[Yuri] พระเจ้ารับใช้ของนางร้ายลาสบอส

Prologue

-

To be born

เมื่อกระแสลมเปลี่ยนแรง

ทิศทางชีวิตย่อมผกผันมิมั่นคง

เฉกเช่นกาลเวลาพาเจ้ามาเจอข้า

อึก...

ร่างกายฉันหนักอึ้ง รับรู้ได้เพียงโสตประสาทบนฝ่ามือและฝ่าเท้าหนาวเย็นยะเยือกจนเจ็บแปลบขึ้นมา ทุกอย่างมืดสลัวไปหมด ไม่อาจฝืนแรงตนเองให้เปิดเปลือกตาคู่นี้ขึ้นมาได้เลย ความทรงจำของฉันจำเพียงได้ว่ากำลังอยู่ในแล็ปทดลองสำหรับนักศึกษาที่เพิ่งทำคำขออนุญาตใช้พื้นที่ไป

มันเริ่มตั้งแต่สองทุ่ม ฉัน 'ไม' ไมยรินทร์ เป็นนักศึกษาประจำคณะวิทยาศาสตร์ของมหาลัยแถวกลางเมืองแห่งหนึ่ง ฉันต้องรีบสรุปผลการทดลองที่ฉันได้สร้างขึ้นจึงขอฝั่งผู้จัดการของคณะว่าขอใช้พื้นที่แล็ปล่วงเวลา นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ตรงนี้ในเวลาห้าทุ่มสี่สิบสอง

อา เรื่องทั้งหมดมันควรมีเท่านั้น ทว่าผลเชื้อที่เพาะเอาไว้กลับเกิดการผิดพลาดในระหว่างที่ฉันใช้เวลาแห่งการรอไปกับการทำเกมวิชวลแนวเลิฟไลน์อย่างเกมยูเมะจีบเจ้าชาย101 ขณะที่ฉันกำลังจะลุกออกจากที่เพื่อไปแก้ไขเจ้าตัวเพาะเชื้อกลับเกิดกระแสไฟฟ้าบางอย่างพุ่งกระฉูดขึ้นมาจนแตกระเบิดตรงหน้า

เสียงดังตู้มหนึ่งครั้ง

หูฉันมีแค่เสียงวิ้งไปหมด อื้ออึงจนแทบไม่ได้ยินเสียงหายใจ

ตอนนี้เจ็บแสบไปทั่วใบหน้า ถ้าให้เดา แรงระเบิดครั้งนั้นคงมีผลกระทบวงกว้างจนทำลายใบหน้าฉันไปด้วย ตอนนี้ทั้งแสบทั้งรู้สึกร้อน ความรู้สึกปั่นป่วนกันไปหมด ครั้งพยายามจะลืมตาขึ้นมาก็พบเพียงภาพเบลอว่ามีร่องรอยของน้ำจำนวนหนึ่งที่หกเลอะตั้งแต่บนโต๊ะคอมฉันตั้งอยู่ จรดไหลลงบนพื้นของแล็ป

นั่นคงเป็นเหตุผลที่มันระเบิดใช่ไหม? การไฟฟ้าประเทศนี้จะห่วยแตกไปถึงไหน

ฮ่า ๆ นี่ฉันกำลังจะตายทั้งที่งานไฟนอลไม่เสร็จอย่างนั้นสิ?

บัดซบเอ๊ย...

วิ้งงงง...งง..

อะไรน่ะ?

「 Reload Sytem... 」

20%...

54%...

78%...

98%...

100%

「 Sytem Runnin' 」

「 Download Data 」

「 Succeed 」

แสงประกายวาบฉายผ่านสายตาจนต้องปิดตาลงอย่างห้ามไม่ได้ ฉันนึกฉงนกับกล่องข้อความสี่เหลี่ยมที่ปรากฏชัดสู่สายตาเมื่อครู่นี้อย่างนึกสงสัย มันคล้ายกับข้อมูลอะไรบางอย่างที่กำลังดาวน์โหลดเพื่อบรรจุฉันไปที่แห่งไหนสักที่...

อะไรนะ?

“กำลังดาวน์โหลดข้อมูลเสียง”

ข้อความเสียงดังขึ้นในหัวในขณะที่ภาพรอบกายฉันกำลังสลายไปด้วยละอองสี่เหลี่ยมเหมือนกับพวกเทคโนโลยีในภาพจินตนาของมนุษย์ยามโลกล่มสลาย ฉันงนงวยกับภาพรอบตัวไม่หาย เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าบาดแผลและอาการเจ็บปวดของฉันจะหายไปอย่างปลิดทิ้งเสียแล้ว

พรึ่บ!

ภาพรอบตัวมืดสนิด มีเพียงกรอบข้อความสีเขียวน้ำทะเลปรากฎคลื่นสัญญาณบางอย่างที่ขยับไม่สม่ำเสมอคล้ายชีพจรของมนุษย์หรือคลื่นเพลงบนแอปพลิเคชั่นสปอดิฟาย

“เสร็จสิ้น”

“ยินดีต้อนรับท่านผู้สร้าง ขณะนี้ระบบกำลังจัดการซ่อมแซมข้อผิดพลาด โปรดรอสักครู่...”

"เดี๋ยวสิ นี่มันอะไร?!" ฉันกล่าวออกมาอย่างนึกสงสัยพร้อมสีหน้าตื่นตระหนก อะไรกัน เมื่อครู่นี้ฉันกำลังจะปลงใจแล้วตายไปพร้อมกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจเชียวแล้ว ทว่าอยู่ ๆ รอบกายก็เปลี่ยนไปแล้วมีสิ่งที่เรียกว่ากรอบข้อความคล้ายกับระบบของคอมพิวเตอร์หรือเทคโนโลยีจากต่างดาวโผล่เข้ามาในดวงตา บาดแผลหายเป็นปลิดทิ้ง ฉันกลับมามีชีวิตสภาพครบสามสิบสอง!

มันแปลกประหลาดเกินไปแล้วนะ!!

“เรียนท่านผู้สร้าง ระบบแก้ไขสำเร็จ กำลังดำเนินส่งท่านไปเป็นตัวแปรสำคัญเพื่อดำเนินเนื้อเรื่องให้ถึงฉากจบสุดท้าย”

“เรียนท่านผู้สร้าง เป้าหมายของท่าน”

ขณะนั้นที่สิ้นสุดเสียงของระบบโมโนโทนก็มีภาพตัวละครหนึ่งในรูปแบบลายเส้นอาร์ตขึ้นมาประกอบ พร้อมกับข้อมูลส่วนตัวที่ยิบย่อยอย่างมากมายสลับกับการไม่สเถียรของหน้าจอที่คอยกะพริบดับอยู่บ่อยครั้ง

ฉันปรายสายตาอ่านสิ่งนั้นไม่ถึงนาทีก็ต้องเบิกตากว้างและอุทานคำหยาบออกมาด้วยความตกใจ เพราะเป้าหมายที่ว่านั่นคือนางร้ายลาสบอสในเกมที่ฉันกำลังสร้าง! หมายความว่าฉันกำลังถูกทำให้เกิดใหม่ อิเซไกบนโลกเกมเหรอ เดี๋ยวสิ ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้มีแค่ในนิยาย มังงะ หรือว่าอนิเมะแฟนตาซีหรือไงกัน!!

ริเชลเล่ กวอร์นเดีย เดอลาพิส นางร้ายลาสบอสที่จะก่อสงครามขึ้นทั่วโลกใบนั้น โดยตัวเอกอย่างผู้เล่นจำเป็นต้องมัดใจเจ้าชายทั้ง 11 อาณาจักร รวมพลังเป็นหนึ่งเดียวเพื่อโค่นล้มเธอ!

“เป้าหมายของท่านคือการทำให้เนื้อเรื่องเข้าสู่ True Ending โดยที่-”

“นางร้าย.......ระบบ.......ท่าน....ผู้.......”

จู่ ๆ เสียงระบบก็รวนเรขึ้นมาไม่เป็นคำ ฉันกำลังตกใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้อยู่ไม่นานก็เกิดสัญลักษณ์วงกลมพร้อมอักษรรูนและอักษรภาพแปลกประหลาดบนพื้นกระจ่างวาบแสงสีขาวขึ้นบนพื้นทันที มันเวียนไหลเป็นวงกลมอย่างมีนัยยะบางอย่างก่อนที่ร่างฉันจะถูกสูบลงไป!

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

◇◇◇

ตุบ!

พลั่ก!

"เห้ยไอ้เด็กเหลือขอนี่! ไป ตื่นได้แล้ว แกกำลังจะถูกประมูล!" ฉันสะลืมสะลือไม่รู้ราวอะไรเลยสักนิด ก่อนที่เพียงเสี้ยวของความมึนงงสับสนไม่มีสติเต็มร้อยจะถูกทำให้ตื่นขึ้นมาได้บ้างจากการถูกกระชากโซ่ที่กักขังฉันเอาไว้

โอ๊ย..!

ฉันไม่ได้สติ ร่างกายหนึบชาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจะต่อกรกับเสียงโหวกเหวกโวยวายตรงหน้า แรงกระชากให้ร่างฉันถลาไปกับพื้นสากจนนึกเจ็บสีข้าง แขน และต้นขา ความปวดกระสันจับหน่วงระบมไปทั่วทั้งกายเหมือนกับถูกทารุณมานับครั้งไม่ถ้วน

นี่ฉันอยู่ที่ไหน...หลังจากถูกดึงเข้ามา....อา ฉันปวดหัว

ยิ่งพยายามนึกถึงเรื่องราวก่อนจะมาโผล่ในที่แปลกประหลาดนี้ก็เกิดอาการวิ้งในหูอีกครั้ง ฉันเจ็บทั่วประสาทบนสมองเท่าที่จะรับรู้ได้จนไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว กลิ่นเหม็นคล้ายกับกลิ่นของซากซพชวนทำให้พะอืดพะอมในลำคอ สิ่งของสกปรกเริ่มปรากฎชัดในสายตา ที่นี่เหมือนคุกในสลัมไม่มีผิด

รู้ตัวอีกทีร่างกายฉันก็ถูกยัดเข้ากรงขังสีทองพร้อมกับพันธนาการที่ข้อมือและข้อเท้า ซ้ำยังมีโซ่ล่ามบริเวณต้นคอเอาไว้เยี่ยงทาสหนึ่งคนที่กำลังจะถูกส่งตัวไปทิ้งเพราะหมดประโยชน์ หากแต่จุดประสงค์ของคนที่จับฉันมาไว้ที่นี่คงไม่ได้คิดจะกำจัดฉันให้ตายอีกหน

ฉันจำได้ว่าชายหน้าโฉดตรงหน้าบอกว่าฉันกำลังจะถูกประมูลอย่างนั้นเหรอ...อา ถึงจะจับใจความไม่ได้มากเพราะฉันต้องคอยเรียบเรียงเรื่องราวเป็นสัดส่วน ไหนจะเรี่ยวแรงกลืนหาย ความหิวโหยจากท้องกู่ร้องซ้ำยังไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน

ให้ตาย ร่างกายใหม่นี้ปวกเปียกสิ้นดี

เอาเถอะ ฉันคงต้องปล่อยให้ตนเองถูกขังอยู่ในกรงสีทองนี้สักพัก จนกว่าร่างในชุดคลุมสีดำไม่เห็นเค้าโครงตรงหน้าจะเข็นฉันออกไปปรากฏสู่สายตาคนร่วมประมูลด้านหน้า ทั้งกรงทองถูกคลุมด้วยผ้าสีชาดแดงปกปิดตัวฉันเอาไว้เพื่อรอวันปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

แต่เขาจะรู้ไหมว่าถ้าของนำมาประมูลมีตำหนิเช่นนี้ มันจะไม่มีทางขายออกได้โดยง่าย!

นั่นนับว่าฉันยังพอใช้โอกาสและเรี่ยวแรงสุดท้ายที่เหลืออยู่หนีเอาตัวรอดในขณะที่ถูกเก็บกลับ

กึก...

การเคลื่อนไหวหยุดลงแล้ว พร้อมกับเสียงแซ่ซ้องพูดคุยซุบซิบมากมายที่กำลังคาดเดาไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าของประมูลชิ้นถัดไปจะเป็นอะไรที่คุ้มค่าแก่เงินของพวกเขาหรือเปล่า ฉันได้แต่นอนหมดสภาพอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นนั่งเพื่อปรับระดับให้ตนเองได้มองภาพรอบกายได้ถนัดเมื่อผ้าคลุมถูกชิงออก

"เอาล่ะครับท่านผู้มีเกียรติของเราทั้งหลาย!"

เสียงของผู้จัดการประมูลเป็นผู้ชายที่ยังหนุ่มอยู่ เธอแยกแยะเสียงของช่วงอายุออกได้บ้าง เขากำลังเรียกความสนใจจากทุกท่านมาจรดสู่แสงสปอร์ตไลท์ฉายส่องในที่เดียวคือ'กรงทอง'ที่ฉันอาศัยอยู่

"ต่อไปนี้คือของประมูลที่ยากจะคว้ามาได้ และมีที่นี่เพียงที่เดียวเท่านั้น ซึ่งทางเราขอสาบานด้วยเกียรติสถานประมูลแห่งเซลันเทียร์นี้เป็นเดิมพัน!"

"นี่คือกาบริเลียน! สายเลือดทูตสวรรค์ที่หลงเหลือเพียงหนึ่งเดียว!"

ฟึ่บ!

เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีเมื่อผ้าคลุมสีแดงนั้นถูกกระชากออกไปด้วยมือของพิธีกร ร่างกายของฉันถูกเปิดเผยต่อหน้าสาธารณะชน ในขณะเดียวกันที่ทุกคนกำลังตกตะลึงตัวของฉันนั้นก็ใช้เวลานี้สำรวจตัวเองไปทีละส่วน

เรือนผมสีขาวสว่างสยายลอนราวม่านน้ำตกคดเคี้ยว ยาวในชนิดที่ยืนขึ้นอาจถึงประมาณต้นขาของความสูงเดิม...อาจจะมีแซมสีเหลืองบ้าง ให้เดานี่คงเป็นบลอนด์ซิลเวอร์สินะ ส่วนชุดที่สวมใส่อยู่นั้นเป็นสีขาวหลุดรุ่ยและขาดวิ่นไปบางส่วนด้วยความเป็นอยู่ที่คาดเดาได้ว่าไร้ประสิทธิภาพ ซึ่งมันเป็นชุดที่สั้นจนเห็นต้นขาของฉันชัดเจน ร่องรอยบาดแผลเต็มตัวไปหมด แสดงให้เห็นถึงความไม่เอาใจใส่เท่าไหร่...

เมื่อขยับข้อเท้าเพียงนิดก็เห็นว่ามีร่องรอยสีดำสลักด้วยสัญลักษณ์บางอย่างที่ยากจะอ่านออกว่าคืออะไร คล้ายกับตราจองจำที่ฉันเคยร่างออกแบบเอาไว้เมื่อตอนที่คิดคอนเซปอาร์ตของเกมนี้ แต่นั่นเป็นแบบร่างที่ถูกทิ้งไป...

โซ่ตรวนที่ข้อเท้า ข้อมือ และลำคอ พวกมันล้วนมีน้ำหนักสูงจนฉันยากจะฝืนต้านความหนักของมันได้ สุดท้ายในขณะที่กำลังตัดสินใจจะทิ้งตัวลงนอนราบไปกับกรงเช่นเดิมก็มีเสียงฝีเท้าส้นสูงจากใครสักคนหนึ่งหยุดลงที่ตรงหน้ากรง

กึก..

ฉันสังเกตเห็นเพียงเงาตะคุ่ม แต่ไม่เข้าใจและไม่คิดจะใส่ใจหันไปมองสักเท่าไหร่เพราะฉันพอจะเดาได้ว่าหล่อนคงเป็นใครสักคนที่คิดจะซื้อฉันไป

จนเรียวนิ้วที่ประดับด้วยเล็บยาวประดับสีม่วงเข้มที่ชวนให้น่าค้นหาจับปลายคางของฉันเชิดขึ้นด้วยเรียวนิ้วเพียงนิ้วเดียว สายตาฉันประสานพร่าเบลอบนร่างของผู้หญิงสูงศักดิ์แสนคุ้นตาคนนั้นด้วยความตกตะลึง

"เด็กน้อย.." เสียงเย็นยะเยือกเรียกตามอายุของฉันด้วยรอยยิ้มเหยียดข้างจนนึกขนลุกซู่หวาดผวาไปทั่วกายในทันที!

"ต่อจากนี้จำเอาไว้ให้ดี เจ้าเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว"

นางร้ายที่เป็นลาสบอสของเกมนี้ปรากฏต่อหน้าฉัน!

See u next episode. >

.