คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2.2 : อยู่ในสายตา
ตอนที่ 2.2 : อยู่ในสายตา
#Shinชิน (พี่รหัส)
ไลน์!
น้องรหัสหรอว่ะ : พี่ชินๆ
น้องรหัสหรอว่ะ : โหลๆ อยู่ไหมครับ
น้องรหัสหรอว่ะ : ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
*สติกเกอร์น้องหมาเคาะประตู*
ShinKonChill : ว่า?
น้องรหัสหรอว่ะ : ทำไมพี่ไม่บอกผมว่ะ
บอก?
บอกไรว่ะ
ผมครุ่นคิดกับตัวเองได้ไม่นานคำตอบก็ปรากฏขี้นตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มของคนยิ้มยากอย่างผม ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ความเบื่อหน่ายที่มีค่อยๆถูกแทนที่ด้วยความสนุกบางอย่าง
น้องรหัสหรอว่ะ : พี่เป็นใครเนี่ย!
น้องรหัสหรอว่ะ : เขาบอกผมจะไม่ผ่านกิจกรรมเพราะยังหาพี่รหัสไม่เจอ!!
น้องรหัสหรอว่ะ : ถ้าพี่ไม่ใช่พี่รหัสผม
น้องรหัสหรอว่ะ : แล้วพี่เป็นใครครับ
*สติกเกอร์หมีหน้างอ*
ShinKonChill : พึ่งมาถามเนอะ
ShinKonChill : เซ็นเป็นคนคว้าพี่ไปแล้วบอกว่านี่คือพี่รหัสแท้ๆ หึ
คิดแล้วก็ขำ ที่มีคนมาคว้าแขนถึงบนเวที แล้วบอกว่าผมเป็นพี่รหัส เด็กบ้านั่น
น้องรหัสหรอว่ะ : โอ้ยยยย แล้วพี่พอรู้ไหมว่าใครเป็นพี่รหัสผมอ่ะครับ
น้องรหัสหรอว่ะ : ผมอยากผ่านกิจกรรมนะ
น้องรหัสหรอว่ะ : พรีสสสสสสส
*สติกเกอร์น้องต่ายขอร้อง*
ShinKonChill : รู้
ShinKonChill : แต่ไม่บอกครับ
ShinKonChill : หึหึ
ผมเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงเมื่ออาจารย์เริ่มมองอย่างไม่ชอบใจ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอารมณ์ดีแปลกๆ
“ยิ้มไม่หุบเลยไอ้เหี้ย คุยกับใครว่ะ สาวหรอ” ไอ้พริ้งทักจนต้องเผลอแตะมุมปากตัวเองเบาๆนี่กูเผลอยิ้มอีกแล้วหรอว่ะ กับไอ้แค่เด็กบ้าประสาทเสียแสนกวนตีนคนนั้นที่ตุ๊ต๊ะหาว่าผมเป็นพี่รหัสมัน เจอกันก็นับครั้งได้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีผลตรงกับความรู้สึกขนาดนี้
“ไม่รู้สิ” ผมตอบพริ้งไปตามจริง ก่อนจะหันมาสนใจกับบทเรียนที่อาจารย์สอนต่อ รู้สึกมีแรงที่จะจด ที่จะจำและตั้งใจเรียนขึ้นมาเสียเฉยๆ
‘จะว่าไป….’
ShinKonChill To Rome’s
ShinKonChill : โรม
ไลน์!
ไลน์!!!
ไลน์!
ไลน์!!!!!
Rome’s : หืม?
Rome’s : เฮ้ย!!!
Rome’s : พี่รหัสกู!!!!!!!
Rome’s : เหี้ย!! พี่รหัสกูไลน์มา ฝนตกแน่ๆ
ShinKonChill : สัส!
Rome’s : 55555+
Rome’s : ว่าไงครับพี่ครับ
ShinKonChill : มึง
ShinKonChill : รู้ไหม
Rome’s : ไม่รู้ครับ
Rome’s : 5555+
ShinKonChill : สัสโรม
Rome’s : Okๆ ไม่แกล้งแล้วครับ ว่าไงครับพี่ชินพี่รหัสสุดหล่อของโรม
ShinKonChill : ดี
ShinKonChill : เดี๋ยวเลิกเรียนแล้วกูไปหา
ShinKonChill : จะเลี้ยงสายรหัส
Rome’s : หืม!!!?
Rome’s : WTF!!!!!
Rome’s : อยู่กันมาเกือบสองปี!!!!
Rome’s : พี่มึงพึ่งรู้จักกับคำว่าเลี้ยงสายหรอ!!!
ShinKonChill : จะแดกไหม
Rome’s : แดกคร๊าบ!
ก็เท่านี้! ผมก็ไม่ได้งกขนาดนั้น แค่ไม่ชอบกิจกรรมเท่าไหร่ มีไปเลี้ยงสายบ้างแต่ก็ไปเฉพาะที่เลี้ยงทั้งสายตั้งแต่โคตรเง้าตายายสายรหัสจรดหลานเหลน ที่มาแบบบังคับให้ต้องไป ส่วนเลี้ยงน้องรหัสตัวเองตรงๆนี่ก็ตามที่มันบอก ‘ไม่เคย’
//Rrrrrr//
‘Rome’s’
(เลิกยังคร๊าบพี่รหัสสุดหล่อ)
“ยัง”
(งั้นผมรอหน้าคณะโต๊ะม้าหินอ่อนนะคร๊าบ)
“อืม”
(เออ! ผมเอาเพื่อนไปด้วยนะพี่ เลี้ยงไหวใช่ป๊าว)
“หึ”
อย่างกับเลี้ยงไม่ไหวมันจะไล่เพื่อนมันกลับ แต่ผมรู้ว่ามันเอาเพื่อนมาทำไม เพื่อนไอ้โรมแต่ละคนสวยๆทั้งนั้นครับผมกับไอ้ไวก็มองๆอยู่บ้าง แต่ถือคติว่าไม่เอาคนในคณะตัวเอง เพราะเวลามีเรื่องมีปัญหามันหลบหลีกยาก ไม่นานอาจารย์ก็ปล่อยคลาส ผมเลยแยกกับไอ้พริ้งตรงหน้าห้อง มันก็งง ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นตกใจเมื่อผมบอกมีเลี้ยงสาย แถมยังเป็นคนเลี้ยงเอง
“นี่ถ้าไม่มีธุระกูจะตามไปเสือกแล้วเนี่ย!”
“สงสัยดวงกูยังดี” ผมว่าก่อนจะยิ้มให้มัน โบกมือลาอีกนิดแล้วเดินลงไปหาไอ้โรมที่ยืนอยู่กับเพื่อนสาวสองคน หน้าตาน่ารักดูขี้อาย กับอีกคนดูเป็นคนแรงๆห่ามๆเหมือนไอ้พริ้ง
“หวัดดีครับเฮีย!!!!”
“อืม”
“แล้วเฮียจะพาผมไปเลี้ยงที่ไหนครับ” ไอ้โรมหน้าตาแม่งเหมือนลูกหมาขาดน้ำ ถ้าถามถึงความสนิทก็คงสนิทกว่าคนอื่นๆในสาย เพราะไอ้โรมมันเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเอง แต่ขนาดเป็นญาติกันก็อย่าหวังว่าผมจะเลี้ยงนะ พอออกปากชวนมันถึงได้รีบมาขนาดนี้ เพราะถ้าผมเปลี่ยนใจ มันนั่นละจะอดแดกเสียเอง
“ผับChill”
“เฮียแม่งไม่ลงทุน”
“รายได้เข้าร้านกู เงินก็เข้ากระเป๋ากู ก็ดีแล้วนี่?”
“คร๊าบๆ”
“แล้วมึงเอารถมาหรือเปล่า” ถึงจะบอกว่าอยู่หลังมอ. แต่ถ้าเดินไปก็ร้อนอยู่ไกลด้วย ขี้เกียจ ไอ้โรมมันรู้ว่าผมไม่ชอบให้คนที่ไม่สนิทขึ้นรถทมันถึงได้ยิ้มแหยๆกลับมาเมื่อบอกว่าไม่ได้เอารถมา
“งั้นนั่งรถมอ.ไปลงแล้วค่อยเดินไปแล้วกัน” ผมว่า มันก็พยักหน้าอย่างทำไรไม่ได้ ส่วนหญิงสาวสองคนก็ได้แต่เดินตาม ระหว่างที่รอรถผมก็เอ่ยปากถามในสิ่งที่สงสัย
“เออไอ้โรม”
“ครับ?”
“มึงรู้ไหมว่ะ ว่าถ้าน้องปีหนึ่งหาตัวพี่รหัสไม่เจอจริงๆมันจะไม่ผ่านกิจกรรม?”
ไอ้โรมทำหน้าสงสัยก่อนจะตอบผมกลับมา “อื้มม มันเลยช่วงจับพี่รหัสแล้วนี่เฮีย ยังมีคนหาตัวพี่รหัสไม่เจออีกหรอว่ะ เออ! มีนี่หว่า ก็น้องรหัสกูไอ้เซ็นแม่งยังไม่มาหากูเลย” ประโยคหลังมันบ่นของมันเบาๆ แต่ผมก็ได้ยิน เผลอยกยิ้มมุมปากเหมือนเจอเรื่องถูกใจ
‘ผับChill’
ผมคิดว่าวันนี้มาจะไม่เจอไอ้คนที่ทำให้ผมต้องมาเลี้ยงเหล้าไอ้โรม แต่กลับผิดคาด เมื่อเห็นร่างคุ้นตากำลังชงเหล้าอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ ร่างสูงโปร่งผิวขาวใส หน้าตาหล่อชนิดที่ว่าทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ตามมองตามมันทุกฝีก้าว ยิ่งมันเป็นคนยิ้มง่าย คุยเก่งอัธยาศัยดี เลยทำให้ ‘เซ็น’ เป็นที่จับตามองโดยที่ตัวมันเองก็คงไม่รู้ตัว
“เฮียชิน วันนี้ไม่นั่ง VIP หรอว่ะ”
“ไม่อ่ะ” ผมตอบไอ้โรมไปอย่างไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้สายตาผมกำลังมองตามร่างของใครคนนั้นไปทุกการกระทำ ไม่ว่ามันจะกำลังเดินเหิน ก้มหยิบผ้า หรือแม้แต่กำลังเช็ดแก้ว ไม่รู้ทำไมถึงได้ละสายตาไปจากมันไม่ได้เสียที จะบอกว่า ‘ชอบ’ ก็คงยังไม่ใช่ ถ้าใช้คำว่า ‘ถูกใจ’ น่าจะเหมาะกว่า
“เฮียมองไรว่ะ หืมนั่นมันไอ้เซ็นนี่หว่า!” ไอ้โรมร้องเสียงหลงมันชี้ไปยังทางที่ผมมอง
“ไม่ยักรู้ว่ามันทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ ไอ้เหี้ยโคตรเท่!” หึ เท่ ก็คงไม่ผิดเท่าไหร่ แต่เหมือนอะไรบางอย่างมันบอกผมว่า ไอ้เซ็นน่ะ คำว่าเท่ มันยังไม่พอ
“หืม จริงด้วยนะโรม น้องเซ็นหล่อชิบหาย” เพื่อนสาวคนนึงของไอ้โรมว่าขึ้น
“ว่าแต่เฮียมองมันทำไมว่ะ” มันมองอย่างจับผิด “หรือว่า ‘โรคเก่ากำเริบ’” มันว่าอย่างเยาะๆ ก็ไม่แปลกที่โรมมันจะรู้อะไรบางอย่าง เพราะผมกับมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ในช่วงที่ ‘เสียศูนย์’ มันก็รู้สายปลายเหตุทั้งหมด เรื่องนั้นช่างมันก่อน กลับมาที่ร่างสูงโปร่งที่ยิ้มสดใสเหมือนเคยแล้วมันอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเหมือนกับว่ากำลังทำให้ไอ้พวกข้างหลังรู้ว่าผมเองก็ รู้จัก มันเหมือนกัน
“เซ็น”
“เฮ้ย! พี่ชิน ผมตกใจหมด” มันว่าเกือบทำแก้วใบใสที่เช็ดอยู่ตกแตกแล้วไหมละ ถ้าผมรับไว้ไม่ทัน ผมยกยิ้มมุมปาก แล้วยื่นแก้วให้บาร์เทนเดอร์ตรงหน้า
“ไหนบอกมาช่วยเพื่อน?” ผมยิงคำถามที่ทำให้คนขี้เกรงใจอย่างมันตอบกลับมาด้วยความกระสับกระส่ายเหมือนทำความผิด
“กะ ก็ เพื่อนผมมันยังไม่กลับมา” เสียงหง๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด มีแววตาครุ่นเคืองที่พยายามปกปิดจนคนมองแบบผมได้แต่ยกยิ้มในใจ “พี่คิดดูดิ มันหนีไปเที่ยวกับแฟนเว้ย แล้วฝากผมมาทำงานแทนเพราะไม่อยากโดนตัดเงินเดือน ผมก็โอเค เพราะมันบอกแค่วันเดียว แต่นี่! วันที่สองผมยังต้องมาทำแทนอีกหรอว่ะ” มีขึ้นสงขึ้นเสียงแบบลืมตัว ผมขำกับท่าทางเด็กๆที่มันเผยออกมาโดยไม่รู้ตัว
“แล้วอยากทำหรือเปล่า”
“พูดอย่างกับว่าถ้าไม่อยากแล้วผมจะเดินกลับบ้านได้เลยโดยที่เพื่อนผมไม่โดนหักเงิน” มันบ่น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มันเริ่มพูดกับผมมากขึ้นเรื่อยๆ ปกติผมเป็นคนขี้รำคาญ ขี้เบื่อ แต่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนอีกเช่นกันที่อนุญาตให้เด็กคนนี้ ยืนบ่นนู้นนี่นั่นไปเรื่อยแบบไม่รู้จบ ถ้าเป็น ‘คนอื่น’ ผมคงเดินหนีออกมาด้วยความรำคาญ
“ขอโทษทีพี่ ผมอินไปหน่อย แล้วดูดิ! ร้านนี้แม่งมีแต่ลูกค้าสันดานเสีย เมื่อวานก็โดนจับตูด นี่ถ้าไม่เห็นแก่เพื่อน ผมสตั๊นหน้าแม่งไปละ” อื้อหือ โหดใช่เล่น ผมยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ ยิ่งฟังยิ่งสนใจ
ยิ่งได้รู้จักยิ่ง … อยากสนิทสนม
“แล้วทำไมไม่ต่อยไปสักที” ผมเสริมเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ก็มองอยู่นานแล้วแต่น้องมันก็ไม่ทำอะไรสักที
“เดี๋ยวผู้จัดการร้านไล่เพื่อนผมออกทำไง”
“เรื่องของเพื่อนสิ เขาทำเราลำบากแท้ๆ”
“ไม่ได้หรอกพี่”
“……”
“เห็นแบบนี้ ผมก็รักเพื่อนผมนะเว้ย เพื่อนตายอ่ะรู้จักป๊าว” มียักคิ้วให้สองจึก จนผมได้แต่ยิ้มรับ ไม่นานเซ็นมันก็ชงเหล้าชนิดใหม่แล้วส่งให้ผม “แก้วนี้ผมเลี้ยงเองพี่ชิน ขอบคุณที่อยู่ฟังผมบ่น”
“หึ”
เกิดมาก็มีแต่มันนี่ละที่เลี้ยงเหล้า ‘เจ้าของผับ’
TBC.
ความคิดเห็น