คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
มีหลายครั้ง… ที่เราผ่านเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างไป และเราคิดว่ามันจบแล้ว ทั้งๆที่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่
เหมือนตอนที่คุณนั่งเครื่องเล่นรถไฟเหาะ หรือเรือไวกิ้งอะไรทำนองนั้น มันจะเหวี่ยงเราไปมา ทำให้เราหวาดเสียวจนต้องกรีดร้อง จนเราภาวนาในใจว่าขอให้มันหยุดทีเถิด.. จากนั้นมันก็จะค่อยๆลดความเร็วลง เหมือนกับจะบอกว่า ‘นี่ สงสารจัง ฉันให้เวลาเธอพักหน่อยก็แล้วกัน’ มันจะเป็นช่วงที่พวกเราคิดว่าจะได้พักหายใจหายคอสักหน่อย เราจะเริ่มไว้ใจ ผ่อนคลายตัว จากนั้น โดยไม่ทันตั้งตัว เครื่องเล่นก็จะเหวี่ยงตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยความแรงที่แรงกว่าครั้งก่อน ถึงตอนนั้นเราก็จะคิดว่า ‘โอ้ว ฉันโดนหลอกซะแล้ว กรี๊ดดด’ เครื่องเล่นจะกะแทกกะทั้นเราให้สะใจ จากนั้น พอเราลงจากเครื่อง เราก็จะคิดว่า ว้าว! มันเจ๋งสุดๆไปเลย!
แต่มันคงใช้ไม่ได้กับชีวิตจริงหรอก มันไม่เจ๋งหรือยอดเยี่ยมใดๆทั้งสิ้น หากเราเจอกับชีวิตของตัวเราเอง ผมว่า.. ผมเคยบอกพวกคุณไปแล้วนะ ว่าเรื่องของผมยังไม่จบ
“หลายครั้งที่คุณเจอเรื่องร้ายแล้วผ่านมันมาได้ คุณจะคิดว่าคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว แต่ในเวลาต่อมาคุณก็เพิ่งจะค้นพบว่าทุกอย่างเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”
นี่คือประโยคที่ผมพูดกับพวกคุณครั้งที่แล้ว จำได้ไหม? อะไรนะ? ครั้งที่แล้วไหนน่ะเหรอ? ก็… ครั้งที่แล้วไง? อย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้อ่านน่ะ?! โอ ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ ผมไม่มีเวลามากพอที่จะมาเล่าเรื่องย้อนความหรอก ผมขอทักทายผู้ที่คอยติดตามเรื่องของผม (ด้วยความเต็มใจหรือไม่ก็แล้วแต่) และสำหรับคนแปลกหน้าที่มาใหม่ คุณไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ว่าผมผ่านอะไรมาบ้าง ผมจะขอแนะนำตัวใหม่อีกทีเลยก็แล้วกัน
ผมชื่อ แมต ฟิตซ์ หรือชื่อเต็มๆคือ แมตทิว เเอซร่า ฟิตซ์ (ผมไม่ค่อยภูมิใจกับชื่อเต็มนักหรอก) จากนี้ไปคุณรู้จักผมในชื่อ ‘แมต’ ก็พอ ส่วนรูปร่างหน้าตาผม ผมเป็นผู้ชาย อายุสิบเจ็ด ความสูงต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐาน ร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร (คิดว่ามาจากกรรมพันธุ์) ผมสีดำยาว มัดผมแบบหางม้า บางคนบอกว่าผมดูหน้าเด็ก แต่จริงๆแล้วผมคิดว่าเป็นเพราะความเตี้ยมากกว่าที่ทำให้ดูเหมือนเด็ก หน้าตาผมก็ดูธรรมดา ไม่ได้หล่อหรือดูดีอะไรเลย นิสัยก็ติ๋มๆ หงิมๆ เงียบๆ เนิร์ดๆ(แต่เรียนไม่เก่ง) เป็นเหมือนธาตุอากาศในฝูงชน ไร้เสน่ห์ต่อทุกเพศ ห่วยแต…. โว้ว ให้ตายสิ เอาอีกแล้ว ผมชอบติดนิสัยคิดเรื่องแย่ๆกับตัวเองทุกทีเลย คุณคงต้องคอยเตือนสติผมแล้วล่ะ เวลาที่ผมเริ่มคิดอะไรแย่ๆแบบนี้ จำได้ไหม? เพราะไอ้ความคิดแย่ๆของผมนี่เหละที่เป็นต้นเหตุก่อให้เกิดเรื่องทั้งหมดในครั้งที่แล้วน่ะ…
ขอย้อนความคร่าวๆนะ ผมเคยเป็นเด็กชายคนนึง ที่อาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของผม และด้วยเหตุการณ์อะไรบางอย่าง(ที่ผมไม่อยากพูดถึง) ผมจึงถูกไล่ออกจากบ้านมา จากนั้นก็เกิดเรื่องที่ทำให้ผมต้องไปนอนในโรงพยาบาล หลังจากนั้นก็มีเหตุจำเป็นที่ทำให้ต้องมาอาศัยอยู่กับตำรวจหนุ่มบ้างานคนนึงที่ชื่อว่า เดฟ (เขาบอกให้ผมเรียกเขาว่า เฮนรี่) แล้วก็มีเหตุการณ์ที่โหดร้าย…มากๆ เกิดขึ้นอีกเช่นกัน ผมไม่มีวันลืมมันลงเด็ดขาด จากเหตุการณ์ดังกล่าว ส่งผลให้ผมต้องย้ายเมืองไปอยู่ที่อื่นกับนายตำรวจคนเดิม และผมคิดว่าผมจะหนีจากเรื่องเลวร้ายทั้งหมดได้แล้ว แต่ผมคิดผิด!
มันเหมือนกับผมเป็นแม่เหล็กที่ดูดเรื่องราวสยองขวัญเข้าหา
หรือบางที เรื่องราวสองขวัญต่างหาก ที่กำลังจะดึงดูดผมเข้าไป และคราวนี้ มันจะดึงดูดผมเข้าไปสู่ส่วนลึกดำมืดแห่งความน่าสะพรึง
THE'KITTA
.
ความคิดเห็น