นี่คือนิยายของฉันจริง ๆ เหรอคะ?

นี่คือนิยายของฉันจริง ๆ เหรอคะ?

เนื้อเรื่อง/ภาพปก : warubii_12

START : 15/14/24

END : ??/??/??

•○○○○○°•♡•°○○○○○•

"เลิกกันเถอะนับหนึ่ง"

"..."

ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบมาจากแฟนหนุ่มที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานนับหลายเดือน ใบหน้าหล่อที่บดบังด้วยแว่นตาหนาก้มลงมองแก้วชาไทยที่เริ่มละลายแล้ว

"ทำไมถึงเงียบล่ะ?"

คิ้วเรียวขมวดด้วยความไม่เข้าใจ แฟนสาวใบหน้าน่ารักจ้องมองคนที่เอาแต่เงียบด้วยความคาดหวัง

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาคนตรงหน้าตอบข้อความและโทรหาเธอนับครั้งได้ เรื่องนัดเจอกันไม่ต้องพูดถึง แล้วจะให้เธอเอาแต่รอโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ได้อย่างไร

"เธอไม่ใช่คนที่พูดอะไรแบบนี้ออกมาเปล่า ๆ นี่นา คงคิดมาตลอดเลยสินะ"

"นับไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเราต้องการคำอธิบายว่าที่ผ่านมานับไปทำอะไรที่ไหน ทำไมถึงไม่มีเวลาให้เราขนาดนี้"

"...ขอโทษครับ"

เสียงทุ้มตอบกลับมาเบา ๆ น้ำสีใสก็ไหลออกมาจากดวงตากลมโตของแฟนสาว

"งั้นเราก็จบกันแค่นี้สินะ"

มื้ออาหารแรกที่มาเจอกันในรอบหลายเดือนผ่านไปด้วยความอึดอัด และอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเส้นทางกลับไปยังที่พักของทั้งคู่จะต้องนั่งรถโดยสารไปทางด้วยกันและนั่งข้างกันเพราะไม่มีที่ว่างเหลือ

ทั้งสองจากกันด้วยความเสียใจ และไม่นานทั้งสองก็เสียใจมากยิ่งกว่าเดิม

โครม!!!

"ไพลิน!"

ร่างสูงใหญ่คว้าร่างเล็กเข้าไปโอบกอดทันทีที่รถโดยสารเสียหลักพลิกคว่ำ ร่างของทั้งสองกระแทกไปมาในรถจนหยุดนิ่ง

ความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่ร่างกายมากมายจนด้านชาและใกลเจะหมดสติเต็มที

เงาที่สะท้อนในดวงตาของทั้งคู่คือใบหน้าของกันและกัน

"นับหนึ่ง..."

"อย่าเป็นอะไรเลยนะ...ไพลิน"

ภาพทุกอย่างดับมืดไป

ความทรงจำสุดท้ายที่มีระหว่างเขาและเธอคือการเลิกรากันหลังจากคบหากันมาได้หกปี

•○○○○○°•♡•°○○○○○•

"-ขาว!"

"..."

เสียงเด็กผู้ชายกำลังพูดอะไรบางอย่างที่ยากจะฟังออกด้วยสติอันเลือนลาง

"ผมขาว!!"

"เฮือก!! นับหนึ่ง!!"

เด็กน้อยหน้าตาสะสวยที่มีเส้นผมสีเงินเงางามและดวงตาสีฟ้าสดใสสะดุ้งตื่นและรับรู้ได้ถึงความเย็นและความเปียกชื้นไปทั้งตัว

"ผมขาว! ดีจังที่เธอตื่นขึ้นมา พี่นึกว่าเธอจะเป็นอะไรไปแล้วเสียอีก"

เด็กผู้ชายผมและดวงตาสีแดงพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแดง ดูจากสายตาก็รับรู้ได้ทันทีว่าตัวของเธอในตอนนี้เล็กกว่าเด็กผู้ชายตรงหน้าแม้เธอจะอายุยี่สิบห้าปีแล้ว

"น้องเป็นใครคะ?"

"น้อง? เธอเด็กกว่าพี่นะผมขาว"

"ผมขาว?"

"อื้อ ก็เธอคือน้องผมขาว"

มือเล็ก ๆ จับเส้นผมของตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่ามันเกือบจะเป็นสีขาว แต่ถ้าจะให้บรรยายในนิยายก็คงเป็นสีเงินเสียมากกว่า

"เธอตกลงไปในสระน้ำแล้วก็สลบไป พี่ว่าเธอรีบไปผึ่งเตาผิงดีกว่านะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา"

"ที่นี่คือที่ไหน?"

"ก็บ้านเด็กกำพร้าไง"

"บ้านเด็กกำพร้า? ผมสีเงิน? ไม่สิ เมื่อกี๊ฉันรถคว่ำอยู่กับนับหนึ่งนะ"

"เธอพูดอะไรน่ะ? พี่ไม่เข้าใจเลย"

เด็กน้อยผมแดงพูดพลางบิดผมที่ชุ่มน้ำของเด็กสาวตัวน้อยออกจนหมาด

"พี่ ผมขาวคือชื่อของฉันเหรอ?"

"อื้อ ก็ผมของเธอสีขาว ส่วนพี่ผมสีแดงก็เลยชื่อผมแดง"

"ไม่น่า..ไม่ใช่หรอก"

เด็กน้อยรีบวิ่งไปที่ขอบสระและจ้องมองเงาที่สะท้อนบนผิวน้ำอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"ทำอะไรน่ะ!? เดี๋ยวก็ตกลงไปอีกหรอก"

"ไม่จริงน่า!!"

"อ..อะไร!?"

เด็กสาวผมสีเงินกรีดร้องอย่างสิ้นหวังเมื่อเธอรู้ว่าสิ่งที่เหลือเชื่อกำลังเกิดขึ้นกับนักเขียนนิยายออนไลน์อย่างเธอ

การสวมร่างตัวละครในนิยาย

และถึงแม้เธอจะมีข้อมูลเพียงเล็กน้อยหลังจากเพิ่งได้สติ แต่เธอก็รู้ได้ทันที่ว่านี่คือนิยายเรื่องแรกที่เธอเขียน

เพชรเม็ดสุดท้ายแห่งไดอาแมนเธีย

เรื่องราวของพระเอกที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นองค์ชายถูกญาติจากตระกูลดยุกรับไปเลี้ยงเพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการยึดอำนาจราชวงศ์ แต่สุดท้ายถูกพระเอกฆ่าล้างตระกูลไม่เว้นแต่คนรักของตัวเองที่เป็นนางร้ายจำเป็นของเรื่อง

และตัวร้ายจำเป็นที่ว่านั่นก็คือเด็กกำพร้าที่เธอเข้ามาสวมร่างในตอนนี้

เธอเป็นตัวละครที่พระเอกรัก และเป็นตัวละครตัวแรกที่พระเอกสังหารอย่างทรมานน้อยที่สุดเพราะความรักที่มีหักล้างกับความเสียใจจากการถูกหักหลัง

และเป็นตัวละครที่น่าสงสารจับใจเพราะเธอทำทุกอย่างเพื่อให้ได้รับการยอมรับจากครอบครัวแม้ว่าจะต้องฆ่าชายที่ตนเองรักก็ตาม

ทั้งคู่รักกัน และมีคนหนึ่งต้องตายด้วยน้ำมืออีกคน

"ไม่อยากตาย..."

ความตายในครั้งก่อนเธอเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจริงจากความรู้สึกหวาดกลัวภายในจิตใจอย่างสุดขีด

นี่คือชีวิตครั้งที่สองจริง ๆ

"ฉันจะต้องไม่ตาย!!"

•○○○○○•○○○○•♡•○○○○○•○○○○○•

สามารถติดตามและอ่านล่วงหน้าได้ทาง ReadAWrite นะคะ