[Fic Harry Potter] My papa is Severus Snape

เซเลน่าเป็นเด็กสาวผิวซีดที่ตัดกับผมสีดำยาวเช่นเดียวกับดวงตาสีดำมันอาจจะดูหม่นหมองแต่เซเลน่านั้นกลับมีรอยยิ้มที่สว่างยิ่งกว่าแสงอาทิตย์เสียอีกสำหรับเซเวอรัส สเนป ในยามที่เซเลน่าลูกสาวสุดน่ารักของเขากับภรรยาที่เสียไปเรียกเขาด้วยคำสรรพแปลกๆที่ดูไม่เหมาะกับตัวของเซเวอรัสเลยแม้แต่น้อยแต่เซเลน่า สเนปกลับพูดแล้วช่างเหมาะกับตัวเขาเหลือเกิน

“ป๊ะป๋า !เซอยากอยู่กับป๊ะป๋าไปตลอดเลยค่ะ !"เซเลน่าเด็กน้อยในวันหกขวบเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงใสซื่อบริสุทธิ์ตามวัยพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจทำให้หัวใจของเซเวอรัส สเนปผู้เป็นบิดาที่ทำตัวเขร่งขรึมตลอดเวลายิ้มมุมปาก

“งั้นอยู่กับป๊ะป๋าตลอดไปเลยดีมั้ย?”เซเวอรัส สเนปเอ่ยขึ้นพลางลูบหัวเซเลน่าไปด้วยเมื่อเด็กสาวได้ยินดังนั้นจึงพยักหัวและฉีกยิ้มจนตายี

“ค่ะ !เซจะอยู่กับป๊ะป๋าไปตลอดเลยค่าาา~เซรักป๊ะป๋าที่สุดเลย”เซเลน่าเอ่ยขึ้นพรางเข้าไปสวมกอดผู้เป็นบิดา

เพล้ง !

เสียงแก้วแตกดังขึ้นเมื่อหมวกคัดสรรประกาศบ้านดังขึ้นอัลบัส ดัมเบิลดอร์และทุกคนในห้องโถงหันไปยังที่มาของเสียงพบกับศาสตราจารย์หนุ่มบีบแก้วแตกคามือแต่ที่ทุกคนในความสนใจที่สุดคือใบหน้าของศาสตราจารย์วิชาปรุงยาที่ปกติจะซีดเซียวพร้อมกับใบหน้าโทรมๆสีหน้าบู้ดบึ้งทำหน้าประดุจเมียตายตอนนี้กลับมีสีหน้าที่ดำทะมึนจู่ๆก็มีไอความเย็นยะเยือกเต็มไปทั่วทั้งห้องโถงทุกคนต่างรับรู้กันหมดทั้งกริฟฟินดอร์ ฮัฟเฟิลพัฟ เรเวนคลอและสลิธีลีนและเหล่าบรรณาอาจารย์ทั้งหลายคงจะมีแต่เด็กสาวที่พึ่งทำการคัดสรรไปที่ไม่รับรู้ถึงสถานการณ์ตอนนี้

“คุณพ่อเซได้อยู่---ด้วยล่ะค่ะ”เด็กสาวทำมือป้องปากและเอ่ยขึ้นมาพรางยิ้มแฉ่งขึ้นมา"คุณพ่อคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?เพราะตอนก่อนจะมาท่านพ่อบอกเซว่าอยู่บ้านไหนก็ได้นี่คะ"เด็กสาวเอ่ยขึ้นพรางมองไปยังศาสตราจารย์ปรุงยาทำให้บรรยากาศในห้องโถงนั้นมีแต่ความเงียบพร้อมกับลมหนาวเย็นยะเยือกปกคลุมทั้งห้องโถง เมื่อเด็กสาวเห็นว่าผู้เป็นบิดาเงียบไม่มีการตอบกลับจึงเบ้ปาก

“ป๊ะป๋า !”เซเลน่าในวัยสิบเอ็ดขวบเพิ่มเสียงขึ้นมาอีกนิดทำในเซเวอรัส สเนปได้สติขึ้นมาและมองไปยังลูกสาวของตนที่นํ้าตาคลอเบ้า

“ป๊ะป๋ามือของป๊ะป๋ามีเลือดออก”เซเลน่าเอ่ยขึ้นเมื่อมองสำรวจผู้เป็นบิดาและเห็นผู้เป็นบิดานั้นบีบแก้วแตกคามือ

“ไม่เป็นไรเซเดี๋ยวใช้คาถาเอพิสกี้ก็หายแล้วล่ะไปนั่งโต๊ะ---เถอะลูก”เซเวอรัส สเนปในวัยสามสิบสองปีไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินเมื่อเซเลน่า สเนปผู้เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตนไปอยู่บ้าน---นั้นทำให้เขาลมแทบจับเลยทีเดียว'หมวกคัดสรรต้องผิดพลาดแน่ๆ!'เซเวอรัส สเนปพรํ่าบอกตัวเองเรื่อยมา

แฮร์รี่ พอตเตอร์นั่นคือชื่อของเด็กชายในวัยเจ็ดขวบในวันเกิดดัดลีย์ป้าเพ็ตทูเนียและลุงเวอนอนได้มาฝากไว้กับเพื่อนบ้านนั่นก็คือมิสซิสฟิกก์และมิสซิสฟิกก์ได้พาแฮรี่ในวัยเจ็ดขวบมายังสนามเด็กเล่นแถวซอยพรีเว็ตเมื่อแฮรี่ได้นั่งลงบนชิงช้าและเริ่มแกว่งชิงช้าไปมาช้าๆแต่ก็ต้องหยุดเมื่อสายตาของเขาได้สบตาเข้ากับดวงตาสีดำ

“หวัดดีฉันเซเลน่า สเนปยินดีที่ได้รู้จักนะ”เด็กหญิงผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีรัตติกาลฉีกยิ้มสดใสให้เขา ณ ตอนนั้นเด็กชายแฮรี่ พอตเตอร์ได้รู้จักคำว่าน่ารักเป็นครั้งแรกในชีวิต

เดรโก มัลฟอยเด็กชายอายุหกขวบถูกผู้เป็นพ่อและคนรอบๆตัวสอนมาว่าสายเลือดบริสุทธิ์นั้นพิเศษเหนือกว่าสายเลือดไหนๆส่วนพวกมักเกิ้ลหรือมักเกิ้ลบอนเป็นพวกน่ารังเกียจส่วนเลือดผสมนั้นเป็นพวกทรยศสายเลือดทำให้เดรโก มัลฟอยที่ได้ยินผู้เป็นพ่อคุยกับแม่ของเขาว่าจะมีพวกสายเลือดผสมเข้ามาเหยียบยังคฤหาสน์มัลฟอยก็รู้สึกไม่อยากต้อนรับพวกทรยศต่อสายอันสูงส่ง แต่เมื่อพวกเลือดผสมเข้ามายังคฤหาสน์ก็พบกับเด็กสาวกับชายหนุ่มซึ่งเขาคงเดาไม่ยากเพราะทั้งผมและสีตานั้นสีเดียวกันต่างตรงที่สีหน้าเท่านั้น

“ยินดีต้อนรับเซเวอรัสและลูกของเซเวอรัส”เสียงทุ้มของพ่อของเขาดังขึ้นเดรโกมัลฟอยจึงพูดตาม"ยินดีต้อนรับครับมิสเตอร์และมิสซิสสเนป"เขาได้ยินชื่อของเซเวอรัส สเนปมานานมากตั้งแต่ตัวเขาจำความได้เพราะเขาคือพ่อทูนหัวของเขาและศาสตราจารย์ปรุงยาที่ฮอกวอตส์พวงด้วยตำแหน่งศาสตราจารย์ประจำบ้านสลิธีลีนถึงแม้เขาจะไม่ค่อยพอใจที่เลือดผสมมาปกครองเลือดบริสุทธิ์ก็เถอะแต่ก็ต้องยอมรับว่าเซเวอรัส สเนปนั้นดูน่าเกรงขามมากกว่าสายเลือดบริสุทธิ์มากคนเสียอีก เขาเบี่ยงสายมามาก็พบกับเด็กสาวอายุน่าจะรุ่นเดียวกับเขา

“ค่ะ หนูชื่อเซเลน่า สเนปค่า-อุ้ป!"เมื่อเด็กสาวแนะนำตัวเองพร้อมฉีกยิ้มขึ้นแต่เมื่อนึกได้ว่าตนเองทำเสียงลากยาวทำให้ดูไม่น่าเกรงขามจึงพยายามเอามือปิดปากตน เด็กสาวมองไปยังผู้เป็นบิดาเมื่อเห็นผู้เป็นบิดาพยักหน้าจึงหันหน้ากลับมา

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะมิสเตอร์มัลฟอยมิสมัลฟอยแล้วก็คุณชายมัลฟอย”พูดจบประโยคเซเลน่า สเนปได้ฉีกยิ้มอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับสดใสยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าจนอาจจะเทียบเท่าแสงของอาทิตย์เลยก็ว่าได้เด็กชายมัลฟอยได้รู้สึกว่ามีสายลมอุ่นๆพัดผ่านตนเองไปชั่วขณะ เขาได้มองไปยังผู้เป็นบิดาและมารดาของตนกลับพบว่าทั้งคู่มองมายังเซเลน่าค้างเดรโก มัลฟอยในวัยหกขวบได้สังเกตุเห็นว่าทั้งคู่มีแก้มที่ขึ้นสีและแววตาที่อ่อนลง จังหวะนั้นเมื่อเด็กสาวไม่ได้รับการตอบรับของครอบครัวมัลฟอยจึงคิดว่าตนเองได้ทำพ่อของตนเสียหน้ารึป่าวจึงมีสีหน้ากระวนกระวาย

“ค..คือว่าหนูทำอะไรไม่เหมาะสมใช่ไหมคะขออภัยด้วย”เซเลน่ารู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมากมือก็ไม่อยู่สุขเมื่อครอบครัวมัลฟอยเห็นดังนั้นจึงเกิดความเอ็นดู'บางทีเลือดผสมก็ไม่เลวนะ'

เซดริก ดิกกอรี่คือชื่อของเด็กปีสองของบ้านฮัฟเฟิลพัฟที่หน้าตาดีเกินหน้าเกินตาใครใครๆในฮอกวอตส์ก็ต่างรู้จักเขาในฐานะซีกเกอร์ประจำบ้านฮัฟเฟิลพัฟในวันเปิดเทอมของฮอกวอตส์เซดดริกได้มองไปยังโต๊ะของเหล่าอาจารย์และมองไปด้วยความสงสัยจนเพื่อนสนิทต้องตะโกนเรียก

“เฮ้ ! เซดริกมองศาสตราจารย์สเนปทำไม?”เดม่อนพูดพรางมองไปยังศาสตราจารย์ปรุงยาสุดเฮี๊ยบก็ร้องอ้อขึ้นมาทันที

“เด็กนั่นลูกศาสตราจารย์สเนปมั้ง เหมือนศาสตราจารย์ขนาดย่อส่วนเลยว่าไหมถ้าไม่นับสีหน้าอ่ะนะดูน่ารักดีเนอะว่าไหมเซดริก”เดม่อนพูดพรางหยิบน่องไก่มาหวังที่จะกินแต่ไม่ทันได้กินไก่นั่นก็ร่วงลงมาสู่โต๊ะทันที

“อืม น่ารักดี”เซดดริกพูดพรางเท้าคางมองเด็กน้อยวัยสิบขวบที่โดนศาสตราจารย์ทั้งหลายรอบล้อมอยู่พรางแย่งกันตักอาหารให้แก่เด็กน้อย

ในบ่ายแก่ๆของวันหนึ่งเซดริกได้ซ้อมควิซดิชเสร็จก็เกิดรู้สึกเพลียขึ้นมาจึงเลือกหาต้นไม้ที่ร่มๆนั่งพักเสียหน่อยจึงเผลองีบหลับไปชั่วหนึ่งเมื่องีบหลับไปได้สักพักหูของเด็กหนุ่มปีสองได้ยินเสียงตะกุตะกะดังขึ้นแต่หาได้สนใจไม่เพราะคงคิดว่าคงเป็นเจ้ากระรอกตัวเล็กที่ตะกละปีนต้นไม้เพื่อหวังกินลูกโอ๊ค

ป้อก !

มีของลักษณะแข็งๆเป็นลูกๆตกลงมาใส่ที่หัวของเขาถึงจะไม่เจ็บแต่ก็สร้างความสงสัยให้เขาเหลือเกินว่าเจ้ากระรอกตัวไหนกันช่างกล้าโยนอะไรก็ไม่รู้ตกลงมายังหัวเขาแต่ก็ช่างเถอะเซดริกไม่คิดที่จะเอาเรื่องมันอยู่แล้ว

ป้อก !

ป้อก !

ป้อก !

พอกันที!เด็กหนุ่มปีสองทนไม่ไหวกับการกระทำของเจ้ากระรอกน้อยจึงลืมตาขึ้นมาและแหงนหน้าขึ้นมามองก็พบกับฝนลูกโอ๊คตกลงมาใส่เขาพร้อมกับเด็กสาวผมดำที่คร่อมเขาอยู่

“ขอโทษนะคะ”เด็กสาวพูดพรางทำหน้ารู้สึกผิดเมื่อเด็กหนุ่มปีสองเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าเป็นการตอบรับ

“อืม”เขาตอบเธอในเวลาต่อมาเธอหยิบลูกโอ๊กที่กลิ้งมาให้เขา

“กินลูกโอ๊คสักหน่อยไหมคะ?”เธอพูดพรางฉีกยิ้มสดใสแข่งกับดวงอาทิตย์ข้างหลังของเด็กสาว ณ ตอนนั้นเซดริก ดิกกอรี่คิดว่าไม่มีใครกินลูกโอ๊คได้นอกจากชิปมังค์หรอกนะ

---

---

---

มาเปิดเรื่องใหม่ค่าาจะเขียนจบไหมน้อแค่เริ่มเกริ่นนำก็ยาวมากเลยฮ่าาใครลูกรักบทก็จะเยอะตามนะคะฮรุก!!ที่จริงมีเยอะกว่านี้แต่ขออุบอิ๊บไว้ในเนื้อเรื่องดีกว่าเน๊าะฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ! หากมีคำผิดต้องขออภัยด้วยนะคะสามารถบอกกันได้ค่ะ !