the princess of titenus ตำนานเจ้าหญิงแห่งมนตรา

บทนำ

ไม่นะ  โอ๊ะ ! องค์หญิง

เมโอนี่ ข้าฝากเพอร์เซฟีน่า ด้วยนะ

องค์หญิง สาวใช้พูดเสียงสั่นเครือ

รับปาก ข้าซิ

ค่ะ

ขอบใจมากนะ รีบไปเถอะ

องค์หญิง ค่ะ

ข้าบอกให้รีบไปไง ไปซิ องค์หญิงสั่ง  แววตาสีทองสั่นคลอน  เอ้อล้นไม่ด้วยน้ำตาแห่งการสูญเสีย ที่บอกได้ดีถึงความเศร้าของแม่คนหนึ่ง

- - - - - เงียบ - - - - -

ทั่วทั้งเมืองไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้นแม้มีแม้แต่ เสียงร้องของนกให้ได้ยิน หลังจากที่ความความหวังและแสงสว่างได้ถูกทำให้หายไปแทบหมดสิ้น  สิ่งที่ผู้คนไม่คาดคิดก็ได้เข้าจู่โจมในทันที  แทบไม่มีเวลาให้พวกเขาเหล่านั้นได้รู้สึกแม้แต่ความหวาดกลัว

ทิ้งฉากหลังไว้เป็นเพียงเมืองที่พักราบ แทบไม่เหลือร่องรอยของสถาปัตยกรรมและความรุ่งเรืองในอดีต มีเพียงบรรยากาศอึมครึมของเมฆ หมอก ในยามค่ำคืน และกลิ่นควันไฟที่กำลังดับมอด กำลังเปลี่ยนเมืองนี้ให้กลายเป็นเถ้าถ่านในช่วงข้ามคืน

                                                         เนลานีล่า

    อากาศยามเช้า ของป่าลึกที่ไม่มีดนเข้าถึงมานานนับศตวรรษแล้ว  ให้ความรู้สึกเย็นสบายไม่ร้อนจัดหรือหรือเย็นจนเกินไป เนื่องจากเขตป่าบริเวณนี้ถึงแม้จะมีความชื้นและลำธารไหลผ่าน แต่ที่นี่ก็มีแสงแดดอ่อนๆเข้าถึง

แม่ขา    ดูนี่สิค่ะ อ่ะ อ๋ะ อ๋ะ เสียงหัวเราะของเด็กหญิงวัย 5 ขวบยังคงดังก้อง

ขณะที่เด็กสาวนั่งเหม่อลอย หวนคิดถึงวันเก่าๆ ที่มีเพียงเธอและแม่  ตอนนั้นเด็กน้อยมักจะชี้โน้นชี้นี่ให้ผู้เป็นแม่ดูแล้วก็มักจะถามสิ่งที่เธอสงสัยอยู่เสมอ อย่างเช่นทำมัยแมลงถึงบินได้ ? อาจฟังดูไร้สาระสำหรับบางคน แต่สำหรับตัวเธอ สิ่งเหล่านี้มันเป็นความทรงจำที่มีค่ามากจริงๆ

เพอร์เซฟีน่า แม่มีเรื่องจะคุยด้วย สายลมพัดมาปะทะร่างของหญิงสาวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ริมหน้าผาที่สูงจนคาดเดาความสูงไม่ออก      แม้ตัวเธอจะได้ยินเสียงนั้นแล้ว  แต่สาวผมทองแซมด้วยสีน้ำตาลปะปรายยังคงนั่งนิ่งราวกับปล่อยความคิดและความรู้สึกออกไปไกลมากแล้ว

แฟรี่  แฟรี่ กระรอกสีน้ำตาลอ่อนซึ่งมองดูการกระทำของเธออยู่  และได้ยินเสียงท่านหญิงที่เรียกแฟรี่ จึงรีบวิ่งเข้ามาหา

อือ   ฮ่ะ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้าง  ยังกับพึ่งหลุดออกจากภวังค์

ท่านแม่ของแฟรี่น่ะ  เรียกตั้งนานแล้วนะ จะไม่รีบไปหน่อย หรอ   กระรอกน้อยเตือนอย่างเรงรีบ

ท่านแม่หรอ.......เออใช่!   เกือบลืมแน่ะ  เมื่อครู่ท่านแม่เรียกเรานี่   เด็กสาวทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก

งั้นก็รีบ   ไปซิ พวงหางสีน้ำตาลชูขึ้นแล้วรีบวิ่งนำเธอออกไปในทันที

นั่งซิ   หญิงอายุราวๆ 30 ต้นๆ พูดเชิงสั่งให้เพอร์เซฟีน่า   นั่งลงที่แท่นหินที่ใกล้เจ้าตัว แล้วจึงเริ่มพูด

ที่แม่เรียกมา  ก็เพราะมีเรื่องจะบอกลูกน่ะ เพอร์เซฟีน่า หญิงในชุดผ้าที่เขียวอ่อน กระแอมเล็กน้อย เด็กหญิงม้วนปลายผมของตนอย่างครุ่นคิด  พร้อมทั้งคิดว่า สิ่งที่จะบอกเธอ อาจจะเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากก็เป็นได้ แต่ก่อนที่เธอจะคิดไปถึงไนต่อไหน คนตรงหน้าก็พูดออกมาก่อน

ตอนนี้ลูกก็อายุจะครบ 15 ปีแล้วนะ สีหน้าผู้พูดเปลี่ยนไปเป็นจริงจัง  

แม่คิดว่าลูกควรจะเข้าโรงเรียนได้แล้ว เอาเป็นว่าอีก 2 วันลูกต้องเดินทางออกจากเขตของป่าแห่งนี้ และไปโรงเรียน ซึ่งแม่จะให้ภูตของแม่ไปด้วยด้วย ถ้าหากมีอะไรที่สงสัยก็ถามมันได้  เอาล่ะถึงเวลานั้นแม่หวังว่าลูกคงมีความสุขกับโรงเรียน  ขอให้โชคดีนะจ๊ะ  แม่คงจะไม่ได้ไปส่ง เพราะอีกเดี๋ยวแม่ต้องเดินทางไปหาท่านเอดารัน..... ได้เวลาแล้วซินะ  ท่านหญิงเงยหน้ามองแสงอาทิตย์ ที่ยามนี้มีนกอพยพฝูงใหญ่บินผ่าน  นางหยิบขวดแก้วใสที่มีขนาดราวๆ 3 นิ้ว   ภายในมีภูตตัวเล็กๆ นอนหลับอยู่  ขวดใบเล็กถูกส่งไปให้สาวน้อยที่มองดูอย่างฉงน  เธอรับมาวางไว้บนฝ่ามือ สิ่งที่อยู่ข้างในยังคงหลับใหล  มีจุกไม้เล็กๆปิดปากขวดเอาไว้

นี่ อะไรค่ะ เธอเงยหน้าขึ้นมามองแม่ของเธอหลังจากมองดูขวดแก้วใบน้อย

ภูต ที่แม่จะให้ไปด้วย ไงล่ะ   เอาล่ะ  แม่ช้ามากแล้ว  ถึงเวลาต้องไปซะที  ลาก่อนนะจ๊ะ   นางโบกมือลาลูกสาว  แล้วหาลับเข้าไปในป่า  เด็กสาววิ่งตาม พลางร้องเรียก

ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านแม่ - - - - - โชคดีนะค่ะ  เธอหยุดวิ่งและหันมาพินิจดูสิ่งที่อยู่ในมือ  พลางคิดว่า ไอตัวเล็กนี่ จะช่วยเธอได้จริงๆหรอ  -_-

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

    เวลาแห่งการล่ำลาผ่านไป  มาถึงวันเดินทางแล้ว แต่สาวน้อยก็ยังคงสงสัยว่า เธอจะไปได้ยังไง  ในเมื่อภูตจอมอู้ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ( ผู้หญิงอะร้าย ... หลับได้ หลับดีจริงๆ ) เธอคิดแต่ขาก็ยังคงก้าวไปข้างหน้า  พร้อมกับสัมภาระนิดหน่อย หิ้วอยู่ที่มือขวา  ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่มีข้าวของ  แต่ของส่วนใหญ่อยู่ไนช่องว่างระหว่างมิติที่ข้อมือซ้าย  เท่าที่เด็กหญิงจำได้ช่องว่างระหว่างมิตินี้ก็มาปรากฏณ์อยู่ที่ข้อมือซ้ายตอนเธออายุ 5 ขวบ และมันก็ทำให้ตลอด 10 มานี้ เธอห่างเหินกับแม่  ซึ่งเธอก็รู้แต่เพียงว่า ทั้งหมดที่แม่ทำก็เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง

  อ่ะ  อ่ะ  อ่ะ  อ่ะ   เด็กน้อยวัย 5 ขวบ  วิ่งเล่นกับผีเสื้อ สีแดงสดใส  ท้ามกลางทุ่งดอกไม้ป่า  ที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ  ต่างแข่งกันอวดสีสัน  เด็กน้อยหัวเราะอย่างมีความสุข  แล้วก็

โอ๊ะ ! แม่ขา หญิงสาววิ่งมาดูพร้อมทั้งปลอบโยนเด็กน้อย  และเป่าแผลที่หัวเข่าให้เธอเบาๆ

หนูจะหาย มัยค่ะ   หนูน้อยพูดแล้วชี้ไปที่แผล

หายซิจ๊ะ  เด็กดี หญิงสาวลูบผมเด็กน้อยอย่าเอ็นดู   เด็กหญิงรู้สึกดีขึ้นมาก  แต่อยู่ๆเธอก็กลับรู้สึกปวดตุ๊บ ตุ๊บ ที่ข้อมือซ้าย  เด็กน้อยร้องลั่นด้วยความทรมาน