Eka: Spirit of Green Giant Legend

"แม่อยากบอกอะไรเธอไว้อย่างนะ"

แม่หมออาฟฟาเสียงแผ่วกระซิบ

"เธอไม่ได้เป็นอย่างที่เธอเป็นอยู่ แม่อยากให้เธอยังรู้สึกตัวเองว่าเป็นเธอเอาไว้ตลอดการผจญภัยครั้งนี้ แม่อยู่ตลอดไปกับพวกเธอไม่ได้อีกแล้ว เธออย่าเพิ่งหวาดกลัวไปไย เธอมีอิทธิพลสำหรับเขามากกว่าที่เขามีอิทธิพลต่อตัวเองเสียอีก ---"

นางยิ้มอ่อน

"ดังนั้น เธอเพียงต้องขอ ขอในสิ่งที่เขาทำได้ เพราะเขาจะทำเพื่อเธอทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตาม เขาไม่มีวันขัดใจเธอ เธอรู้มาตลอดไหมนะ ว่าเธอน่ะ คือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเขาเลยนะ ทั้งความสุขเองก็ด้วย เขาขาดเธอไปไม่ได้หรอก เชื่อแม่สิ ---"

นางมีน้ำตาไหลตรงหัวตาข้างซ้ายเพียงข้างเดียว

"แต่หากเธอใจอ่อนแม้แต่่นิดเดียว เธอจะทำให้เขาปลดปล่อยเรื่องทั้งหมดไม่ได้ แม่ว่าเธอรู้ดี และได้ยินที่แม่พูดอยู่ตอนนี้ เวลาไม่ถอยหลังให้เรากลับไปแก้ไขอะไรได้ทั้งนั้น มันล้วนจะทำให้เรารู้สึกผิดพลาดอยู่ร่ำไปที่ไม่ยอมปล่อยวาง"

แม่หมอลุกขึ้นยืนด้วยสังขารโรยราตามวัยได้อย่างรวดเร็วและมั่งคง

อารามเหลือเชื่อหายวับไปจากเขาไวพอๆ กับตอนที่มันเกิดขึ้นบนใบหน้า

ว่านางทำได้อย่างไร ทั้งที่นางไม่ควรทำได้ด้วยซ้ำ

ปากเบะเป็นรอยยิ้มกว้างขึ้นอันเปี่ยมสุข เป็นอิสระจากความกลัดกลุ้มใดๆ พันธนาการนางไว้ น้ำตาไหลตามชั้นเนื้อหนังหย่อนคล้อย อย่างกับน้ำตก

นางอ้าแขน

เอการู้ด้วยสัญชาตญาณว่าต้องการอ้อมกอดของแม่หมออาฟฟามากที่สุด

เขากอดตอบแนบแน่น

กอดนี้แสนอบอุ่นหัวใจเหลือหลาย เสมือนได้รับกอดและกอดตอบจากผู้เป็นแม่ ทั้งพ่อก็ด้วย ไม่แตกต่างกัน เพราะมันถูกโอบกอดเขาผ่านความรู้สึกที่ตรงมาจากหัวใจเปี่ยมรักใคร่เอ็นดู

"นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของแม่แล้วนะคะ"

นางเสียงค่อยมาก และแหบพร่า ใกล้ใบหูขวาของเอกา

"ท่านหัวหน้า ---"

"ท่านแม่หมอจะไม่อยู่ที่นี่แล้วเหรอครับ"

เอการู้สึกใจคอไม่ดีที่ตื้นขึ้นมาในลำคอ เขาจึงเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ ทั้งที่ตัวเองอาจรู้คำตอบดี ซึ่งดังกังวานอยู่ในใจของเขา

นางพยักหน้า

"ท่านแม่หมอจะไปไหนเหรอครับ"

"แม่ไม่มีความจำเป็นใดๆ จะต้องอยู่ต่อไปนานกว่านี้อีกแล้วล่ะค่ะ"

นางตอบ

"แม่หมดการรอคอยที่จะได้พบท่านหัวหน้าหวนกลับสู่เหย้าด้วยแรงปรารถนาอันแรงกล้าของแม่แล้ว แม่จึงจำเป็นต้องปล่อยวาง เพียงเพราะแม่เลือกวางใจในตัวท่านได้แล้ว ว่าท่านต้องทำมันได้อย่างแน่นอน"

นางเอ่ยจากใจจริงแน่แท้

"และหนทางข้างนับจากนี้ จะเป็นเส้นทางขาเดียวของท่าน --- นับจากนี้ก็จะเหลือเพียงท่านกับเจ้าหางก้อนร่วมทางกันไปสองคนเท่านั้น"

นางยกมือลูบศีรษะเบามือสองสามที ก่อนผละตัวออกจากอ้อมแขนของเขา

"เมื่อนั้นท่านมีความถ่องแท้ในใจ มองเห็นบางอย่างที่ท่านผิดพลาดเพราะถูกสายตาของท่านมองข้ามไปในช่วงเวลาที่เกิดทุกข์ทรมานใจจากความเจ็บปวดมากที่สุดในชีวิตก่อนนั้นนั่นเอง"

นางกล่าวทิ้งท้ายไว้ตรงนี้ในท้ายที่สุด

"หากท่านหัวหน้ายากจะรับฟังเสียงข้างในใจตัวเอง"

นางวางมือทาบลงบนใกล้ๆ อกข้างซ้าย

"แม่ก็ขอให้ท่านรับฟังเสียงของคนที่ท่านรักไว้นะคะ"