ข้าคือพี่เลี้ยง(ที่รัก)ของรัชทายาทจอมวุ่น

“ใครบอกให้เจ้าเงยหน้าขึ้นมองข้า!”

“เอ่อ ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ”

“หากข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าพูดก็อย่าเสร่อพูดออกมา”

“เอ่อขอ…”

“ชิ! เอาเจ้าบ้านี่ออกไปเพราะดูเหมือนเขาจะฟังที่ข้าพูดไม่เข้าใจเลยสักนิด” 

“พวกเจ้าเงยหน้าขึ้นกันได้แล้ว” 

ถ้าแค่มองเท่านั้นเขาก็คงจะเหมือนจะเด็กชายธรรมดาคนหนึ่ง แต่เมื่อเขาเอ่ยปากกล่าวหรือแสดงท่าทางเมื่อใดเขากับต่างจากเด็กชายคนอื่นๆที่เคยพบเจอมา ( นี่น่ะเหรอรัชทายาทซาเวียร์ตอนเด็ก…. )