ไยข้าต้องทน
ข้าคือคนหาใช่โค ที่จะต้องอดทนมองดูท่านกับนางบำเรอรักกันได้ตลอด
ผู้เข้าชมรวม
1,135
ผู้เข้าชมเดือนนี้
105
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ซีซิงซินไม่อาจจะทนให้หัวใจของนางถูกเหยียบย่ำอีกต่อไปแล้ว
ดวงตาผลซิ่งทอดมองเรือนงามที่ตั้งทอดอยู่ฝั่งตรงข้าม มองเข้าไปคล้ายจะมองให้เห็นยังเงาสองร่างที่กำลังเริงรมย์ในคืนวสันต์กันอย่างสำราญด้วยสายตาอันเรียบเฉย
นั่นคือเรือนของหญิงอันเป็นที่รัก'คนใหม่'ของเขา
ร่างงามเดินกลับเข้าไปเรือนของนาง หยิบข้าวของจัดแจงบรรจุใส่ห่อผ้าอย่างเงียบเชียบ นางดึงเอาปิ่นหยกซึ่งเป็นของแทนใจที่เขาเคยมอบให้เมื่อครั้งอดีตและเครื่องทรงพิธีการอันเป็นเครื่องหมายของตำแหน่งชายาเอกวางเอาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งโดยไร้ซึ่งความอาลัยต่อเหล่าสิ่งนี้ พร้อมด้วยจดหมายฉบับหนึ่งถึงผู้เป็นสามี
บางทีการจากลา อาจเป็นหนทางที่เหมาะสำหรับนางแล้วก็เป็นได้
.
.
.
.
.
"ชายาเอกสิ้นใจแล้ว! ได้อย่างไร!"
ซางไท่ปินไม่อาจปักใจเชื่อกับถ้อยคำขององครักษ์คนสนิท ยามได้ยินว่าชายาเอกที่อยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนมากว่าสามปีได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ!
ไม่...เขาไม่เชื่อ!
สองขาของชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปยังเรือนนอนที่แต่เก่าก่อนสองเราเคยตระกองกอดกันแนบชิด ป้อยอคำรักหวานชื่นให้แก่กันให้กัวใจสองดวงได้เติมเต็มซึ่งกันและกัน...
ภายในห้องนั้น ณ ตั่งเตียงที่เขาและนางเคยร่วมเรียงเคียงหมอน มีร่างไร้วิญญาณของสตรีผู้ที่เขาเคยคิดว่าตนหมดรักไปแล้วนอนแน่นิ่งอยู่บนนั้น…
………………………………………………
สวัสดีครับ
อันนี้เป็นนิยายที่ผมเขียนนจบไปแล้วในรีดฯนะครัับ แต่ลองมาเปิดในเด็กดีดู หากอยากอ่านไปจนถึงตอนจบสามารถไปอ่านในรีดได้นะครับ
ผมจะเปิดให้อ่านฟรีจนถึงตอนจบครับ แล้วจากนั้นปล่อยไว้หนึ่งวันถึงจะทยอยติดขายนะครับ//ไหว้ย่อ
ผลงานอื่นๆ ของ XiaoShayu ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ XiaoShayu
ความคิดเห็น