คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 24 : นัดพบ
"ดูท่าทางเรื่องจะจบลงด้วยดี" เสียงทุ้มนุ่มเปรยขึ้นท่ามกลางความเงียบ โดยที่ตาสีเขียวประกายนั้นยังไม่ละไปจากกระดานหมากรุกตรงหน้า คู่มือที่นั่งอยู่ตรงข้ามทำแค่ถอนหายใจเฮือกเป็นคำตอบให้โรหัวเราะอารมณ์ดี ก่อนจะขยับบิชอฟสีขาวกินเบี้ยสีดำของอีกฝ่าย
ถ้ามันจริงอย่างที่ว่าก็คงจะดี
"หลังจากนี้นายก็คงได้อยู่สบายๆ เหมือนเดิม" ตาสีฟ้าเหลือบมองคนพูดเล็กน้อย "ฉันไม่อยากหวังอะไรมากนัก"
รอยยิ้มน้อยๆ ขยับขึ้นพร้อมกับอาการพยักหน้าเห็นด้วย
"ที่สำคัญอย่าพูดอะไรในสิ่งที่นายเองก็ยังไม่แน่ใจจะดีกว่า" คราวนี้ตาสีเขียวนั้นเงยขึ้นมาสบยิ้มๆ โรยืดตัวเอนพิงเข้ากับพนักโซฟา นิ้วชี้วนรอบปากถ้วยชาในมือใช้ความคิด
"ก็แค่ความกังวลที่ยังไม่มีตัวตนชัดเจน" โรตอบช้าๆ จ้องมองควันสีขาวที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่เหนือถ้วย
"ใคร?" กัสถามให้คนถูกถามยิ้มตอบกลับ "ไม่รู้ อย่างที่บอกว่ามันเป็นแค่ความกังวล"
ความเงียบทิ้งตัวลงอย่างเชื่องช้าภายในห้องนั้น เป็นความเงียบที่เกิดขึ้นจากสมาธิของคนที่อยู่ในห้อง บรรยากาศจึงค่อนข้างตึงเครียดแต่ไม่น่าอึดอัดอย่างที่เป็นมาในหลายๆ วันนี้
"...แรงอาฆาตของผู้หญิงสินะ" โรเปรยขำๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของตนเมื่อครั้งที่คุยกับเนอินที่พริสก์โบโรว์ กัสเงยหน้าเหลือบมองคนพูดเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงขยับคิงหลบม้าของอีกฝ่าย ขอทานกิตติมศักดิ์เลิกคิ้วสูง ตาสีเขียวมองคนตรงหน้าแปลกใจ
"น่าแปลกที่เรื่องนี้ทำให้นายคิดหนักขนาดนั้นนะกัส" โรว่าพร้อมกับส่งควีนรุกฆาตทันที คนแพ้ได้แต่มองกระดานหมากรุกเงียบๆ ไม่ตีโพยตีพายอะไรก่อนจะถอนหายใจเฮือก
อะไรจะเกิดก็คงต้องปล่อยให้มันเกิด
---------------------------------------
เขาว่าคนที่มีความรักจะเห็นโลกนี้เป็นสีชมพู
ดูท่าทางเธอจะเริ่มบ้า ที่หัดคิดอะไรไร้สาระแบบนั้น
ตาสีแดงเพลิงทอดมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างภายในห้องอย่างเหม่อลอย ถึงจะเช้าแล้วแต่ท้องฟ้าส่วนใหญ่ยังคงเป็นสีเข้ม แสงสีส้มบางส่วนเริ่มทอจับเป็นเส้นที่ขอบฟ้า พร้อมกับเสียงนกร้องเป็นระยะๆ อันเป็นสัญญาณของวันใหม่
อากาศที่ยังคงเย็นอยู่ทำให้อีกร่างที่นอนขดอยู่บนเตียงอุ่นกระชับผ้าห่มเข้ากับตัวมากขึ้น ซีเวียมองเพื่อนรักที่กำลังหลับสบายแล้วยิ้มน้อยๆ พลางกระชับเสื้อคลุมของตนขึ้นบ้าง
ไม่ใช่เธอนอนไม่หลับ แต่เป็นตื่นเร็วเกินไปต่างหาก
และบางทีสาเหตุก็อาจจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
ซีเวียระบายลมหายใจช้าจนเกิดเป็นควันสีขาว สมองยังคงคิดคร่ำครวญว่าสิ่งที่ตนเจอเมื่อวานนี้เป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ การได้รับความรักจากใครซักคนเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิด ไม่เคยแม้แต่จะเสียเวลาเริ่มคิดเสียด้วยซ้ำ
แล้วจู่ๆ...มันก็ลอยเข้ามาเธอเอง
แถมคนที่เธอรัก ก็เป็นถึงเจ้าชาย
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่แน่ใจว่ามันคือความจริง
แล้วถ้าเป็นความฝันขึ้นมาล่ะ?
มือเล็กเผลอกำจิกเข้ากับแขนแน่น ก้อนแข็งถูกตีขึ้นจุกกับลำคอเช่นเดียวกับลมหายใจที่เหมือนจะหยุดไปเฉยๆ
แค่คิดก็แย่ขนาดนี้
ซีเวียแค่นยิ้มได้อย่างยากลำบาก
เธอ...อ่อนแอขนาดนี้เชียว
เสียงแสกสากจากประตูห้องทำให้ซีเวียไหวตัว มือทั้งสองเอื้อมลงแตะมีดที่คาดอยู่ที่เอวทันทีตามสัญชาตญาณ ไม่ผิดกับเวซิลที่สะดุ้งคว้าเอามีดใต้หมอนมาไว้ในมือแทบจะทันที
กระดาษแผ่นหนึ่งถูกสอดมาตามช่องว่างด้านล่างของประตู มันวางสงบอยู่ตรงนั้น พร้อมกับเสียงฝีเท้ารีบเร่งที่ค่อยเดินจากไป
ซีเวียสบตากับเวซิลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นอย่างระมัดระวัง
"ใครส่งจนหมายมาเช้าขนาดนี้น่ะ" เวซิลถามพลางอ้าปากหาวขณะเก็บมีดเข้าที่เดิม หากไร้เสียงตอบจากเพื่อนสาว เธอจึงหันมามองและเห็นว่าคิ้วโก่งเหนือดวงตาสีแดงเพลิงนั่นกำลังขมวดกันมุ่น ขณะที่นัยน์ตายังคงกรอกไปมาซ้ำๆ เหมือนกับกำลังตรวจสอบอะไรซักอย่างในจดหมายนั้น
"มีอะไรหรือซีเวีย" เธอทักเป็นกังวล คนถูกถามส่ายหน้าพร้อมกับยื่นกระดาษสีขาวให้เธอแทนคำตอบ เวซิลรับมันมาอ่านอย่างงงๆ
บนกระดาษสีขาวมีเพียงตัวอักษรสีดำเขียนไว้สั้นๆ อย่างเป็นระเบียบ เนื้อหามีเพียงการนัดพบที่สุสานหลังโบสถ์ หากสิ่งที่ทำให้คิ้วบางนั่นมุ่นได้ขนาดนั้นคงเป็นชื่อลงท้าย
อาเวเรีย อากอส
เวซิลมองหน้าเพื่อนสาวแล้วส่ายหน้าช้าๆ เมื่อเห็นว่าอะไรทออยู่ในนัยน์ตาสีเพลิงคู่นั้น
"ฉันว่านั่นไม่ใช่เรื่องดีแน่ซีเวีย นี่มันบัตรเชิญให้เธอไปตายชัดๆ" หากดวงตาทั้งสองของอีกฝ่ายยังไม่เปลี่ยนแปลง ทำให้เธอต้องสบถออกมายาวเหยียดก่อนจะเอ่ยอย่างอ่อนแรง
"เธอจะเดินไปให้เขาฆ่านะ"
"ถ้าอย่างนั้นอาชีพคิลเล่อร์คงเสียหน้าแย่ ถ้าต้องตายด้วยฝีมือเสจ" เธอตอบยิ้มๆ ขณะเดินไปหยิบมีดมาคาดไว้กับเข็มขัดของตัวเอง
"นี่มันไม่ใช่เรื่องเลยนะซีเวีย" คนถูกคัดค้านมองคนค้านนิ่ง ถอนหายใจแล้วทรุดตัวลงนั่งกับเตียงเล็ก
"ฉันแค่เห็นใจเธอ" คิ้วบางเลิกสูงขึ้นไม่เข้าใจ "คนที่เขารักมาตลอดถูกผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาคาบไปแบบนี้ เป็นเธอก็คงรู้สึกแย่จริงไหม"
เวซิลนิ่งไปด้วยจนต่อคำพูด แต่ก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี
"งั้นให้ฉันหรือใครไปด้วย ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งนั่นก็ได้" ซีเวียหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดีเป็นครั้งแรก
"ไม่ได้หรอก เธอก็รู้" หล่อนว่าพลางดีดตัวขึ้นมายืนเต็มความสูง
"เอาเป็นว่าฉันรีบไปแล้วจะรีบกลับมาก็แล้วกัน" สิ้นคำนั้นเจ้าหล่อนก็เดินออกจากห้องโดยมีสายตาเป็นห่วงของเวซิลตามไป
เธอดีใจที่ซีเวียดูสดใสร่าเริงขึ้น รวมไปถึงการมองโลกในแง่ดีแบบนั้น
แต่..สิ่งนั้นก็เป็นเหมือนดาบสองคมสำหรับนักฆ่าอย่างพวกเธอ
ยิ่งกับคนที่เพิ่งมีความรักอย่างซีเวียด้วยแล้ว....
ตาสีเขียวอ่อนนิ่งคิดอย่างเป็นกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
-----------------------------------------
ความเงียบสงบปนวังเวงทำให้คนที่ชื่นชอบความสงบอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ท้องฟ้าเริ่มปรากฏสีทองของพระอาทิตย์ พร้อมกับเพิ่มความอบอุ่นให้กับอากาศมากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นสุสานแห่งนี้ก็ยังคงรู้สึกวังเวงและเศร้าสร้อยอยู่ดี
ไม่ไกลจากจุดที่ซีเวียยืนอยู่ ปรากฏร่างบอบบางยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
คงไม่มีใครบ้ามายืนคนเดียวอยู่ในสุสานยามเช้าแบบนี้เป็นแน่
เธอมองร่างนั้นเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา และหยุดยืนห่างจากร่างนั้นสามสี่ก้าวเพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง
"ตื่นเช้าดีนะคะ" เสียงหวานใสดังขึ้นโดยปรายตามองทางหางตา แล้วหันกลับไปสนใจทิวทัศน์เบื้องหน้าต่อ
"ท่านหญิงเองก็เช่นกันค่ะ" เธอตอบเรียบๆ ให้อาเวเรียหัวเราะ "ถึงเป็นท่านหญิงก็ต้องตื่นเช้าเหมือนคนอื่นนั่นล่ะค่ะ แต่ที่นอนตื่นสายก็มีเหมือนกัน"
ซีเวียไม่พูดว่าอะไรต่อ ปล่อยให้ความเงียบเป็นตัวสานต่อบทสนทนาแทน
"รู้ไหมคะว่าทำไมถึงเรียกคุณมาที่นี่" คนถูกถามเงียบแทนคำตอบ
"ดิฉันมีเรื่องที่จะคุยกับคุณเล็กน้อย" อาเวเรียเอ่ยเข้าประเด็น "เกี่ยวกับเจ้าชายเนอาร์"
ซีเวียยังคงเงียบกริบ มือทั้งสองข้างแนบลำตัวแต่คงไว้ซึ่งการเตรียมพร้อมตลอดเวลา
"อย่างที่คุณทราบ ว่าเมื่อปีที่แล้วมีการคัดเลือกว่าที่พระคู่หมั้นของเจ้าชายทั้งสองของคาโนวาล และหนึ่งในสองที่ถูกเลือกนั่นคือดิฉัน" เธอเริ่มบทสนทนา "แต่ทั้งนี้และทั้งนั้นก็มีข้อตกลงระหว่างเจ้าชายกับผู้ที่ถูกเลือกว่าหากใครเจอคนที่รักมากกว่าจะต้องยุติความสัมพันธ์นั้นลง"
ริ้วรอยความแปลกใจปนไม่เชื่อทอขึ้นในนัยน์ตาสีแดงเพลิง หากซีเวียก็ยังคงนิ่งเงียบเป็นผู้ฟังที่ดี
"ดิฉันรักเจ้าชายเนอาร์ค่ะ" คำสารภาพปุบปับทำให้สมองที่กำลังแล่นฉิวของอีกฝ่ายหยุดชะงักลงทันที เธอมองแผ่นหลังบางของคนตรงหน้าที่เริ่มสั่นน้อยๆ
"รักตั้งแต่ก่อนที่ฝ่าบาทจะคิดจัดงานคัดเลือกนั่นเสียอีก" น้ำเสียงใสที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจเริ่มสะดุด "ฉะนั้นการได้รับคัดเลือกในปีนั้นจึงมีแต่ความสุขที่เอ่อล้นเต็มจิตใจ แม้จะรู้ดีถึงข้อตกลงนั้นก็ตาม แต่ดิฉันก็ยังคงคิด...คิดว่าช่วงเวลาที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้จะเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีจนถึงวันที่เจ้าชายเนอาร์จะรักดิฉันขึ้นมาบ้าง"
อาเวเรียหยุดพูด ให้สายลมโบกพัดผ่านใบไม้นับร้อยจนเกิดเสียงซ่าไปทั่วบริเวณ ราวกับต้องการให้คำพูดทุกคำซึมเข้าสู่สมองของคนฟัง
"จะเป็นไปได้ไหม" เธอพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบไปนานพักใหญ่ "ถ้าดิฉันจะขอให้คุณถอนตัว"
ลมหายใจของซีเวียสะดุดกึกทันทีที่ได้ยินคำขอที่สุดจะเห็นแก่ตัวนั้น
ใช่...เธอคิดอย่างนั้น
"ท่านหญิงคิดว่านี่เป็นเกมรึไง" คำถามกระชากออกจะห้วนเกินไปเสียด้วยซ้ำเมื่อนี่เป็นการพูดกับผู้ที่มีศักดิ์เหนือกว่าตน ตาสีแดงเพลิงวาววับด้วยโทสะ
"ดิฉันแค่ต้องการเจ้าชายเนอาร์คืน"
"คุณก็ควรไปบอกเนอาร์เขาเอง เพราะฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้"
"คุณช่วยได้"
ซีเวียเม้มริมฝีปากแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เดินไปชกหน้าท่านหญิงแห่งคาโนวาล
บางทีอาจจะเป็นอย่างทีเวซิลว่า...
นี่มันไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาคุยกับหล่อนจริงๆ!
"คุณแค่เดินออกไปเงียบๆ เจ้าชายคงไม่ว่าอะไร"
มือบางกำหมัดแน่นเพื่อระงับอารมณ์
"แล้วฉันล่ะ?" ซีเวียเค้นถามเสียงนิ่ง...นิ่งเสียจนตัวเธอเองยังกลัว
มันเยียบเย็น...เหมือนที่เคยได้ยินจากปากของหมอนั่นที่ซูลู
"หน้าที่ของราชินีในอนาคตมันหนักเกินกว่าที่คุณคิดไว้นะคะ" คำตอบที่เหมือนไม่เป็นคำตอบยิ่งยั่วโทสะของคู่สนทนามากขึ้น
ไม่สิ...นี่ไม่เรียกว่าการพูดคุยสนทนาแล้ว
แต่เป็นการออดอ้อนอันน่าสมเพชของท่านหญิงที่มีฉายาเป็นถึงเดอะเสจผู้รอบรู้ หากไร้รู้วิธีที่จะสรรหาคำพูดในการเจรจา
เรียกว่าสมองรับข้อมูลอย่างเดียวแต่ไม่เคยพัฒนาความคิด!!
"ฉันยังไม่เห็นว่านั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจะยอมถอนตัว" ซีเวียตอบช้าชัด "เพราะถึงเนอาร์จะไม่ใช่เจ้าชายรัชทายาท ฉันก็ยังรักเขาอยู่ดี"
ร่างของอาเวเรียสะดุ้งเฮือกเมื่อเจอคำย้อนเจ็บแสบ หล่อนสูดหายใจลึก อาการหน้ามืดเริ่มถามหาเมื่อความเครียดจากการถูกขัดใจเริ่มพอกพูนขึ้นทุกที
"แต่ความจริงก็คือเขาจะเป็นคนที่ขึ้นเป็นคิงต่อไปในอนาคต" ซีเวียเหยียดยิ้ม เธอพอจะเข้าใจนิสัยของท่านหญิงคนนี้แล้ว และเริ่มไม่แปลกใจว่าทำไมเนอาร์ถึงยอมเห็นดีเห็นงามกับแผนหลบหนีของผู้เป็นพี่ชายฝาแฝด
นิสัยแบบนี้ เพศเดียวกันยังไม่อยากเข้าใกล้ด้วยเลย
เห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ มีดีที่หน้าตา ความรู้ และฐานะ
หึ! ท่านหญิงสมบูรณ์แบบ...แบบที่เธอเกลียดเข้าไส้เลยล่ะ
"และคงไม่ดีแน่ถ้าจะให้ราชินีเป็น...นักฆ่า" หล่อนเน้นเสียงหนักคำสุดท้าย แต่ไม่ทำให้คนฟังอารมณ์เสียไปได้มากกว่าความรู้สึกเบื่อหน่ายต่อบทสนทนาอันไร้สาระที่กำลังดำเนินอยู่
"ท่านหญิง" ซีเวียเอ่ยเรียก หากคนที่ถูกเรียกก็ยังไม่หันกลับมา
"ท่านเคยถามเนอาร์ไหม ว่าเขา 'เคย'...รักท่านรึเปล่า"
ความจริงอันเจ็บปวดเสียดแทงขึ้นในอก พร้อมกับเพลิงริษยาที่ลุกโหมภายในใจ สมองแล่นเร็วจี๋ด้วยโทสะทำให้ภาพที่เห็นเริ่มหมุนวนเร็วขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กบอบบางสั่นสะท้าน มือทั้งสองกำจิกแน่นเข้ากับฝ่ามือจนขาวซีด
"มันไม่สำคัญเลยว่าฉันจะอยู่หรือไม่ ถ้าเนอาร์เขารักท่านหญิง...เขาก็คงไม่หนีออกมา"
สิ้นคำพูดนั้น ความอดทนทั้งหมดก็ขาดผึงลง อาเวเรียผลุบตัวลงต่ำ มือทั้งสองกระชากเอามีดสั้นที่เหน็บไว้ที่เอวขึ้นมาพร้อมกับหมุนตัวพุ่งเข้าใส่ร่างที่ยืนอยู่ข้างหลัง ให้แสงแดดยามเช้าส่องจ้าเข้าสู่สายตาของนักฆ่าสาว
มันเป็นแผนที่อาเวเรียวางไว้เพื่อต้องการให้นัยน์ตาของอีกฝ่ายพร่ามัวโดยการใช้ร่างของตัวเองบังดวงอาทิตย์ยามเช้า พร้อมกับการชวนคุยไปเรื่อยๆ จนเมื่อถึงเวลาที่ดวงอาทิตย์นั้นอยู่ในระดับต่ำกว่าสายตาเล็กน้อยเธอจึงเริ่มลงมือ
หากสิ่งที่อาเวเรียไม่ได้คาดคือความสามารถของนักฆ่าชั้นยอดอย่างซีเวียที่เดาความคิดของเธอได้ นักฆ่าสาวหลับตาลงพร้อมกับที่ชักมีดออกมารับการปะทะนั้นได้อย่างสบายๆ ซีเวียขยับยิ้มก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพื่อปรับแสง
ฝ่ายอาเวเรียที่เห็นว่าการจู่โจมครั้งแรกไม่ได้ผล มือซ้ายที่ว่างอยู่จึงชักมีดอีกเล่มที่ซ่อนเอาไว้ขึ้นพร้อมกับเงื้อมันขึ้นสูงในขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ทันลืมตาได้เต็มที่ แต่ซีเวียเร็วกว่าด้วยการฝึกฝนและประสบการณ์ ในขณะที่อาเวเรียตั้งสมาธิกับมีดในมือซ้าย แรงดันของมีดที่มือขวาก็ตกลง ซีเวียจึงฉวยจังหวะนี้ตวัดมีดที่รับการโจมตีเมื่อครู่ไว้ เฉือนเอามือของอาเวเรียให้เกิดเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด อาวุธที่หมายจะทำร้ายจึงร่วงหล่นลงพื้นก่อนที่จะมาถึงตัวเธอ
นัยน์ตาสีแดงเพลิงก้มต่ำมองสภาพท่านหญิงผู้สูงศักดิ์นั่งโอดครวญกับบาดแผลเล็กน้อยบนมือของตัวเองอย่างสมเพช ตาสีน้ำเงินรื้นเต็มไปด้วยน้ำตาของความเจ็บปวด หากในขณะเดียวกันมันก็ทอประกายความเกลียดชังรุนแรงออกมา
ซีเวียรู้สึกสงสารและสมเพชร่างตรงหน้าในเวลาเดียวกัน
สงสาร...ต่อความรักที่ไม่สมหวังที่ทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นแบบนี้
สมเพช...ต่อความอ่อนแอของท่านหญิงผู้เอาแต่ใจ
ซีเวียมองมือที่มีเลือดสีแดงไหลซึมออกมาพยายามเอื้อมไปหยิบมีดที่หล่นอยู่บนพื้น ก่อนจะใช้เท้าเตะมันออกไป
เคร้ง!
************************************TBC...
Talk > ลงฉลองวันพิเศษของคนเขียนค่ะ เอิ้กๆๆๆ
ความคิดเห็น