คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Lover 40%
Watanabe Ai / วาตานาเบะ ไอ ( บนสุดด้านซ้าย )
Kojima Kanon / โคจิม่า คาน่อน ( ตรงกลางแถวซ้าย )
Hinode Natsumi / ฮิโนเดะ นัทสึมิ ( ขวาสุดแถวซ้าย )
Nanami Umiko / Crystal Mermaidria / นานามิ อุมิโกะ / คริสตัล เมอร์เมเดรีย ( ซ้ายสุดแถวสอง )
Fujiwara Elton / ฟูจิวาระ เอลตัน ( เอลท์ ) ( ขวาสุดแถวสอง )
Tokiwa Yuri / โทคิวะ ยูริ ( ซ้ายสุดแถวสาม )
Saito Sen / ไซโต้ เซ็น ( ขวาสุดแถวสาม )
The Sea's Seven Allies : พันธมิตรทั้งเจ็ดแห่งท้องนที
"พิธีการสถาปนาพันธมิตรทั้งเจ็ดแห่งท้องนที ได้เริ่มจัดขึ้นแล้ว ณ บัดนี้"
"ผู้นำของเหล่าเงือกองค์ต่อไปในยุคสมัยใหม่ ผู้ที่จะครองมหาสมุทรทั้งหลาย ผู้นำแสงสว่างอันรุ่งโรจน์"
"ผู้สืบทอดสายเลือดทั้งเจ็ด — ฟูจิวาระ เอลท์ แห่งเทพโพไซดอน กษัตริย์แห่งทะเล ได้รับแต่งตั้งเป็นองครักษ์ส่วนพระองค์และคู่หมั้น"
"ไซโต้ เซ็น แห่งเทพไทรทัน ผู้รู้แจ้งข่าวแห่งท้องทะเล ได้รับแต่งตั้งเป็น ผู้เชิญสาร"
"ฮิโนเดะ นัทสึมิ แห่งเทพีคีโท ผู้สร้างมหันตภัยแห่งท้องทะเล ได้รับแต่งตั้งเป็นพันธมิตร"
"วาตานาเบะ ไอ แห่งเทพเกลาคัส ผู้พยากรณ์ท้องทะเล ได้รับแต่งตั้งเป็นพระพี่เลี้ยง"
"โคจิม่า คาน่อน แห่งเทพโพรเทอุส ผู้เฒ่าแห่งท้องทะเล ปฐมบทของเทพ ได้รับแต่งตั้งเป็นพันธมิตร"
"โทคิวะ ยูริ แห่งพรายน้ำเนเรอิด ได้รับแต่งตั้งเป็น พระสหายสนิท"
"และสุดท้าย — นานามิ อุมิโกะ แห่งเทพีแอมฟีไทรท์ ราชินีแห่งท้องทะเล ได้รับแต่งตั้งเป็น รัชทายาทคนต่อไปของเหล่าเงือก"
"ทางคณะนักเรียนจากมาโฮโทะโคะโระรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้มาถึงยังที่นี่ — และหวังว่าฮอกวอตส์จะให้การต้อนรับกับเราที่อบอุ่น"
เอลท์เอ่ยต่อไป ก่อนเขาจะยื่นมือมาทางคริสตัล รอยยิ้มสดใสสว่างจ้าราวแสงอาทิตย์ปรากฏบนหน้าอีกฝ่าย ดวงตาของคริสตัลวูบไหวเล็กน้อย แต่เมื่อเธอได้สติ มันก็กลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง
"เพื่อเป็นมารยาท.. น่ะครับ" เอลท์พูดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคริสตัลยังจ้องหน้าเขาเขม็ง และเธอไม่ยอมยื่นมือออกมาจับด้วยกัน เด็กสาวรู้ทัน น้ำเสียงกึ่งยียวนกึ่งใช้อำนาจของอีกฝ่ายทำให้เธอซุกมือเข้าไปที่กระเป๋ากระโปรงแล้วระบายยิ้มหวานออกมาบนใบหน้า
"ฉันไม่จับมือกับคนแปลกหน้า — ฉันขอส่งมนุษย์มือชั่วคราวฉันไปจับก็แล้วกันนะ" คริสตัลบอกเขาด้วยน้ำเสียงหวานใสเพื่อรักษามารยาทในขณะที่เธอผลักเดรโก มัลฟอยออกไปด้านหน้าตัวเอง เด็กหนุ่มผมทองมีสีหน้าหงุดหงิดอย่างมาก เขาพร้อมจะโวยวายใส่เธอได้ทุกเมื่อ แต่คริสตัลไวกว่า เธอยกไม้กายสิทธิ์เพื่อบังคับมือเดรโกไปจับกับเอลท์
จับมือกับเอลท์ — ด้วยมือข้างที่เปื้อนดิน
"สกปรกหมดแล้ว แย่จังเลยเนอะ สงสัยต้องหาผ้าเช็ดแล้วสิ" เดรโกพูดกับเอลท์ สีหน้าเหยียดหยามและขยะแขยงอย่างชัดเจน คริสตัลมองด้วยแววตาเรียบนิ่ง ก่อนจะเดินหันหลังจากการมาของคณะนักเรียนพิเศษจากมาโฮโทะโคะโระไป
เจ็ดพันธมิตร — อย่ากล่าวอะไรออกมาอีก เพียงเท่านี้ก็อยากอาเจียนออกหมดแล้ว
คนบางคนมันก็รนหาที่ตายซะจริง
"ไม่มีศาสตราจารย์มาด้วยหรือ"
"เซนเซย์ไว้ใจให้พวกเราเดินทางมาด้วยตนเอง" ไซโต้ เซ็นก้าวออกมาลงจากเต่าตัวที่มีสร้อยคล้องคอเป็นรูปโน้ตดนตรี เรือนผมสีเข้มที่เป็นทรงหยอยของเขาเรียกความสนใจไปจากใครหลายคน
"ฉันรู้สึกไม่ดีเลย" เสียงของวาตานาเบะ ไอกล่าวเชิงกระซิบกับยูริที่ลงมาจากหลังเต่าติด ๆ กัน คริสตัลจ้องดูเต่าทุกตัวราวกับว่าจะตรวจสอบอะไรบางอย่าง ก่อนเธอจะได้เห็นเต่าตัวเล็กที่สุด รวมทั้งความสกปรกบนตัวของมัน โดยมีร่างอะไรบางอย่างผูกติดมา แขนทั้งสองข้างของเธอถูกผูกติดกับคอเต่า สภาพนอนราบบนกระดองเปื้อนโคลน
"เต่าขนส่งนักโทษไม่ได้ใช้มานานเป็นสิบปีแล้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าจะใช้อีกครั้งต่อหน้าชาวต่างชาติ" คริสตัลกล่าวมาเรียบ ๆ ดวงตาสีเข้มจ้องจนกว่าเต่าตัวนั้นจะลงมายังพื้น เธอหันไปหาศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์และศาสตราจารย์สเนป
ด้วยรอยยิ้มหวานอาบยาพิษร้ายบนใบหน้า
"ฉันขอใช้สิทธิ์ในการดูแลสิ่งของของฉันนะคะ — อากัวเมนตี!" เด็กสาวเสกสายน้ำให้พุ่งออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ขณะที่เธอสาดของเหลวไร้สีไปยังร่างที่นอนเกาะกระดองเต่ามา เด็กสาวสะดุ้งเฮือก ถึงกับเผลอกระตุกเชือกที่รัดข้อมือตัวเองจนแขนแดง
คริสตัลมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาราบเรียบ ผิดกับเดรโกที่จ้องเธออย่างไม่เข้าใจ ว่าทำไมจู่ ๆ เด็กผู้หญิงที่ดูไร้อำนาจ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ทำตัวเป็นเหมือนเด็กเล่น ๆ แค่อยากต่อต้านเขา กลับกลายเป็นคนที่ดูคุมชะตาชีวิตของใครได้ง่าย ๆ
"ของของฉัน ฉันหมายถึงเต่า ส่วนเธอคนนี้ — อืม..? ต้องบอกว่า — นักโทษกบฎคนนี้ ให้ฟูจิวาระ เอลท์ รับผิดชอบตามสิ่งสมควรก็แล้วกัน — พวกเดียวกันก็ค่อนข้างรักกันดีอยู่แล้ว"
สิ้นคำพูดของเด็กสาว คริสตัลก็เดินจากไปพร้อมกับยูริและไอ มีคาน่อนกับเซ็นจังเดินตามหลังไปติด ๆ เดรโกทำตัวไม่ถูกที่จู่ ๆ ได้อยู่กลางสงครามของชาวต่างชาติ หันซ้ายก็เป็นยัยเด็กใหม่และบรรดาเพื่อนของเธอที่เดินสะบัดไปอย่างไร้หัวใจ หันขวาก็เป็นคนที่ถูกกล่าวว่า ‘เป็นนักโทษกบฏเหมือน ๆ กัน’ ไม่ว่าจะฝั่งไหนก็มีแต่คนไม่สบอารมณ์ทั้งนั้น
สุดท้ายแล้วเด็กหนุ่มตัดสินใจเดินตามหลังศาสตราจารย์ประจำบ้านไป ทิ้งหนึ่งหนุ่มหนึ่งสาวให้ช่วยเหลือกันเอง
ท่ามกลางความวุ่นวาย เรื่องราวทั้งหลายที่ผ่านเข้ามาจนสร้างปัญหาให้ตัวเธอ
คริสตัลรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเด็กสาวเลือกจะไม่แสดงออก เธอชะงักเมื่อตอนที่กำลังจะเดินไปนั่งร่วมโต๊ะพิเศษที่นักเรียนมาโฮโทะโคะโระได้รับ เพราะเห็นร่างของฟูจิวาระ เอลท์ได้พานักโทษเข้ามานั่งแล้ว
ฮิโนเดะ นัทสึมิ ตัวแทนแห่งเทพีคีโท
ทรราช กบฏ ผู้ทรยศ
เด็กสาวกำหมัดแน่น ก่อนสุดท้ายจะตัดสินใจเดินไปทางฝั่งของห้องนั่งเล่นบ้านสลิธีริน ปล่อยให้คณะนักเรียนจากมาโฮโทะโคะโระได้นั่งพักที่ห้องรับรองและเตรียมเยี่ยมชมทั่วฮอกวอตส์กันเอง
"แล้วนี่มันไม่น่าขำหรอที่จากตระกูลชนชั้นสูงที่สุดโดนลดไปเป็นกบฏ กับหลานชายสืบสายของโพไซดอนที่หักหลังหลานของราชินีตัวเองน่ะ" เด็กหนุ่มผมฟูกล่าวเปิดประเด็นขึ้นมาหลังจากที่เขาเห็นทั้งเอลท์ประคองนัทสึมิมาร่วมกลุ่มด้วย และเห็นคริสตัลที่เดินจากไปทางอื่น
"เซ็นจัง อยากให้โรงเรียนอื่นรู้มากหรือยังไง" ไอในฐานะพี่โตสุดของคณะเดินทางหันไปห้ามที่อีกฝ่ายพูดจาเสียดสีแบบนั้นออกมา เด็กสาวอายุ 17 ปีหันไปมองทางนัทสึมิ พบว่าเธอเปลี่ยนชุดแล้ว มีผ้าคลุมและเข็มกลัดตราประจำตระกูลติดอยู่ทำให้ไอพูดอะไรไม่ออก และเหมือนยูริจะมองออกถึงได้เดินไปกระชากเข็มกลัดรูปพระอาทิตย์ออกจากปกคอเสื้อของนัทสึมิ
"ยูริ!! แกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ชนชั้นสูงแห่งเลมูเรียต้องมีหน้ามีตากันหมดเวลาออกงานทางสังคม"
"หยุดพูดสักทีว่าตัวเองเป็นชนชั้นสูง!! — ตำแหน่งของเธอตอนนี้มันคือนักโทษต่างหาก ฮิโนเดะนี่ตายไปแล้วไม่มีค่าพอที่จะให้ใครใส่ใจอีกต่อไปแล้ว !! ถ้าไม่ติดว่าทวดของแกเคยได้ค้ำจุนมาโฮะโทะโคะโระ และเคยเป็นผู้ปกครองสูงสุดแห่งมหาสมุทร เซนเซย์ ราชา หรือองค์ราชินี หรือแม้แต่อุมิโกะ คงได้ปล่อยแกเป็นฟองสบู่ไปแล้ว!! แล้วนี่มีโอกาสออกนอกมาโฮโทะโคะโระ เป็นเพราะอภิสิทธิ์ของฟูจิวาระเท่านั้น เธอไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว!!"
"เงียบให้หมด!! อยากให้คนอื่นรู้มากหรือยังไงว่าเรื่องของพวกเราเป็นยังไงกันแน่!!" เอลท์กล่าวออกมาอย่างหงุดหงิดกับบรรดาคนร่วมคณะเดินทาง สิ้นเสียงที่เขาพูดยูริก็แสยะยิ้ม ก่อนจะมีเสียงหึในลำคอของเธอตามมา เซ็นที่มองดูสถานการณ์ด้วยแววตาราบเรียบแฝงความสะใจก็โผล่งเบา ๆ อีกครั้งพร้อมกับเดินไปตบบ่าเอลท์
"พันธมิตรทั้งเจ็ดน่ะแตกไปแล้ว — ย่อยยับตั้งแต่ตอนนายหักหลังรัชทายาทเพื่อนัทสึมิแล้ว เพื่อนรัก"
คริสตัลเดินกลับมาถึงห้องนั่งเล่นบ้านสลิธีริน แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไป ก็มีมือปริศนามาปิดปากเธอ ก่อนจะลากเธอไปหลบหลังซอกหิน เธอจำได้จากกลิ่นน้ำหอมที่เขาฉีด ถึงได้ศอกใส่ท้องอีกฝ่าย แล้วเอาไม้กายสิทธิ์จิ้มจมูกเข้าไป จนเดรโก มัลฟอยได้แต่ร้องด้วยความโอดโอย
"ยัยปีศาจ เธอเล่นอะไรของเธอ!!? พ่อฉันต้องรู้เรื่องนี้แน่!!"
"ทำสิ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าพ่อนายจะใหญ่แค่ไหน?" คริสตัลหันมาจ้องเขา ยกมือสองข้างมากอดอก เดรโกจ้องอีกคนด้วยสีหน้าโกรธจนแทบจะสาปเธอให้กลายเป็นหนอนฟลอบเบอร์แล้วบีบให้แหลกคามือก็ได้
"นายมาหาเรื่องฉันก่อน"
"ฉันแค่ลากเธอมาคุย!!"
"นายทำร้ายทางจิตใจ ทำให้ฉันหวาดกลัว"
"ฉันจะคุยกับเธอ" เขาเริ่มปรับน้ำเสียงให้เย็นลงมากขึ้น เพราะยังไม่อยากจะเสียคะแนนบ้านจากการแหกปากโวยวายแข่งกับคนที่เขาเถียงไม่ได้เรื่องได้ราวสักทีแบบคริสตัล
"ไม่คุย" ตามคาด เด็กหนุ่มผมบลอนด์กำหมัดแน่นเมื่อเห็นอีกคนคิดจะเดินหนีเขา ถ้าไม่แอบซุ่มดักเมื่อกี้ก็ไม่ยอมคุยด้วยกันดี ๆ หรอก
"ฉัน ต้อง คุย — อ้างในฐานะผู้ดูแลเธอ"
"งั้นฉันจะปลดนายออก"
"ที่ฮอกวอตส์ เธอมีอำนาจน้อยกว่าฉัน ฉันไม่ใช่เพื่อนผู้ชายที่ดูงี่เง่าคนนั้นของเธอ"
"เขาไม่ใช่เพื่อนฉัน"
"หึ งั้นก็เล่ามาให้ฉันฟังสิ เธอยังต้องอยู่กับฉันอีกนาน ฉันก็ควรได้รู้ไม่ใช่หรือไงว่าพวกเธอทำอะไรกันแน่"
"รู้ไปก็ไม่มีประโยชน์ — คนที่มาโฮโทะโคะโระเพียงคนเดียวก็มีอำนาจยิ่งกว่าครอบครัวเด็กในสลิธีรินทั้งหมดรวมกัน" คริสตัลพูดตามความเป็นจริงด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากกึ่งมิตรกึ่งศัตรูอย่างเดรโก คนฟังได้แต่ขมวดคิ้วเพราะว่าอีกฝ่ายกล่าวาจาคล้ายกับดูถูกเขาอีกแล้ว
"มันจะแน่สักแค่ไหนกันเชียว"
"ฉันมีอยู่สองเชื้อชาติในตัว ทั้งชาวเลมูเรียและถ้าแบ่งเช่นคนทั่วไปถือเป็นชาวญี่ปุ่น — แต่พวกเราล้วนเป็นผู้สืบทอดสายเลือดจากเทพ"
"พวกเราคือเหล่าลูกหลานเทพ ทั้งถูกแต่งตั้งและสืบสายเลือด พวกเรามีอารยธรรมมาตั้งแต่นานก่อนมนุษย์จะได้พบเวทมนตร์ ชาวเลมูเรียไม่ใช่พ่อมดแม่มดด้วยซ้ำไป แต่พวกเขามีเวทมนตร์เฉพาะตัว พวกเรามีเทพที่คอยรักษาและเกื้อหนุนหลังอยู่"
"ไม่มีอะไรใหญ่เกินกว่าเทพในเลมูเรียอีกแล้ว แม้แต่พ่อที่นายจะฟ้องอยู่ทุกเมื่อก็ช่วยจัดการไม่ได้ เดรโก มัลฟอย"
คริสตัลพูดยาวยืดให้อีกคนฟัง ก่อนจะจบประโยคด้วยการเหน็บแนมไปถึงพ่อที่เขามักยกมาอ้างนักอ้างหนาใช้ขู่ไปทั่ว คริสตัลถอนหายใจ เหลือบไปเห็นว่าเริ่มมีนักเรียนบางส่วนทยอยออกมาจากห้องนั่งเล่นบ้านสลิธีรินแล้ว ถึงได้เข้าใจว่าคงมีนักเรียนหลายคนเตรียมออกไปดูว่าใครจะได้เป็นตัวแทนฮอกวอตส์ในการประลองถ้วยไตรภาคี เธอเลยพยายามแทรกผ่านเดรโก แล้วไปนั่งประจำที่มุมเดิมกับเซดริกและเอ็ดเวิร์ดที่ห้องโถงใหญ่
"มีคนนินทากันทั่วเลย ว่าเขาไม่กล้าลงหรอก เพราะการแข่งครั้งนี้อาจจะทำให้เขาตาย หรือเสียโฉม"
"ฉันมีตัวช่วยให้ได้ถ้าพี่กลัวตายนะเซดริก ก็แค่น้ำตานางเงือก กรึ๊บเดียวอมตะทั้งชีวิต — หรือไม่ก็ให้เอ็ดเวิร์ดกัดคอซะ" คริสตัลเอ่ยต่อหลังเอ็ดเวิร์ดพูดจบ คนจากบ้านฮัฟเฟิลพัฟมีสีหน้าเหนื่อยใจกับฝาแฝดคนพี่และรุ่นน้องคนสนิทอย่างเห็นได้ชัด
40%
ความคิดเห็น