คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 23 : ข้อตกลง
"เลิกยุ่งกับฉันเสียที!!!"
ฉึกๆๆๆ
มีดสั้นนับสิบปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ พร้อมกับลีลาการหลบหลีกอันเหนือชั้นของเจ้าชายองค์โตแห่งคาโนวาลที่ได้รับสืบทอดจากหัวขโมยที่ขึ้นชื่อเรื่องการหนีเอาตัวรอดมากที่สุดในเอเดน
ยกเว้นเพียงสิ่งเดียวที่เจ้าของตำรับความสามารถนี้หลบไม่พ้น
นั่นคือ.. หัวคทาของแองเจลีน่า เดอะวิชท์
"ไม่ยุ่งไม่ได้ ในเมื่อเธอกำลังเข้าใจผิด" เนอินตอบเสียงร่าเริงก่อนจะเบี่ยงตัวหลบมีดอีกสามเล่มที่หมายจะปักกลางแสกหน้าเขา
"เข้าใจผิด?" เวซิลถามเสียงแหลม "ฉันเข้าใจผิดอะไร ก็แค่ความจริงที่นายกำลังจะแต่งงานเท่านั้นเอง"
เจ้าหล่อนก้มลงฉีกกระโปรงยาวออกดังแคว่กใหญ่ ไม่รู้สึกเสียดายแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าบางทีการที่เธอยังสลัดไอ้เจ้าชายหน้าด้านนี่ไม่พ้นคงเป็นเพราะความรุ่มร่ามของมัน
เธอโยนเศษผ้าในมือทิ้ง ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับเนอินที่หยุดยิ้มอยู่ไม่ไกล
"มีคนเคยบอกเธอไหมว่าเวลาเธอหึงแล้วน่ารักดี"
ฟิ้ว!!
มีดอีกเล่มเฉียดศีรษะคนพูดไปอยู่บนแผ่นหลุมศพด้านหลังแทน
"ฉัน-ไม่-ได้-หึง-นาย!!!" เวซิลตอบเน้นทีละคำโดยไม่ลืมที่จะส่งอาวุธประจำตัวไปให้คนตรงหน้าอีกชุดหนึ่ง
น่าสงสัยจริงๆ ด้วยว่าพกมีดเอาไว้ตรงไหน
"จ้าๆ ไม่หึงก็ไม่หึง" เนอินที่เริ่มเหนื่อยแทนอีกฝ่ายตอบพลางนั่งหลงบนป้ายหลุมศพใกล้ตัว
"แล้วทีนี้จะคุยกันได้รึยัง"
"ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย" เวซิลตอบทันทีพร้อมสะบัดหน้าไปอีกทาง
"แต่ฉันมีนี่ ไม่เอาน่าเวซิล ฉันมาง้อเธอแล้วนะ" ใบหน้าของนักฆ่าสาวที่ไม่เคยถูกง้อซับสีขึ้นมาจางๆ แต่ก็ยังไม่ยอมหันกลับมาสบตาคนพูด "มาง้อฉันทำไม ไปง้อเจ้าสาวของนายโน่น!"
"ว้า...ก็แย่น่ะสิ เพราะขืนไปตอนนี้มีหวังถูกจามหัวกลับมาแทน" เนอินทำท่าถอนหายใจหนักได้อย่างน่าถีบ "ก็ดันปฏิเสธเขาไปซะแล้ว"
ปฏิเสธ?
ตาสีเขียวหันมามองเจ้าชายหนุ่มที่นั่งยิ้มมาทางเธอ หากเมื่อสบสายตารู้ทันนั้นใบหน้าก็ยิ่งแดงหนัก
ไอ้สายตาเหมือนรู้ทุกสิ่งที่เธอคิดนั่น
ถึงได้เกลียดหมอนี่นัก
"ฉันกับเนอาร์มีข้อตกลงกับท่านแม่เมื่อหนึ่งปีก่อน" เนอินเปรยช้าๆ "หลังจากที่ท่านพ่อกับท่านแม่จัดการเลือกคู่หมั้นให้"
เวซิลเลิกคิ้วสูงหันกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ตาสีฟ้าประกายคู่นั้นไม่ได้จับจ้องอยู่ที่เธอ แต่เป็นท้องฟ้ากว้างเบื้องบน
"เป็นข้อตกลงเล็กๆ น้อยๆ เกี่ยวกับอนาคตที่ฉันไม่เคยเสียเวลานั่งคิด"
ไม่บอกเธอก็เดาได้ ว่าความคิดแบบนั้นไม่มีทางอยู่สมองที่เต็มไปด้วยรอยหยักแต่ใช้มันไปในทางที่ผิดนั่นแน่ๆ
อนาคตที่ไกลที่สุดสำหรับหมอนี่ที่จะนึกถึงคงเป็นแผนสำหรับแกล้งคนในวันรุ่งขึ้น หรือแผนแก้ตัวสำหรับความผิดในวันนี้มากกว่า
เจ้าชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยให้เวซิลรู้สึกสะดุ้งเฮือก
รึว่าหมอนี่อ่านใจเธอได้?
แต่ก่อนที่นักฆ่าสาวจะเริ่มฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เนอินก็เริ่มพูดต่ออีกครั้ง
--------------------------------
หนึ่งปีก่อน
ต้นฤดูหนาวเป็นอะไรที่หลายๆ คนอาจจะชอบ เพราะอากาศที่เริ่มหนาวแต่ไม่หนาวจัด เหมาะที่จะพักผ่อนอยู่ภายในบ้าน นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา หรือไม่ก็นั่งจับเข่าคุยกันข้างเตาผิง
แต่น่าแปลกที่ภายในราชวังใหญ่ ห้องบรรทมที่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่มย่าม วุ่นวาย โดยเฉพาะในยามเย็นเช่นนี้ เวลาพักผ่อนที่ใครหลายๆ คนต้องการ แต่กลับรู้สึกเหมือนจะมีพายุหิมะลูกใหญ่พัดอยู่ภายในห้อง
ทั้งหมดเริ่มด้วย...
ปัง!!
"ทั้งสองคนเล่นตลกอะไรกันเนี่ย!" ผู้บุกรุกพังประตูบานใหญ่กระแทกออกส่งเสียงดัง ชะงักการกระทำของเจ้าของทั้งสองที่อยู่บนเตียงใหญ่ตามประสาคนรักที่ความรักยังไม่จืดจาง โดยไม่สนว่าจะมีโซ่ทองคล้องใจถึงสามเส้น และสองในสามนั่นก็โตจนพร้อมที่จะแต่งงานได้แล้วก็ตาม
นัยน์ตาสีฟ้าคมกริบหันมามองแขกที่ไม่ได้รับเชิญทั้งสองดุๆ กับนิสัยพังประตูขัดจังหวะ
ดูท่าทางจะปล่อยให้ไอ้คิลอยู่กับพวกมันมากเกินไป
โครม!!
"ฉันบอกให้แกออกไปได้แล้ว!" ร่างของคาโลกลิ้งตกจากเตียงด้วยแรงถีบจากหญิงสาว(เหลือน้อย?)ที่อยู่บนเตียง เฟรินจัดการดึงชุดนอนให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะลงมายืนได้อย่างสวัสดิภาพ
"พวกแกเอะอะอะไรกันตั้งแต่เช้า" เฟรินถามเสียงหอบ ใบหน้าขาวแดงเรื่อเล็กน้อย
"ผมคิดว่าท่านแม่น่าจะพูดอะไรได้ดีกว่านั้นนะครับ" ตาสีน้ำตาลเยียบเย็นของเนอาร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูหรี่มองสภาพของเฟริน "อย่างน้อยก็ดีกว่าในสภาพนั้นจริงไหมครับ"
"อะ...เออ! ก็ได้ๆ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ"
"เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นคำอธิบายเรื่องบ้าๆ ที่ท่านแม่คิดจะทำดีกว่าไหมครับ" คำสุภาพที่นานครั้งจะหลุดออกมาจากปากของบุตรชายคนโต แม้น่าปลาบปลื้มจนน้ำตาแทบไหลแค่ไหน แต่ก็ไม่ใช่ในตอนนี้แน่ๆ
ตาสีน้ำตาลของเฟรินจับจ้องไปยังกระดาษในมือเนอินที่กำลังโบกไปมา เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปรายตาไปมองคาโลที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ไม่ไกล
ก็บอกแล้วว่าพวกมันต้องมาโวยวาย
"เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว ถามคาโลมันเองก็แล้วกัน" หลังจากที่โยนระเบิดใส่สามีของตนเรียบร้อยแล้ว เฟรินก็หมุนตัวเดินไปอาบน้ำบ้าง
คาโลมองแผ่นหลังของยัยตัวแสบประจำคาโนวาลแล้วหันกลับมาสบสายตาดุของสองพี่น้องที่ได้รับเชื้อเขาไปบ้าง
แต่สิ่งที่เขาทำคือ...เงียบ...
เงียบจนเนอินเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวเสียเอง
"ท่านพ่อจะอธิบายยังไงเกี่ยวกับไอ้เรื่องคู่หมั้นบ้าบอนี่" ตาสีฟ้าสองคู่สบกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะยอมเอ่ยปาก
"ก็ทำตามความเหมาะสม"
"ไม่ถามพวกผมซักคำแบบนี้เรียกว่าเหมาะสมได้หรือครับ" เนอาร์ถามขึ้นมาบ้าง "แถมพวกผมยังไม่เคยเจอท่านหญิงทั้งสองคนนั่นเลยซักครั้ง"
"ใครว่าไม่เคย" เฟรินที่เพิ่งจะลอดห่วงน้ำเสร็จเดินเช็ดผมที่เปียกลู่ออกมานั่งลงตรงปลายเตียง
"ในงานเลี้ยงครั้งที่แล้ว ฉันว่าแกไม่คิดจะจำมากกว่า"
เนอินไหวไหล่ไม่ปฏิเสธคำกล่าวหานั้น ในเมื่อชื่อท่านหญิงทั้งหลายนั่น จำไปให้รกสมองก็เท่านั้น
แค่จำยังไม่อยากจำ แต่ดันต้องมาโดนจับคู่...
รับได้ก็บ้าแล้ว!
"อย่าเล่นตัวมากน่า พวกแกเป็นผู้ชายทั้งแท่ง อย่ามาบ่นหยุมหยิมน่ารำคาญ" เฟรินว่าซ้ำ พร้อมกับโยนผ้าเช็ดผมลงบนเตียง หากคาโลที่ยืนมองอยู่กลับหยิบผ้าผืนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะดึงร่างบางให้เข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วเริ่มเช็ดผมที่เปียกชื้นนั่นให้แทน
"เดี๋ยวก็เป็นหวัด" คำบ่นจากคิงน้ำแข็งไม่ได้ทะลุเข้าหูของยัยตัวแสบได้แม้แต่น้อย เมื่อเธอยังคงพล่ามต่อไปเรื่อยๆ
ดูเอาเถอะ...ต่อหน้าคนอื่นล่ะทำอย่างกับแช่แข็งทั้งเป็น แต่กับคนตรงหน้าแทบจะละลายกลายเป็นน้ำ
เนอินมองภาพตรงหน้าพลางส่ายศีรษะระอา
งานนี้ฉายาคิงน้ำแข็งต้องเปลี่ยนใหม่ได้แล้ว
เป็น...คิงน้ำอุ่น!
"แล้วที่สำคัญแกก็รู้ว่ามันเป็นกฎ" คนพ่นลมหายใจแรงอีกรอบ
คนที่ชอบแหกกฎมากที่สุดในคาโนวาลแถมชอบชักชวนให้ลูกตัวเองทำผิดกฎไปด้วย ตอนนี้ดันมาบอกให้ทำตามกฎ
เหอะ!!
"แต่ไอ้กฎที่ว่านั่นมันมีไว้สำหรับคิงไม่ใช่หรือครับ" เนอาร์แย้งขึ้นเรียบๆ ให้พี่ชายอยากกระโดดเข้ากอดด้วยความรัก
อย่างน้อยมันก็ยอมเปิดปากช่วยเขาคัดค้าน
"จะช้าจะเร็วพวกแกก็ต้องแต่งงานไม่ใช่รึไง พวกฉันก็แค่เตรียมหาตัวเลือกให้เท่านั้นเอง ถ้าแกไม่เจอคนที่ถูกใจก็ปฏิเสธไปให้หมดสิ"
สองพี่น้องพร้อมใจกันถอนหายใจเฮือกใหญ่
เป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่ที่มีแม่เป็นคนทำอะไรง่ายๆ แบบนี้
"เล่นปิดประกาศไปทั่วเมืองแบบนี้ ถ้าไม่เลือกซักคนก็คงไม่ได้..." ตาสีน้ำตาลคมสบสายตาผู้เป็นพ่อเล็กน้อย "จริงไหมครับ...ท่านพ่อ"
คิงแห่งคาโนวาลไม่ตอบอะไร ยังคงเช็ดผมให้คนที่นั่งอยู่ต่อไปเงียบๆ
"จะยังไงแกก็ต้องเข้าร่วมงานคัดเลือก" เฟรินเอ่ยตัดบทให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ
"ถ้า.." เนอาร์เปรยช้า "ถ้าพวกผมไม่ไปท่านแม่จะทำอะไรครับ"
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของอดีตหัวขโมยแห่งบารามอสปรากฏขึ้น เป็นสัญญาณอันตราย
"ฉันกับคาโลก็จะจับแกมัดกับเก้าอี้พร้อมลงเวทไม่ให้หนี แล้วก็แบกเข้างานไปทั้งอย่างนั้นเลยเป็นไง"
นั่นคืองานนี้ต่อให้ลูกชายสุดรักกลายเป็นตัวตลกก็ไม่สน
และต่อให้คิงคาโลจะสนก็คงห้ามราชินีสุดที่รักไม่ได้อยู่ดี
"ยังไงผมก็ไม่ยอมรับ!!" เนอินที่ยืนอยู่เงียบๆ โพล่งออกมาอย่างเหลืออด
"จะยอมรับรึไม่ ยังไงแกก็ต้องไป!" เฟรินโต้กลับเสียงเครียดไม่แพ้กัน สบตาสีฟ้าที่มองสบมาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ เธอสูดหายใจลึกเพื่อสู้สายตานั้น
งานนี้เธอจำเป็นต้องสวมบทโหด เพราะหากเธอกับคาโลปล่อยให้ตำแหน่งคนรักของไอ้สองลิงนี่ว่างต่อไป คิงชามัลต้องยื่นมือเข้ามาเร็วๆ นี้เป็นแน่ ยิ่งดูท่าทางจะถูกใจหลานตัวแสบทั้งสองคนเหลือเกินนี่
แรงบีบเบาที่ลาดไหล่บางทำให้เฟรินเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคาโลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยอมยกมือขึ้นยอมแพ้สายตานั้น
"แค่เข้าร่วมงาน จะตัดสินใจเลือกหรือไม่ขึ้นอยู่กับพวกเธอเอง" คาโลพูดชัดเจน น่าแปลกที่ความหมายเดียวกันกับประโยคเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ แต่กลับให้ความรู้สึกน่าเชื่อถือมากกว่า
สองหนุ่มฝาแฝดนิ่งเงียบไปนาน เมื่อเห็นว่าการคัดค้านของตนดูจะไม่เป็นผลอย่างแน่นอนแล้ว
หากพวกเขาเข้าร่วมการคัดเลือกนั่นคือต้องมีท่านหญิงสองคนที่จะถูกประกาศว่าเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาของพวกเขามากที่สุด
สมองเริ่มหมุนอย่างรวดเร็วเพื่อหาทางออกในเรื่องนี้ จนในที่สุด...
"ถ้าอย่างนั้นผมมีข้อเสนอ"
คิ้วบางของคนฟังเลิกสูงเป็นคำถาม ตาสีฟ้าประกายทอวิบวับ รอยยิ้มสดใสกลับมาบนใบหน้านั้นอีกครั้ง หากสมองกลับยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อเค้นเอาคำพูดที่เหมาะสมออกมา
"ผมทั้งสองคนจะยอมเข้าร่วมงานคัดเลือก" เนอินเอ่ยช้าๆ ขณะที่เนอาร์นั้นก็ยืนตั้งใจฟังอยู่ข้างกายว่าพี่ชายของตนคิดแผนอะไรขึ้นมาได้ "แต่ข้อสรุปของงานนี้จะไม่ใช่พระคู่หมั้น เป็นแค่ 'ว่าที่' เท่านั้น"
"เนอิน" คาโลทักเสียงเครียด เขารู้แล้วว่าบุตรชายทั้งสองพอจะเข้าใจความจำเป็นของพวกเขา แต่คำขอที่ว่านั่นจะเป็นการทำลายความน่าเชื่อถือของคาโนวาล
งานคัดเลือกพระคู่หมั้น แต่กลับได้แค่ 'ว่าที่'
ไม่ให้มองว่าคาโนวาลโกหกแล้วจะเรียกว่าอะไร
"ท่านพ่อฟังให้จบก่อน ที่ผมบอกว่าเป็นแค่ 'ว่าที่' ก็เพราะข้อแรก พวกผมไม่ยอมรับการคลุมถุงชน ข้อสอง ทั้งท่านพ่อท่านแม่ก็จำใจที่ต้องจัดงานนี้ ข้อที่สาม...พวกผมไม่คิดว่าจะเจอคนที่ใช่ในบรรดาท่านหญิงพวกนั้น" เหตุผลสามข้อจากคนที่แทบจะไม่เคยมีเหตุผลในการกระทำใดๆ ดูเพิ่มภาษีให้กับคนพูดในระดับหนึ่ง และก่อนที่เฟรินจะได้เอ่ยปากอะไร เนอินก็พูดต่อเสียก่อน
"ไม่มีใครอยากถูกคลุมถุงชน แน่นอน...ตัวท่านแม่เองน่าจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีที่สุด แต่เพื่อป้องกันคำครหา คำนินทาจากปากชาวบ้าน สำหรับท่านหญิงที่ได้รับเลือก พวกผมจะปฏิบัติกับพวกเธอเป็นพิเศษกว่า ให้เกียรติมากกว่า และยกย่องมากกว่า แต่..." เจ้าชายองค์โตแห่งคาโนวาลหยุดพูดไปครู่หนึ่ง "ทันทีที่ใครคนใดคนหนึ่งเกิดเจอคนที่คิดว่าตัวเองรักกว่าอีกคนแล้ว จะต้องยกเลิกความสัมพันธ์นั้นลงทันที แน่นอนว่าเราจะบอกกับท่านหญิงทุกคนก่อนเริ่มคัดเลือก"
เด็กหนุ่มเอ่ยดักคอผู้เป็นแม่ที่ทำท่าจะค้านอีกรอบ
"ทุกอย่าง...ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของพวกท่านหญิงเอง"
"แก..." เฟรินอึกอักในลำคอ ใจหนึ่งแม้จะนึกถูกใจกับความคิดที่เสนอมา แต่อีกใจหนึ่งก็โกรธเคืองที่เห็นว่าบุตรชายของตนเหมือนจะเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก
"มันไม่ใช่เกมนะเนอิน" คาโลที่เหมือนจะคิดเช่นเดียวกับเธอพูดขึ้นในที่สุด คนถูกเตือนพยักหน้ารับด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง
"เพราะมันไม่ใช่เกมผมถึงต้องตั้งข้อตกลงขึ้นมาน่ะสิท่านพ่อ สำหรับผมแล้วความเชื่อใจไว้ใจคือสิ่งสำคัญมากที่สุดในชีวิต ให้ผมอยู่กับผู้หญิงที่ผมมีความระแวงอยู่แม้เพียงนิดเดียว ผมยอมไปเป็นขอทานดีกว่า" คำพูดเหมือนจะมีสาระ อย่างน้อย...ถ้าไม่มีไอ้ประโยคสุดท้ายนั่นน่ะนะ
"นี่คือความจริงใจอย่างที่สุดที่ผมจะมีให้คนที่อาจจะมาเป็นคู่ชีวิตของผม" เนอินเอ่ยย้ำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป เหลือแต่เนอาร์ที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
"แล้วแกจะว่ายังไง" เฟรินถามพลางสบกับตาสีน้ำตาลเยียบเย็นนั้น คนถูกถามก้มศีรษะลงเล็กน้อย
"ถึงปกติเนอินจะมีแผนบ้าบอมาให้ผมปวดหัวบ่อยๆ" เนอาร์ตอบ
"แต่นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่ผมคิดว่าแผนมันฟังดูเข้าท่าดี"
-------------------------------------------
เนอินอมยิ้มกับท่าทีของเวซิลที่ทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ระยะเวลาในการเล่ายาวนานพอที่จะทำให้ตะวันเริ่มคล้อยไปทางทิศตะวันตก
เงาของไม้ใหญ่ทาบทับร่างทั้งสองป้องกันแสงแดดแรงยามบ่าย ขณะที่สายลมหนาวก็พัดโชยเป็นระยะๆ
"สองเดือนถัดมาทั้งฉันทั้งเนอาร์ก็ลืมเรื่องว่าที่พระคู่หมั้นนั่นทั้งหมดเลย" เขาว่าพร้อมแบมือทั้งสองข้างออกยิ้มๆ
นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ
เวซิลบอกกับตัวเอง
มีประเทศไหนเขามีการคัดเลือกกันแบบนี้ หรือไม่บางทีคนตรงหน้าก็อาจจะโกหกเธอ
"ฉันไม่ได้อยากรู้ว่านายมีข้อตกลงอะไรกับคิงคาโนวาล" เวซิลตอบปัดอย่างดื้อรั้น และไม่ไว้ใจ
"เธอไม่ต้องเชื่อก็ได้ ฉันแค่อยากจะบอกว่ากับท่านหญิงเพโลเนียแล้วไม่มีอะไรให้รู้สึกเป็นพิเศษ"
...นอกจากอาการแสบแก้วหูเรื้อรัง...
"สิ่งที่เธอจะทำก็แค่มองการกระทำต่อจากนี้ไปของฉันให้ดี" เนอินพูดช้าๆ ลุกขึ้นเดินตรงเข้าไปหานักฆ่าสาวที่ตกใจจนลืมซัดมีดใส่ จนในที่สุดแผ่นหลังของเธอก็ติดกับต้นไม้ใหญ่ ปลายนิ้วยาวของอีกฝ่ายแตะเข้าที่ปลายคางของเวซิลให้ร่างนั้นสะดุ้ง ตาสีฟ้าคมนั้นตรึงไม่ให้เธอหลบสายตา เช่นเดียวกับลำแขนแกร่งที่ยันไว้ข้างกายขังเธอไม่ให้หนีไปไหน
"แค่มองและรับรู้ จากนั้นก็ขึ้นอยู่กับเธอเองว่าจะเชื่อ..." ตาสีเขียวอ่อนจับจ้องอยู่ริมฝีปากที่ขยับพูดอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของเธออย่างลืมตัว ลมหายใจอุ่นที่สัมผัสได้ทำให้หัวใจเต้นแรงและถี่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ "...หรือไม่เชื่อ"
สิ้นคำพูดนั้น กลีบปากบางก็รับสัมผัสอ่อนโยนจากร่างที่สูงกว่า สายลมเย็นรอบกายพร้อมใจกันหยุดลงเหลือแต่ความเงียบสงัดของบรรยากาศรอบตัว...กับความอบอุ่นจากร่างของเจ้าชายแห่งคาโนวาล
*************************************TBC.....
Talk > ขออภัยที่หายไปนานค่ะ มีเรื่องหลายๆ เรื่องเกิดขึ้นเลยทำให้อารมณ์หดหาย หดหู่ หดฮวบ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว จะกลับมาปั่นต่อให้จบค่ะ ^^
ปล...เรื่อง Profile ตัวละคร เดี๋ยวจะทำมาให้ในเร็ววันนี้ค่ะ ^^"
ความคิดเห็น