ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขอเพียง5วัน ขอให้ฉันได้รู้หัวใจเธอ ตอนที่1
คนที่ทักผมคนแรกไม่ได้ทักว่า “สวัสดี” แต่เป็นคำว่า “เฮ้ย..ไอบอด ตาบอดแล้วยังเดินมาเผนผล่านอีกเหรอ” ถึงเขาจะพูดอย่างงั้น ผมก็อยากจะมาเขาบอกว่า “ทำไมตาบอด ก็สิทธิเดินได้” แต่ผมก็ไม่ได้พูดเพราะนอกจากผมจะตาบอดแล้ว ยังเป็นใบ้อีกด้วย
ผมอยู่ในโรงพยาบาลมานาน ใครๆก็รู้จักผม ผมไม่ได้เป็นคนไข้ซะหน่อย แต่ผมมาทำงานที่นี้ต่างหาก งานของผมคือพิมพ์อักษรเบรลล์และผมยังมารักษาตาที่นี่ด้วย หมอของผมชื่อว่า “หมอเดช รณเดช” แต่ยังไงรักษาก็ไม่ดีขึ้น ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบหน้าผมเท่าไรนัก เพราะมีพยาบาลคนหนึ่งที่ดีกับผมมากเธอชื่อ “พลอย พลอยไพลิน”
ความจริงผมไม่ได้พิการมาแต่แต่กำเนิด แต่ตอน10ขวบก็เริ่มมองไม่เห็นแล้ว มีวันหนึ่งผมกับเพื่อนไปว่ายน้ำด้วยกัน ความสูงตอนกระโดดน้ำนั้น10เมตร จำได้ว่าตอนแรกที่ผมสัมผัสน้ำนั้นเจ็บตามาก ไปหาหมอแต่ก็สายไปซะแล้ว ทำไมผมถึงซวยอย่างงี้นะ ไม่มีแม้เสียงที่จะพูด
เพื่อนของผมคนหนึ่งชื่อ “กฤษณ์ กฤษณ์ติชัย” .... “เฮ้ย มาทักแบบนี้ก็ตกใจหมดสิว้า เอ้า น้ำเซเว่นอัพใส่เกลืออีกใช่ไหม” ผมพยักหน้าตอบ “ระวังนะ กินเกลือมากๆมันไม่ดีนะ..” แล้วผมก็ดื่มไปคราวเดียวหมด แล้วยิ้มเล็กน้อยใส่เขา..
“เอ เอ” พลอยเอาเอปเปิ้ลมาให้นะ วางไว้ตรงนี้นะ... เอ๋..ไม่อยู่นี่น่า...
ตกดึกวันนี้พลอยจะมาตัดผมให้ผมแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา....
“ขอโทษนะจ๊า มาช้าไปหน่อย เอาละเริ่มเลยนะ”
ครั้งนี้เธอตัดผมให้ผมเป็นครั้งที่17 ถ้าเป็นไปได้อยากให้เธอตัดให้ผมอีกซัก1000ครั้ง
“วันนี้พลอยเอาเอปเปิ้ลมาให้นะ เอทานไปหรือยัง” ผมพยักหน้าตอบเธอพร้อมกับส่งการ์ดใบหนึ่งให้เธอ...
“อ๊ะ ยังไม่ถึงวันเกิดพลอยเลยนี้ จำผิดได้ยังไงน่า แต่ก็ขอบใจจ๊ะ” และผมก็ยิ้มให้กับเธอ
“นี่ๆ เอ มีคนบอกว่ามีคนมาชอบเล่นแซกโซโฟนตอนดึกๆนี้ เธอเองก็ชอบเล่นแซกค์ไม่ใช่เหรอ ต้องเป็นเธอแน่ๆเลย” แล้วผมก็เขียนลงในกระดาษว่า”ผมเป่าแซกค์ไม่เป็น”...
.......เอ๋นั้นเสียงแซกโซโฟนนี่หน่า...ใครเป่าน่า พลอยพูดขึ้นมาขณะได้ยินเสียงแซกโซโฟนอันไพเราะ กลางดึก...
ผมเองเป่าแซกค์มาตั้งแต่เด็ก พ่อผมเป่าแซกค์เก่งมากเลยละ ทุกคืนผมจะเป่าแซกค์ให้เธอฟัง แต่เธอไม่รู้หรอก เพราะว่ายังไงเธอก็ไม่สนใจอะไรผมหรอก แม้แต่หมอเดชที่เก่งขนาดนั้น เธอยังไม่สนใจเลย....
คืนถัดมา เธอพาผมไปนั่งริมระเบียงแล้วชงกาแฟให้ผมดื่ม ผมก็พยักหน้าว่าอร่อย แล้วเธอก็พูดว่า “นี่คุณเป็นคนแรกเลยนะ ที่ชมว่าฉันชงกาแฟอร่อย”
“นั้นไง ดูสิฝนดาวตก”เธอบอกผม แต่ผมก็ทำท่าว่าเอามือไปที่ตาเพราะผมมองไม่เห็น
แล้วเธอก็บอกว่า “จริงสิ ขอโทษนะ ความจริงฉันเองก็ขอพรจากฝนดาวตกไว้2ข้อนะ...”
“อะไรนะ จะให้บอกเหรอ..ก็ได้ ข้อ1 ฉันขอให้คุณมองเห็นได้เราจะดูฝนดาวตกด้วยกัน”
เธอพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆเล็กน้อย ผมเองก็อึ้งไปหน่อย แล้วผมก็ชู2นิ้ว ให้เธอบอกข้อ2ต่อไป
“ข้อ2เหรอ ก็ได้ฉันจะบอกคุณ คือ........จ้างให้ก็ไม่บอก อิอิ” เธอหัวเราะเบาๆ
“นี่ อย่าทำปากเบ้สิ...อย่า เช็ดจมูกด้วย”เธอบอกกับผม...แล้วผมก็ยิ้มเล็กๆ “นี่ๆรู้ไหมว่าฝนดาวตกเป็นยังไง” ผมก็ทำท่าทางว่าไม่รู้ เธอจึงอธิบายให้ “คือดาวจะลงมาจากฟ้านะ มาเป็นพลุเลย”
“ถามว่า ฉันเคยมัยนะเหรอ ก็ไม่เคยหรอกนะ”ผมก็ทำท่าทางล้อเธอเล่นๆ “หน่อยย...หามาฉันขี้โม้เหรอ นี่แนะๆ”เธอก็แกล้งตีผมเล่นๆ “เอ่อแล้วนี่ เราสามารถขอพรจากฝนดาวตกได้ด้วยนะ เป็นเธอจะขอกี่ข้อละ” ผมก็ชู2นิ้วขึ้นมา “2ข้อเหมือนกันเหรอ ข้อ1เธอขอว่าไงละ” ผมก็หยิบมือเธอขึ้นมา แล้วก็เอานิ้มเขียนลงไปบนมือเธอ เธอก็หัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “รู้แล้ว อยากให้คนตาบอดมองเห็นกันทุกคนใช่ไหม แหมใจดีจังนะ...แล้วข้อ2ละ” ผมก็หยิบมือเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วผก็แกล้งตบมือเธอเข้าให้ เธอหัวเราะแล้วก็ผลักผมเบาๆแล้วพูดว่า “นี่ๆๆ บอกว่านะข้อ2อะไร”
ผมก็ทำท่าทางว่า ยังๆก็ไม่บอก ผมกับเธอแกล้งกันไปกันมาอย่างงั้นแล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
“ตายจริง มีคนโทรตาม เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ” แล้วเธอก่อนเดินออกไป
เธอกลับมาแล้วบอกให้ผมช่วยเข็นรถเข็น พาเธอไปส่งหน่อย ผมก็ไปส่งเธอแลเวเธอก็บอกผมว่าให้รอนะ ผมก็สัญญา....แล้ว เอ ก็ดีใจมากจนกระโดดโลดเต้นไปตามทางเดิน จนไม่รู้เลยว่าใกล้ถึงถนนแล้ว แล้วเขาก็สะดุดก้อนหินล้มไปบนถนน แล้วรถก็มาชนเขาพอดี......เขาเสียชีวิตทันที วิญญาณของก็ลอยขึ้นสู่สวรรค์.....เขารู้สึกตัวอีกทีบนสวรรค์กำลังคุยกับเทวดาอยู่..
ที่นี้มันที่ไหนขาวไปหมดเลย...อะ!เรามองเห็นแล้วเหรอ ชัดด้วย “นี่คุณมาใหม่เหรอ..งั้นมาเข้าแถวตรงนี้” มีเทวดาคนหนึ่งมาบอกผม ผมก็เดินตามเขาไป เข้าไปในห้องๆหนึ่งมีสีขาวและมีคนเต็มไปหมด และเทวดาก็เรียกผมเข้ามาใกล้ๆแล้วบอกผมว่า “คุณจะได้กลับไปยังโลกมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง” นี่ผมฝันไปหรือนี่.. “เปล่าคุณไม่ได้ฝันหรอก นี่คือความจริง เห็นมั๊ยว่าคุณพูดได้” อะ..อา..เอ่อ.. จริงๆด้วยผมพูดได้ “ผมให้พรคุณ1ข้อ จะขออะไรละ” “ผมยังไม่อยากตาย อยากมีชีวิตต่อไป” “นึกแล้วว่าคุณต้องพูดแบบนี้ ทุกคนก็ขอแบบนี้หมดละ เอางี้ ผมจะให้ขึ้นไปอยู่ในโลกมนุษย์ต่อ อีกแค่5วันเท่านั้นนะ”
“ดีครับ แค่5วันก็ยังดี”
“ฟังนะ ภายใน5วันนี้ คุณจะรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่คุณอื่นจะจำคุณไม่ได้เลย เพราะคุณอยู่ในร่างของคุณอีกคุณ เสียงคุณจะเปลี่ยนไป ทุกคนจะจำคุณไม่ได้ แต่ก็มีกฎอีกข้อหนึ่งนะ
คุณจะไม่สามารถบอกความจริงเกี่ยวกับคุณและเรื่องที่นี่ด้วย ถึงคุณจะพยายามบอกเสียงคุณก็จพไม่มี จะวิธีอื่นก็ไม่สำเร็จหรอกนะ แต่คนจะเหมือนคนปกติทั่วๆไป คุณจะไม่พิการแล้ว”
“จริง! จริงๆหรือครับ งั้นส่งผมไปเลยสิ”
“เดี๋ยวก่อน คิดดีๆนะเคยมีคนอย่างคุณที่ผมส่งไป5คนแล้ว ทุกคนบอกว่าผิดหวังที่กลับไปยังโลก คุณแน่ใจเหรอ”
“ใช่ ผมอยากกลับไป อยากเห็นหน้าเธอ อยากเห็นกริยาของเธออีกครั้ง แล้วผมอยากรู้ว่าอะไรคือความสุขที่แท้จริงของชีวิต ผมไปได้หรือยังครับ”
“เอาละไปได้เลย เชิญ ประตูอยู่ทางนั้น”
“ครับ!!!”
..............<ติดตามตอนต่อไปนะครับ^^>.......................
champvvv
ผมอยู่ในโรงพยาบาลมานาน ใครๆก็รู้จักผม ผมไม่ได้เป็นคนไข้ซะหน่อย แต่ผมมาทำงานที่นี้ต่างหาก งานของผมคือพิมพ์อักษรเบรลล์และผมยังมารักษาตาที่นี่ด้วย หมอของผมชื่อว่า “หมอเดช รณเดช” แต่ยังไงรักษาก็ไม่ดีขึ้น ดูเหมือนเขาจะไม่ชอบหน้าผมเท่าไรนัก เพราะมีพยาบาลคนหนึ่งที่ดีกับผมมากเธอชื่อ “พลอย พลอยไพลิน”
ความจริงผมไม่ได้พิการมาแต่แต่กำเนิด แต่ตอน10ขวบก็เริ่มมองไม่เห็นแล้ว มีวันหนึ่งผมกับเพื่อนไปว่ายน้ำด้วยกัน ความสูงตอนกระโดดน้ำนั้น10เมตร จำได้ว่าตอนแรกที่ผมสัมผัสน้ำนั้นเจ็บตามาก ไปหาหมอแต่ก็สายไปซะแล้ว ทำไมผมถึงซวยอย่างงี้นะ ไม่มีแม้เสียงที่จะพูด
เพื่อนของผมคนหนึ่งชื่อ “กฤษณ์ กฤษณ์ติชัย” .... “เฮ้ย มาทักแบบนี้ก็ตกใจหมดสิว้า เอ้า น้ำเซเว่นอัพใส่เกลืออีกใช่ไหม” ผมพยักหน้าตอบ “ระวังนะ กินเกลือมากๆมันไม่ดีนะ..” แล้วผมก็ดื่มไปคราวเดียวหมด แล้วยิ้มเล็กน้อยใส่เขา..
“เอ เอ” พลอยเอาเอปเปิ้ลมาให้นะ วางไว้ตรงนี้นะ... เอ๋..ไม่อยู่นี่น่า...
ตกดึกวันนี้พลอยจะมาตัดผมให้ผมแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา....
“ขอโทษนะจ๊า มาช้าไปหน่อย เอาละเริ่มเลยนะ”
ครั้งนี้เธอตัดผมให้ผมเป็นครั้งที่17 ถ้าเป็นไปได้อยากให้เธอตัดให้ผมอีกซัก1000ครั้ง
“วันนี้พลอยเอาเอปเปิ้ลมาให้นะ เอทานไปหรือยัง” ผมพยักหน้าตอบเธอพร้อมกับส่งการ์ดใบหนึ่งให้เธอ...
“อ๊ะ ยังไม่ถึงวันเกิดพลอยเลยนี้ จำผิดได้ยังไงน่า แต่ก็ขอบใจจ๊ะ” และผมก็ยิ้มให้กับเธอ
“นี่ๆ เอ มีคนบอกว่ามีคนมาชอบเล่นแซกโซโฟนตอนดึกๆนี้ เธอเองก็ชอบเล่นแซกค์ไม่ใช่เหรอ ต้องเป็นเธอแน่ๆเลย” แล้วผมก็เขียนลงในกระดาษว่า”ผมเป่าแซกค์ไม่เป็น”...
.......เอ๋นั้นเสียงแซกโซโฟนนี่หน่า...ใครเป่าน่า พลอยพูดขึ้นมาขณะได้ยินเสียงแซกโซโฟนอันไพเราะ กลางดึก...
ผมเองเป่าแซกค์มาตั้งแต่เด็ก พ่อผมเป่าแซกค์เก่งมากเลยละ ทุกคืนผมจะเป่าแซกค์ให้เธอฟัง แต่เธอไม่รู้หรอก เพราะว่ายังไงเธอก็ไม่สนใจอะไรผมหรอก แม้แต่หมอเดชที่เก่งขนาดนั้น เธอยังไม่สนใจเลย....
คืนถัดมา เธอพาผมไปนั่งริมระเบียงแล้วชงกาแฟให้ผมดื่ม ผมก็พยักหน้าว่าอร่อย แล้วเธอก็พูดว่า “นี่คุณเป็นคนแรกเลยนะ ที่ชมว่าฉันชงกาแฟอร่อย”
“นั้นไง ดูสิฝนดาวตก”เธอบอกผม แต่ผมก็ทำท่าว่าเอามือไปที่ตาเพราะผมมองไม่เห็น
แล้วเธอก็บอกว่า “จริงสิ ขอโทษนะ ความจริงฉันเองก็ขอพรจากฝนดาวตกไว้2ข้อนะ...”
“อะไรนะ จะให้บอกเหรอ..ก็ได้ ข้อ1 ฉันขอให้คุณมองเห็นได้เราจะดูฝนดาวตกด้วยกัน”
เธอพูดแล้วก็หัวเราะเบาๆเล็กน้อย ผมเองก็อึ้งไปหน่อย แล้วผมก็ชู2นิ้ว ให้เธอบอกข้อ2ต่อไป
“ข้อ2เหรอ ก็ได้ฉันจะบอกคุณ คือ........จ้างให้ก็ไม่บอก อิอิ” เธอหัวเราะเบาๆ
“นี่ อย่าทำปากเบ้สิ...อย่า เช็ดจมูกด้วย”เธอบอกกับผม...แล้วผมก็ยิ้มเล็กๆ “นี่ๆรู้ไหมว่าฝนดาวตกเป็นยังไง” ผมก็ทำท่าทางว่าไม่รู้ เธอจึงอธิบายให้ “คือดาวจะลงมาจากฟ้านะ มาเป็นพลุเลย”
“ถามว่า ฉันเคยมัยนะเหรอ ก็ไม่เคยหรอกนะ”ผมก็ทำท่าทางล้อเธอเล่นๆ “หน่อยย...หามาฉันขี้โม้เหรอ นี่แนะๆ”เธอก็แกล้งตีผมเล่นๆ “เอ่อแล้วนี่ เราสามารถขอพรจากฝนดาวตกได้ด้วยนะ เป็นเธอจะขอกี่ข้อละ” ผมก็ชู2นิ้วขึ้นมา “2ข้อเหมือนกันเหรอ ข้อ1เธอขอว่าไงละ” ผมก็หยิบมือเธอขึ้นมา แล้วก็เอานิ้มเขียนลงไปบนมือเธอ เธอก็หัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า “รู้แล้ว อยากให้คนตาบอดมองเห็นกันทุกคนใช่ไหม แหมใจดีจังนะ...แล้วข้อ2ละ” ผมก็หยิบมือเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วผก็แกล้งตบมือเธอเข้าให้ เธอหัวเราะแล้วก็ผลักผมเบาๆแล้วพูดว่า “นี่ๆๆ บอกว่านะข้อ2อะไร”
ผมก็ทำท่าทางว่า ยังๆก็ไม่บอก ผมกับเธอแกล้งกันไปกันมาอย่างงั้นแล้วโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
“ตายจริง มีคนโทรตาม เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ” แล้วเธอก่อนเดินออกไป
เธอกลับมาแล้วบอกให้ผมช่วยเข็นรถเข็น พาเธอไปส่งหน่อย ผมก็ไปส่งเธอแลเวเธอก็บอกผมว่าให้รอนะ ผมก็สัญญา....แล้ว เอ ก็ดีใจมากจนกระโดดโลดเต้นไปตามทางเดิน จนไม่รู้เลยว่าใกล้ถึงถนนแล้ว แล้วเขาก็สะดุดก้อนหินล้มไปบนถนน แล้วรถก็มาชนเขาพอดี......เขาเสียชีวิตทันที วิญญาณของก็ลอยขึ้นสู่สวรรค์.....เขารู้สึกตัวอีกทีบนสวรรค์กำลังคุยกับเทวดาอยู่..
ที่นี้มันที่ไหนขาวไปหมดเลย...อะ!เรามองเห็นแล้วเหรอ ชัดด้วย “นี่คุณมาใหม่เหรอ..งั้นมาเข้าแถวตรงนี้” มีเทวดาคนหนึ่งมาบอกผม ผมก็เดินตามเขาไป เข้าไปในห้องๆหนึ่งมีสีขาวและมีคนเต็มไปหมด และเทวดาก็เรียกผมเข้ามาใกล้ๆแล้วบอกผมว่า “คุณจะได้กลับไปยังโลกมนุษย์อีกครั้งหนึ่ง” นี่ผมฝันไปหรือนี่.. “เปล่าคุณไม่ได้ฝันหรอก นี่คือความจริง เห็นมั๊ยว่าคุณพูดได้” อะ..อา..เอ่อ.. จริงๆด้วยผมพูดได้ “ผมให้พรคุณ1ข้อ จะขออะไรละ” “ผมยังไม่อยากตาย อยากมีชีวิตต่อไป” “นึกแล้วว่าคุณต้องพูดแบบนี้ ทุกคนก็ขอแบบนี้หมดละ เอางี้ ผมจะให้ขึ้นไปอยู่ในโลกมนุษย์ต่อ อีกแค่5วันเท่านั้นนะ”
“ดีครับ แค่5วันก็ยังดี”
“ฟังนะ ภายใน5วันนี้ คุณจะรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่คุณอื่นจะจำคุณไม่ได้เลย เพราะคุณอยู่ในร่างของคุณอีกคุณ เสียงคุณจะเปลี่ยนไป ทุกคนจะจำคุณไม่ได้ แต่ก็มีกฎอีกข้อหนึ่งนะ
คุณจะไม่สามารถบอกความจริงเกี่ยวกับคุณและเรื่องที่นี่ด้วย ถึงคุณจะพยายามบอกเสียงคุณก็จพไม่มี จะวิธีอื่นก็ไม่สำเร็จหรอกนะ แต่คนจะเหมือนคนปกติทั่วๆไป คุณจะไม่พิการแล้ว”
“จริง! จริงๆหรือครับ งั้นส่งผมไปเลยสิ”
“เดี๋ยวก่อน คิดดีๆนะเคยมีคนอย่างคุณที่ผมส่งไป5คนแล้ว ทุกคนบอกว่าผิดหวังที่กลับไปยังโลก คุณแน่ใจเหรอ”
“ใช่ ผมอยากกลับไป อยากเห็นหน้าเธอ อยากเห็นกริยาของเธออีกครั้ง แล้วผมอยากรู้ว่าอะไรคือความสุขที่แท้จริงของชีวิต ผมไปได้หรือยังครับ”
“เอาละไปได้เลย เชิญ ประตูอยู่ทางนั้น”
“ครับ!!!”
..............<ติดตามตอนต่อไปนะครับ^^>.......................
champvvv
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น