กี่หมื่นราตรีรักนี้ มิลืมเลือน

ภาพอันเลือนราง...ดั่งความฝัน หมู่มวลดอกไม้สีขาวบานสะพรั่ง งดงามดุจสวนในสวรรค์ สายลมพัดโชยกลิ่นหอมอ่อน 

ชายเสื้อคนผู้หนึ่งพลิ้วไหวตามแรงของคลื่นลม ชายผู้มีรูปร่างสูงใหญ่แม้จะยืนสงบนิ่ง สายตาเหม่อมองไปไกล อากัปกิริยาเช่นนี้มิอาจบดบังความสง่าผ่าเผยเยี่ยงนักรบแม่ทัพแดนสวรรค์ไปได้ เด็กน้อยมองเห็นเขาที่อยู่ไกลๆ จึงได้ออกแรงวิ่งไปหา

ด้วยโชคชะตาหรือเหตุบังเอิญใดก็ตาม ได้นำพาให้วันหนึ่ง อวี้เอ๋อร์ซุกซนแอบหนีออกมาเที่ยวคนเดียว และได้มาเจอกับเขา ระยะเพียงไม่นานที่ได้รู้จัก กับ "ท่านอา" ผู้นี้  ทำให้เด็กน้อยรู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกิน แม้ยามนี้อากาศจะเย็นลงเพราะเริ่มเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วก็ตาม

เด็กน้อยส่งเสียงเรียก เขาผินหน้าเล็กน้อยเห็นเพียงเสี้ยวใบหน้าคร้ามคมเข้ม ดวงตาคมกริบเป็นประกาย มุมปากยกยิ้มบางทำให้ใบหน้านี้ดูหล่อเหลาดุจดังหยกชิ้นงาม 

"ท่านอาเจ้าขา ทำไมใครๆ บอกให้อวี้เอ๋อร์ใส่ชุดสีแดง เจ้าคะ "เด็กน้อยเงยหน้ามอง

ผู้ถูกเรียกได้ถามกลับไปว่า "เจ้ามิชอบสีแดงหรือ"

"เจ้าค่ะข้ามิชอบ ข้าชอบสีขาวเหมือนดอกไม้ในมือท่านอา"

"ดอกไม้นี้มีชื่อหรือไม่เจ้าคะ"  

เขาหันกายและย่อตัวลงให้สายตาประสานกับเด็กน้อยที่มองและยิ้มหยีจนตาแทบปิดมาให้เขา

"ชื่อของดอกไม้นี้ คือ ดอกเบญจมาศ 菊花 ข้าให้เจ้า อวี้เอ๋อร์ เจ้าเหมาะกับสีขาวยิ่งนัก เด็กดี"

เด็กน้อยรับมา พูดเสียงแผ่วเบา "ขอบคุณ ท่านอา "และส่งยิ้มอย่างสดใสให้กับเขา

....................................

เสียงโห่ร้องประกาศชัยชนะศึกสงครามดังกึกก้องกัมปนาททั่วสามภพ บนท้องฟ้ากองทัพสวรรค์ของเง็กเซียนฮ่องเต้ แสดงแสนยานุภาพ 

แม่ทัพใหญ่ และ สี่แม่ทัพแดนสวรรค์ ขุนศึก เหล่านักรบ สัตว์เทวะทั้งหมด ส่งเสียงยินดีกับการกำจัด " เซี่ยซีเฟิง 谢锡锋" ประมุขพรรคมารได้สำเร็จ

ลานกว้างบนหุบเขาเก้าโลหิตมาร ซากศพของกองทัพอสูรตายเกลื่อนนับร้อยนับพัน เปลวไฟลุกโชนไปทั่วบริเวณลาน ควันฝุ่นหนาคละคลุ้งปะปนไปด้วยกลิ่นคาวเลือด  

หญิงสาวในชุดขาวจ้องมองเบื้องหน้า ภาพที่เห็นราวกับฟ้าถล่มผืนดินทลาย หูทั้งสองข้างไม่ได้ยินเสียงสรรพสัตว์ใด หัวใจนางแตกสลายดั่งแก้วใสแตกกระจายเป็นเสี่ยง ในหัวของนางมีเพียงชายรูปร่างสูงใหญ่ที่บัดนี้ไร้ลมหายใจ

ความทรงจำของนางฉายชัด เมื่อนึกถึงชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ท่าทางเคร่งขรึม และริมฝีปากหนาที่มักกล่าวตำหนินางหลายครั้ง หากดวงตาสีเหล็กกลับหม่นแสง และฉายแววความอ่อนโยนบางๆ ยามมองนางทุกคราว

"ท่านพ่อ  ท่านมองข้าซิ อวี้เอ๋อร์เองเจ้าค่ะ" ปลายเสียงเรียกสั่นเครือ 

"ท่านพ่อ" นางกรีดร้องสุดเสียง ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

นางหันกลับมามอง กล่าวด้วยเสียงอันแผ่วเบา "ไม่จริงใช่หรือไม่ ท่านบอกข้าที "  

ชายผู้นั้นกล่าวเพียง "ข้า"  สายตาที่มองใบหน้านาง เต็มไปด้วยความสับสน ในแววตาบ่งบอกถึงความเศร้าเสียใจ

ยังมิทันได้กล่าวคำอันใดต่อ เสียงโห่ร้องดังลั่นสะเทือนฟ้าดิน เสียงขุนศึกนักรบแดนสวรรค์เอ่ยก้อง

"จับตัวนางมารน้อย ขจัดหมู่มารให้สิ้นซาก"  

กองทัพสวรรค์ ต่างเคลื่อนกำลังพล ลงมาจากท้องฟ้า หมายมั่นจับตัวหญิงสาวให้จงได้ นางไม่ทันระวังตัว คมกระบี่ของขุนพลผู้หนึ่งจึงฟันถูกหลังของนาง

เพียงพริบตาเดียว อาวุธสังหารแหวกอากาศพุ่งใส่ ร่างหญิงสาวในชุดขาวรวดเร็วและแม่นยำ

นางเอามือกุมอกด้านซ้าย ทรุดกายลง เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดบนใบหน้างาม สีหน้าและแววตาเจ็บปวดยิ่งนัก

นางกระอักเลือดออกมากองหนึ่ง  พยายามหยัดกายลุกขึ้น สะกิดปลายเท้าลอยตัวเร้นกายไปอย่างไว

.......................................

ณ สวนดอกไม้กว้างใหญ่เต็มไปด้วยดอกเบญจมาศสีขาวละลานตา

หญิงสาวกระเสือกกระสนพาตัวเองมาถึงที่แห่งนี้ นางกระอักเลือดก้อนใหญ่ออกมา เลือดสีดำไหลซึมมุมปาก เมื่อมองดูเลือดนางจึงรู้ว่าตนถูกอาวุธสังหารอาบยาพิษ พิษร้ายแล่นสู่กระแสโลหิตวิ่งเข้าสู่หัวใจช้าๆ มือเรียวบางและปลายเท้าของนางเริ่มชา ลมหายใจหอบติดขัด ร่างกายขยับเขยื้อนแทบไม่ได้ 

อวี้เอ๋อร์"  น้ำเสียงทุ้มเศร้าเจ็บปวด แขนแข็งแกร่งสั่นเทาโอบนางไว้ แนบอกกว้างอย่างกลัวเหลือเกินว่าร่างนี้จะหายไป

"ท่าน  ตอบข้า ตอบข้าซิ " นางพยายามเค้นเสียงพูด ตวาดใส่เขาอย่างสุดกำลัง อารมณ์ปะทุไปด้วยความโกรธ ความเศร้า เสียใจ กับความเจ็บปวดที่ถูกหลอกใช้ 

"ใช่ท่านหรือไม่ ข้าเกลียดท่าน เกลียดท่านได้ยินไหม  ข้าไม่อภัยให้ท่าน ไม่ว่าจะชาติภพใด" 

เสียงฟ้าคำราม เมฆครึ้มก่อตัวหนาแน่นปกคลุมทั่วท้องฟ้าจนมืดมิด สายฟ้าฟาดลงมาดังกึกก้องเหมือนตอบรับคำของนาง

"เจ้าอย่าเอ่ยคำใดเลย ข้าจะรักษาเจ้า" ปราณสีขาวถูกถ่ายทอดพลังเข้าร่างของนางที่หายใจรวยริน

หญิงสาวในอ้อมกอดค่อยๆ อ่อนแรง ผิวขาวซีดเซียวเย็นลงอย่างเฉียบพลัน ลมหายใจแผ่วเบาและเริ่มขาดห้วง

"มู่หรง ใจรักของท่านทีมีต่อข้าจริงแท้หรือไม่" 

วงแขนแข็งแกร่งกอดกระชับนางแนบแน่น เพียงสิ้นถ้อยคำเชือดเฉือนหัวใจ

นางกลับสวนคำก่อนที่เขาจะเอื้อนเอ่ย " อวี้เอ๋อร์..ฮึก รักมู่หรง ... ท่านอา"

ดวงตากลมโตฉายแววความผิดหวัง น้ำตาสุกใสเอ่อล้นสองตาคู่งาม ขาดคำนางสิ้นลมต่อหน้าในอ้อมกอดของเขา

พลัน! ดอกเบญจมาศสีขาวทุกดอกเปล่งแสงสว่างวาบ แสงสีเงินลอยก่อตัวเป็นภาพดอกเบญจมาศทาบทับแผ่นหลังธิดาจอมมาร "เซี่ยอวิ๋นอวี้" ที่นอนไร้ลมหายใจในอ้อมกอดของแม่ทัพสวรรค์ทิศประจิม

น้ำตาหนึ่งหยดตกกระทบแก้มที่เคยใส แต่บัดนี้ซีดขาวราวกระดาษ ริมฝีปากหนากดจุมพิตที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา กล้ำกลืนก้อนสะอื้นที่จุกในอกอันร้าวรานนี้

.................................

.....เฮือก !  

ฝันหรือ...ทำไมเจ็บปวดอย่างนี้

เสียงเคาะประตูดังด้านนอก

"ข้าเอง เจ้าตื่นหรือยัง" เสียงหวานใสเอ่ยถาม

"เราตื่นแล้ว เจ้าเข้ามาซิ"น้ำเสียงราบเรียบอนุญาตคนข้างนอกให้เข้ามา

 ร่างระหงเปิดประตูเข้ามา หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ทักข้าว่า

"วันนี้วันอะไรเจ้ายังคงจำได้หรือไม่  อวี้เอ๋อร์"

ข้าหมุนกายมาหานางแล้วตอบกลับ "จำได้ซิ"

นางตกตะลึงแล้วเอ่ยถามน้ำเสียงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ "อวี้เอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไร ทำไมเจ้าถึงร้องไห้"

ข้าฟังนางพร้อมกับยกมือแตะไปที่ใบหน้า นี่น้ำตา...นี่ข้าร้องไห้หรือ

เพราะเหตุใดกัน หรือเป็นเพราะ...ความฝันนั้น

***********************************

***นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธฺ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้ผู้ใดละเมิดลิขสิทธฺ์ คัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลง ลอกเลียนแบบหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของผลงาน