[衛霄] เพลิงวิญญาณบรรพกาล

ลำดับตอนที่ #21 : 二 十 一

          เขาตามตัวพวกนางเพื่อให้มายืนปัดความรับผิดชอบใส่กันเช่นนี้หรือ? 

          ไม่ใช่!

          สี่ชีวิตภายในโถงสะดุ้งเฮือก  เสียงสูดหายใจดังพร้อมเพรียง  พวกนางรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตาท่านแม่ทัพ  ไม่กล้าแม้จะกล่าวสิ่งใดออกมาอีก

          แม่ทัพบูรพายามนี้โมโหขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว!

          เมื่อโถงหลักคืนสู่ความสงบดังเดิม  เว่ยหลางจึงหันไปมองเว่ยจิ่นจี๋เป็นอันดับแรก “จี๋เอ๋อ... การที่องค์รัชทายาทเอ่ยปฏิเสธข้อเสนอของพ่อไป  เจ้าคงไม่คิดถือโทษผู้ใดใช่หรือไม่?”

          หากนางยังไม่สำนึกผิดและยอมกล่าวโทษตนเอง… เว่ยหลางก็ไม่รู้ว่าตนควรปฏิบัติเช่นไรกับบุตรสาวไร้ยางอายผู้นี้แล้วจริงๆ

          ต่อให้เอ็นดูเพียงใด ...ถ้าไม่เห็นแก่หน้าเจ้าใหญ่และมี่เอ๋อ  เว่ยหลางคงไม่แคล้วจับบุตรสาวสี่ผู้นี้ไปทิ้งที่แดนทุรกันดารนอกเมืองเสียให้ได้

          เว่ยจิ่นจี๋ข่มกลั้นโทสะหน้าดำหน้าแดง  นางกัดริมฝีปากจนห้อเลือด  น้ำเสียงโฮกฮากแข็งกระด้างยิ่ง “เจ้าค่ะ!”  

          พลันนั้นให้รู้สึกเปียกชื้นที่ข้างแก้ม  เว่ยจิ่นจี๋อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป  นางเงยหน้ามองสบเว่ยซูลี่อย่างโกรธแค้น  หันหลังวิ่งออกไปทันที

          เพราะพวกมัน… เป็นเพราะนังแพศยาพวกนั้น!  นางสูญเสียตำแหน่งในใจองค์รัชทายาทไปแล้ว… จะทำอย่างไรดี

          “จี๋เอ๋อ!” ฟ่านอวี่ตะโกนเรียกบุตรสาว  รู้สึกรวดร้าวคล้ายมีคนเอาค้อนทุบตีโดยไม่ปราณี  

          หากสือเอ๋อกับมี่เอ๋ออยู่ด้วยล่ะก็... พวกนางสองแม่ลูกคงไม่ต้องถูกผู้คนรังแกเฉกเช่นนี้!

          เส้นเลือดบนขมับเว่ยหลางเต้นตุบๆ  ดวงตาทอประกายเย็นชาขณะมองฟ่านอวี่  เขาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ปล่อยนางไป… จากนี้ให้นางสำนึกผิดอยู่แต่ในเรือน  หากไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามผู้ใดปล่อยนางออกมาเพ่นพ่านโดยเด็ดขาด!”

          ได้ยินวาจาตัดขาดเยื่อใยนั้น  เปลวไฟพลันคุโชนในดวงตาของฟ่านอวี่  นางจ้องมองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างไม่อยากเชื่อ “ท่านพี่…”

          ตั้งแต่ท่านพี่รับนังแพศยาแซ่เฝิงนั่นเข้ามา… ก็เห็นได้ชัดว่าความรักที่เขามอบให้นางเริ่มตัดทอนลง  กระทั่งบัดนี้ยังลามปามมาถึงบุตรสาวของนางอีกหรือ?!

          “อวี่เอ๋อ  เจ้าก็ไปเสีย… อย่าทำให้ข้าต้องโหดร้ายไปมากกว่านี้เลย ” เว่ยหลางรู้สึกรำคาญใจนัก  ฟ่านอวี่ในยามนี้มิได้บานสะพรั่งเช่นวันวาน  ดังนั้นเขาจึงหมดสิ้นอารมณ์ทุกคราที่ได้มองใบหน้าเหี่ยวย่นของนาง

          โถงเรือนหลักหลงเหลือเพียงสามชีวิต  ฮูหยินใหญ่หลังได้ยินวาจาไร้เยื่อใยของสามี  นางก็ปิดหน้าร่ำไห้ชอกช้ำวิ่งตามบุตรสาวไปอีกคน

          เว่ยหลางเหนื่อยหน่ายใจทว่ามิได้รั้งนางไว้  เขาหันไปมองดูบุตรสาวฝาแฝดทั้งสอง “พวกเจ้า… ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

          สำหรับท่านแม่ทัพผู้กรำศึก  เฝิงซวงอี๋ซึ่งทั้งอ่อนโยนฉลาดเฉลียวนั้นเปรียบดั่งดอกเหมยชั้นยอดที่ผลิบานในเหมันตฤดู  แม้สถานะของนางไม่อาจเทียบเท่าฟ่านอวี่ผู้มีบุตรชายคนโตคอยเสริมบารมี  แต่ก็เพราะด้วยเหตุนี้  เขาจึงรู้สึกว่านางช่างคล้ายบุปผางามน้อยๆ  ควรค่าแก่การถนอมบำรุง

          ถามไถ่สุขภาพกันสักพัก  เมื่อเห็นท่านพ่อมิได้ติดใจเอาความเรื่องเมื่อวานกับพวกนาง  เว่ยซูเม่ยพลันเดินก้าวขึ้นไปข้างหน้าและเริ่มร่ายรำการแสดง

          ดวงตาไร้เดียงสากลอกไปมา  ท่าทีอ้ำอึ้งราวกับลังเลที่จะพูดบางสิ่ง “ท่านพ่อ… คือว่า…”

          “หืม?” เว่ยหลางเลิกคิ้วสงสัย  บุตรสาวผู้นี้มักขี้อายพูดน้อยอยู่เสมอ  แล้วนางมีเรื่องใดจะกล่าวกับเขางั้นหรือ

          เว่ยซูเม่ยแสร้งประหม่าก้มหน้ามองพื้น  ปกปิดนัยน์ตาชั่วร้ายของตน “อันที่จริง… ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ที่ริมทะเลสาบ… เม่ยเอ๋อ… เอ่อ… กับพี่สาวทั้งสอง… ก่อนหน้านั้น... ไปเยี่ยมพี่สามมา… เจ้าค่ะ”

          นางกล่าวพลางลอบสังเกตแววตาของท่านพ่อไปด้วย  เห็นเขายังไม่มีท่าทีใดๆ  จึงเริ่มพูดต่อไป “เม่ยเอ๋อกับพี่สี่และพี่ห้า… เข้าไปเยี่ยมพี่สาม… ทว่าเมื่อผลักประตู… ภายในห้อง… ไม่รู้ว่าพี่สามหายไปที่ใดแล้ว… เจ้าค่ะ”

          เว่ยซูลี่ปรายมองน้องสาวฝาแฝดด้วยสายตายกย่อง  นี่นางหลงลืมไปได้อย่างไรว่ายังมีเรื่องของนังสารเลวเว่ยเซียวนั่น!

          หากท่านพ่อรู้ว่ามันลอบออกจากจวนโดยมิได้รับอนุญาต  ท่านพ่อจะต้องไม่ปล่อยมันเอาไว้แน่ๆ

          เว่ยหลางขมวดคิ้วหน้าบึ้ง “เม่ยเอ๋อ… เจ้าหมายความว่าอย่างไร?  เว่ยเซียวพี่สามของเจ้าหายตัวไปเช่นนั้นรึ?”

          เว่ยซูลี่ไม่รีรอ  รีบผงกศีรษะสมทบโดยเร็ว “เจ้าค่ะ!  ท่านพ่อ… ลี่เอ๋อคิดว่าพี่สามคงมีธุระสำคัญบางอย่าง  จึงหายตัวไปจากจวนโดย... โดยไม่ได้มาขออนุญาตท่านก่อนเจ้าค่ะ”

          เว่ยหลางมองแววตากระจ่างใสของบุตรสาวฝาแฝดก่อนจะผุดยืนช้าๆ  เขาเกลียดที่สุดคือผู้ที่ฝ่าฝืนคำสั่งโดยไม่เห็นหัวแม่ทัพบูรพาเช่นเขา “หากนางลอบออกจากจวนไปจริง  ความผิดนี้พ่อไม่อาจปล่อยเอาไว้ได้”

          กล่าวจบก็สะบัดแขนเสื้อ  แบกเมฆดำเร่งออกจากโถงมุ่งสู่ทิศตะวันตก... ตำแหน่งเรือนรกร้างห่างไกลผู้คน  

          เว่ยซูเม่ยตระหนักถึงความจริงข้อนี้ดียิ่ง  แม้ขนบประเพณีของแคว้นเป่ยเจิ้งมิได้เคร่งครัดและค่อนข้างเน้นความสำคัญของผู้ฝึกปราณเป็นหลัก  สามเชื่อฟังสี่จรรยาจึงไม่อาจพบเห็นในยุคนี้...

          ...ทว่านังเว่ยเซียว  แต่ไหนแต่ไรก็ถูกท่านพ่อสั่งกักบริเวณเอาไว้  ไม่สามารถก้าวออกจากจวนโดยพละการ  เว่ยซูเม่ยไม่ลังเลที่จะใช้มันต่างคมดาบเพื่อจัดการกับเว่ยเซียว

          นางเป็นคนแค้นลึก  แค้นอาฆาต... แล้วจะปล่อยนังคนไร้ค่าที่พูดแดกดันให้นางต้องอับจนหนทางในวันนั้นไปได้อย่างไร  

          ครั้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา  เว่ยซูเม่ยก็เผลอนึกไปถึงกิริยาลุ่มลึก  กอปรวาจาฉะฉานต่างไปจากเดิมของเว่ยเซียว  ประกายความคิดบางอย่างจุดวาบ  ดวงตาราวกวางน้อยเริ่มทอแววครุ่นคิด

          เมื่อวาน… นอกจากพี่สี่และพวกนางก็ไม่มีผู้ใดรั้งอยู่บริเวณนั้น  เป็นไปได้หรือไม่ว่า… เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดจะเป็นฝีมือของนังสารเลวนั่น?

          แน่นอน  พวกนางกล้าเอาศีรษะยืนยันว่าไม่ได้เป็นฝ่ายลอบทำร้ายพี่สี่  เช่นนั้นแล้ว... จะพ้นฝีมือผู้ใดไปได้อีกเล่า

          เว่ยซูเม่ยสีหน้าหมองคล้ำลงทันตา  นางรีบหันไปป้องปากกระซิบบอกแฝดผู้พี่  เพียงไม่นานการแสดงออกของทั้งสองก็ดูคล้ายมรสุมแห่งเพลิงพิโรธ

          หากตรองให้ดี  เหตุการณ์น่าอับอายที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ... ไม่ว่าพวกนางหรือเว่ยจิ่นจี๋  กระทั่งท่านพ่อและฮูหยินใหญ่ล้วนตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำยากจะพลิกฟื้น  เดินหมากตัวเดียวกินเรียบทั้งกระดาน  

          อีกทั้ง... คนที่มีความแค้นกับพวกนางนอกจากนังเว่ยเซียวแล้วก็ไม่มีใครอื่น

          เว่ยซูเม่ยเริ่มมั่นใจในการคาดเดาของตนถึงแปดเก้าส่วน  แม้ยังคิดไม่ตกว่าเว่ยเซียวลอบใช้กลอุบายใด ...แต่ทั้งหมดนี่ต้องเป็นแผนชั่วช้าของนังสารเลวนั่นอย่างแน่นอน!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++