลยนะ” อานนท์ึอเมริาโน่าถุระาษออมาเป็นอัวเอ ่อนที่ะส่ส่วนที่เหลือให้ลูน้อโยเร็ว
“ไ้่าวว่ามีนัศึษาแพทย์มาูาน”
“อือใ่ มีนหนึ่...แผนนาย็มีไม่ใ่เหรอ?” เพื่อนร่าสูออ่อนหรี่ามอผม “ปิแล้ว...นายไม่เยสนใเ็บใหม่นี่นา”
“็อนนีู้สนใ มีอะไรมั้ย!” ผมว่าออไปอย่านเอาแ่ใ
“แพ...หมอแพ! มานี่หน่อย่ะ มีนอยารู้ั” อานนท์วัมือเรียนที่นั่อยู่อีฝั่อห้อ
“่ะ? เาเป็นผู้าย!” ผมถลึาใส่เพื่อนสนิท
“หน้าสวยนานั้น็้อะ าับน้อเาไว้่อน” อานนท์ส่ยิ้มเ้าเล่ห์มาให้ผม
“มาไปนะมึ!” ผมมอหน้าเพื่อนสนิท สูลมหายใเ้าปอ้วยอารม์ุรุ่น ่อนเหลือบาูนร่าเล็ะเินออมาาอีฝั่อมุมห้อ ผมมอเ้าัวอย่าเ็มาใบหน้ารูปไ่เ้าับลุ่มผมหนาูเาามเป็นประาย นัยน์าสีโศูเศร้าหมอภายใ้นาที่ยัเป็นแพหนาเ่นเิม มูเล็เ้าับริมฝีปาอิ่ม รูปร่าผอมบา สีผิวาวิไปทาีอย่าเห็นไ้ั
“หมอแพ มาสวัสีผอ. ธรรม์ หน่อย่ะ หมอเาเป็นแพทย์เพาะทาเรื่อสมอมือหนึ่อที่นี่เลยนะ ที่สำัหล่อ รวย เป็นทายาทหนึ่เียวอโรพยาบาลนี้้วยนะ” ผมลืนน้ำลายลอไม่ไ้สนใเพื่อนสนิทที่ำลัพรีเนท์ุสมบัิผมนเินพอี เพราะอนนี้ในสายามผมสนใเพียวหน้าหวานับท่าทีอนร่าเล็ที่ทุอย่าูแปลาว่าในอีอย่าับเป็นนละน
“ผอ. ธรรม์ สวัสีรับ” นมาใหม่ส่ยิ้มมาให้ผม่อนยมือเรียวึ้นไหว้
“…” ผมมอร่าบาะยืนประันหน้าับผม้วยสีหน้าเรียบเย ไร้ึ่วามรู้สึใ ไม่มีวามประหม่า ื่นเ้น ระโเ้ามาอ หรือแม้ระทั่ร้อไห้เสียน้ำา วามรู้สึห่าเหินถูที่แสออมาาเ้าัวทำผมหายใิัเ้าทุที
“ผอ. ธรรม์ ไอ้ผอ.ธรรม์รับ น้อเายมือไหว้แล้ว” อานนท์ระิบบอผม
“อือ” ผมยัยืนนิ่ไม่ไหวิ ไม่แม้ะรับไหว้นรหน้า แ่ลับรู้สึแปลใับใบหน้านิ่ไร้ึ่อาารใๆ ที่บ่บอว่าเ้าัวเยรู้ัับผมมา่อน
“เป็นอะไรวะ? ยืนอึ้อยู่ไ้”
“…” สายาผมยัับ้อวหน้าาว ที่ไร้ึ่วามรู้สึใ แววาแห่วามว่าเปล่าายแวววามเยเมยอย่าเห็นไ้ั
“ถ้าอย่านั้น หมอแพไปทำานไ้แล้ว่ะ รับนี่ไป้วย” อานนท์ยื่นอเมริาโน่ในมือส่ให้นร่าเล็ “แล้ว็...เี๋ยวอนเที่ยผมพาไปเลี้ย้าว”
“อบุรับ” ร่าบาเินออไปแล้ว ทิ้ไว้แ่เพียผมที่ยัมอามิแผ่นหลั ับวามสับสนในใว่านนนี้ือพระแพริๆ หรือเป็นเพียแ่นหน้าเหมือน แ่บัเอิมีื่อรัน็เท่านั้น เพราะหาเป็นพระแพัวริ่อให้เราาันไปนานถึสิบปี ไม่ว่าะโนผมโรธเลียมาแ่ไหน เพียเสี้ยววินาทีที่เราไ้เอ เ้าัวะ้อพุ่รเ้ามาอผมแน่นอน
“ูไป้วย!”
“ไปไหน?” อานนท์ถามผม้วยวามแปลใ ่อนเินอ้อมโ๊ะัวเอหย่อนัวลนั่บนเ้าอี้ประำำแหน่อเ้าัว
“ิน้าวเที่ยับมึไ ไ้่าวว่าะเลี้ยไม่ใ่เหรอ?”
“เอ่อ...เพื่อนรับ ูแ่ะเลี้ย้าวน้อๆ ในแผน มึะามไปทำไมให้เ็มันเร็”
“ูว์...ะไป้วย!”
“รับ! ถ้าท่านเ้าอโรพยาบาลอยาะไป้วย ใรละะห้ามไ้” อานนท์พ่นลมหายใพร้อมส่ายหัว้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย
..
ความคิดเห็น