คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [#10] Chance
ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูท่องเที่ยวรึไงนะ
เฟรินนึกกับตัวเองขณะนั่งเงียบอยู่ในร้านอาหารใหญ่ภายในคาโนวาล ข้างกายคือบุคคลที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ ร่างสูงโปร่งผิวเข้ม นัยน์ตาสีดำขลับที่ยังมีประกายกรุ่นอยู่จากเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา อีกข้างหนึ่งคือร่างเตี้ยที่ชีวิตนี้ไม่อยากจะเจอะเจอกับมันอีกไม่ว่าในสถานการณ์ไหนก็ตาม
เอวิเดส เกรเดเวล เดอะ คิง ออฟ เดมอส
และ...ไอ้เตี้ยปากโทรโข่ง โกโดม โคมุส ที่ตอนนี้มันก็ยังจ้อไม่หยุดตั้งแต่ออกมาจากวัง
"เชื่อกระหม่อมเถอะเจ้าหญิง กลับไปอยู่กับฝ่าบาทที่เดมอสเถอะกระหม่อม" ปากก็ว่า มือก็ตักกับข้าวใส่จานเอาใจหล่อนอย่างไม่ดูว่าตอนนี้มันเต็มจนเกือบล้นออกมาอยู่รำไร เช่นเดียวกับพ่อบังเกิดเกล้าที่ก็ไม่แตกต่างจากโกโดมเท่าไหร่นักเพียงแต่กับข้าวที่ตักมาให้น่ะคนละจานกับที่โกโดมมันตักให้เธอ
วันนี้เหล่าอำมาตย์และทหารภายในวังต้องแตกตื่นตั้งแต่เช้า เมื่อร่างสูงโปร่งของคิงเอวิเดสปรากฏขึ้นหน้าราชวังใหญ่ของคาโนวาลพร้อมกับพ่อมดดำตัวเล็กที่มักติดสอยห้อยตามอยู่ข้างๆ
ไร้ผู้ติดตามอื่นแต่กลับน่าหวาดหวั่นด้วยไอทะมึนที่แผ่ออกมาจากร่างนั้น
"ฝ่าบาท!" เฟรินที่รีบรุดมายังหน้าราชวังต้องอุทานออกมาอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอพ่อตัวเอง และเพียงเพราะเธอปรากฏตัวขึ้น ไอทะมึนเหล่านั้นก็ดูจะจางหายไปให้เหล่าทหารที่ยืนเครียดเขม็งได้หายใจหายคอสะดวกขึ้น
"ผอมไปนะเฟลิโอน่า" จ้าวเอวิเดสตรัสหลังจากที่รวมเอาตัวพระธิดาสุดรักของพระองค์เข้ามากอด เฟรินขยับยิ้มกว้าง "ฝ่าบาทไม่รู้เหรอว่าที่นี่เขานิยมผู้หญิงผอมๆ" คนฟังหัวเราะเบาๆ ให้บรรยากาศใกล้จะกลับมาเป็นปกติ หากทันทีที่ผู้ที่ยืนอยู่จุดสูงสุดของคาโนวาลก้าวออกมา บรรยากาศเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นความกดดันอย่างยิ่งยวด
"ไม่ทราบว่าฝ่าบาทจะเสด็จเลยไม่ได้ทำการต้อนรับ" คิงคาโลเอ่ยเสียงเรียบสบกับนัยน์ตาสีดำขลับที่มีประกายแดงแวววาว โกโดมที่เตรียมจะเอ่ยปากร่ายมนต์ถูกเอวิเดสใช้มือห้ามเอาไว้ก่อนเอ่ย "ข้าเองก็ไม่หวังจะได้อะไรจากคาโนวาล ในเมื่อสิ่งที่หวังเพียงอย่างเดียวเจ้าก็ยังให้ข้าไม่ได้คิงคาโล"
กระแสเสียงเย็นเยียบจับขั้วหัวใจจนเฟรินต้องรีบแก้สถานการณ์
"ฝ่าบาทเดินทางมาเหนื่อยๆ ยังไงก็ไปนั่งพักข้างในก่อนดีกว่า จะได้คุยกันได้ง่ายๆ" จ้าวเอวิเดสทอดพระเนตรบุตรีที่ยิ้มแย้มโดยที่นัยน์ตาทั้งคู่นั้นไม่ได้ยิ้มไปด้วยก็จำต้องพยักหน้า เฟรินยิ้มกว้างก่อนจะเดินจูงมือพ่อตนเข้าไปข้างใน
---------------------------------
"ที่มานี่พวกเสนาอำมาตย์ที่เดมอสเขารู้รึเปล่ากระหม่อม" เฟรินเอ่ยถามเสียงในขณะรินน้ำชาให้จ้าวเอวิเดส และเพราะเธอสั่งไม่ให้ใครอยู่รบกวนการพูดคุย จึงสามารถใช้คำอย่างที่อยากใช้ได้
"บอกแล้ว ก็ไม่เห็นมีใครจะว่าอะไร"
"กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทโดดงานมา กลัวว่าจะพากันยกโขยงมาลากตัวกลับก่อนที่ฝ่าบาทจะได้เที่ยว" เฟรินหัวเราะพลางเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามของโซฟาตัวใหญ่นั้น "ท่านอาลูน่ากับท่านอาเกรเซอร์สบายดีรึเปล่ากระหม่อม"
จ้าวเอวิเดสขยับยิ้มบางพยักหน้า
"ก็อย่างที่เคยเป็นนั่นล่ะ ตอนแรกว่าจะมาด้วยแต่พอดีมีพวกเสนาอำมาตย์รั้งตัวเอาไว้ก็เลยมาไม่ได้" คนฟังแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถือว่าเป็นโชคดีของสภาอำมาตย์ที่นี่ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องหาอำมาตย์ใหม่หมดทั้งสภาเพราะชุดเก่านั้นหัวใจวายตายกันหมด
ไม่ทันที่จะได้คุยอะไรกันต่อ ประตูบานใหญ่ก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปร่งของคิงแห่งคาโนวาล คาโลก้าวเข้ามาในห้องพร้อมก้มหัวลงเพียงนิดเอ่ย
"ขออภัยที่มาช้าฝ่าบาท พอดีว่ามีต้องจัดการเรื่องภาษีให้เสร็จเสียก่อน" จ้าวเอวิเดสขยับยิ้มมุมปาก "ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่างานเจ้าเยอะจนไม่มีเวลาสนใจอะไร" น้ำเสียงเน้นหนักอย่างมีความหมาย หากสิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงนัยน์ตาสีฟ้าเรียบเฉย เฟรินที่นั่งเงียบขยับตัวยืนขึ้นยิ้มให้ผู้เป็นพ่อ
"อย่างนั้นกระหม่อมทูลลาก่อนดีกว่า" คาโลตวัดไปมองคนพูดดุๆ เมื่อสรรพนามแทนตัวนั้นไม่เหมาะสมอย่างที่เคยเป็น หากเอวิเดสกลับทำเพียงพยักหน้าและพูดสั้นๆ "เดี๋ยวพ่อจะไปหา"
สิ้นเสียงปิดประตูความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องใหญ่ทันที ทำไมคาโลจะไม่รู้ว่าจ้าวปีศาจเอวิเดสยอมดั้นด้นมาจากเดมอสเพื่อเหตุผลอะไร เพียงแต่นี่เร็วกว่าที่คิดเอา อาจจะเป็นเพราะหูตาของจ้าวปีศาจที่มีอยู่ทั่วทั้งเอเดนโดยที่ไม่ต้องเหยียบย่างเข้ามาแม้แต่ปลายนิ้ว
"เพิ่งรู้ว่าคาโนวาลมีธรรมเนียมยืนพูดค้ำหัวคนอื่น" เสียงทุ้มต่ำเย้ยหยันเรียกสติให้คาโลรู้สึกตัวก่อนเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วต่างฝ่ายก็ต่างเงียบไปพักใหญ่จนโกโดมที่ยอมทนนั่งเงียบนานที่สุดในชีวิตลุกพรวดขึ้นอย่างเต็มไปด้วยโทสะ และนั่นราวกับจะเป็นสวิตถ์ให้เวลาที่หยุดนิ่งเมื่อครู่ไหลเดินเป็นปกติ
"ดูเหมือนเจ้าจะไม่แปลกใจที่เห็นข้ามาที่นี่" ความเงียบคือคำตอบของคำถามนั้น เอวิเดสขยับยิ้มเย็นขึ้นอีกครั้งก่อนเอ่ยประโยคที่แทงลึกลงไปในใจคนฟัง
"ข้าจะพาเฟลิโอน่ากลับเดมอส"
"ไม่ได้กระหม่อม!"
"ทำไมจะไม่ได้!" สุรเสียงดังก้องไปทั่วทั้งห้องอย่างทรงอำนาจ จ้าวเอวิเดสหรี่นัยน์ตาลงพยายามระงับโทสะเพื่อที่จะพูดคุยกับคนตรงหน้า
"ข้ายกเฟลิโอน่าให้เจ้าไปดูแลเหมือนอย่างที่ข้าทำ ไม่ใช่ทิ้งขว้างแบบนี้!" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเบากว่าเมื่อครู่หากความกระด้างเย็นชากลับปรากฏขึ้นมาแทน
"กระหม่อมไม่ได้..."
"เจ้าจะแก้ตัวอะไร คิงคาโล! ข่าวที่เจ้าประกาศหาตัวสนมดังไปถึงเดมอส ต่อให้ตัวตุ่นที่อยู่ในรังยังได้ยิน กฏของคาโนวาลใครๆ ก็รู้ว่าถ้าคิงไม่เป็นคนพูดใครที่ไหนจะกล้าทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา แล้วเจ้าคิดจะให้ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจรับสนมรึไง!!" คาโลเงียบกริบราวกับจำนนต่อคำพูด นัยน์ตาสีฟ้าไหววูบอย่างรุนแรง ริมฝีปากเผยออ้าออกเอ่ยอย่างลำบาก
"กระหม่อม...มีเหตุผล" เอวิเดสหัวเราะเสียงดังเย้ยหยันกับประโยคที่ได้ยิน เนตรสีดำขลับวาววับอย่างน่ากลัวยามที่จับจ้องมายังราชบุตรเขย
"คงจะเป็นเหตุผลเดียวกับคราวของบาโร" คำพูดให้คนฟังรู้สึกชาวูบไปทั้งหน้า
"ท่านพ่อบาโรไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้" รอยยิ้มเยาะกับคำค้านยิ่งทำให้หน้ากากน้ำแข็งละลายเร็วขึ้น คาโลไม่เคยคิดจะลับฝีปากกับใคร โดยเฉพาะจ้าวปีศาจเอวิเดส ไม่ใช่เพราะมีศักดิ์เป็นพ่อตา แต่เพราะคำพูดแต่ละคำที่แทงลึกลงในใจราวกับรู้ว่าจะต้องพูดอะไรและเลือกสรรคำพูดโต้ตอบมาอย่างดีเยี่ยม นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองผู้ที่นั่งอยู่เบื้องหน้านิ่ง หากในใจกลับหวาดหวั่น
จ้าวเอวิเดสจะพาเฟรินกลับ!!
สิ่งที่เขากลัวที่สุดกำลังจะมาเยือน
เอวิเดสถอนหายใจหนักราวกับหนักอกหนักใจ หากสีหน้ากลับระบายรอยยิ้มไว้เต็มหน้า
รอยยิ้มของผู้ชนะ
"กระหม่อม...ต้องการแค่เวลา" คาโลเอ่ยแผ่วเบา
"เวลา? สามปีสำหรับความไว้วางใจของข้าไม่พอสำหรับเจ้างั้นเหรอคิงคาโล" สุรเสียงเย็น หากใครได้ยินคงตัวสั่นด้วยความกลัวแต่ไม่ใช่กับลูกเขยคนนี้ "กระหม่อม" คาโลตอบรับ เอวิเดสผุดลุกด้วยโทสะที่อัดแน่นอยู่ภายในร่าง นัยน์ตาสีดำทอประกายสีแดงวาววับจนโกโดมที่เฝ้าดูเงียบๆ ถึงกับตัวสั่นด้วยความยินดี
"ข้าให้โอกาสคนเสมอ..คิงคาโล แปดปีก่อนข้าให้โอกาสเจ้าเพราะเห็นแก่เฟลิโอน่า สามปีต่อมาข้ามอบโอกาสให้เจ้าอีกครั้ง เพราะคำสัญญาที่เจ้าลั่นวาจาไว้ กษัตริย์...หากแค่วาจายังรักษาไม่ได้แล้วจะดูและประเทศได้ยังไง" คำพูดกรีดลึกเข้ากลางใจคนที่ไม่เคยเสียคำสัตย์ เจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อวาจานั้นได้ลั่นเพื่อหญิงที่ตนรัก ร่างสูงโปร่งยืนสูดหายใจเข้าลึกอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ คงไม่ดีแน่ถ้าเผลอพลั้งมือฆ่าคนที่บุตรีตนรักยิ่ง
รักจนยอมชอกช้ำมาตลาดสามปี!!
เมื่อโทสะค่อยๆ สงบลง สุรเสียงเย็นก็กลับมา
"ข้า...ยกเฟลิโอน่าให้เจ้า เพราะนางรักเจ้าและเจ้าก็ 'อาจจะ' รักเธอในขณะนั้น" คำพูดช้าชัดแผ่วเบาหากดังก้องภายในศีรษะคนฟัง "สามปีที่ผ่านมาเจ้าให้อะไรกับเฟลิโอน่าบ้างคิงคาโล?"
คำถามที่ไม่ว่ายังไงคิงแห่งคาโนวาลก็ไม่อยากจะตอบ ในเมื่อคำตอบนั้นคือบาปที่เขากำลังแบกร่วมกับหน้าที่แห่งคาโนวาล
นัยน์ตาสีดำขลับจ้องใบหน้าสลักนั้นนิ่ง
"ข้า...เคยสงสารคิงบาโรและแม่ของเจ้าที่ต้องแต่งงานกันด้วยกฏจารีต แต่สำหรับเจ้า...ผลผลิตของสองคนที่น่าจะรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของเด็กที่ต้องเจอสภาพครอบครัวแตกแยกกลับเดินซ้ำรอยเดิม ข้าคงมีให้แค่ความสมเพชและสังเวชใจ"
สิ้นคำร่างสูงโปร่งนั้นก็หมุนตัวก้าวยาวๆ ออกจากห้องพร้อมกับโกโดม โคมุสที่ติดสอยห้อยตามออกไป เหลือเพียงคิงน้ำแข็งที่นั่งเงียบอยู่ภายในห้องใหญ่โอ่อ่า หรูหรา สมเกียรติกษัตริย์
เกียรติที่มาพร้อมหน้าที่อันหนักอึ้ง
หน้าที่ที่มาพร้อมกับอำนาจอันยิ่งใหญ่
หากที่ที่อำนาจนั้นสถิตย์...เป็นเพียงพื้นที่เล็กๆ
พื้นที่...สำหรับคนเพียงคนเดียว
***********************************TBC....
ความคิดเห็น