คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 โลกแห่งความเป็นจริง กับความฝันที่ไม่ยอมตื่น (1)
พระแพ นหน้าเศร้า
สวัสีรับผมื่อพระแพ เป็นแพทย์บใหม่อนนี้ใ้ีวิอยู่่าัหวัมาไ้สามปีแล้วรับ ุเ่นในัวและมัะเป็นที่ำอนพบเห็นือผมเป็นนหน้าเศร้า มันเียู่มาับนัยน์าโศ เหมือนอมทุ์อยู่ลอเวลา แ่นิสัยริๆ ผมไม่ไ้เป็นแบบนั้นนะรับ บารั้ผมอาะโลส่วนัวสูไปบ้า แ่็พอะมีอารม์ัน หัวเราะ เฮฮาอนอยู่ับนที่สนิทริๆ เท่านั้น และในีวิผมนเหล่านี้มีน้อยนิมา
ผมเป็นโรประหลารับ อนลาืนผมมัฝันถึใรนหนึ่ที่ยืนาร่มอยู่ท่ามลาสายฝน มันเป็นสาเหุให้ผมละเมอร้อไห้ออมา และไม่ไ้ร้อไห้ธรรรมานะรับ แ่ผมร้อไห้เหมือนแทบะาใทุรั้ที่เห็นเา นนนั้นร่าสู สวมุสีำทั้ัวในมือถือร่มเอาไว้ แ่ผมไม่เยมอเห็นหน้าเาัเลยสัรั้ รับรู้เพียวามรู้สึเ็บปวทรมาน ในฝันผมมีเพียำพู้ำๆ ที่เอ่ยออมา ‘ผมอโทษ’
“หมอ!...หมอ!! หมอแพ ่วยเมียผม้วย!!!” ผมในุาวน์สีาวพาวามิัวเอออาภวั์ละสายาไปที่นร่าผอมะำลัส่เสียเรียื่อผม้วยสีหน้าื่นลัว
“มาแล้ว! มาแล้ว ุหมอมาแล้ว!!!”
“ทุนถอยห่าออไป่อนรับ เว้นพื้นที่ไว้ให้นป่วยไ้มีอาาศหายใหน่อย”
“าิออไปรอ้านอ ออไปรอ้านอ่อน่ะ” พยาบาลในห้อุเินบอายร่าผอมที่ำลัเอามือเาะเียผู้ป่วยไม่ห่า
ผมในวัยเือบสามสิบ ใ้ีวิอยู่่าัหวัับเพื่อนร่วมอาีพอีสอน หลัพวเราเรียนบแพทย์และไ้ใบประอบโรศิลป์มาในมือ็้อทำหน้าที่รับใ้ทุนที่รั่วยออ่าเล่าเรียนให้ ใน่วเวลาสามปีที่เราเป็นหมอประำอยู่โรพยาบาลประำอำเภอห่าไล เหมือนเปิโอาสให้เราไ้ฝึประสบาร์และเพิ่มวามำนาในารรววินิัยโรไ้มาึ้น ในโรพยาบาลที่ผมับเพื่อนประำอยู่ เป็นโรพยาบาลเล็ๆ ำลัในารหาเรื่อไม้เรื่อมือทาารแพทย์ทันสมัยไม่พร้อมให้มีมานั ที่นี่มีหมอเพาะทาเพียไม่ี่น ส่วนให่รววินัยโรทั่วไป หาเอเสพิเศษ็ำ้อส่ัวผู้ป่วยไปรัษาโรพยาบาลให่ในเมือให้่วยรัษาแทน
“น้าสมพษ์รับ ผมเียนใบส่ัวน้าหอมให้แล้วนะรับ”
“ผม้อทำยัไ่อรับหมอ”
“เี๋ยวพยาบาละุยับพนัานุเินที่มาับรถพยาบาลเรื่อส่ัวให้รับ น้าสมพษ์เรียมเรื่อเอสารส่วนัว และที่สำัสิ่ที่ลืมไม่ไ้...” ผมส่มือแะลบ่าายวัยลาน ผิวพรรร้านแเพราะรารำทำานลาแเป็นเวลานาน น้าสมพษ์เป็นนสวนูแลทำวามสะอาพื้นที่อโรพยาบาลและเรือนนอนอบ้านพัหมอ
“อะไรรับหมอ”
“ำลัใยัไละรับ” ริ้วรอยแห่วามเศร้าหมอับแววาที่แสถึวามัวลอย่าเห็นไ้ั มันพลิ้วไหวเหมือนสะท้อนให้เห็นว่าน้าสมพษ์ลัวับเหุาร์ที่เิึ้นมาแ่ไหน
“ผมัวลมาเลยรับหมอ”
“อย่าัวลไปเลยรับ ถึมือหมอให่ที่โน่น น้าหอม็ปลอภัยแล้วรับ”
“นัหอมะเป็นอะไรมามั้ยรับ”
“ไม่เป็นอะไรหรอรับ เรื่อไม้เรื่อมือโรพยาบาลในเมือมีพร้อม และมันะ่วยน้าหอมไ้เยอะเลยละรับ”
“หมอะไม่ไปับพวผมริๆ หรือรับ”
“น้าสมพษ์อย่าัวลไปเลยรับ บนรถพยาบาลมีเ้าหน้าที่อยูแลอย่าใล้ิ”ผมส่ยิ้มละมุนให้นรหน้า
“อบุนะรับ ที่่วยเมียผมอย่าเ็มที่”
“มันเป็นหน้าที่อผมอยู่แล้วรับ”
“ุหมอ่ะ รถพยาบาลพร้อมที่หน้าห้อุเินแล้ว่ะ” พยาบาลุาวเินมาบอผมพร้อมส่แฟ้มในมือให้ผมเ็น
“รถพยาบาลมาแล้ว ผมไป่อนนะรับหมอ”
“โีรับน้า” ผมส่ยิ้มให้น้าสมพษ์ มอามายร่าผอมที่่อนหน้านี้เ้าัวไปที่ไหน็มัะมีเสียหัวเราะที่นั่น แ่วันนี้บนใบหน้าอเ้าัวลับมีเพียร่อรอยอวามัวลและหวาลัวับสิ่ที่ลัวว่าะเิึ้น แ่ภัยเียบอโรหัวใือเมื่อมันมาแสัวทัทายบอเ้าอร่าแล้วว่ามันำลัแฝโรร้ายนี้อยู่ในายเมื่อไหร่ นป่วยอาะอำลาเราไปโยไม่ทันให้เราไ้ทันั้ัวเมื่อไหร่็ไ้
“หมอแพ สรุปว่าวันหยุนี้ะเ้าเมือับพวเราหรือเปล่า” ผมละสายาาหนัสือำราแพทย์เล่มหนาในมือ มอไปที่เอพลเพื่อนหมออผม่อนะส่ายหน้าเป็นารบ่บอว่าปิเสธ
“วันหยุทั้ที ใอนายะอยู่เฝ้าแ่หอพัหรือไว่ะ” วาริเพื่อนหมออีนเินมาสมทบ
“อือ” ผมอบไปอย่าไร้เยื่อใยพร้อม้มหน้าลอ่านหนัสืออีรั้
“โธ่! ุหมอแพสุหล่อรับ ไป้วยันเถอะ”
“ไอ้เอมึเลิวนมันเถอะ รอบนี้พวเราไปหาเ้าสำราันีว่า” วาริบลบ่าเพื่อนสนิท
“หาเ้าสำรา?” ผมละสายาาหนัสือเล่มหนาอีรั้ รู้สึุ้นินับื่อนี้อย่าแปลประหลา
“เออ! ูสอนะว่า่อนลับรุเทพฯ ะวนันะลอนเที่ยวายหาในัหวันี้ให้รบเลยวะ” วาริบอผม
“อีไม่ี่อาทิย์็ะลับรุเทพแล้วนะโว้ย ะมีเวลาเที่ยวรบหรือวะ” เอพลส่มือออวาริเอาไว้
“พวนายะไปหาเ้าสำราันเหรอ” ผมถามนร่าสูรหน้า
“ทำไม? ิะเปลี่ยนใไปับพวเราใ่มั้ยรับุหมอแพ” วาริหรี่ามอผม
“อือ ื่อมันฟัูน่าสนใี”
“ไม่ใ่แ่น่าสนในะ ูไปูรีวิวมาแล้ว ายหาที่นั่นสวยมา” วาริบอผมอย่ามั่นใ
อย่าน้อยลอหลายปีที่ผ่านมานอาเรียนแล้วผม็พอะมีเพื่อนให้ไ้พูุยสัพเพเหระอยู่บ้าไม่ี่น เพราะหลัสอบเ้าะแพทย์ในมหาลัยอันับ้นอรัไ้ผม็ใ้ีวิอยู่เพียแ่ารเรียนเท่านั้น ้าวเท้าพ้นอาาเมหาลัยไลสุือลับเ้าอนโ และมันเป็นเพียทีุ่หัวนอนเท่านั้น เพราะเวลาส่วนให่มัหมไปับารทำแล็บ ้นว้าหา้อมูลในหอสมุ หรือไม่็นอนแบบไม่เห็นเือนเห็นะวันิ่อันหลายวัน นานๆ ถึะออไปสัสรร์ับเพื่อนที่มีน้อยนเสียเหลือเิน หรือไม่็เป็นพี่ินแนนที่ไ้ื่อว่าเป็นนที่ผมสนิทมาที่สุั้แ่ำวามไ้
...
.
“หาทรายสวยมา! าสะอาสุๆ” วาริยล้อฟิล์มในมือึ้นถ่ายรูปายหาที่มีแนวยาวไปนสุลูหูลูา “ไม่น่าเื่อว่าายหาฝั่อ่าวไทยะสวยนานี้”
“อ่าว!...แพ!! ะไปไหน” เอพละโนเรียผม
“ปล่อยไปเถอะ นานๆ มันะออมาสัเราะห์แสสัรั้” วาริเอ่ยปาแวผม
“นนะ...ไม่ใ่ผั” ผมะโนบอนร่าสู่อนเินเลี่ยออมา
ไอแับลิ่นอทะเลเหมือนำลัเรียภาพำอะไรบาอย่าอวันวาน ผมย่ำเท้าอย่ามั่นลผืนทรายาว เินมาเรื่อยเปื่อยนมาหยุร้นไม้ให่้นหนึ่ลำ้นูแ็แร มันผ่านแผ่านลมมานานหลายปี และหามอผ่านแนวรั้วลวหนามเ้าไปะเห็นบ้านพัาอาาศหลัให่สุในแถบนี้ ัวบ้านทำ้วยไม้ทาสีาวทั้หลั มันินพื้นที่หลายร้อยาราวา รพื้นห้ารอบบ้านเป็นลานห้าี่ปุ่นเหมาะที่ะปูเสื่อนั่เล่นรับลมทะเลยามเย็นะรู้สึีเป็นพิเศษ
ผมเผลอยิ้มออมาาวามรู้สึที่เหมือนถูฝัอยู่ใ้ิสำนึ เสียระิ่ที่แวนอยู่ริมหน้า่าำลัพลิ้วไหวามแรลม ส่ผลให้เสียนั้นลอยผ่านามลมมา ฟัแล้วลับเหมือนหัวใำลัะแสลาย มันเหมือนเป็นสิ่อย้ำวามเ็บปวอย่าไม่รู้ที่มา ่าเหมือนแผลเป็นรหาิ้ว้า้ายอผมที่มัะรู้สึเ็บทุรั้ที่เห็นหน้าใรบาน และนนนั้นผม็ไม่เยรู้ัเาเป็นารส่วนัว แ่รู้ว่าเาเป็นนัในสัมแพทย์ื่อั และเป็นแรบันาลให้หมอบใหม่หลายนทำามแนววามิอเาและผม็เป็นหนึ่ในนั้น
ผมยืนมอบ้านสีาวหลันั้นไปั่วอึใ ล้ายเหมือนไ้ยินใรบานำลัหัวเราะหยอล้อันอย่าสนุสนานลอยล่อามลมมาาที่นั่น ยิ่ฟัแล้วเหมือนหัวใผมมันำลัพอโึ้นมาน้อยับเท้าเ้าไปใล้บ้านหลันั้นมาึ้น นายสูที่ำลัส่เสียหัวเราะอย่ามีวามสุับหิสูวัยนหนึ่ ผมมอหน้าเาไม่ัมานัท่าทาเา่าูุ้นเยเหมือนเยเอที่ไหนมา่อน แ่ยิ่เพ่มอเามันลับทำให้ผมเ็บปวร้อนเนื้อในอ้าน้าย น้อเอามือทุบลอเพื่อบรรเทาวามเ็บที่ำลัเล่นริ้วึ้นมาเป็นทวีู
...
“ฮือ ฮือๆ...ผมอโทษ ผมอโทษ! ผมอโทษ!!!”
“หมอแพื่น หมอแพ! ื่น...ื่น!”
“ฮึ...ฮึ ฮือๆ...อือ” ผมปรือามอเ้าอฝ่ามือที่ีลแ้มผม
“ฝันร้ายอีแล้วเหรอ?” วาริส่มือมารั้ร่าผมให้ลุึ้นนั่าเียนอน ผมึัวเอึ้นมาพิอบเีย ถอนหายใยาว่อนปาน้ำาร้าแ้มทั้สอออทำเหมือนว่า่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเิึ้น เพราะมันเป็นบ่อยนผม้อทนอยู่ับมันให้ไ้ ผมฝันร้ายบ่อยนาิน เยพบิแพทย์็หลายรั้รัษายัไ็ไม่หาย นผม้อทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร ทั้ๆ ที่ทุรั้ที่ฝันร้ายมันือวามทุ์ทรมานนแทบะาใ แ่็้อแสให้ทุนเห็นว่าผมไม่เป็นอะไร
“อโทษนะ ที่ทำให้พวนายื่นอีแล้ว” ผมบอเพื่อนสอนะมอผม้วยสายาห่วใย
“ไม่เป็นไรหรอ แ่่วหลัๆ มานี่นายไม่่อยะฝันร้ายแล้วนี่นา” เอพลถามผมะลุาเียัวเอ้วยท่าทาัวเียเพราะถูปลุให้ื่นในลาึ “หรือ...เป็นเพราะว่าวันนี้นายออไป้านอ”
“เออใ่! นายไปเออะไรมาหรือเปล่าเลยเอาลับมาฝันร้าย” วาริทำท่ารุ่นิ่อนเาส่ออมา
“ไม่มีอะไรหรอเราเหนื่อย...่ามันเถอะ ึแล้วนอนันีว่า” ผมบอเพื่อน่อนมุัวลใ้ผ้าห่มอีรั้
“หมอแพ...ืนนี้นายะไม่ฝันร้ายอีใ่มั้ย?” เอพลถามผม้วยน้ำเสียห่วใย
“อือ...” ในแ่ละืนถ้าเานนั้นมาหลอหลอนผมในฝันสำเร็แล้ว เา็ะหายไปไม่ลับมาทัทายผมอี เหมือน้อารเห็นน้ำาผม พอสำเร็็ไม่ออมาหาอีลอทั้ืน
เวลาผ่านไปแล้วไม่เยหวนลับ เหมือนับผมที่ไม่เยปล่อยเวลาให้เสียเปล่าไปับสิ่อื่นนอาโรพยาบาลที่ลายเป็นบ้านหลัที่สออผมมานานแล้ว และผู้ป่วยือเพื่อนร่วมอาศัยในบ้านผม โรร้ายเป็นเหมือนอุปสรรให้ผมพิสูน์ัวเอว่าะพานป่วย้ามผ่านและฝ่าฟัน่อสู้ไปนสุทาฝัน และเมื่อผมส่พวเาให้ถึเป้าหมาย็ถึราว้อโบมือลา
“ผมอวยพรให้พวุโีลับไปสานฝัน และเป็นหมอที่ีนะรับ” แพทย์ประำโรพยาบาลอวยพรพวเราในวันสุท้ายที่เราะ้อใ้ีวิอยู่ที่นี่
“อบุรับ” พวผมยมือไหว้นรหน้า
“ที่สำั รรยาแพทย์ท่อไว้ให้ึ้นใ”
“รับอาารย์”
พวเราส่มือโบอำลาอาารย์ับเพื่อนที่เยทำานร่วมันในโรพยาบาลแห่นี้ สามปีแห่ารเ็บเี่ยวประสบาร์และเหมือนไ้พาัวเอมาปลีวิเว หลีหนีาเมือหลวที่แสนวุ่นวาย าร์พลัในที่ห่าไล่อนลับไปเรียน่อในวิาีพแพทย์เพาะทาอีรั้
“หมอแพ หลัานี้นายะใ้ีวิอยู่รุเทพ หรือลับบ้านสวนที่สมุทรสาร” วาริถามผมะทำหน้าที่เป็นนับรถให้ผมับเอพลลับเ้ารุเทพ
“เราะว่า่อนลับมาเรียนเพาะทาะลับไปอยู่บ้านสวนสัระยะ่อน”
“นายไม่ไ้ลับไปที่นั่นนานแล้วมั้ย” เอพลถามผม
“อือ ็ราวๆ สี่ห้าปีไ้แล้ว อนนี้ใล้ะเป็นบ้านร้าล่ะ” ผมถอนหายใรู้สึเสียายบ้านที่ัวเออาศัยมาั้แ่เยาว์วัย
“แม่นายไม่ลับมาเยี่ยมบ้าเลยเหรอ?” วาริถามผม
“แม่็ลับมาไทยปีล่ะรั้ แ่อนที่เามา็มาเ่าโรแรมอยู่ที่รุเทพ ไม่ไ้ลับไปบ้านสวน ็ไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึไม่อบที่นั่น ทั้ๆ ที่เป็นบ้านเิัวเอ” ผมพูไปทั้ที่สายามอออไปนอหน้า่ารถ เือบสิบปีแล้วที่ผมับแม่เราแยันอยู่ แม่อยาให้ผมไปใ้ีวิับเ้าัวที่่าประเทศ แ่เป็นเพราะไม่อยาไปาที่นี่เลยให้เหุผลว่าอเรียนให้บ่อนแล้ว่อยามไป
ทุรั้ที่ผมิว่าะ้อไปาประเทศนี้ ผมมัมีวามรู้สึลัวอะไรบาอย่า ลัวว่าถ้าหาไปแล้วะไม่มีโอาสไ้เอับใรบานอี และผม็ไม่รู้ว่านนนั้นเป็นใร
ความคิดเห็น