คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [#5] Rest
"..ริน...เฟริน" เสียงทุ้มพร้อมกับแรงสั่นน้อยๆ ที่แขนบางปลุกให้คนที่กำลังหลับสบายต้องลืมตาตื่นอย่างไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่นัก เปลือกตาบางกระพริบถี่หนักเมื่อแสงแดดยามสายดูจะแรงกว่าที่นัยน์ตาเธอจะรับได้ในทันที เมื่อประสาทสัมผัสทางตาค่อยๆ ทำงานได้อย่างเต็มที่ ภาพของชายหนุ่มผมสีเงินทอประกายยามกระทบกับแสงแดด สำคัญคือนัยน์ตาสีฟ้าและใบหน้าสลักนั่นห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ
"ทำไมมานอนบนพื้น" น้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนปกติ แต่คนที่เพิ่งตื่นกลับงัวเงียเกินกว่าจะจับกระแสความเป็นห่วงที่ซ่อนมากับน้ำเสียงนั้น
เฟรินใช้แขนหยัดตัวเองขึ้นมานั่งงงๆ ไล่สายตามองสภาพตัวเองในชุดนอนกับผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่จากอาการนอนดิ้นของตน เตาผิงเหนือหัวมอดดับไปนานแล้ว เฟรินมองเลยออกไปนอกหน้าต่างพบว่าตะวันเลยสูงกว่าปกติที่เธอเคยเห็นยามตื่นนอนก่อนจะเลยมาเพ่งมองคนที่เข้ามาปลุกเธอ
...คาโล...
"นอนบนพื้นเดี๋ยวก็ไม่สบาย" คาโลพูดเสียงเย็นให้คนฟังรู้สึกกระตุกวาบในใจ สมองเริ่มทบทวน
เมื่อวาน..งานเลี้ยง....โร......
เมื่อนึกถึงเพื่อนเก่าที่ได้นั่งคุยกันเมื่อวานตาสีน้ำตาลก็กวาดล่อกแล่กไปทั่วห้องแล้วก็ต้องนิ่งไปเมื่อพบว่าในห้องนี้มีเพียงเธอกับคาโลอยู่กันเพียงสองคน
หรือจะรีบกลับไปทริสทอร์?
คาโลที่เห็นอาการผิดปกติของเฟรินเอื้อมมืออีกข้างไปจับหน้าผากกลัวว่าไข้เมื่อสองวันก่อนจะกลับมาเป็นอีกครั้ง มืออุ่นสัมผัสหน้าผากที่เย็นชืดให้ตาสีน้ำตาลเบิกกว้าง
เพี๊ยะ!!
เฟรินสะบัดความหวังดีนั้นทิ้งแทบจะทันที หัวใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาแม้อยากจะห้ามไม่ให้ทำตามอารมณ์แต่...ทำไม่ได้
มือนั่น...มือที่แตะต้องคนอื่น ที่ไม่ใช่เธอ!!!
คาโลตกใจกับอาการปฏิเสธอย่างรุนแรงของอีกฝ่าย ตาสีฟ้ามองมือเรียวที่กำเข้าด้วยกันเพื่อระงับอาการสั่นเทานั้น ความละอายใจพุ่งพล่านให้ลำคอตีบตันแม้ใจอยากอธิบายเมื่อรู้ถึงเหตุผลของการกระทำนั้น ความเงียบปกคลุมห้องใหญ่ในทันที ความอึดอัดยิ่งกว่าครั้งใดทาบทับให้รู้สึกหายใจติดขัด
"ฉัน..จะไปอาบน้ำ" กลายเป็นเฟรินที่สามารถเรียกเอาเสียงของตัวเองกลับได้ก่อน หญิงสาวรีบลุกขึ้นเดินออกไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าหากอยู่ต่อไปนานอีกนิด หัวใจ...จะแตกสลาย
เหลือเพียงคนหนึ่งคนที่ทำลายหัวใจตนและคนที่รักด้วยมือของตัวเอง
-------------------------
"นายหญิง..นายหญิงคะ" เสียงใสฟังราวกับดังมาจากที่ไกลๆ ดังอยู่ข้างหู เฟรินหันกลับมายิ้มให้ผีสาวที่เฝ้าลอยวนเวียนอย่างเป็นห่วง
"มีอะไรเหรอพี่สาว" คนถูกถามลอยวนมาหยุดลงฝั่งตรงข้ามของโต๊ะสีขาวภายในสวนกว้างของคาโนวาล อันที่จริงแล้ว สวนนี้เพิ่งจะสร้างขึ้นใหม่ด้วยคำสั่งของคิงคาโลหลังจากที่ขึ้นครองราชย์ได้พักหนึ่งเพื่อเป็นที่พักผ่อนให้กับราชินีแห่งคาโนวาล ศาลาเล็กริมบ่อน้ำที่สร้างขึ้นอย่างง่ายๆ หากมั่นคงและแข็งแรงหลังจากที่เฟรินค้านเสียงแหบเสียงแห้งว่าต้องการให้มันเป็นศาลาที่พักผ่อนไม่ใช่บ้าน ถึงอย่างนั้นเนื้อไม้สีน้ำตาลก็ถูกสลักนูนต่ำเป็นรูปพันธุ์ไม้ลัดคดเคี้ยวไปตามเสาสวยงาม บ่อน้ำที่อุตส่าห์ลงทุนขุดขึ้นมาใหม่ปรากฏปลาหลากสีลอยว่ายไปมาอย่างสบายใจ รอบข้างคือต้นไม้สูงที่ขนกันมาปลูกจนเกือบจะเรียกได้ว่าป่า จะมีก็เพียงทางหินกรวดเล็กๆ ที่เชื่อมต่อศาลานี้กับภายนอก
ราวกับ...ตัดขาดจากโลกภายนอก
"ถามตัวนายหญิงเองเถอะค่ะ เหม่อจนหนังสือจะตกน้ำอยู่แล้ว" ตาสีน้ำตาลก้มมองหนังสือที่เกือบจะหลุดมือเธออย่างที่โดนกล่าวหาแล้วก็หัวเราะออกมา มือบางขยับปิดหนังสือวางไว้ข้างตัว ยกน้ำชาขึ้นดื่ม คิ้วบางขมวดมุ่นไปนิด
นี่เธอนั่งเหม่อจนน้ำชาเย็นชืดขนาดนี้เชียว?
เฟรินคิดพลางดื่มน้ำชาชืดๆ นั้นรวดเดียวหมดแล้วจึงรินถ้วยใหม่ น้ำชาที่อยู่ในกายังพอคงความร้อนไว้ จึงไม่ร้อนเกินไปและไม่เย็นจนเกินไป เป็นความร้อนในระดับที่ดื่มแล้วได้รสชาดของชาได้อย่างเต็มที่
เหมือนกับที่ขอทานตัวดีเคยพูดให้ฟัง
ตาสีน้ำตาลมีประกายแจ่มใสขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเมื่อคืน บางทีเธอคงต้องส่งจดหมายไปขอบคุณเจ้าขอทานจอมจุ้นนั่นเสียหน่อย เพราะถ้าหากเมื่อคืนมันไม่มาจุ้นเธอก็นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะอยู่ในสภาพเช่นใด ริมฝีปากบางจรดขอบแก้วชาราคาแพงที่ตอนแรกเธอแทบจะไม่กล้าแตะ ถึงอย่างนั้นเธอก็นึกหวังอยากให้คนอีกคนหนึ่งมาหาเธอพร้อมกับขอทานจอมจุ้น
เจ้านักฆ่าอินโนเซนต์นั่น
รอยยิ้มบางขยับขึ้นเมื่อนึกถึงตาสีม่วงใสๆ วาวๆ นั่น
...เหมือนตาแมว...
ดวงตาที่มองเห็นได้ในความมืด ตาของนักฆ่า...
"คิดอะไรอยู่เหรอคะ" เสียงผีสาวดังให้เฟรินเงยหน้าขึ้นยิ้ม เรื่องที่โรมาเมื่อคืนคงบอกผีพี่สาวไม่ได้ เพราะมีแต่จะตกใจและกังวลไปกันใหญ่
"คิดถึงเพื่อนน่ะ อยากออกไปเที่ยว" ตาสีน้ำตาลเงยขึ้นมองท้องฟ้าสีฟ้าที่ไร้เมฆ ใสจนอยากจะขึ้นไปอยู่บนนั้น ร่างโปร่งใสมองสายตานั้นทั้งเป็นห่วงทั้งสงสาร ทุกวันตอนที่เธอถูกเรียกให้ออกมาจากคทาจะได้รับคำสั่งเหมือนเดิมทุกครั้ง
'ดูแลเฟรินให้ดี'
หากวันนี้...ไม่มีคำสั่งใดหลุดลอดออกมาจากปากนายท่านของเธอ นัยน์ตาโปร่งใสสลดลง จนถึงตอนนี้เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่านายท่านจะหาสนมใหม่ แต่เหล่านางสนมหน้าใหม่ๆ ที่เธอแอบเห็นก็ยิ่งทำให้ยิ่งเสียใจ...เสียใจแทนนายหญิงที่ยอมทุกอย่างเพื่อนายท่าน
แต่นายท่านไม่เคยอะไรให้อะไรนายหญิงเลยนอกจากความปวดใจ!!
"งั้น...วันนี้นายหญิงออกไปเดินเที่ยวดีไหมคะ เห็นว่ามีตลาดนัดตรงกลางใจเมืองด้วย" ผีสาวเสนอความเห็นให้คนฟังดูสดใสขึ้นมาทันตา
"ตลาดนัดเหรอ น่าสนใจแต่พวกนั้นคงไม่ให้ฉันไปหรอก" พวกนั้นที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน เหล่าสภาอำมาตย์ที่จับตาดูพฤติกรรมที่ไม่เรียบร้อยของเธอมาตั้งแต่เริ่มเข้าวัง
"ก็อย่าให้รู้สิคะ" เฟรินยิ้มเหยียด พูดง่าย...ทำยาก
"พี่สาวพูดเหมือนไม่รู้จักฤทธิ์ของสภาอำมาตย์ดี มีอะไรบ้างที่ปิดพวกเขาได้" อันที่จริงเฟรินอยากเรียกสภาตาแก่เสียมากกว่า ติดตรงที่ว่าถ้าไปเข้าหูเจ้าตัวเข้าคนซวยจะเป็นเธอ สภาอำมาตย์ที่นี่น่ากลัว ขนาดที่อดีตหัวขโมยอย่างเธอฉลาดที่จะหลบหลีกก็ยังหนีไม่พ้น ผีสาวนิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนเสนอด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจนัก
"ถ้ายังไงก็ลองขอนายท่านดูสิคะ ถ้านายท่านอนุญาตพวกอำมาตย์ก็คงทำได้แค่ให้คนติดตามไป" ตาสีน้ำตาลไหววูบเมื่อได้ยินชื่อของคนที่เธอไม่อยากได้ยินในตอนนี้ แต่หนทางที่ว่าก็นับเป็นสิ่งที่ดีที่สุดหากเธอปรารถนาจะออกไปข้างนอก
อย่างน้อย...ก็ดีกว่าต้องเผชิญหน้ากับใครหลายๆ คนที่นี่
------------------------------
เสียงเคาะประตูดังให้คนที่กำลังให้ความสนใจเอกสารในมือต้องเอ่ยอนุญาตโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง เสียงฝีเท้าเบาก้าวเข้ามาหยุดหน้าโต๊ะไม้ตัวใหญ่ที่รองรับคาโนวาลทั้งหมดไว้ จากนั้นความเงียบก็เข้ามาครอบคลุมจนคิงหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมา ตาสีฟ้าทอแววประกายวูบเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร หากสีหน้านั้นยังคงเรียบเฉยอย่างที่เคยเป็น
ไม่ว่าจะกี่ปีเธอก็ไม่เคยชอบห้องนี้ซักครั้ง ไม่ใช่เพราะหนังสือ กองกระดาษ กลิ่นน้ำหมึกอย่างที่เคยให้เหตุผล แต่เป็นน้ำหนักของสิ่งที่เรียกว่าหน้าที่ น้ำหนักที่คนที่เธอรักจำต้องแบกไว้ตลอดเวลา
วางไม่ได้...ไม่มีเวลาให้วาง
หน้าที่ที่แย่งความสุขของคนที่แบกรับ
เฟรินสูดหายใจลึก ความเจ็บปวดที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจทำให้เธอไม่เห็นอะไรนอกจากความเย็นชาและห่างเหิน
"วันนี้...เห็นว่ามีตลาดนัด ฉันอยากจะไปเดินดู" คิ้วเข้มเลิกสูงแปลกใจ นานแล้วที่อีกฝ่ายไม่เคยขออนุญาตเขาออกไปไหนและส่วนใหญ่จะลงท้ายด้วยการปฏิเสธ หากคราวนี้ต่างออกไป ชนักที่ติดหลังอยู่ทำให้เขายังไม่ตอบแต่ถามกลับ
"แล้วใครจะไปด้วย" หญิงสาวนิ่งคิด ลองให้มันได้ถามแบบนี้แสดงว่าเธอยังมีสิทธิลุ้น แต่อีกความคิดหนึ่งก็ทำให้หัวใจยิ่งปริร้าว
นายจะไม่ยอมทิ้งงานแล้วไปเป็นเพื่อนฉันเลยเหรอ...คาโล
แม้ใจหนึ่งไม่อยากเห็นหน้า แต่อีกส่วนหนึ่งกลับโหยหาความห่วงใยที่นานครั้งจึงจะมีให้เห็น
หัวใจ...แห้งผากเพราะไร้น้ำหล่อเลี้ยง
"ใครก็ได้ซักคนที่ว่างพอ" ตอบเสียงเรียบให้คนฟังนิ่งอึ้ง คำตอบที่มีกระแสเว้าวอนอยู่ในความหมาย หากสิ่งที่อยู่บนไหล่เขากลับหนักอึ้งเกินกว่าจะละทิ้งแม้เพียงชั่วครู่
คาโลพยักหน้าช้า
"งั้นจะให้ทหารตามไปสองสามคน ส่วนพวกอำมาตย์ฉันจัดการเอง" คำตอบน่าจะพอใจ ใช่...เธอพอใจที่อย่างน้อยจะได้ก้าวออกจากกรงทองนี่แม้เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม เฟรินก้มหน้ารับแล้วหันหลังเดินออกไปพร้อมกับคำพูดสั้นๆ ที่กลั่นออกมาจากใจจริง
"ขอบใจ"
****************************TBC...
ความคิดเห็น