คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : My name's Alexis. ฉันคือสายลับ
“นี่—เอาของของฉันคืนมาเลยนะลุง!”
อเล็กซิสตะโกนถามชายหนุ่มเจ้าของบ้านอย่างหัวเสีย เมื่อพบว่าเขาเอาสิ่งของของเด็กสาวทั้งหมดไปซ้อนตอนที่เธอสลบอยู่ เธอเดินหาของไปพลางบ่นไปตามประสา ส่วนเอเดรียนก็ยังคงนั่งระบมแผลฟกช้ำที่
อเล็กซิสต่อยหน้าเขาไปเมื่อครู่ ชายหนุ่มรำคาญและแค้นใจเด็กสาวเป็นอย่างมากที่โดนเด็กตัวนิดเดียวต่อยหน้าและยังโดนเด็กนั่นเรียกเขาว่า “ลุง” อีกด้วย ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะอายุยี่สิบเก้าย่างสามสิบปี เขาอยากจะรู้เช่นกันว่าเด็กสาวตาบอดหรือไม่ยอมรับในความหล่อเหลาของเขากันแน่ ฮะๆ
“อยากได้ก็หาเองสิ!”เขาร้องตอบก่อนจะเอาสำลีมาเช็ดเลือดที่เปื้อนอยู่บนใบหน้า
“ชิ!”
เธอกัดริมฝีปากเล็กๆอย่างไม่พอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตายังคงมองหาทรัพย์สินของตัวเองต่อไป ถ้าวันนี้หาเงินพวกนั้นไม่เจอพรุ่งนี้ถ้าออกจากที่นี่มีหวังได้อดตายแน่ๆ จะไปหาขโมยจากพวกคนรวยพวกนั้นอีกรอบก็เป็นทางเลือกที่ไม่ดีเท่าไร อีกอย่างเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าตำรวจจะไล่ตามรึเปล่าถ้าหากเดินออกไปด้านนอก ตอนนี้หาของให้เจอก่อน แล้วอยู่ในนี้ชั่วคราวแล้วค่อยออกไปน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า แต่ปัญหาคือ..ของของเธออยู่ไหนล่ะเนี่ย!?
ไม่ได้การแล้ว! รีบหาดีกว่า!
ก็อกๆๆ
“ขอโทษนะครับ ด้านในมีคนอยู่มั้ย”
ตำรวจเหรอ?
อเล็กซิสค่อยๆถอยออกห่างจากประตู เด็กสาวตัดสินใจเดินกลับไปที่ชายคนนั้นนั่งอยู่ เธอก้าวเข้าไปในห้องนั้นทันทีที่เดินมาถึงอย่างใจร้อน เขายังคงนั่งเอาสำลีเช็ดเลือดที่หน้าอยู่เช่นเดิม ท่าทางเขาจะเจ็บแผลฟกช้ำนั่นมากกว่าคนธรรมดาโดนผึ้งต่อยซะอีก แต่นี่ไม่ใช่เวลามาหัวเราะเยาะเขานะ! เธอต้องรีบบอกเขา!!
“นี่..”
ชายหนุ่มหันมาทันทีตามคำเรียกของเด็กสาวในชุดสกปรกมอมแมม”อะไรอีกล่ะ นมอยู่ในครัวอยากกินก็เดินไปสิ”
“จะบ้าเหรอไงลุง! ตำรวจมาบ้านลุงนะ!”
สีหน้าของเอเดรียนเลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาจ้องมองไปยังเด็กสาวก่อนจะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
“มาจับเธอแน่ๆเลยแม่สาวน้อย ไปสิเดินออกไปเลย”
“ไปบอกเขาหน่อยสิ หนูยังไม่อยากโดนจับนะ!”
เขาทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง—ทำไมเขาต้องช่วยเด็กที่ประเคนหมัดใส่หน้าตัวเองด้วย ใช่ มันไม่มีเหตุผลที่เขาต้องช่วยเด็กสาวเลยนี่ โดนจับซะบ้างบางทีนิสัยอาจจะเปลี่ยนไปดีกว่านี้ก็ได้ อืม..ความคิดเข้าท่าดีนะเอเดรียน แต่นึกว่าเด็กสาวรัสเซียจะยอมงั้นเหรอ?
“งั้นทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วยล่ะ”เขาถามด้วยสีหน้ายียวน ทำให้อเล็กซิสรู้สึกว่าอยากจะต่อยหน้าของเขาอีกสักครั้ง
“ก็เพราะว่า...หนูสามารถฆ่าคุณได้ถ้าหนูได้ปืนกลับมาไงล่ะ”
“อ้อนี้เลิกเรียกฉันว่าลุงแล้วเหรอ..ดีเหมือนกันนะ ทีหลังมีมารยาทกว่านี้ด้วย!”
ก็อกๆๆ
“ขอโทษนะครับช่วยเปิดประตูหน่อยครับ!”
ก็อกๆๆ
เอาไงดีล่ะอเล็กซิส...
“งั้นก็ได้ถ้าคุณช่วยหนู—เชิญไปจีบพี่สาวหนูตามสบายเลย!”
เขาเงยหน้าขึ้นทันที นังเด็กนี่ยอมขายแม้กระทั่งพี่สาวให้เลยรึเนี่ย!? ไม่อยากจะเชื่อเลย ทำไมเลวอย่างนี้ล่ะไอ้หนู
“หุบปากไปเลย เป็นเด็กอย่ามาทำพูดเป็นผู้ใหญ่ เห็นแก่เด็กผมบลอนด์ล่ะกันนะ ช่วยก็ได้!”
เอเดรียนตัดสินใจเดินไปที่ประตูอย่างไม่เต็มใจเท่าไร เขาเปิดประตูออกไป เอาไงเอากันวะ! แค่บอกตำรวจว่าไม่เห็นก็พอ เฮ้อ..ลำบากชิบหาย
ทว่า...เมื่อเขาเปิดประตูออกไป บุคคลที่มาเคาะประตูกลับไม่ใช่ตำรวจเหมือนกับที่เขาคิด แต่กลับเป็นชายหนุ่มในเครื่องแบบสีดำสองคน นาซีชัดๆ!
“เอ่อ...มีอะไรมั้ยครับ”เขาถามออกไปหลังจากที่เปิดประตูออกไปพร้อมกับยิ้มแหยๆให้อีกฝ่าย
“มีแน่..”หนึ่งในนั้นพูด ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา มันคือรูปถ่ายใบหนึ่ง”เคยเห็นเด็กคนนี้มั้ยครับ”
เอเดรียนจ้องไปยังรูปถ่ายใบนั้นก่อนจะทำตาโต..นั่นมันรูปของไอ้เด็กนั่นนี่!
“ม..ไม่เคยเห็นเลยครับ คุณน่าจะถามบ้านหลังนั้นนะครับ..”
ชายหนุ่มชี้ไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงข้าม ถ้าไอ้พวกนี้จับได้ว่าเขาโกหกเนี่ย...ไม่อยากจะรู้เลยว่าเขาจะสภาอย่างไร..พระเจ้าช่วยด้วย..
“ครับ..ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะครับ...”พวกเขาพูดก่อนเดินข้ามถนนไปยังบ้านหลังนั้น
เฮ้อ...รอดตายแล้วเอเดรียน แต่ทำไมเขาต้องเครียดเรื่องเด็กนั่นด้วยนะ?
อเล็กซิสเดินเข้าไปแอบในครัว ในขณะเดียวกันก็ตามหาเงินและปืนไปด้วย ให้ตายสิทำไมผู้พันต้องส่งเธอมาในที่แบบนี้ด้วยนะ แถมมาส่งแล้วส่งเลยด้วย เงินอะไรนี่ไม่ให้ติดตัวมสักแดงเดียว แล้วเธอจะรอดจากสัง คมชั้นสูงแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะที่นี้ โอ๊ย..แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว!
เอ๊ะ...กลิ่นอะไรหอมๆ
เด็กสาวเหลือบตามองด้านบนก่อนจะได้กลิ่นหอมบางอย่าง..มันกลิ่นเหมือนวนิลาอย่างไรอย่างนั้น ใครทำขนมแถวนี้เหรอ เด็กสาวคิด ก่อนจะเดินตามหาที่มาของกลิ่นหอมนั่น จะว่าไปพูดถึงขนมแล้ว...เธอยังไม่ได้ทานขนมอะไรพวกนี้มานานตั้งแต่มาเป็นสายลับ เหอะ..พี่ชายตัวแสบของอเล็กซิสชอบบอกว่า เป็นสายลับอายุน้อยแบบนี้ต้องละทิ้งความเป็นเด็กไปซะ แบบนี้มันฝันร้ายชัดๆ เด็กมันก็ต้องคู่กับขนมสิ ขาดไปเดี๋ยวก็ตายพอดี
แต่เอ๊ะ..เธอเพิ่งพูดไปว่าตัวเองไม่ได้เป็นเด็กนี่...แต่ที่เธอคิดเมื่อกี้ว่าเด็กกับขนมเป็นของคู่กัน งั้นก็แสดงว่า...ไอ้พี่ชายตัวแสบนั่น..พูดถูกอีกแล้วสินะ...ให้ตายสิเว๊ย!!
"อะไรน่ะ.."
เด็กสาวทำหน้าสงสัยกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันคือขนมชนิดที่เด็กสาวไม่เคยเห็น.. . มันเป็นเหมือนกับวุ้นเลย...แต่มันเป็นวุ้นที่แปลกประหลาดมาก มันสลับสีกันแต่ละชั้น ชั้นแรกสีเหลืองอ่อนชั้นที่สองสีน้ำตาลเข้มสลับกันไปเรื่อยๆ กลิ่นหอมวนิลาเย้ายวนใจเด็กสาวอย่างอเล็กซิสเป็นอย่างมาก กลิ่นมาจากขนมตรงนี้นี่เอง...
อยากกินจัง...
"นี่ไอ้หนู ไปไหนแล้ว!!"เสียงของชายหนุ่มดังออกมาจากด้านนอก เหมือนกับถามหาเธอ
"ในนี้เนี่ยแหละ หนูไม่ไปไหนหรอก"
ท่าทางเสียงไอ้เด็กนั่นจะมาจากในครัว
เอเดรียนคิด ไปหานมกินหรือวะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันหลอกได้ผล ฮ่าๆ ไหนๆแล้วไปดูมันหน่อยละกัน
เอเดรียนค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในครัว เขาไมรู้ว่าเด็กสาวนั่นหาปืนที่ตนซ่อนเอาไว้เจอหรือยัง ถ้าเจอนี่มีหวังเขาอาจจะโดนเธอฆ่าตายก็ได้ เด็กสาวคนนั้นต้องเป็นเด็กที่สำ คัญมากแน่ๆ..นาซีถึงได้ตามหา นักฆ่าเหรอ...
เด็กแค่นั้นฆ่าใครไม่เป็นหรอก ชายหนุ่มคิดในใจ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า เด็กอายุไม่ถึงสิบแปดขวบถือปืนนี่มันดูแปลกๆนะ
"นี่เธอทำอะไรน่ะ"
เขาจ้องมองไปยังเด็กสาวที่ตักกินขนมบนโต๊ะอย่างเอร็ดอร่อย หรือว่าเธอไม่เคยกินของอย่างนี้มานานนะ
"ไอ้วุ้นนี่อร่อยเป็นบ้าเลย!"เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถาม"ถ้าสงครามจบนี่หนูจะสั่งไอ้วุ้นนี่มากินเยอะๆเลยคอยดู!"
"นั่นเขาเรียกว่าพุดดิ้ง ไม่เคยกินรึไง"เขายังคงจ้องมองไปยังเด็กสาวกับเธอเป็นตัวประหลาด"นี่เธอกินของฉันหมดเลยเหรอ"
"อ้าว..หนูนึกว่าลุงไม่กินซะอีก หนูกินหมดแล้วอ่ะ"เธอพูดพลางเลือดจานเปล่าๆที่วางอยู่บนโต๊ะไปตรงหน้าของชายหนุ่ม
เขามองเด็กสาวด้วยสายตาที่เหมือนกับเห็นตัวประหลาด จะว่าไปเขายังไม่รู้จักชื่อของเธอเลยนี่ ส่วนเธอก็ไม่รู้จักชื่อของเขาด้วย ยังไงๆก็คงต้องเห็นหน้ากันซักพักอยู่แล้ว เขาควรจะถามชื่อเธอเอาไว้ดีกว่านะ..
“นี่ ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนะ
“อ้อ! ลืมไปเลย”เด็กสาวหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบขนมที่ติดอยู่ที่ปาก”อเล็กซิส อเล็กซิสรูดอล์ฟ แล้วคุณชื่อออะไรล่ะ”
“เอเดรียน”เขาตอบสั้นๆก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก
และทันใดนั้น เด็กสาวก็ปล่อยหัวเราะออกมา
“ขำอะไรมิทราบ”
“ช...ชื่อเชยมากเลยลุง! ได้ยินก็ฮาแล้ว ฮ่าๆๆ!”
เขาทำหน้าโหดใส่เด็กสาวเพื่อให้หยุดหัวเราะ แล้วเธอก็หยุดหัวเราะจริงๆ
อเล็กซิสเลิกใส่ใจเอเดรียนก่อนจะกลับมาเดินหาของของตนต่อไป นี่เธอหามาทั่วบ้านแล้วนะยังหาปืนกับเงินไม่เจอเลยซะด้วยซ้ำ เขาเอาไปซ่อนไว้ส่วนไหนของบ้านล่ะเนี่ย!? แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ
“อยู่ไหนวะ เดินหาจนขาลากพื้นแล้วเนี่ย”
เด็กสาวบ่นอุบอิบอย่างไม่พอใจ บ้านก็ไม่ใหญ่เท่าไร แต่ทำไมถึงเดินวนรอบบ้านแล้วยังหาไม่เจอสักที ตอนนี้เงินนั่นสำคัญมากๆ ถ้าเกิดว่าพรุ่งนี้ออกไปด้านนอกต้องลำบากแน่ๆ จะไปหาทางขโมยมาอีกก็ดูเหมือนว่าเป็นความคิดที่ไม่ดีเท่าไรนัก เมื่อกี้ตำรวจก็เพิ่งมาที่บ้านเอง ถ้าขืนทำอีกคราวนี้ต้องเรื่องใหญ่แน่ๆ ตอนนี้การหาของให้เจอถือเป็นทางเลือกที่ดูดีสำหรับเด็กสาวที่สุดแล้ว ทำไมถึงต้องลำบากขนาดนี้ด้วยนะ!
แต่เดี๋ยวสิ...
เด็กสาวหยุดเดินก่อนจะฉุดคิดอะไรขึ้นมา บ้านหลังนี้ไม่มีอะไรที่สามารถเอาเงินไปซ่อนได้เลยนี่...ตู้ทั้งหมดเธอก็ค้นหมดแล้วด้วย ถ้าซ่อนไว้ใต้ตู้...ยังไงก็เอาปืนยัดเข้าไปในนั้นไมได้แน่ๆ เพราะฉะนั้น...ถ้าเธอถามเขาแล้ว แต่อีกฝ่ายปฏิเสธที่จะตอบ...งั้นก็แสดงว่า...
ตึกๆๆๆๆๆ
ใช่จริงด้วย...เอเดรียนถือกระเป๋าผ้าใบนั้นและกำลังจะออกไปด้านนอก ที่แท้ก็ลุงนี่เอง!
อเล็กซิสรีบเดินเข้าไปลากชชายหนุ่มออกมาห่างจากประตู ก่อนจะผลักเขาชนกับฝาผนังด้วยแรงมหาศาลไม่เหมือนที่เด็กทั่วไปมี เมื่อกี้เขาดูท่าทางลนลานผิดปกติ สงสัยจะแอบเอาของของเธอไปให้ตำรวจพวกเมื่อกี้แน่นอน
“ลุงอยากตายรึไงกัน”เด็กสาวยื่นมือไปเอากระเป๋าออกจากมือของเอเดรียนก่อนจะสะกดเขาด้วยสายตาอำมหิต
“อ..อะไร เธอพูดเรื่องอะไร!”
“ลุงคิดจะเอาของของฉันไปให้ตำรวจเมื่อกี้ใช่มั้ย!”
“ตำรวจอะไรวะ! ไอ้คนที่มาเมื่อกี้มันนาซีต่างหาก เธอไปทำอะไรมานาซีถึงได้ตามล่าเธอขนาดนี้ล่ะ!”
อ..อะไรนะ เมื่อกี้ไม่ใช่ตำรวจเหรอ งั้นก็เธอก็ไม่ปลอดภัยแล้วสิถ้าอยู่ที่นี่
เด็กสาวคายมือที่ดึงคอปกเสื้อสูทของเขาออก ก่อนจะรีบเดินไปที่ประตูทันที อยู่ที่นี่นานไม่ได้แล้ว..
"เธอเป็นใครกันแน่--อเล็กซิส"
เอเดรียนหันไปถามเด็กสาวที่กำลังจะเปิดประตูออกไปด้านนอก มาจนป่านนี้ยังจะมาถามอีกว่าเธอเป็นใคร ความรู้สึกช้าไปไหมลุง!
"อเล็กซานดร้า รูดอล์ฟ--เป็นสายลับไงล่ะ"
ในที่สุด ชายหนุ่มก็เชื่อจริงๆว่าเธอเป็นสายลับที่รัสเซียส่งมา ที่เขาหลงคิดว่าเด็กสาวเป็นเป็นเด็กแค่เหลือขอธรรมดา มันแทบจะทำให้เขาไม่ได้รู้ความจริงเลย แต่ว่า..เธอไปทำอะไรมาถึงได้โดนนาซีตามล่าล่ะอเล็กซิส
"ทำไมไอ้พวกนั้นถึงต้องตาทล่าเธอแบบนี้ด้วยล่ะ"
"หนูไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องบอกคุณนี่..แต่หนูต้องไปให้ไกลที่สุด--จากที่นี่"
"เดี๋ยวสิ เธอไม่คิดรึไงว่าไอ้พวกนั้นจะรอเธออยู่ข้างนอกน่ะ ถ้าเธออกไปตอนนี้มีหวังโดนจับแน่"เขาเตือน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องเตือนเธอด้วย เธอจะไปไหนก็เรื่องของเธอสิ ไม่เห็นว่าจะต้องเตือนเลย
"ใช่!--"
เด็กสาวยกมือทั้งสองขึ้นมาประสานกัน ใช่แล้ว! เธอลืมคิดเรื่องสำคัญเรื่องนี้ไปได้อย่างไรกันนี่! เธอถูกส่งมาเพื่อทำภารกิจที่สำคัญมากและจะถูกจับตอนนี้ไม่ได้! โง่จริงเชียว!
"จะว่าไปถือโอกาสถามเลยละกัน"หล่อนหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าใบเดิม มันคือรูปถ่ายเก่าๆใบหนึ่ง"รู้จักคนๆนี้มั้ยลุง"
เอเดรียนหยิบรูปถ่ายนั่นมาดู ในรูปเป็นรูปของชายคนหนึ่ง ท่าทางแล้วเขาจะเข้ากล้องแบบไม่รู้ตัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก ในรูปเขากำลังนั่งเขียนจดหมายอยู่ สถานที่ที่เขาอยู่ดูเหมือนกับสนามฝึกอะไรทำนองนั้น...และเขาก็รู้จักผู้ชายคนนี้ด้วย...
"อ้อรู้จักสิ"
"งั้นเหรอ.."อเล็กซิสเดินเข้ามาใกล้ๆ"เขาชื่ออะไร--"
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ จะว่าไปเขาไม่ได้เจอไอ้ผู้ชายนี่มานานแล้วนะ...
"เบิร์ต...คาร์ล"
------------------------------
ความคิดเห็น