คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [#8] Angry
ร่างโปร่งบางถอนหายใจหนัก สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ไหล่ทั้งสองข้างตกลู่ให้รู้สึกว่าเรื่องหนักอกได้ผ่อนเป็นเบาไปบ้าง แต่สุดท้ายอย่างไรเรื่องพวกนั้นก็ต้องตามมารังควาญเธออีกอยู่ดี ตาสีน้ำตาลเหลือบมองกระดานหมากรุกที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
ถ้าไอ้คิงขอทานนั่นอยู่ก็คงได้เล่นซักกระดานแก้เซ็ง
เฟรินขยับยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยนึกขำกับความคิดของตัวเองที่เริ่มอยากได้ยินคำพูดวกวนของห้องสมุดเคลื่อนที่
อย่างน้อยมันก็พอจะทำให้เธอลืมอะไรๆ ไปบ้าง
"นายหญิงเป็นยังไงบ้างคะ" เสียงแจ๋วๆ ดังลอยมาจากที่ไกลๆ หากเจ้าตัวนั้นกลับลอยมาหยุดห่างจากเธอไปแค่ไม่กี่ก้าว เฟรินหันกลับมายิ้มตอบ
"คนเยอะ เหนื่อย แต่สนุกดีนะ พี่สาวรู้ไหมว่าเขามีตลาดนัดทุกวันหรือเฉพาะวันนี้"
"เห็นเขาว่ามีทุกสิ้นเดือนค่ะ" คำตอบน่าพอใจจนนัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายวิบวับ "ก็ดี ฉันจะได้ออกจากวังทุกสิ้นเดือน"
"ตายแล้ว!!! เห็นไหมคะ นี่ไงเหตุผลที่ดิฉันไม่อยากให้นายหญิงออกไปข้างนอก" ผีสาวกรีดเสียงจนคนฟังต้องยกมือปิดหู "โธ่...ก็อยู่แต่ในวังมันน่าเบื่อ ไม่เห็นจะมีอะไรให้ทำ ออกไปข้างนอกยังพอจะได้รู้เรื่องโน่นนี่มั่ง อย่างน้อยก็ถือว่าแอบดูประชาชนว่าเขาอยู่ดีมีสุขจริงรึเปล่าไง"
ผีสาวสะบัดค้อนใส่ก่อนขัดอย่างรู้ทัน
"ไม่ต้องมาอ้างโน่นนี่เลยค่ะ ทำไมที่นี่จะไม่มีอะไรให้ทำล่ะคะ งานฝ่ายในออกจะเยอะแยะให้เลือกทำ" เฟรินขำกิ๊กกั๊กกับอาการงอนสะบัดของอีกฝ่าย
"ไอ้ที่ว่าเยอะแยะก็เห็นจะมีแต่จัดดอกไม้กับจับกลุ่มซุบซิบนินทานั่นล่ะ" ว่าแล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อสัมผัสเย็นๆ ตีเผียะเข้าที่แขน ถึงจะไม่เจ็บแต่ก็เย็นวาบจนขนลุก
"งานฝ่ายในทั้งหมดนายหญิงจะต้องเป็นคนจัดการนะคะ ทั้งเสบียง การใช้จ่ายทั้งหมด ถ้าเกิดมีข้อผิดพลาดอะไรขึ้นมา นายท่านจะผิดหวังเอ.." ปลายเสียงขาดหายอย่างนึกได้ว่าหลุดปากในเรื่องที่ไม่สมควรจะพูด ตาใสจ้องมองใบหน้ายิ้มแย้มของนายหญิงตนอย่างสำนึกผิด
"ขอโทษค่ะ" เฟรินหัวเราะเบาๆ เหมือนเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ สายตามองต่ำไปยังกระดานหมากรุกโดยที่รอยยิ้มนั้นไม่ได้จางหายไปจากใบหน้า
"ไม่เป็นไรหรอกพี่สาว มันเป็นเรื่องจริง ความผิดพลาดของฉันคือความขายหน้าของคาโล ยิ่งถ้าไปผิดพลาดข้างนอกก็เท่ากับขายหน้าคาโนวาล" สัจธรรมที่ทำใจยอมรับมานาน นานเสียจนน่าจะกลายเป็นชีวิตของเธอไปซะแล้ว
"นายหญิง" ผีสาวครางแผ่วเบานึกอยากลงโทษตัวเองขึ้นมา เสียแต่ว่าจะลงโทษยังไงเธอก็ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด หากจะมีบ้างก็คงเป็นใจที่รวดร้าวยามเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของนายทั้งสอง
"ที่สำคัญ...อีกไม่นานฉันคงว่าง เพราะฉะนั้น ว่างตอนนี้หรืออีกไม่นานจะว่าง เราก็น่าจะทำตัวให้ชินกับมันเสียก่อน" คำพูดวกวนให้คนฟังขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ
"ดิฉันไม่เข้าใจค่ะ นายท่านจะสละบัลลังก์มาอยู่กับนายหญิงเหรอคะ" ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างตกใจกับคำยกตัวอย่างของผีสาวก่อนหลุดหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างลืมตัว เฟรินยกมือปาดหยดน้ำที่ริมขอบตาเพราะหัวเราะมากเกินไปออกลวกๆ
"ถ้าคาโลได้ยินคงสั่งให้พี่สาวไปผุดไปเกิดแน่ๆ ไปแช่งอย่างนั้น" คิ้วใสขมวดมุ่นหนักกว่าเดิม ยกมือกอดอก "ก็ที่นายหญิงไม่ว่างเพราะนายท่านเป็นคิง ถ้านายหญิงจะว่างก็มีทางเดียวคือนายท่านสละบัลลังก์ ดิฉันพูดผิดตรงไหนคะ"
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังยืนยันความคิด เฟรินก็ยิ่งต้องกลั้นหัวเราะหนัก นานกว่าที่เธอจะสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อตั้งสติทั้งๆ ที่คราบน้ำหูน้ำตาไหลเต็มหน้าแม้จะปาดเช็ดไปแล้วก็ตาม
"พี่สาวพูดไม่ผิด เพียงแต่มีอีกวิธีที่จะทำให้ฉันว่างโดยที่คาโลไม่ต้องสละบัลลังก์" น้ำเสียงตอบแผ่วจนผีสาวใจหาย หรือเธอจะพูดอะไรสะกิดใจนายหญิงของเธออีกแล้ว เฟรินที่เหมือนพอจะเดาความคิดได้ก็ยิ้มบางๆ เอ่ยเสียงหนัก
"ก็แค่ให้มีเดียรับตำแหน่งราชินีต่อจากฉันเท่านั้นเอง!"
"นายว่างมากจนมีเวลามานั่งนึกถึงเรื่องบ้าบอนี่ด้วยเหรอ..เฟริน" น้ำเสียงหนักดังขึ้นจากด้านหลัง เฟรินหันขวับกลับไปมองก็พบบุคคลที่กำลังอยู่ในหัวข้อสนทนาเมื่อครู่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ตาสีฟ้าเย็นเยียบจนรู้สึกหนาวไปจนถึงไขกระดูกสันหลัง
คิงน้ำแข็งแห่งคาโนวาล
"นายเองก็ดูจะว่างพอถึงขนาดมาแอบฟังคนอื่นเขาพูดเหมือนกัน" เสียงหวานตอบเรียบเหมือนไม่เห็นว่าสิ่งที่เธอพูดเมื่อครู่มันผิดตรงไหน ประกายตาเย็นนั้นวาบโทสะขึ้นมาเพียงวูบหนึ่งแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว ผีสาวที่เห็นว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องอยู่รับรู้จึงหายตัวกลับไปอยู่ในคทา
"ถ้าไม่พูดกันดัง คนอื่นเขาก็คงไม่ได้ยิน" คำย้อนของคนไม่ชอบพูดมากสร้างรอยยิ้มเยาะให้กับคนฟัง
"คงใช่ แต่ฉันจำได้ว่าฉันล็อกห้อง พร้อมกับสั่งว่าไม่ให้ 'ใคร' เข้ากับพวกนางกำนัลหน้าห้องเรียบร้อยแล้วนะ พี่สาวยกไว้ซะคนเพราะคงลอยทะลุเข้ามา" หน้าขาวชาวาบยิ่งเมื่อเสียงหวานนั้นเน้นหนักกับคำบางคำเป็นพิเศษ หากเพราะนิสัยจึงทำให้ไม่หลุดแสดงอะไรออกมา
"อย่ามาชวนทะเลาะเฟริน"
"ฉันก็แค่พูดไปตามที่เห็น หรือคิงแห่งคาโนวาลเป็นพวกไม่ยอมรับความจริง" ขาดคำร่างสูงก็ก้าวพรวดเข้าไปกระชากแขนเรียวให้ร่างโปร่งบางนั้นเซปะทะกับแผ่นอกแกร่ง นัยน์ตาสีฟ้าวาววับด้วยโทสะอย่างยากเหลือเกินที่จะได้เห็น
"นายไม่มีสิทธิจะมาพูดอย่างนี้" คาโลพูดเสียงต่ำอย่างพยายามระงับอารมณ์ หากนัยน์ตาสีน้ำตาลที่มองสบกลับมาพร้อมกับคำพูดทำให้สติทั้งหมดขาดผึงลง
"ใครจะมีสิทธิมากไปกว่าคิงแห่งคาโนวาลได้ล่ะ"
ขาดคำร่างโปร่งบางนั้นก็ถูกกระชากอย่างแรงกระเด็นลงบนเตียงกว้าง วัตถุชิ้นเล็กกระเด็นไปกระแทกกับผนังอย่างแรงจนแตกละเอียด หากไม่ทำให้คนที่ถูกร่างสูงที่ก้าวขึ้นคร่อมหันไปสนใจได้ เฟรินเบิกตากว้างตกใจกับเหตุการณ์ที่เริ่มจะแย่ลงเรื่อยๆ
"แกจะทำอะไร!!" คาโลเหยียดยิ้มอย่างที่เธอไม่ชอบ และไม่เคยชอบ!!
"ใช้สิทธิในฐานะคิงและสามีของนายให้เต็มที่ยังไง เฟริน!!"
------------------------------
สรรพเสียงรอบข้างเงียบสงบ มีเพียงเสียงหายใจแผ่วๆ สองเสียงดังสลับกันในห้องนอนที่แสนกว้างนี้ นัยน์ตาใสที่แดงเรื่อจากการร้องไห้อย่างหนักตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมามองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ท้องฟ้าข้างนอกเปลี่ยนเป็นสีดำ คาโลหลับไปแล้ว เธอรับรู้ได้ มือเล็กยกขึ้นแกะมือใหญ่ที่โอบเอวคอดของเธอไว้ หากเมื่อขยับตัวลุกนั่ง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ไหลริน
คำอ้อนวอนที่ไร้ผล
รอยจ้ำแดงนับสิบ หรือนับร้อยบนร่างกายที่เธอขี้เกียจจะนับเป็นหลักฐานความคิดนั้นได้เป็นอย่างดี เฟรินกัดฟันลุกขึ้นไปจัดการชำระล้างร่างกายเงียบๆ ครู่ใหญ่จึงกลับเข้ามาในห้องด้วยชุดใหม่ แต่ร่างกายและหัวใจยังคงมีรอยร้าวเช่นเดิม
และปริแยกมากขึ้นทุกวัน
เฟรินค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรดข้างหน้าต่าง นัยน์ตาสีน้ำตาลเหม่อลอยออกไปด้านนอก บนผืนฟ้าที่เคยมีพระอาทิตย์ทำหน้าที่ให้แสงสว่าง บัดนี้มีเพียงดาวนับล้านที่ต่างพากันส่องแสงเล็กๆ ของตน
คืนนี้...เดือนมืด...ไร้พระจันทร์
...เหมาะกับเธอผู้ซึ่งได้ชื่อว่า ธิดาแห่งความมืด...
ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มอย่างนึกสมเพชตัวเอง เธอเคยสงสัยว่าทำไมผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกคนรักทิ้งถึงได้คร่ำครวญให้ฝ่ายชายกลับมา เคยสงสัยว่าทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึงยอมเสียน้ำตามากมายให้กับผู้ชายที่ดีแต่ทำให้เจ็บช้ำ เคยสงสัยว่าทำไมผู้หญิงคนหนึ่งถึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้ชายที่ตนรักได้อยู่เคียงข้าง
ความรัก...มาพร้อมกับการเสียสละ
จะมากน้อยขึ้นอยู่กับคนสองคน
บางคู่เสียน้อยเพราะแบ่งเบากันไปคนละครึ่ง
แต่บางคู่....กลับมีเพียงฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งที่ต้องเสีย
สุดท้าย...คนที่เจ็บปวดที่สุดคือคนที่เผลอรักอีกฝ่ายจนหมดใจ
เปลือกตาบางหลับลงอย่างเหนื่อยอ่อน ลมหายใจผ่อนช้าและทอดยาว
เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น?
คำถามหนึ่งดังขึ้นในสมองให้เธอต้องยิ้มเศร้าออกมา คำตอบจะใช่หรือไม่ก็ไม่สำคัญเท่าความรู้สึกของคาโล เธอรู้ดีและกลัวที่จะรับรู้มานานแล้ว หากตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไป การดื้อดึงและความอดทนของเธอมีขีดจำกัด เช่นเดียวกับหัวใจที่เริ่มจะแตกร้าวมากขึ้นทุกที เพียงแต่ที่ดื้อดึงและอดทนมาตลอดก็เพียงหวังว่าเธอจะไม่เป็นอย่างเหล่าผู้หญิงที่เธอเคยเห็นและนึกสงสัย
ความหวัง...ที่ไม่เป็นผล
นัยน์ตาสีน้ำตาลกลมจ้องมองไปยังท้องฟ้ามืดมิดด้านนอกอีกครั้งเหมือนจะตัดสินใจได้
ความอดทนย่อมมีจุดสิ้นสุด
เธอจะยอมเล่นบทราชินีที่ดีพร้อมให้คาโลต่อไป นี่จะการดื้อดึงของเธอครั้งสุดท้าย
...และเมื่อถึงเวลานั้น...
ราชินีเฟลิโอน่าจะหายไปจากคาโนวาล
******************************TBC....
Talk > ช่วงนี้สมาชิกสภาสูงแต่ละคนค่อนข้างยุ่งค่ะ คงต้องรอกันต่อไป ^^"
-แก้คำผิดในตอนที่ 2 แล้วค่ะ ขอบคุณ yuechan มากๆ ค่ะ
ความคิดเห็น