ไยข้าต้องทน

ซีซิงซินไม่อาจจะทนให้หัวใจของนางถูกเหยียบย่ำอีกต่อไปแล้ว

ดวงตาผลซิ่งทอดมองเรือนงามที่ตั้งทอดอยู่ฝั่งตรงข้าม มองเข้าไปคล้ายจะมองให้เห็นยังเงาสองร่างที่กำลังเริงรมย์ในคืนวสันต์กันอย่างสำราญด้วยสายตาอันเรียบเฉย

นั่นคือเรือนของหญิงอันเป็นที่รัก'คนใหม่'​ของเขา

ร่างงามเดินกลับเข้าไปเรือนของนาง หยิบข้าวของจัดแจงบรรจุใส่ห่อผ้าอย่างเงียบเชียบ นางดึงเอาปิ่นหยกซึ่งเป็นของแทนใจที่เขาเคยมอบให้เมื่อครั้งอดีตและเครื่องทรงพิธีการอันเป็นเครื่องหมายของตำแหน่งชายาเอกวางเอาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งโดยไร้ซึ่งความอาลัยต่อเหล่าสิ่งนี้ พร้อมด้วยจดหมายฉบับหนึ่งถึงผู้เป็นสามี

บางทีการจากลา อาจเป็นหนทางที่เหมาะสำหรับนางแล้วก็เป็นได้

.

.

.

.

.

"ชายาเอกสิ้นใจแล้ว! ได้อย่างไร!"

ซางไท่ปินไม่อาจปักใจเชื่อกับถ้อยคำขององครักษ์คนสนิท ยามได้ยินว่าชายาเอกที่อยู่ร่วมเรียงเคียงหมอนมากว่าสามปีได้จากเขาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ!

ไม่...เขาไม่เชื่อ!

สองขาของชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปยังเรือนนอนที่แต่เก่าก่อนสองเราเคยตระกองกอดกันแนบชิด ป้อยอคำรักหวานชื่นให้แก่กันให้กัวใจสองดวงได้เติมเต็มซึ่งกันและกัน...

ภายในห้องนั้น ณ ตั่งเตียงที่เขาและนางเคยร่วมเรียงเคียงหมอน มีร่างไร้วิญญาณของสตรีผู้ที่เขาเคยคิดว่าตนหมดรักไปแล้วนอนแน่นิ่งอยู่บนนั้น…

………………………………………………

สวัสดีครับ

อันนี้เป็นนิยายที่ผมเขียนนจบไปแล้วในรีดฯนะครัับ แต่ลองมาเปิดในเด็กดีดู หากอยากอ่านไปจนถึงตอนจบสามารถไปอ่านในรีดได้นะครับ

ผมจะเปิดให้อ่านฟรีจนถึงตอนจบครับ แล้วจากนั้นปล่อยไว้หนึ่งวันถึงจะทยอยติดขายนะครับ//ไหว้ย่อ